Η αναγνώριση.

Ήταν κόκκινο έντονο... Το κοιτούσε βουβά καθώς κυλούσε σταγόνα σταγόνα  και έβαφε τα κατάλευκα πλακάκια...είχε ήδη σχηματίσει μια μικρή λιμνούλα...
Ανάσανε βαθιά και βυθισε το αριστερό της χέρι μέσα στο κόκκινο υγρό κι ύστερα με το ίδιο χέρι ζωγράφισε ένα μικρό σχήμα στο μέτωπο της για να την αναγνωρίσει...
Θα 'ταν μακρύ το ταξίδι, το πρώτο που θα έκανε στη ζωή της με δική της απόφαση..πάντα οι άλλοι αποφάσιζαν για τα ταξίδια της, σε αυτό όμως δεν είχε κανείς ευθύνη, το είχε ήδη ξεκαθαρίσει μέσα της ότι εκείνη μόνη της το ετοίμασε, όλοι οι υπόλοιποι είχαν ήδη "νίψει τας χείρας τους".
Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να φτάσει στον προορισμό της, να βρει τον σωστό δρόμο, αν τον έχανε, αυτό το σχήμα στο μέτωπο θα ήταν η αναγνώριση της για Εκείνον...
Θα ήταν θυμωμένος μαζί της που παράκουσε τις εντολές του και ετοίμασε μόνη της αυτό το πρώτο και τελευταίο ταξίδι κι ίσως να μην την δεχόταν κοντά του...μα αν την άφηνε να πέσει στο σκότος της κόλασης ούτε αυτό την τρόμαζε...
ακόμα κι εκεί στην κόλαση ο Σταυρός ποτισμένος από το αίμα της θα έλαμπε στο μέτωπο της.


Σοφία Τανακίδου