Παιδί ξανά

Χαμένη στου μυαλού τα μονοπάτια πήρε το δρόμο. Πάντοτε ίδιος,
τον είχε διανύσει ξανά και ξανά.
Μα σήμερα είναι διαφορετικά. Τον βλέπει τον δρόμο
μα δεν βρίσκει το λόγο που εκεί ξαναγυρνά.

Στη μέση του στέκει, μα πια δεν γνωρίζει γιατί είναι εκεί. Τριγύρω ο κόσμος, τρέχει, σκουντάει, γοργά περπατάει, σημασία καμιά.
Πανικός μες στο βλέμμα κανείς δεν της δίνει βοήθεια πια.

Μα ωστόσο γνωρίζει, το ξέρει, το νιώθει, πως κάπου μακριά υπάρχει εκείνος, που την ψάχνει και θέλει να τη βρει λαχταρά.
Εδώ στη γωνία θα μείνει για λίγο,αυτό το σημείο μοιάζει γνωστό.
Της θάλασσας ακούει το έντονο κλάμα και του παιδιού της το γέλιο ζεστό.
Εδώ ήταν πριν χρόνια που μάζευαν κοχύλια και χτίζανε κάστρα μαζί, εδώ περιμένει να ακούσει ξανά τη δική του φωνή.

Κάποιος πλησιάζει δεν τον γνωρίζει μα στη φωνή του ριγά.
-Μανούλα, έλα πάμε, μη ξαναφύγεις ποτέ μακριά.
Μας τρόμαξες μάνα.
Αχ μάνα... παιδί έχεις γίνει ξανά.

Σοφία Τανακίδου