Είμαστε ένα μαζί

Δεν υπάρχουν στιγμές
που μου λείπεις,
την ηχώ της φωνής σου φυλάω,
με το γέλιο σου ξενυχτάω.

Τις λέξεις σου μεθάω μες στο μυαλό μου,
να μη βρίσκουν το δρόμο να φύγουν,
να μιλάνε σε μένανε μόνο,
γιατρικό στον κάθε μου πόνο.

Στις φλέβες μου αδειάζω το αίμα,
να κυλούν,
τα δικά σου τα δάκρυα,
απ' όλα τα μοναχικά σου τα βράδυα,
που σου λείπω,
γιατί έτσι νομίζεις,
μα δεν το γνωρίζεις,
πως η σκέψη μου είναι μαζί σου.

Στο πλευρό σου κοιμάμαι,
στα όνειρα σου με βλέπεις,
μα στον ξύπνιο τρομάζεις
"Μη χαθείς"μου φωνάζεις.

Να χαθώ δε μπορώ.
Είμαι μες στο μυαλό,
είμαι ο αγέρας ,η βροχή,
είμαι εγώ,
είμαι εσύ,
είμαστε ένα μαζί.

Σοφία Τανακίδου

Άδεια καρδιά

Μαύρο τριαντάφυλλο

Κρυβότανε μέσα στα κόκκινα.
Μες το σκοτάδι
δεν ξεχώριζε.
Στο φως του ήλιου
σε συγκλόνιζε.

Μαύρο Τριαντάφυλλο
με μάγεψε.
Μέσα στον κήπο μου
σταμάτησε.

Από άλλο κόσμο θα ταξίδεψε.
Είδε τα κόκκινα και ζήλεψε.
Δίπλα τους ήρθε και τα μύρισε.
Μα κανένα δεν του μίλησε.

Έγειρε παραπονεμένο.
Μαύρο Τριαντάφυλλο κλαμμένο.
Και τίναξε τα πέταλα του.
Δεν άντεξε την μοναξιά του.

Ίσα προφταίνω να το κόψω
και την ζωούλα του να σώσω.
Αντέχει μέρες μες το βάζο
και δροσερό νερό του βάζω.

Τα πέταλα του τα μαζεύω
και τα αγκάθια του κλαδεύω.
Μα έχουν μείνει μόνο δύο
αύριο θα μου πει αντίο.

Μαύρο Τριαντάφυλλο
μου είπε..
Λίγο πριν φύγει πριν το χάσω.
Ποτέ μου δεν θα σε ξεχάσω...
Σε ευχαριστώ..
για την αγάπη..
Νερό θα έβρισκα στο χώμα..
Μα αγάπη θά 'ψαχνα ακόμα...

Σοφία Τανακιδου

Γη

Σε ένα πλανήτη
που χορεύει γύρω από τον ήλιο,
κάθε μέρα.
Που αιώνες ξεσπάει σε ηφαίστεια.
Σκορπίζει και ανατινάζεται.
Σκοτάδι έρχεται δεν σκιάζεται.
Φωτιά του βάζεις δεν ταράζεται.
Από πολέμους δεν κουράζεται.
Και τους ανθρώπους δεν χρειάζεται....

Σε ένα πλανήτη
που χορεύει γύρω από τον ήλιο,
κάθε μέρα.
Ξυπνάω και λέω στα παιδιά μου  καλημέρα,
δεν με τρομάζει η επόμενη η μέρα.

Σκοτάδι έρχεται δεν σκιάζομαι.
Φωτιά μου βάζουν δεν ταράζομαι.
Από πολέμους δεν κουράζομαι.
Μα τους ανθρώπους...
Τους χρειάζομαι.

Σοφία Τανακίδου

Περνά την πύλη

Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που αποφοιτούν φέτος, καλή επιτυχία στις εξετάσεις τους.

Άνοιξε η πύλη.
Πρέπει να τη διαβείς
και πίσω να μη κοιτάς.
Μόνο μπροστά.

Πίσω στο χρόνο γύρνα μόνο,
να μαζέψεις τα φτερά σου,
να αγκαλιάσεις τα όνειρα σου,
να ευχαριστήσεις όσους φρόντισαν να φτάσεις εδώ,
σε αυτή την πύλη.

Και ύστερα πέτα.
Δίχως φόβο.
Δίχως δεύτερη σκέψη.
Πέτα ψηλά.
Στο όνειρο που μες το μυαλό σου ξενύχτησε.
Στο αύριο που σε ξύπνησε.

Άνοιξε την πύλη
και βγες.

Σοφία Τανακίδου

Κλειστό βιβλίο

Έχω κλείσει το βιβλίο της ψυχής.
Εδώ και χρόνια...
Κανείς εκεί μέσα...
Κάπου-κάπου εμφανίζω
μια σελίδα από σκέψεις,
σκόρπιες λέξεις και στίχους
Και συ θαρρείς,
πως όλα τα 'χεις μάθει.
Πως της καρδιάς μου
ακούς τον κτύπο...
Μα σε μπερδεύω.
με ψεύτικο ήχο...

Γιατί εγώ κρατάω για μένα,
ότι τους γύρω τρομάζει.
Ότι τη δική μου νύχτα ταράζει.

Όταν η δική μου μέρα χαράζει
ο καλύτερος μου φίλος,
χιλιόμετρα πέρα κοιμάται.
Της ζωής μου ο στύλος
στο κρεβάτι συντροφιά μου κοιμάται.
Ο αδελφός μου,
και κείνος κοιμάται...

