Τα σ' αγαπώ που δε θα πω!

Αυτά τα σ' αγαπώ φοβάμαι
που λέγονται και γράφονται άφοβα, σαν καθημερινό φαγητό όταν σερβίρονται, σαν τις ειδήσεις που λένε τον καιρό την ίδια ώρα απαράλλακτο με χτες.
Αυτά τα σ' αγαπώ φοβάμαι που δεν σου 'χω πει κι αναζητάς ανάμεσα στον καφέ και στις διαφημίσεις μιας ταινίας
Αυτά τα σ' αγαπώ φοβάμαι που δεν έμαθα να λέω, αυτά που εκβιάζεις στις ερωτήσεις σου όταν ρωτάς αν σ' αγαπώ...
Αν δε σε αγαπούσα θα στο έλεγα
Αν δε σε αγαπούσα θα το καταλάβαινες
Αν δε σε αγαπούσα θα το έβλεπες
Δε θα'μουν εδώ... στον πρωινό καφέ, στο τραπέζι του φαγητού, στις διαφημίσεις ανάμεσα στις ταινίες, στο πεντάλεπτο του καιρού...
Αν δε σε αγαπούσα θα σου το έλεγα...
Μα τώρα που σε αγαπώ θέλω να το βλέπεις...
Είμαι εδώ...
Αν δε σε αγαπούσα απλά θα άνοιγα την πόρτα και θα σου 'λεγα "φεύγω εγώ" γιατί εμένα δε με κρατάνε τα σ' αγαπώ σου, με κρατάνε τα σ' αγαπώ που δε θα πω...

Η ψυχή σου

Σου είχα πει...
Ένα μοναδικό ταξίδι στην ψυχή σου θέλω.
Ξυπόλητη θα μπω μη φοβάσαι,
ανάλαφρα θα διασχίσω τους δρόμους της,
στα τείχη της θα αναρριχηθώ,
δε θα γκρεμίσω,
ούτε τις κλειστές πόρτες θα διαρρήξω,
όπου μ' αφήσεις θα κοιτάξω,
όπου επιτρέψεις θα περάσω!

Και είπες.
Δεν έχει κλειδωμένες πόρτες
η ψυχή μου, ούτε τείχη,
μα ούτε δρόμους έχει να διαβείς
Αν θες ταξίδι μέσα της,
μάθε πρώτα να πετάς,
γιατί η ψυχή μου είναι ουρανός!!
Κι εγώ ετοιμάζω φτερά από τότε!!!

Πιο πίσω τα όνειρα

Πεταμένα στο ντουλάπι τα όνειρα σου
ανάμεσα στη ζάχαρη και στον καφέ.
Κάθε που τ' άνοιγες χαράματα
τους έριχνες μια γρήγορη ματιά
με νυσταγμένα μάτια,
άπλωνες τα χέρια
στα βαζάκια της ζάχαρης και του καφέ, πιστεύοντας πως ο καφές θα σε ξυπνήσει.
Τον έφτιαχνες πάντα γλυκό
μα δε σε γλύκανε ποτέ.
Τον έφτιαχνες πάντα διπλό
μα δε σε ξύπνησε ποτέ.
Και στο ντουλάπι στρίμωχνες καθημερινά
πιο πίσω τα όνειρα,
όλο και πιο πίσω, όλο και πιο πίσω...
μέχρι που τέλειωσε ο καφές
κι απόμεινε ένας κόκκος ζάχαρη,
την έγλυψες κι είχε μια πίκρα αλλόκοτη.
Αναρωτήθηκες γιατί!!
Έψαξες βιαστικά στο ντουλάπι πίσω, πίσω,
εκεί που καταχώνιαζες τα όνειρα...
αυτά έφταιγαν για την πίκρα...
είχαν πεθάνει κι έσταζαν σαν φαρμάκι...

Ήχοι καμπάνας

Κι όταν ακούω να χτυπάει η καμπάνα πένθιμα
δε ξέρω πάντα για ποιον χτυπάει.
Μα ξέρω πως δε χτυπάει για μένα!
Γιατί όταν για μένα θα χτυπήσει δε θα την ακούσω εγώ!
Φεύγουμε πριν η ηχώ της πένθιμα για μας χτυπήσει.
Φεύγουμε άξαφνα πιστεύοντας πως είμαστε αθάνατοι.
Ίσως ποιος ξέρει να μη μάθουμε ποτέ ότι φύγαμε...
Ίσως μαζί με την ανάσα να σβήνει κι ο ήχος της...
Μα και τον ήχο της να ακούσω δεν τον φοβάμαι
Αυτό που φοβάμαι είναι ο τρόμος μην δεν έζησα...
Κι αυτή η ηχώ μες το κεφάλι της καμπάνας μην είναι η φωνή που δεν ακούω ότι φωνάζει  ...ζήσε..ζήσε...

Αχ χελιδόνι μου

Αχ χελιδόνι μου
εκεί ψηλά που πέταξες
έχουνε υψωθεί σκοινιά
κράτα γερά
να μη μου τσακιστείς.

Αχ χελιδόνι μου
εκεί ψηλά που πέταξες
έχουν ανοίξει αγκαλιές
αγγελικές
να μη μου φοβηθείς.

Αχ χελιδόνι μου
δεν εισακούστηκε η προσευχή
κανένας πόλεμος μην κηρυχτεί
άλλο παιδί να μη χαθεί!!

Αχ χελιδόνι μου,
σε αυτού τα κόσμου τα δεινά
ήσουν ελπίδα και χαρά,
τώρα μια πίκρα κι ένα
"γιατί"
που δεν ακούν οι ισχυροί.

Αχ χελιδόνι μου
δε μπόρεσα
Εδώ να ανοίξω αγκαλιά
Εδώ να δέσω τα σκοινιά
να μη μου γκρεμιστείς!

