Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

Το τέλειο ποίημα...


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Αύριο θα γράψω το τέλειο ποίημα
Μόνο για σένα
Μόνο εσύ θα το διαβάσεις
Αρκεί να με κοιτάξεις... αύριο...
Γιατί απόψε δεν με κοίταξες...
Πώς να το γράψω!!!!!

Χωρίς εσένα....


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Λένε πως όλα ξεπερνιούνται
Μεγάλοι έρωτες ξεχνιούνται
Ότι απόψε σε σκοτώνει
Αύριο θα σε δυναμώνει.
Ο χρόνος όλα τα νικάει
Τον κάθε πόνο σταματάει.
Λένε οι φίλοι ....
Μα δε γνωρίζουν
Την καρδιά μου δεν την ορίζουν...
Λένε οι φίλοι....
Όταν σε χάσω
Σε βάθος χρόνου
Θα σε ξεχάσω...
Μπορώ να ζήσω
Μετά από σένα
Ένα λεπτό
Χωρίς εσένα
Ένα λεπτό
Μόνο μου φτάνει
Να καταλάβω
Ότι φτάνει...
Ένα λεπτό χωρίς εσένα
Βουτιά στην κόλαση για μένα
Ο χρόνος.....
Σταμάτησε για μένα
Όταν συνάντησα εσένα.

Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

Μια απορία


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Μας αφήσαν διαθήκη
Σπουδαίοι φιλόσοφοι τόσα ρητά
Άπειρες σκέψεις
Γνωστών ανθρώπων
Τόσους αιώνες τόσα γραπτά και δεν τελείωσαν ακόμα οι λέξεις
Ακόμα γράφεις
Άγνωστε εσύ...
Παίρνεις τις λέξεις και τις ταιριάζεις
Σαν να 'ναι σπόρος μέσα στο χώμα
Και θες να ανθίσει
Να βγάλει ανθό
Με ένα γραπτό σου να καταπλήξεις
Τον κόσμο αυτό.
Λίγοι μένουν στην ιστορία
Να τους θυμόμαστε χρόνια μετά
Μα θά 'χεις πάντα την απορία
"Μήπως δεν έγραφα και γω καλά;"!!!!

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

Η Χιονάτη....


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Δεν ειμαι εγώ σαν τη Χιονάτη κι ας έχω τα μακριά μαύρα μαλλιά της και το κατάλευκο της δέρμα
Δεν είμαι εγώ σαν τη Χιονάτη
Δεν έχω ούτε καν την ομορφιά της
Μα ίσως έχω λίγη απ'την καλή καρδιά της
Δε βγήκα νύχτα μες στο δάσος φοβισμένη μέσα στην πόλη ζω φυλακισμενη
Οι φίλοι μου δεν είναι νάνοι μα είναι πλάσματα παραμυθένια και με έχουν έγνοια
Ο πρίγκηπας μου δεν ήρθε με άλογο να με ξυπνήσει δεν υποσχέθηκε παλάτια να μου χτίσει ,ένα βαρκακι έχει μόνο με αυτό παλεύει να μας ζήσει
Η ομορφιά και τα παλάτια σπάει ο καθρέφτης γίνονται κομμάτια
Εκείνο πάντα που θα μένει είναι η αγάπη σε δυο μάτια φυλαγμένη
Εκείνο πάντα που θα μένει
είναι το φιλί που η Χιονάτη περιμένει

Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017

Θα πολεμήσω...


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Αν οι φωνές που μέσα μου σιωπούν βρουν δρόμο για να βγουν,θα ακουστούν στα πέρατα της γης.
Και συ ατρόμητε
που νιώθεις ασφαλής
με τη σιωπή μου,
θα θυμηθείς την ύπαρξη μου.
Τώρα σωπαίνω.
Τώρα υπομένω.
Τώρα κρατάω αντοχές
Και περιμένω.
Μα φτάνει η ώρα
Που θα μιλήσω
Που θα ξυπνήσω
Τότε θα δεις πως ξέρω εγώ
.... να πολεμήσω.....

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

Νυχτερινό μου όνειρο...


