Στον ποταμό Αχέροντα

Θα αργήσει μην ανησυχείτε.

Στον ποταμό Αχέροντα
όταν θα είμαι μέσα
εύχομαι η βαρκούλα μου
να πλέει ήρεμα
Γιατί εγώ θα γράφω
ένα ακόμα ποίημα
και δε θα προτιμούσα
να με ζαλίζει κύμα.
Κι όταν θα φτάσω πλέον
στον Άδη πριν μ' αγγίξει
Θα πω στην Περσεφόνη
το ποίημα μου να κρύψει
Κι ύστερα να το στείλει
με τον Ερμή στη γη
Θά 'ναι το τελευταίο
δε θέλω να χαθεί.

Σοφία Τανακίδου
23/2/19
Έτσι κι αλλιώς τα "άπαντα"
δεν θά 'χουνε γραφτεί

Υπάρχει μια λέξη.

Υπάρχει μια λέξη,
που έχει διαλέξει
να μη λέγεται
Στη γλώσσα μαγκώνει
τα χείλη κλειδώνει
και φλέγεται.

Υπάρχει μια λέξη
που έχει φροντίσει
να κρύβεται
Καρδιές τυραννάει
και μέσα στα ψέματα
πνίγεται.

Υπάρχει μια λέξη
που δεν την γνωρίζει
στ' αλήθεια κανένας μας.
Τη γράφουν μονάχα
τα δάκρυα,
καθώς απ' τα μάτια
ξεφεύγουνε άγρια.
Κυλά στα πατώματα
και αφήνει νεκρά σώματα.

Σοφία Τανακίδου
15/2/19

Το τέλος ενός ποιητή.

Δε γράφω άλλο
Τύφλωσε η θλίψη την ψυχή
και δε γεννά λέξεις
Δε γράφω άλλο.. είπε
Κι ήταν το τελευταίο του ποίημα
Μόλις ξημέρωσε ήταν νεκρός.

Σοφία Τανακίδου
10/2/19

Το τελευταίο λεωφορείο.

Κρατούσε σφικτά στο χέρι το εισιτήριο.
Ανέβηκε στο λεωφορείο
το έβαλε στο μηχάνημα ακύρωσης.
Τίποτα
Το έβγαλε το κοίταξε.
Προσπάθησε ξανά..και ξανά... τίποτα.
Γύρισε το βλέμμα του προς τον οδηγό
" Είναι χαλασμένο;
Δεν δέχεται το εισιτήριο μου"
Ο οδηγός άνοιξε την πόρτα
" Κατέβα" του φώναξε
" Κατέβα, το επόμενο είναι για σένα"
Υπάκουσε.
Κατέβηκε ξαφνιασμένος.
Ο σταθμός άδειος.
Δεν ήρθε επόμενο...

Σοφία Τανακίδου
11/2/19

Δε βλέπω φως.

Δε βλέπω φως
Ίχνη σβησμένα
Κανείς για μένα.
Κι ο εαυτός μου
παλιός εχθρός μου.
Δε με κουνάει.
Να με τραντάξει
να με αλλάξει.
Κι απ' το σκοτάδι
να με αρπάξει,
να με πετάξει
μπροστά στον ήλιο.
Και ας με κάψει...
Και ας με κάψει.

Σοφία Τανακίδου
8/2/19

Ο καθρέπτης των ματιών σου.

Έχω έναν καθρέπτη
που δε δείχνει το έξω μου.
Καθρεπτίζει την ψυχή μου.
Ηρεμώ όταν την κοιτάζω.
Πόσο αγγελικά όμορφη φαντάζει,
μέσα απ' αυτόν τον καθρέπτη.
Μέσα απ' τα μάτια σου!!!

Σοφία Τανακίδου
3/2/19

Στο λευκό.

Κι εγώ μπορώ να γράψω για τις λιακάδες
ξημερώνουν άπειρες στην ψυχή μου.
Κι εγώ μπορώ να γράψω για τα χρώματα
ταξίδεψα συντροφιά
με ουράνια τόξα στους λογισμούς μου.
Κι εγώ μπορώ να γράψω
για την ευτυχία
την γνώρισα και μπορώ να την υμνήσω.
Κι εγώ μπορώ...
Μα αν όλες τις λέξεις μου στο μαύρο τις τυλίγω,
είναι που θέλω από το μαύρο να ξεφύγω,
μέσα στις λέξεις να το κρύψω
κι εγώ μες στο λευκό να ζήσω...

Σοφία Τανακίδου
4/2/19

Η ζωγραφιά της υπέροχης φίλης μου Konstantina Kratimenou

Όνειρα απατηλά.

Σηκώνουν πανιά τα όνειρα μου
ταξιδεύουν
στις θάλασσες των ματιών σου.
Στα ανοιχτά σου βλέφαρα βουλιάζουν, κομμάτια σπάνε στο βλέμμα σου.
Έχει βραδιάσει...
κοιμήσου να τα αναστήσω ξανά.

Σοφία Τανακίδου
6/2/19