Σοφία Τανακίδου
11/10/19

Σωμα εδώ, ψυχή μακριά

Απονη μου αγκαλιά
σαν λαβύρινθου σπηλιά
μέσα σου έχω χαθεί
σώμα μου χωρίς ψυχή

Εσύ ψάχνεις το κλειδί
και του μύτου την αρχή
Εγώ ψάχνω πως να μπω
στης ψυχής σου το κενό

Δεν υπάρχει γυρισμός
ο λαβύρινθος κλειστός
ούτε σ' όνειρο μπορεί
πόρτα εξόδου να φανεί

Ένα είδωλο νεκρό
στο λαβύρινθο κρατώ
άπλωσες μαύρα πανιά
σώμα εδώ, ψυχή μακριά

Σοφία Τανακίδου
30/9/19

Γεύση φιλιού.

Είχαν περισσέψει λίγες λέξεις
δεν τις θυμόταν κανείς.
Παρατημένες και ξεχασμένες
κάτω απο τις γλώσσες των ανθρώπων
Ανάσαιναν την ώρα του φιλιού,
κι ύστερα ξανά βυθίζονταν στην αφάνεια.
Κι ένας δειλός τις έκλεψε κι έγραψε ποίημα!
Έγραψε ένα μικρό ποίημα με αυτές τις λέξεις γιατί δεν βρήκε κάποιον να φιλήσει...
Όσοι το διάβασαν γεύτηκαν το φιλί!!!

Σοφία Τανακίδου
20/9/19

Έλα ψυχούλα μου.

Έλα ψυχούλα μου,
έλα καρδούλα μου...
τα νέα δεν είναι απόψε καλά...
έφυγες άξαφνα,
είπαν σε πρόδωσε,
αυτή η μεγάλη ζεστή σου καρδιά...

Έλα ψυχούλα μου,
έλα καρδούλα μου,
μη φοβηθείς σε αυτό το ταξίδι,
στους στίχους ζήτησες ένα παράδεισο, 
μα ήρθε νωρίς,
η ζωή ήταν λίγη.

Μα κι αν μας άφησες
τόσο αναπάντεχα..
πάντα οι στίχοι σου καίνε
όταν βουλιάζουμε κι ερωτευόμαστε...
"πόσο σε θέλω" θα λέμε...

Σοφία Τανακίδου
11/5/1956
9/9/2019

Τα κλεμμένα.

Μόνο τα δανεικά επιστρέφονται.
Όχι τα κλεμμένα!!

Να μου δανείσεις
την ψυχή μου λίγες μέρες
και θα στην επιστρέψω πάλι.
Θέλω κι εγώ λίγο να καταχραστώ την ομορφιά της,
να την θαυμάσουν κι οι δικοί μου άνθρωποι, να τη δουν από κοντά, γιατί εκεί που την φυλάκισες τόσο μακριά - όταν μου την έκλεψες - λίγοι έχουν την χαρά να την γνωρίσουν.
Κι ύστερα αφού την θαυμάσουν, την κλάψουν, και την πενθήσουν μια για πάντα, θα στην ξαναστείλω πίσω, γιατί δανεική στη ζήτησα και τα δανεικά επιστρέφονται, μόνο τα κλεμμένα δεν επιστρέφονται κι εσύ αυτό το επιβεβαιώνεις χρόνια τώρα...

Σοφία Τανακίδου
3/9/19

Μέρα όμορφη.

Πόσο όμορφα χαμογελάς!
Πόσο όμορφα τους ξεγελάς!
Είσαι νεκρή, μα όλοι σε βλέπουν σαν...
μέρα όμορφη!
Στου ήλιου ντύνεσαι το φως,
κι αν ο φονιάς είναι γνωστός,
πάντοτε βρίσκει άλλοθι.
Το ξέρεις βέβαια καλά,
χρόνια τον κρύβεις σταθερά,
γιατί, εσύ είσαι το άλλοθι!

Σοφία Τανακίδου
7/9/19

Αν δε σ' αγαπούσα.

Αυτά τα σ' αγαπώ φοβάμαι
που λέγονται και γράφονται άφοβα,
σαν καθημερινό φαγητό όταν σερβίρονται, σαν τις ειδήσεις που λένε τον καιρό την ίδια ώρα απαράλλακτο με χτες.
Αυτά τα σ' αγαπώ φοβάμαι που δεν σου 'χω πει κι αναζητάς ανάμεσα στον καφέ και στις διαφημίσεις μιας ταινίας
Αυτά τα σ' αγαπώ φοβάμαι, που δεν έμαθα να λέω, αυτά που εκβιάζεις στις ερωτήσεις σου όταν ρωτάς αν σ' αγαπώ...
Αν δε σε αγαπούσα θα στο έλεγα.
Αν δε σε αγαπούσα θα το καταλάβαινες.
Αν δε σε αγαπούσα θα το έβλεπες.
Δε θα'μουν εδώ... στον πρωινό καφέ, στο τραπέζι του φαγητού, στις διαφημίσεις ανάμεσα στις ταινίες, στο πεντάλεπτο του καιρού...
Αν δε σε αγαπούσα θα σου το έλεγα...
Μα τώρα που σε αγαπώ θέλω να το βλέπεις...
Είμαι εδώ...
Αν δε σε αγαπούσα απλά θα άνοιγα την πόρτα και θα σου 'λεγα "φεύγω, εγώ" γιατί εμένα δε με κρατάνε τα σ' αγαπώ σου που φοβάμαι, με κρατάνε τα σ' αγαπώ που δε θα πω...