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Της μέρας όλα τα όνειρα
Τα κυνηγώ τα πιάνω
Τα διατάζω γρήγορα
Να βγουν αληθινά
Το δρόμο τους ακολουθώ
Ποτέ μου δεν τα χάνω
Μέσα στο φως άφοβα
Ζούνε παντοτινά.
Νυχτερινό μου όνειρο
Κρύβεσαι την ημέρα
Σκορπάς άπονα δίνεσαι
Στου ήλιου τη τροχιά
Καίγεσαι συθέμελα
Χωρίς να λογαριάσεις
Πόσο εγώ σε πόθησα
Ετούτη τη βραδιά.

Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

Τα λάθη


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Κάποιος φίλος απορούσε
συνεχώς όλο ρωτούσε
για τα λάθη που 'χε κάνει την αιτία μου ζητούσε.
Το μυαλό σου είναι εντάξει
Όλα τα 'χει σε μια τάξη
Μα η καρδιά που όλο ελπίζει
Το σωστό δεν το γνωρίζει.
Την καρδιά να την πετάξεις είναι κρίμα
Το μυαλό αν το αλλάξεις θα 'σαι θύμα
Χαμόγελα στη ζωή σου και προχώρα
Με τα λάθη όλοι ζήσανε ως τώρα

Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2017

Η Τροία


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Έκτισες τοίχους
για να γκρεμίσουν
με ένα βλέμμα
Πίστεψες πάλι
στο παραμύθι
που ήταν ψέμα
Δεν είναι όλα
μέσα στον κόσμο
αληθινά
Αν αγαπήσεις
Όλα τα βλέπεις
σαν μαγικά
Είναι τα δώρα μια αυταπάτη
Και συ το ξέρεις πως είναι απάτη
Όμως λυγίζεις τοίχους γκρεμίζεις
Ανοίγεις πύλες και αγκαλιές
Μία Τροία είναι η καρδιά σου
που ξεψυχά
Ο Δούρειος ίππος γνωρίζει
πάντα να ξεγελά
Έκτισες τοίχους και τους γκρεμίζεις έτσι απλά
Πίστεψες πάλι σε μια αγάπη
που δεν κρατά.

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

Πρόσεχε τι λες...


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Κάθε μία λέξη
πριν να πω
Κάθε μία λέξη
πριν να γράψω
Πάντα μετράω
Ποιον πονώ
Ποιου τη γαλήνη
θα ταράξω
Ποιον θα πληγώσω
Ποιον θα θίξω
Ποιου τη ζωή του
θα διαλύσω
Και συ ορμάς
Με όλες τις λέξεις
Δίχως καμιά σου
να διαλέξεις
Όλες πονάνε
Όλες πληγώνουν
Στο διάβα τους
Ζωές τελειώνουν
Καμία λέξη
δεν είναι απλή
Είτε τη γράφεις
Είτε τη λες
Βρίσκει το στόχο
εκεί που θες.
Μέσα στη σκέψη
Μέσ'τη ψυχή
Κάθε σου λέξη
είναι καρφί
Δεν την ξεχνάω
για μια ζωή.

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Χαμόγελα βλέπεις...


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Ο πόνος βουβός
Πριν φτάσει στα μάτια
Σκορπίζεται
Ανοίγω τα χείλη
Χαμόγελο γίνεται
Και συ το κοιτάς
Και θυμώνεις
Που ακόμα δε με έχεις διαλύσει
Νομίζεις αντέχω
Και ας έχεις την ψυχή μου
μαυρίσει
Δεν είναι χαμόγελο
τούτο
Είναι τα χείλη που ψάχνουν
να βρούνε τα λόγια
Μισανοίγουν
Και απότομα κλείνουν
Γιατί ότι κι αν πούνε
Εσύ δεν ακούς...
Χαμόγελα βλέπεις
και ήλιους τρελούς

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

Ορφάνια...