Σοφία Τανακίδου
18/8/19

Ένα μεσημέρι

Εκείνο το μεσημέρι, έβγαλε τα φτερά της που πάντα κουβαλούσε στους ώμους της, προσεχτικά με φροντίδα μάνας τα άφησε στο κρεβάτι να ξαλαφρώσει για λίγο.
Θα μου πεις, βαραίνουν τα φτερά;
Όχι δε βαραίνουν, αλλά κάπου κάπου χρειάζεται να τα ξεκουμπώνεις από πάνω σου.
Κι αυτό ήταν ένα τέτοιο μεσημέρι, ήξερε πως έπρεπε να τα προφυλάξει γιατί θα ερχόταν δυνατός άνεμος.
Τον είχε δει από μακριά που πλησίαζε, δε θα άφηνε λοιπόν τα φτερά της να ματώσουν στο διάβα του, θα αντιμετώπιζε μόνη της την ορμή του.
Ο ήλιος καυτός πυρωμένος έλουζε την πλάση όταν ο άνεμος μπήκε στο σπίτι της, δε χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ να κάνει κατάληψη στο χώρο της, όρμησε από παντού σπάζοντας κάθε πόρτα και κάθε παράθυρο που του έκλεινε το δρόμο, μόνο λίγα λεπτά του έφτασαν να καταστρέψει όλο τον κόσμο της.
Ύστερα έφυγε από τις γκρεμισμένες πόρτες αφήνοντας πίσω του το χάος...
Κι εκείνη μάζεψε τα σπασμένα κομμάτια και ένα ένα τα ξανακόλλησε...
πόρτες και παράθυρα στη θέση τους...
Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα μπήκε στο δωμάτιο που είχε ακουμπήσει τα φτερά της και τα ξαναφόρεσε..
Ευτυχώς, αναστέναξε, ευτυχώς έσωσα τα φτερά μου...
Δεν πρόσεξε ωστόσο δύο σταγόνες αίμα που έσταξαν απ' το καθένα...
Από εκείνο το μεσημέρι κάθε που ανέβαινε ο ήλιος ψηλά αιμοραγούσαν σταγόνα σταγόνα..
Εκείνη όμως δεν το έβλεπε...ο άνεμος την είχε τυφλώσει..

Σοφία Τανακίδου
17/8/19

Το τέλος του παραμυθιού

Δε θέλω άλλα παραμύθια
Θέλω το τέλος του παραμυθιού
να ακούσω
Εκεί που λέει..
Και ζήσανε αυτοί καλά
κι εμείς καλύτερα.
Μπορείς να μου το πεις;

Στην ψυχή μου.

Εμπηξα το μαχαίρι βαθιά μέσα στην καρδιά μου να σε βρω να σε βγάλω από εκεί, μα δε σε βρήκα.
Ύστερα το έμπηξα σε κάθε κομμάτι του κορμιού μου, μα ούτε εκεί σε βρήκα.
Κι όταν αποκαμωμενη έγειρα να πεθάνω, κι η ψυχή μου σαν πεταλούδα πέταξε από μέσα μου, σε είδα εκεί κρυβόσουν!!!
Επιτέλους σε βρήκα!!!
Επιτέλους σε έβγαλα από μέσα μου!!!
Επιτέλους ψυχή μου!!!!

Σοφία Τανακίδου

Ένα ξέρω.

Θα σκοτεινιάσει ο νους μου,
δε θα βλέπω
και δε θα ακούω τις σκέψεις μου.
Θα ακροβατεί στο πουθενά η καρδιά μου παγωμένη δίχως κτύπο.
Θα ντυθεί το φως μου  βαθύ σκοτάδι
κι η ψυχή μου
δίχως φτερά θα γύρει μυστικά να πεθάνει..
Δε θα το ξέρει κανείς ότι θα 'ναι νεκρή.
Ένα ξέρω...
Όταν χάσω εσένα....
Μόνο εγώ θα το ξέρω...
Όταν χάσω εσένα.

Σοφία Τανακίδου
17/7/19

Ζωντανές λέξεις.

Μην εκβιάζετε τις λέξεις
δεν έχουν όλες κάτι να πουν,
μερικές έχουν ήδη πεθάνει, δεν θα τις αναστήσουν τα ποιήματα.
Τα ποιήματα δεν ανασταίνουν λέξεις
ψυχές ανασταίνουν,
μα για να αναστηθούν οι ψυχές θέλουν ζωντανές λέξεις που φωνάζουν,
που διαπερνούν την καρδιά
και καρφώνονται εκεί.
Αυτές τις λέξεις αγαπώ
που χτυπούν σαν βέλη την καρδιά και ανασταίνουν με το αίμα της την ψυχή.

Σοφία Τανακίδου
10/7/19

Η αναγνώριση.

Ήταν κόκκινο έντονο... Το κοιτούσε βουβά καθώς κυλούσε σταγόνα σταγόνα  και έβαφε τα κατάλευκα πλακάκια...είχε ήδη σχηματίσει μια μικρή λιμνούλα...
Ανάσανε βαθιά και βυθισε το αριστερό της χέρι μέσα στο κόκκινο υγρό κι ύστερα με το ίδιο χέρι ζωγράφισε ένα μικρό σχήμα στο μέτωπο της για να την αναγνωρίσει...
Θα 'ταν μακρύ το ταξίδι, το πρώτο που θα έκανε στη ζωή της με δική της απόφαση..πάντα οι άλλοι αποφάσιζαν για τα ταξίδια της, σε αυτό όμως δεν είχε κανείς ευθύνη, το είχε ήδη ξεκαθαρίσει μέσα της ότι εκείνη μόνη της το ετοίμασε, όλοι οι υπόλοιποι είχαν ήδη "νίψει τας χείρας τους".
Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να φτάσει στον προορισμό της, να βρει τον σωστό δρόμο, αν τον έχανε, αυτό το σχήμα στο μέτωπο θα ήταν η αναγνώριση της για Εκείνον...
Θα ήταν θυμωμένος μαζί της που παράκουσε τις εντολές του και ετοίμασε μόνη της αυτό το πρώτο και τελευταίο ταξίδι κι ίσως να μην την δεχόταν κοντά του...μα αν την άφηνε να πέσει στο σκότος της κόλασης ούτε αυτό την τρόμαζε...
ακόμα κι εκεί στην κόλαση ο Σταυρός ποτισμένος από το αίμα της θα έλαμπε στο μέτωπο της.


Σοφία Τανακίδου

Ένα παράπονο.

Ενα παράπονο
στο στόμα γαντζώθηκε
δεν είχε που να ειπωθεί.
Πώς να φιλήσει τη ζωή με πικρά χείλη;
Πώς χαμόγελο να σχηματίσει για να την ξεγελάσει;
Ωραίες ήταν οι μάσκες.
Μα τελείωσαν κι αυτές..
Τις αγόρασαν όλες...δανεικές δεν δίνουν...
Χωρίς μάσκα πια...
Κοιτώ αυτό το παράπονο...στα μάτια, στα χείλη, στην ψυχή...
Έναν άνθρωπο ψάχνει να το ακούσει...που να μην τον σκοτώσει η πίκρα του.

Σοφία Τανακίδου
6/7/19

Σώσε τα ζώα.

Του έστειλε μήνυμα...
"Νέος κατακλυσμός.
Σώσε όλα τα ζώα"
Γέμισε ασφυκτικά την κιβωτό δεν άφησε ούτε ένα εκατοστό κενό.
Σαν σαρδέλες ο ένας πάνω στον άλλον να τα χωρέσει όλα...
Κι είδε από ψηλά ο θεός κι απόρησε...
" Τι κάνεις; Τα ζώα σου είπα να σώσεις όχι τους ανθρώπους"
" Δε μου διευκρίνησες θεέ μου ότι εξαιρούνται τα δίποδα, όλα τα ζώα μου είπες κι αυτά προσπαθώ να σώσω μα δε χωράνε...
δώσ' μου λίγο χώρο ακόμα"

Σοφία Τανακίδου
2/7/19

Δε χωρώ.

Δε χωρώ,
στων αστεριών σου το φως
Δε χωρώ,
στης ζωής σου
το στενό μονοπάτι.
Δε χωρώ,
από δίπλα περνώ
στα κλεφτά
με τα μάτια κλειστά.
Δεν κοιτώ, μην δε δω
ότι θέλω να δω.
Δεν κοιτώ,
βιαστικά προσπερνώ,
για να πάω παρακάτω,
κι ας μην είσαι εκεί,
πιάνω πάτο.
Δε χωρώ πουθενά!
Μα συνεχίζω
με πολύ σεβασμό να αγαπώ.

Στην αγάπη αν δε χωράς
δε σημαίνει
πως σταματάς να αγαπάς...

Σοφία Τανακίδου
25/6/19

Γαλήνεψε θάλασσα μου.

Καλημέρα θάλασσα μου
Σήμερα σε βλέπω άκεφη
Δε ξέρω αν μπορώ να σου φτιάξω τη διάθεση.
Ίσως αν σου έγραφα ένα ποίημα...
Μα δε ξέρεις να διαβάζεις.
Ίσως αν στο απάγγελνα;
Μα γνωρίζεις τη γλώσσα μου;
Μα τι ρωτάω;
Εσύ όλες τις γλώσσες τις γνωρίζεις, ταξιδεύεις σε κάθε γωνιά της γης,
τίποτα δεν είναι άγνωστο για σένα,
όλα τα βλέπεις,
όλα τα ακούς, για όλα πονάς...
Ξέρω ότι είσαι θλιμμένη που η αγκαλιά σου γέμισε παιδιά, δεν ήταν για παιδιά η αγκαλιά σου ανοιχτή, εμείς την ανοίξαμε...
Χρόνια μας μαθαίνεις τους τρόπους να σε νικάμε, να μάθουμε να κολυμπάνε στα νερά σου με το κορμί ή με τα πλοία μας.
Μα ακόμα δε μας έμαθες πως να μη βυθιζόμαστε.
Πώς περπατώντας να σε διασχίζουμε...για να μην αγκαλιάζεις στον τάφο σου άλλες ψυχές
Τον τρόπο δείξε μου....
Δε μιλάς...στέλνεις μόνο το κύμα σου στα πόδια μου.
Μου δείχνεις τη στεριά;
Εδώ λοιπόν να περπατάμε;
Μα οι στεριές γέμισαν πόλεμο...δε μας χωράνε...
δε χωράνε Ειρήνη...
Γαλήνεψε θάλασσα μου...
να σε διαβούμε...

Παντρεμένη με τη μοναξιά.

Καλός γάμος
Οι καλεσμένοι βέβαια λίγοι.
Δεν ήθελαν πολλούς
να τελειώνει γρήγορα το μυστήριο...
Το λένε μυστήριο γιατί κανείς δεν ξέρει πως θα καταλήξει.
Άγνωστες οι βουλές του γάμου!
Μόλις πέρασε τη βέρα στο χέρι και το στεφάνι στο κεφάλι, η βέρα ασφυκτικά γαντζώθηκε στο δάχτυλο και το στεφάνι έβγαλε αγκάθια που μπήχτηκαν στο μυαλό.
Ξύπνησε το πρωί δεν ήταν δίπλα της...
Βράδιασε μέσα στην ψυχή της κι ακόμα δεν είχε γυρίσει...
Ποια Πηνελόπη την καταράστηκε;
Παντρεμένη με τη μοναξιά... όχι είκοσι χρόνια, μα έναν αιώνα.

Σοφία Τανακίδου
16/6/19
Αφιερωμένο ( ξέρεις)

Το πάθος του.

Ένα ανομολόγητο πάθος είχε μόνο
στη σκέψη του.
Ένα όνειρο κρυφό που δεν έζησε.
Θα δεχόταν να πληρώσει για αυτό τις συνέπειες μα πάντα έβρισκε προφάσεις αναίτιες.

Έτσι κοίμιζε πάντα το πάθος του
θεωρώντας πως ήτανε λάθος του.
Μα ένα βράδυ όλα ξύπνησαν μέσα του,
συναισθήματα που ποτέ δε μοιράστηκε
ενός έρωτα που άδικα θάφτηκε.