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Σ'έψαχνα από παιδί
....μάνα....
Που είναι τα φτερά σου
να με σκεπάσεις;
Είναι χειμώνας μάνα
στις καρδιές των ανθρώπων.
Που είναι τα λόγια σου
να με συμβουλέψουν μάνα,
πώς να προφυλάξω τη ζωή μου το κορμί μου τη ψυχή μου;
Ήρθαν γυναίκες
σκληρές ξένες
Με ξεγέλασαν
Μου πήραν τη φωνή μάνα
"Είσαι ορφανό "μου είπαν
Μη λες" μάνα"
Δεν είμαστε εμείς η μάνα σου
Με αφήσανε στο δρόμο
παιδί ακόμα να χαθώ
Μα εγώ τον βρήκα το δρόμο μάνα
Ένα βράδυ σε ονειρεύτηκα
Με φίλησες με χάιδεψες
Ξύπνησα χορτάτη απ' τα φιλιά σου απ'τα χάδια σου από τα λόγια σου
Μου είπες κράτησε τα όλα αυτα ..με αυτά τα λόγια τα φιλιά τα χάδια να αγγίζεις τα παιδιά σου.
Αχ μάνα σε βρήκα είσαι εδώ... μοσχοβολούν
κάθε στιγμή τα παιδιά μου απ'τα φιλιά σου
Κάθε φορά που τα φιλώ
Ριγώ στη μυρωδιά σου
Αχ μάνα σε βρήκα είσαι εδώ
Σε κοιτώ
Μέσα στο στόμα τους
σ'ακούω σαν με φωνάζουν"ΜΑΝΑ"

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

17 Νοέμβρη 1973-2017


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Υπήρξαν κάποια παιδιά
που ορμήξαν μπροστά
στη φωτιά.
Είχαν τόλμη ψυχής
περισσεύματα οργής
και καρδιά.
Βρήκαν θύρες κλειστές
Τις ανοίξανε.
Μες σε νύχτες φριχτές
Ήλιους στήσανε.
Στο κατώφλι της γης
Σήμερα εμείς απαθείς
Τους γιορτάζουμε.
Μες σε σπίτια κλειστά
Τυλιγμένοι καλά στα παπλώματα... αδρανείς...
Αν σταματήσει η βροχή
Ίσως βγούμε να αφήσουμε
ένα λουλούδι και μεις...!!!!!

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

Η ανοησία


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Δεν έχει τέρμα η ανοησία
σε κόκκινο δε σταματάει,φουσκώνει μπαζωμένο ρέμα και ξεσπάει
Καταπίνει ότι κινείται και δεν κινείται,ζωές ανθρώπων υπονομεύει ,δε χορταίνει, μέσα στη δίνη της όλα τα σέρνει
Δεν έχει τέρμα η ανοησία δε συλλογιέται όποια θυσία
Για έναν ανόητο πολλοί πληρώνουν για έναν ανόητο πολλοί ματώνουν.

Το ποίημα... βέλος


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Όσοι τολμήσαν
Και προσπαθήσαν
Να αφανίσουν
Και να στερήσουν
Ένα.. ποίημα.
Πρέπει να ξέρουν.
Είναι οι λέξεις
Μέσα στο ποίημα
Όπλα κρυμμένα
Βέλη στημένα
Δε σταματάνε
Όταν οπλίσουν
Ορμούν τα πάντα
να κατακτήσουν.
Το ποίημα βέλος
θα βρει το στόχο.
Το ποίημα τέλος....
ποτέ δεν έχει.
Θα έρθει η ώρα
που θα καρφώσει
αυτόν που πρέπει.

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

Δε ξέρω πως γίνεται...


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Δε ξέρω πως γίνεται
και κάποιοι άνθρωποι νοιάζονται
Άνθρωποι που δε ξέρουν ούτε καν το πρόσωπο σου
Σπαταλούν ώρες για σένα
Άνθρωποι που δεν έχουν ακούσει ούτε καν τη φωνή σου
Μιλάνε για σένα με τα καλύτερα λόγια
Δίχως να έχουν να κερδίσουν κάτι ...
Δίχως υλική ανταμοιβή
Δίχως ηθική ανταμοιβή
Δίχως καμμιά ανταμοιβή
Δεν ξέρω πως γίνεται
Ξέρω όμως ότι γίνεται.....
Υπάρχουν άνθρωποι
Υπάρχει... ελπίδα....
Είσαι και συ μέσα σε αυτούς;
Αναρωτήσου!!!!!

Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017

Εσύ...


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Εσύ που γέλαγες κάθε φορά πού'ταν τα μάτια μου υγρά
Και τραγουδούσες την στιγμή που εμένα μ'έπνιγε η βροχή....εσύ...
Εσύ που έπλασες με προσοχή ψεμματα τόσα μες τη ζωή
Για να μη βρίσκεσαι ποτέ σε μια ανάγκη μου φίλε πιστέ... εσύ
Εσύ που θέλησες ξανά να μου ματώσεις την καρδιά θυμίζοντας παλιές πληγές μου φώναζες: τώρα τι κλαίς.. εσύ
Εσύ που γέλαγες με σαρκασμό κάθε που πάθαινα κακό και δεν αισθάνθηκες ντροπή που μ'άφηνες χωρίς στοργή...εσύ
Απόψε κλαίς
Για ώρες κλαίς στην αγκαλιά μου
Κι έχεις γερμένο το κεφάλι στην καρδιά μου
Εκεί ακούς το πώς χτυπάει πονεμένα
Όσο κι αν γέλασες μαζί μου αυτή πονά για σένα

Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017

Χόρεψε........


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Ώρες η βροχή ξεπλένει ότι απέμεινε στη μνήμη
Και κάθε της σταγόνα μες τα μάτια καταλήγει.
Τι τη θέλεις την ομπρέλα
να σκεπάσεις το κορμί σου;
Όσο και να προσπαθείς
απ'την μπόρα να κρυφτείς
Μέσα σου λυσσομανάει
δε γλυτώνεις σου ορμάει.
Φόρεσε τα κόκκινα
χόρεψε μες τη βροχή
Όλα τα ανθρώπινα
πάθη μου είσαι εσύ.
Χώρεσε όλη η βροχή
στα μάτια τα δικά μου
Χόρεψε στο σώμα σου
να μπουν τα δάκρυα μου.

Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017

Κρίμα...


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Ξυπνάω με την έμπνευση να ορύεται μες στο μυαλό μου
ψάχνοντας διεξόδους να βγει
Και ανακαλύπτω με τρόμο
σε ένα δωμάτιο με τετράδια και βιβλία ένα τόνο,
ένα στυλό μονάχα μαύρο
με τη μελάνη τελειωμένη
... είμαι χαμένη....
Πώς να κρατήσω τόσες σκέψεις τις έχασα όλες τις λέξεις, φεύγουν πετάνε κι είναι κρίμα θα 'τανε τέλειο το ποίημα.

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

Στη θύρα ο εχθρός


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Χτυπήστε καμπάνες
δυνατά
Έφτασε η ώρα
που σπάει η καρδιά
Ο φόβος και ο τρόμος
βγήκαν στο φως
Χτυπήστε καμπάνες
στη θύρα ο εχθρός
Και συ που ακόμα
κλείνεις τα αυτιά
στους ήχους της νύχτας
θα ακούς τα πουλιά
Καμπάνες θα γίνουν
οι κούκοι της γης
στο δάσος σαν τρέξεις
εκεί να κρυφτείς
Χτυπάνε καμπάνες
και σβήνει το φως
Στη θύρα δεν είναι
πια ο εχθρός
Στέκεται εμπρός σου
και ας είσαι κουφός
αν δε τρομάξεις
Θα είσαι τυφλός!!!!

Πίσω από την οθόνη...


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Πίσω από την οθόνη
Ας μη το βλέπεις
Είναι ένας άνθρωπος
που δεν κατέχεις
Δε νιώθεις αν είναι πικραμένος
απ 'τη ζωή του
απελπισμένος.
Ποτέ τη σκέψη του
δε θα τη μάθεις
Όμως στη θέση του
ίσως και νά'ρθεις.
Πίσω απο την οθόνη
Είναι ένας νέος
Είναι ένας γέρος
Είναι δυο μάτια.
Δεν είναι εκεί
για να τα κάνεις
εσύ κομμάτια.
Όπως φερθείς θα σου φερθεί
Πίσω από την οθόνη
.........είσαι εσύ.......

Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2017

Δε θα έρθεις....


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Εστρωσες το τραπέζι
Τρία πιάτα όπως πάντα
Καθήσατε και οι τρεις
Μπουκιά δεν κατέβαινε
Η τέταρτη καρέκλα άδεια.....
Μα πάντα άδεια ήταν
Έλειπε όλη μέρα ο κάτοχος της...
Η δουλειά το σπίτι του
Η δουλειά η οικογένεια του
Η δουλειά το τραπέζι του
Η δουλειά πάνω απ'ολα
Όχι για κείνον
Μα για να'ναι γεμάτα αυτά τα πιάτα
φαγητό και αγάπη
Που απόψε δε χορταίνουν
Δεν έχουν γεύση
Δεν έχουν μυρωδιά
Δεν έχουν .. αγάπη
Πάνω στο πάγκο
Περιμένει η αγάπη
Σκεπασμένη μέσα στο πιάτο
Μα δε θά'ρθει
Η νύχτα ξημέρωσε πάλι
Δε θά'ρθει......
Η τέταρτη καρέκλα άδεια
Μαρτυρά την απουσία σου
Δε θά'ρθεις

Να φύγω με μένα..


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Να φύγω...δεν είναι το δύσκολο
Το δύσκολο είναι
να πάρω μαζί μου
και την καρδιά μου
Αυτό προσπαθώ.
Για αυτό δε φεύγω
Όταν ζητάς να φύγω.
Αγωνίζομαι να την ξεκολλήσω
από πάνω σου.
Για να φύγω ολόκληρη
Να φύγω..με μένα......

Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017

Έμαθα να φυλάγομαι πια...


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Πάντα έτρεχα στη ζωή μου
Έτρεχα και έπεφτα
Και πάντα σηκωνόμουνα ξανά
Σημάδια δε μου μείναν στο κορμί
Έθρεφε καλά το δέρμα μου
Μα κάπου εκεί μέσα βαθειά η καρδιά ράγιζε σιγά σιγά
Δε ξέρω αν ράγιζε από τους δρόμους
Δε ξέρω αν ράγιζε από τους ανθρώπους
Μόνο εγώ το έβλεπα και το έκρυβα
Μην καταλάβουν πως είναι έτοιμη να σπάσει
Έμαθα να φυλάγομαι πια
Άρχισα να μεγαλώνω και να προσέχω
Και τους δρόμους
Και τους ανθρώπους
Τους δρόμους που τελειώνουν σε γκρεμό και τους ανθρώπους που σε σπρώχνουν εκεί!!!!

Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

Αλέξανδρος και Βουκεφάλας










Ξεπέζεψες για λίγο
Χάιδεψες τη χαίτη του
Αιώνες τώρα πιστός σύντροφος σου
Αυτός που φοβόταν τη σκιά του
Άτρωτος με την καθοδήγηση σου..
Η πρώτη σου νίκη το ημέρωμα του
Η πρώτη του νίκη η φιλία σου

Πρώτος στη γενιά των αλόγων
Σε όλες τις μάχες σου προστάτης
Σε κουβάλησε ,σε προφύλαξε ,σε έσωσε...

Ξεπέζεψες για λίγο
Χάιδεψες τη χαίτη του
Και ξανά πάλι...
Καβαλάρης γινηκες...
Ολημερίς να φυλάς την πόλη της καρδιάς σου
Μαζί αντάμα Αλέξανδρε και Βουκεφάλα...
Άλλοι πούλησαν το βασίλειο τους για ένα άλογο
Και συ με ένα άλογο έκτισες βασίλεια....

Ένα φιλί...


Φωτογραφία της Σοφία Τανακιδου.

Πανάκριβο το φιλί σου
θα έχανα ολόκληρη καρδιά με αυτό
Ένα φιλί ..μια καρδιά;
Μπα!!!
Προτίμησα να το στερηθώ
Δε φαντάστηκα ποτέ
Κανείς δε μου το 'χε πει
Πως δίνεται η καρδιά
και χωρίς φιλί..
Μα δε λυπάμαι για την καρδιά που έχασα...
για το φιλί σου που δεν πήρα ... λυπάμαι..