Θα το πλήρωνε ακριβά τώρα
το πάθος του,
μα για πρώτη φορά μέσα του ήξερε,
πως αξίζει να τολμήσει για αυτό
κι ας του βγει σε κακό,
τι αξίζει τάχα η ζωή,
αν δε ζήσεις την απόλυτη στιγμή;

Σοφία Τανακίδου
11/6/19

Στάλα με στάλα.

Στάλα με στάλα
καταιγίδα αγάπης
μέσα μου ξεσπά

Με βουλιάζει, ψυχή μου
πώς εσύ επιπλέεις;

Στάλα με στάλα
μανιασμένη θάλασσα
μέσα μου ξεσπά

 Με βουλιάζει, καρδιά μου
πώς και πνιγμένη χτυπάς;

Στάλα με στάλα
στο όνειρο κολύμπα
ψυχή και καρδιά

Ζωντανό σε κρατάνε
όσοι σε αγαπάνε.

Σοφία Τανακίδου
12/6/19
Τανκα

Πέπλο σιωπής.

Πέπλο σιωπής
στις στεγνές λέξεις
των χειλιών σου
διστάζουν να ειπωθούν.

Πέπλο σιωπής
στις κρυφές λέξεις
των ματιών σου
διστάζουν να κυλήσουν.

Κι αν στο όνειρο μου
φαντάστηκα πως σ' άκουσα
σε είχα χάσει ήδη...
πριν σπάσω
το πέπλο της σιωπής σου.

Σε είχα χάσει ήδη
από τη σιωπή μου.

Σοφία Τανακίδου
6/6/19

Οι λύκοι.

Οι λύκοι δεν γράφουν παραμύθια,
κάπου κάπου όμως ορμούν ξαφνικά
μέσα σ' αυτά, να κατασπαράξουν
τους ήρωες που γέννησε η ψυχή σου.
Για αυτό πρέπει να μάθεις να τους αναγνωρίζεις
και να τους αντιμετωπίζεις πριν μπουν ...
Στο δικό μου παραμύθι μπήκαν,
η έξοδος τους όμως δεν ήταν η ιδανική. Πολλές φορές στα παραμύθια
μα και στη ζωή...
νικάει στο τέλος και το πιο ανίσχυρο αρνί...

Σοφία Τανακίδου
8/6/19

Ένα μαχαίρι κι ένα φιλί.

Ένα μαχαίρι κι ένα φιλί.
στο ίδιο χέρι σε μία ψυχή,
ίδια ανοίγουν πάντα πληγή
ένα μαχαίρι κι ένα φιλί.

Μα το φιλί τόσο βαθιά
σαν το μαχαίρι
δεν αγγίζει καρδιά.
Μα το φιλί τόσο πολύ
σαν το μαχαίρι
δεν αγγίζει κορμί.

Ένα μαχαίρι κι ένα φιλί
νύχτα και μέρα μια προσμονή,
φίλα και κράτα μαχαίρι καυτό
αν σκοτωθώ με φιλί να χαθώ.

Σοφία Τανακίδου
3/6/19

Το παράπονο του κόρακα.

Ακρίδες έπεσαν μιλούνια και καταβρόχθισαν το βιός του ανθρώπου.
Ύαινες για συμπαράσταση ξέσκισαν τις σάρκες του.
Κόκκινες αλεπούδες έθαψαν ότι απόμεινε να το αποτελειώσουν το δείλι.
Μαύρα πουλιά διέσχιζαν απαρηγόρητα τον ουρανό
αναζητώντας τροφή.
Η κραυγή του κόρακα ακόμα αντιλαλεί στους ορίζοντες.
Δεν την ακούτε;
Δεν συμπονάτε τον πόνο του;
"Τίποτα, τίποτα, δεν άφησαν για εμένα".

Σοφία Τανακίδου
30/5/19

Ο δρόμος της ποίησης

Έφυγα είπες..
Σκότωσα την ποίηση μέσα μου,
να αδειάσω απ' αυτήν,
στη θλίψη της να μη βουλιάζω.
Δεν είμαι πια ποιητής.
Ίσως ποτέ δεν ήμουν.
Εσύ με έβλεπες έτσι!
Εγώ την πίκρα και την μοναξιά μου,
τις αγάπες που μου έλαχαν υμνούσα.
Το μόνο που φρόντισα ήταν να τα μοιραστώ σε ένα χαρτί με σένα...
Έφυγα είπες...
Το τελευταίο έγραψα ποίημα
- αν είναι ποίημα-
στο 'στειλα να το διαβάσεις,
να το απαγγείλεις,
με τη ζεστή φωνή σου να το χρωματίσεις,
με την καρδιά σου να το αγαπήσεις,
να το θυμάσαι...σαν τελευταίο...
Έφυγα είπες...από της ποίησης τον δρόμο...
Κι εγώ...σε άκουγα μονάχα...δε σου απάντησα..αλλά σκεφτόμουν...
Πώς φεύγει κάποιος από της ποίησης τον δρόμο;
Πώς φεύγει κάποιος όταν δεν έχει άλλο δρόμο;

Σοφία Τανακίδου
26/5/19
Αφιερωμένο...

Σε λάθους ουρανούς.

Έτσι είπα...
Σε λάθος ουρανούς
δε θα ξανά ανεβάσω όνειρα.
Σε μαύρες θάλασσες δε θα
σπάω πια τα καράβια μου.
Οι θάλασσες βυθίζουν!
Οι ουρανοί γκρεμίζουν!
Κι είναι μία ανάθεμα η ψυχή μου
και την έχω βυθίσει και γκρεμίσει
άπειρες φορές.
Έτσι είπα...
Εδώ χαμηλά στη γη
θα δοκιμάσω τις αντοχές μου.
Έτσι είπα...
Μα δε γνώριζα...
Κανείς δε μου είπε...
πως στη γη θα θαφτεί η ψυχή μου!!!

Σοφία Τανακίδου.
25/5/19

Η αλήθεια.

Η αλήθεια αποκαλύφτηκε.
Μέσα από ένα βλέμμα στην αρχή
κι ύστερα δειλά δειλά με λόγια,
δάκρυα κι αναστεναγμούς.
Δεν ήξερε πόσο δυνατή ήταν
καθώς όρμησε από το πουθενά,
δεν ήξερε πόσα θα παρασύρει....
χρόνια και στιγμές ψεύτικες...
Στο τέλος υποκλίθηκε
πριν σβήσουν τα φώτα και πέσει η αυλαία.
Για έναν θεατή μόνο έπαιξε!
Ένας μόνο  παρακολουθούσε το θεατρικό της..
Ένας την άκουγε...
Ευτυχώς... ευτυχώς...
Τόση αλήθεια θα τους κατάστρεφε...

Σοφία Τανακίδου
23/5/19

Σε ξένη γη.

Σε ξένη γη άπλωσες όνειρα
δειλά δειλά
με την προσμονή του γυρισμού
πριν ναν' αργά.
Και στον πρώτο μικρό γυρισμό
στην πατρίδα
και στου σπιτιού την θαλπωρή,
άνοιξες μάτια κι αγκαλιές
να δεις και να χορτάσεις
όλες τις στιγμές.
Μα ήρθε η ώρα η πικρή,
το αεροπλάνο στέκει εκεί
πάλι να σε γυρίσει, στην ξενιτιά,
στη μοναξιά ,
σε μια άδεια αγκαλιά σε ξένη γη.
Κι ακούω έναν κεραυνό
δεν ξέρω αν είναι από λυγμό
ή ήτανε αληθινό.
Κι ύστερα είπες, δεν ξεχνώ,
με αυτό το βλέμμα
και τα λόγια σου ξυπνώ.
- Λες να χαλάσει ο καιρός;
Να μην πετάξει το αεροπλάνο;
Ας έπιανε μια δυνατή νεροποντή
για λίγη ώρα
Να προλάβω...
μια αγκαλιά τους, θέλω ακόμα!
Πώς θα τους αφήσω
και θα φύγω πάλι τώρα;

Σοφία Τανακίδου
13/5/19

Στα λόγια μου έλα.

Στα λόγια μου έλα
και πες άλλα τόσα
εκεί που οι σιωπές
σταματούν.
Στα λόγια μου έλα
και πες άλλα τόσα
παρέα οι λέξεις
να βγουν.

Βαθύ το σκοτάδι
μα ο ήχος σου
φως της αυγής
σμίγουν σαν χάδι
οι λέξεις μας
αχτίδα ζωής.

Μου λείπεις, σε θέλω,
μακριά σου υποφέρω
στη σκέψη αν σε χάσω
τον κόσμο μισώ.
Μου λείπεις, δε θέλω
ποτέ μου να ξέρω
Τι θα απογίνω
αν δε σ' αγαπώ.

Σοφία Τανακίδου
27/3/19

Την έμπνευση μου.

Χαϊκού.

Την έμπνευση μου
σε απαλό κρεβάτι
γλυκά σκεπάζω.

Κοιμήσου μούσα
ήρωες ύπνο βαθύ
ξεκουραστήτε.

 Άνοιξη τρέχει
στου ανέμου το άρμα
ανεβασμένη.

Φιλιά μοιράζει
άνθη στο φως σκορπάει
δε θέλει λόγια.

Κοιμήσου μούσα
σιμά μου δειλά γείρε
μη μου θυμώνεις.

Ποίηση είναι
η Άνοιξη απόψε
τι άλλο να πω.

Σωπαίνω λοιπόν
κι απ' το παράθυρο
Απλά την κοιτώ.

Χαρούμενη Άνοιξη
με ελπίδα σε θωρώ.

Σοφία Τανακίδου
14/3/19

Γυναίκα είμαι.

Γυναίκα είμαι,
όσο αιμορραγώ,
τόσο ζωή προσφέρω,
είπε η γυναίκα.

Την πάτησα κάτω
να τρέξει το αίμα να πεισθώ,
δικαιολογήθηκε ο "άντρας".

Σοφία Τανακίδου
8/3/19

Λίγο πριν.

Τους ανθρώπους
και τα μέρη που σε θύμιζαν
τ' απαρνήθηκα.
Τα μάτια μου έκλεισα στα χρώματα,
στης μυρωδιάς σου τα αρώματα.
Στης φωνής σου τον ήχο
την ακοή μου κατάστρεψα.
Μόνο την αφή μου  κράτησα
γιατί ποτέ μου με αυτή δεν σε άγγιξα.
Κι όταν όλα από μέσα μου τα 'σβησα
και της λήθης ήπια το κώνειο,
γιατί μόνο με φαρμάκι ξεδίψαγα,
απ' την πίκρα της θλίψης
που ένιωθα που σ' αρνήθηκα.
Λίγο πριν να πεθάνω ψιθύρισα..
" Σ' αγαπώ"
Κι αναστήθηκα.

Σοφία Τανακίδου
8/2/19

Το παιχνίδι.

Έλα να παίξουμε ένα παιχνίδι.
Εσύ θα λες ψέματα και θα σε πιστεύω
κι εγώ θα λέω αλήθειες
και δεν θα τις πιστεύεις ποτέ!
Ξέρω είναι παρακινδυνευμένο να παίζουμε συνεχώς το ίδιο παιχνίδι μια ζωή....
 κουράζει...
Ίσως αν αντιστρέφαμε τους όρους;

Σοφία Τανακίδου
4/4/19

Στο τέρμα της γραμμής.

Στο τέρμα της γραμμής
ξεφόρτωσες τα βάρη σου
ανέμελα χρόνια ζωής
να ζήσεις πια για πάρτη σου.