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017

Γράφω....

Μπερδεύω τις λέξεις
όταν μιλάω,
κάτι να πω προσπαθώ το ξεχνάω
Δε συμβαδίζει μυαλό με τη γλώσσα,
σωπαίνω ενώ έχω να πω 
τόσα.

Και τότε παίρνω το στυλό
και γράφω,
όπου κι' αν βρίσκομαι ότι
και νά' χω
Μέσα στους στίχους μου
το καταγράφω,
είναι η γλώσσα μου
έτσι υπάρχω

Έγραψα στίχους μου
μέσ' τα σχολεία,
πάνω στους πίνακες
και στα θρανία
Καθηγητές μου τα 'έσβηναν άπονα,
την άλλη μέρα άλλα τους άφηνα

Σε όλη την άμμο της παραλίας,
και στα παγκάκια της κάθε πλατείας
Σε χαρτομάντιλα κουτιά τσιγάρων,
Και σε τετράδια φίλων μου μεγάλων

Δε θυμάμαι που αλλού έχω γράψει,
και που τους στίχους μου έχω χαράξει
Ποτέ δε ένοιαξε να τους κρατήσω,
ήταν ο τρόπος μου για να μιλήσω


Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017

Τα μικρά μου καράβια...


Σαν στρατιώτες παλεύουν
Μες σε κύματα λόφων
Τα μικρά μου καράβια
Των μεγάλων μου πόθων

Δε θέλουν λιμάνια
Σε καταιγίδες ορμάνε
Πάντα άτρωτα νιώθουν
Πως τη μπόρα νικάνε

Αχνοφέγγει ο φάρος
Στης ψυχής μου τη δίνη
Και αρπάζει ο χάρος
Κάθε πόθο τον σβήνει

Στα βαθιά πριν να φτάσουν
Σκορπούνε σε κομμάτια
Τα μικρά μου καράβια
Μες τα χέρια μου τ' άδεια


Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017

Χωρίς παράδεισο...


Εδώ είμαι δε με βλέπεις;
Κοιτάς πάντα αλλού!!!
Δε θα’ ρθω στο ναό σου
Δεν έχω πόδια..είναι σπασμένα
Με έχουν διαλύσει
Στέκομαι εδώ..στο σπίτι μου
Στο δικό μου.. ναό
Στο δικό μου.. ιερό
Στο κρεβάτι μου
Και περιμένω ένα βλέμμα σου
Κοιτάς αλλού;
Εδώ είμαι
Κοίταξε με!!
Κοίταξε με!!!

Δεν έχω καρδιά..είναι σπασμένη
Με έχουν διαλύσει
Δε θέλω να με σώσεις
Δεν έμεινε τίποτα να σώσεις

Αποτελείωσε με εσύ!!!
Εδώ απόψε!!!
Ρίξε τον κεραυνό σου
Αποτελείωσε με εσύ!!!!
Μην αφήνεις να με αποτελειώνουν όσοι αγαπώ

Τήρησα μια μόνο εντολή σου
Να αγαπώ!!
Αυτήν άκουσα από τα χείλη σου
Ότι άκουσα τήρησα
Τα ιμάτια που ζήτησες να μοιραστούμε
Δεν τα έχω
Ένα ιμάτιο που με ντύνει
Όταν με αποτελειώσεις
Κόψε το χίλια κομμάτια και μοίρασε το
Δεν είχα τίποτα ποτέ
Εκτός από την αγάπη
Και την έδωσα και κείνη
Όπως μου ζήτησες!!
Δε μου απόμεινε τίποτα!!
Κοίταξε με!!!
Κοίταξε με!!!
Απόμεινα τίποτα
Δε κρύβω τίποτα
Από σένα
Όλα τα ξέρεις

Αποτελείωσε με εσύ
Γιατί εγώ..φοβάμαι την οργή σου
Δε βρήκα στη γη τον παράδεισο
Μη μου στερήσεις και τον δικό σου!!!
Κοίταξε με!!!
Κοίταξε με!!!
Είμαι ήδη νεκρός!!!
Αποτελείωσε με...εσύ!!!!