Κι όταν ξύπνησα από τη λήθη μου
με μια καρδιά να σπαρταρά
μέσα στα στήθη μου,
τότε κατάλαβα
ότι εγώ ήμουν το βάρος σου,
νύχτα με πέταξες
γιατί τόσο έφτανε το θάρρος σου.

Στο τέρμα της γραμμής
εκεί που μ' άφησες
έχω ήδη χτίσει ένα παράδεισο
και σε κοιτώ δίχως καρδιά
καθώς βαδίζεις προς την άβυσσο.
Είσαι ελαφρύς δεν έχεις βάρη,
ευχή μου να φτάσεις γρήγορα... μακάρι...

Σοφία Τανακίδου
6/4/19

Έξω από το χορό.

Έξω από το χορό τι ωραία που χορεύουμε, καθισμένοι στις καρέκλες μας και δίνοντας διαταγές για τα βήματα διεκδικούμε βραβεία άσωτα.
Χορέψτε και μέσα στο χορό,
πριν στων άλλων το χορό
κοροϊδέψετε τον βηματισμό.
Έξω από το χορό...
όλοι είμαστε οι καλύτεροι χορευτές.

Σοφία Τανακίδου
12/4/19

Καθημερινός ήρωας.

Χάνοντας κομμάτια
του κορμιού που στραγγίζει στο πέρας του χρόνου,
τις ανάσες μαζεύεις και με όση δύναμη έχεις την ζωή αντικρίζεις με τόλμη.
Σε μια πάλη σκληρή κι ανελέητη του κορμιού η ψυχή αντιδράει στον πόνο.
Η ψυχή συνεχίζει στον ίδιο σκοπό, να ελπίζει στο θαύμα, να εκτιμά τις μικρές σου τις νίκες και στις ήττες να στήνει ανδριάντα για σένα που πολέμησες.
Γιατί αυτό που σε κρατά στη ζωή όταν χάνεις κομμάτια από σένα, είναι οι ήττες που δε σε κατέβαλαν κι οι ανθρώποι που ήταν κοντά σου, και τις ήττες σου κάνουνε νίκες σαν σε κοιτούν μες στα μάτια και σου λένε...
"Λίγο ακόμα..εμείς είμαστε εδώ στήριγμα σου..λίγο ακόμα"
Κάθε μέρα μια νέα αρχή, η ανηφόρα σκληρή μα τη ζωή
μην την μετράς απ' το χρόνο που ζεις, παρά μόνο με αυτούς που τη ζεις κι είναι πάντα εδώ στο πλευρό σου κι είσαι ο ήρωας για αυτούς στο μυαλό τους.

Σοφία Τανακίδου
14/4/19
Αφιερωμένο στους απλούς καθημερινούς ήρωες της ζωής

Το γιασεμί της γειτονιάς.

Το γιασεμί της γειτονιάς
σαν βγαίνει στο μπαλκόνι
μαραίνει των παλικαριών
την άμοιρη καρδιά
Την μέρα ζωγραφίζονται
αχτίδες στα μαλλιά της
σαν βγαίνει ο ήλιος
και γελά καθώς την ακουμπά.
Και σαν την νύχτα περπατά
ζαλίζονται τα αστέρια
απ' το στητό περπάτημα
και από την ομορφιά
Κι ο νιος που ερωτεύτηκε
και στο πλευρό του γέρνει
πιο πλούσιος αισθάνεται
κι από τον βασιλιά.
Το γιασεμί της γειτονιάς
έτυχε να γνωρίσω
μα πιο πολύ απ' την ομορφιά ,
ψυχή είχα  να εκτιμήσω.

Σοφία Τανακίδου
17/4/19
Αφιερωμένο στην Κυρία Φιλίτσα.

Η φωτογραφία είναι πορτρέτο της φίλης μου ζωγράφου Konstantina Kratimenou

Το δάκρυ της μάνας.

Οι πύλες του ουρανού άνοιξαν
στράγγιξαν πάνω μου
τον κατακλυσμό.
Όλα τα δάκρυα των απελπισμένων,
χαροκαμένων, ερωτευμένων.
Ποιο είναι πιο καυτό;
με ρώτησε ο ουρανός.
Ποιο απ' όλο τον κατακλυσμό;
Ποιο δάκρυ πιο καυτό!!
" Της μάνας" είπα.
" Της μάνας".

Σοφία Τανακίδου
22/4/19

Της Παναγιάς μονάχα.

Έσκυψε απελπισμένα το κεφάλι.
Έκλεισε τα μάτια.
Κύλησαν αδιαμαρτύρητα τα δάκρυα.
"Τα αγάλματα δεν κλαίνε"
συλλογίστηκαν οι άνθρωποι κοιτώντας το.
"Τα αγάλματα δεν κλαίνε"
συμφώνησαν κι οι άγγελοι
"Της Παναγιάς μονάχα".

Σοφία Τανακίδου
24/4/19

Χριστός Ανέστη.

Ουρανοί βοούν
Σείεται η ψυχή μου
Άγγελμα θείο

Χριστός Ανέστη
Θάνατος ενικήθει
Αληθώς, έκραξε

Πύλες ανοίξτε
Ο υιός του ανθρώπου
Ανέστη σήμερον

Ψυχές ανοίξτε
Ο υιός της αγάπης
Ανέστη σήμερον.

Χριστός Ανέστη
Αληθώς ο Κύριος
Το φως νίκησε.

Σοφία Τανακίδου
28/4/19

Σβήσε τα άστρα.

Ουρανέ
σβήσε τα αστέρια σου.
Ντροπή σου να φωτίζεις τους δρόμους
που έπνιξες πριν στο σκοτάδι.
Ντροπή σου που ζήλεψες την αγάπη
που σου έστειλα να προσέχεις.
Φτερά της φόρεσα,
δρόμους της άνοιξα,
κι απόμεινα με χέρια άδεια
πριν προφτάσω
να την ανταμώσω για πάντα.
Ουρανέ
σβήσε τα αστέρια σου.
Ντροπή σου το χαμό της
να φωτίζεις.
Ζήλεψες την αγάπη μου!
Άδεια τα χέρια μου υψώνω σε σένα.
Άδεια από την αγάπη μου.
Σβήσε τα αστέρια σου,
τα δάκρυα μου λάμπουν
πιο δυνατά από το φως τους.
Σβήσε τα αστέρια σου
θα φωτίσω εγώ τη νύχτα,
έγιναν άστρα τα μάτια μου,
καυτά καίνε την καρδιά μου,
το κορμί μου, την ψυχή μου..
Μια λάμψη έγινα ουρανέ,
μια λάμψη γαλάζια στο στερέωμα
ψάχνοντας την αγάπη μου που ζήλεψες.
Σβήσε τα αστέρια σου,
δε θέλω να στα κάψω.
Να πενθήσω θέλω την αγάπη μου,
μέσα απ' το δικό μου φως,
αυτών των άστρων στα μάτια μου,
κι ισως με δει,
ίσως με βρει,
γιατί εγώ δεν την βλέπω,
γιατί εγώ δεν την βρήκα,
γιατί εγώ,
με άδεια χέρια κοιτώ στο στερέωμα
ουρανέ μου,
ψάχνοντας ένα κομμάτι της να αγκαλιάσω.

Σοφία Τανακίδου
3/5/19

Πόθος κρυφός.

Πόθοι κρυφοί
ψάχνουν διέξοδο
Πάνω στα χείλη φιλιά
αγωνιούν να ματώσουν.
Δάκρυα απρόσμενα
ζητούν καταφύγιο.
Ερωτας τα πλάνεψε.
Στο σκοτάδι τα έριξε.
Μόνο σαν τον κοιτάν
φως αντικρίζουν.
Το χτες στη φωτιά,
του πόθου το αύριο ξύπνησε.
Του κόσμου τα λόγια
σκληρά κι εχθρικά,
μα θα 'ναι το φιλί
πιο καυτό ονειρεύεσαι.
Ζεστή η αγκαλιά
που βυθίζεσαι,
σαράντα τα κύματα
κι αφήνεσαι,
πριν να πνιγείς παραδίνεσαι,
στο πρώτο φιλί
κι αναδύεσαι.

Σοφία Τανακίδου
8/5/19
Αφιερωμένο στη φίλη μου Τάνια

Μάνα που έφυγες.

Μάνα που έφυγες
για μένα πάντα θα γιορτάζεις
Κλείνω τα μάτια να
σε ονειρευτώ
Ξέρω πως θα 'ρθεις
αυτή τη νύχτα
το δώρο σου να αναζητήσεις
μια αγκαλιά κι ένα φιλί
από το κάθε σου παιδί.

Μάνα που έφυγες
Ξέρω πως δεν θα με ξεχάσεις
Θα βρεις το δρόμο
η μάνα ποτέ της δεν ξεχνά
Κι εγώ η μικρή σου
που σε αποθύμισα πολύ
ζεστό φιλάω το πιο γλυκό μου
για σένα φιλί.

Στον ποταμό Αχέροντα

Θα αργήσει μην ανησυχείτε.

Στον ποταμό Αχέροντα
όταν θα είμαι μέσα
εύχομαι η βαρκούλα μου
να πλέει ήρεμα
Γιατί εγώ θα γράφω
ένα ακόμα ποίημα
και δε θα προτιμούσα
να με ζαλίζει κύμα.
Κι όταν θα φτάσω πλέον
στον Άδη πριν μ' αγγίξει
Θα πω στην Περσεφόνη
το ποίημα μου να κρύψει
Κι ύστερα να το στείλει
με τον Ερμή στη γη
Θά 'ναι το τελευταίο
δε θέλω να χαθεί.

Σοφία Τανακίδου
23/2/19
Έτσι κι αλλιώς τα "άπαντα"
δεν θά 'χουνε γραφτεί

Υπάρχει μια λέξη.

Υπάρχει μια λέξη,
που έχει διαλέξει
να μη λέγεται
Στη γλώσσα μαγκώνει
τα χείλη κλειδώνει
και φλέγεται.

Υπάρχει μια λέξη
που έχει φροντίσει
να κρύβεται
Καρδιές τυραννάει
και μέσα στα ψέματα
πνίγεται.

Υπάρχει μια λέξη
που δεν την γνωρίζει
στ' αλήθεια κανένας μας.
Τη γράφουν μονάχα
τα δάκρυα,
καθώς απ' τα μάτια
ξεφεύγουνε άγρια.
Κυλά στα πατώματα
και αφήνει νεκρά σώματα.

Σοφία Τανακίδου
15/2/19

Το τέλος ενός ποιητή.

Δε γράφω άλλο
Τύφλωσε η θλίψη την ψυχή
και δε γεννά λέξεις
Δε γράφω άλλο.. είπε
Κι ήταν το τελευταίο του ποίημα
Μόλις ξημέρωσε ήταν νεκρός.

Σοφία Τανακίδου
10/2/19

Το τελευταίο λεωφορείο.

Κρατούσε σφικτά στο χέρι το εισιτήριο.
Ανέβηκε στο λεωφορείο
το έβαλε στο μηχάνημα ακύρωσης.
Τίποτα
Το έβγαλε το κοίταξε.
Προσπάθησε ξανά..και ξανά... τίποτα.
Γύρισε το βλέμμα του προς τον οδηγό
" Είναι χαλασμένο;
Δεν δέχεται το εισιτήριο μου"
Ο οδηγός άνοιξε την πόρτα
" Κατέβα" του φώναξε
" Κατέβα, το επόμενο είναι για σένα"
Υπάκουσε.
Κατέβηκε ξαφνιασμένος.
Ο σταθμός άδειος.
Δεν ήρθε επόμενο...

Σοφία Τανακίδου
11/2/19