Είναι ο ύπνος γλυκός
σαν το μέλι.
Αν ξυπνήσουν μόνο πίκρα θα φέρει.

Γιατί εγώ κρατάω για μένα,
ότι τους γύρω τρομάζει.
Ότι τη δική μου νύχτα ταράζει
Μην τους ξυπνάτε.....

Σοφία Τανακίδου

Η δύναμη μου

Την δύναμη μου
Δεν τη γνώρισα ποτέ.
Είναι κρυμμένη...
Μέσα σε κάθε κύτταρο μου φυλαγμένη.
Μέσα σε κάθε του κορμιού μου εκατοστό.
Δεν έψαξα ποτέ για να τη βρω.
Την δύναμη μου
Την φοβάμαι πρώτα εγώ.

Την δύναμη μου
Δεν τη γνώρισες ποτέ.
Είναι κρυμμένη...
Σε όσα σώπασα και δεν τολμώ να πω.
Σε όσα δεν έγραψα
Για να μη προδωθώ.
Δεν έψαξα ποτέ για να τη βρω.
Την δύναμη μου
Την φοβάμαι πρώτα εγώ.

Είναι κρυμμένη...
Μα είναι εκεί και περιμένει.
Και έχει μέσα της
Ασίγαστο θυμό.
Το πρώτο θύμα της
Το ξέρω θα'μαι εγώ.

Η δύναμη μου που κρατώ φυλακισμένη.
Μόνο με μένα
Ξέρω είναι θυμωμένη.

Σοφία Τανακίδου

Όνειρα κρυφά

Στο παραγάδι πιάστηκαν τα πιο κρυφά όνειρα μου
και προσπαθούν έξω να βγουν, μα μπλέχτηκαν και δεν μπορούν.
Σαν τα ψαράκια σπαρταρούν
και πνίγονται στα βάθη.

Η θάλασσα λυσσομανά,
όλο πιο μέσα τα τραβά,
να τα αποτελειώσει.
Και γω γοργόνα στην ακτή,
κοιτάζω δίχως πια ψυχή,
μια θάλασσα που χρόνια αμέτρητα με έχει προδώσει.

Σοφία Τανακίδου

Για τα χαμένα παιδιά

Που πήγε ο Άγγελος του εκείνο το βράδυ;
Δεν στάθηκε στο πλάι του κανείς;
Άσχημο σημάδι.
Πέταξαν οι άγγελοι.
Άφησαν τα παιδιά μονάχα στη γη.

Που πήγαν οι άνθρωποι εκείνο το βράδυ;
Δεν στάθηκε στο πλάι του κανείς;
Άσχημο σημάδι.
Χάθηκαν οι άνθρωποι.
Άφησαν τα παιδιά ορφανά στη γη.

Που πήγε το παιδί,
εκείνο το βράδυ;
Άσχημο σημάδι.
Χάθηκε το παιδί.
Χάθηκε η αθωότητα από τη γη.

Που πήγε το παιδί
εκείνο το βράδυ;
Και λείπαμε όλοι εμείς!
Μικρή χώρα που ότι κ'αν γίνει
το μαθαίνεις ως το πρωί!
Το παιδί δεν το είδε κανείς;

Σοφία Τανακίδου
30/2/2006

Πυγολαμπίδες

Αστέρια.
Γιατί έλαμπαν από μακριά
και μας θάμπωσαν.
Μετρήσαμε το ύψος τους.
Το φως το αμυδρό τους.
Τον χορό τους μες τη νύχτα.
Όλα τα είδαμε.
Κάτι δε κόλλαγε.
Αλλά...
Αφεθήκαμε στην πλάνη μας.

Αστέρια ανέραστα.
Που κυνηγούσανε τον σύντροφό τους
να του βάλουνε φωτιά.
Ότι σου χάρισα...
Ότι μου χάρισες....
Πυγολαμπίδες...

Σοφία Τανακίδου

Μια μάσκα να κρυφτώ

Έκλεισα τα μάτια
μόλις σε συνάντησα.
Δεν σε κοίταξα ποτέ με αυτά.
Άχρηστα ήταν.
Μάσκες φορούσαν όλοι.
Τι τα χρειαζόμουν;
Έτσι σου είπα.

"Εγώ δε φορώ
Μπορείς να με δεις" είπες
Και σε κοίταξα.
Κρίμα που δε φορούσες.
Πώς γλυτώνει κανείς από το αληθινό;
Μια μάσκα να κρυφτώ!!!

Σοφία Τανακίδου

Πάλι;

Η μουσική λένε ημερευει θηρία
Τον άνθρωπο ποιος;
Ποια μουσική;
Να την παίξω στο πιάνο...
Ποιος στίχος;
Να τον γράψω τώρα...

Τι;
Τι ημερευει τον άνθρωπο;

Ημερευουν τα θηρία
Και ο άνθρωπος θεριό γίνεται
Αχόρταγο και ασταμάτητο
Πάλι και πάλι
Αίμα πίνει και δεν ξεδιψά..

Σοφία Τανακίδου

Μάντσεστερ 23/5/2017
Πάλι;

Οι τοίχοι

Με κοιτούν ακούραστα και αμίλητα
οι τοίχοι...
Χρόνια στο δωμάτιο ακούν κάθε μου
σκέψη...
Αλήθεια δεν περίμενα
πως θά'χα τόση τύχη,
ποτέ τους δεν προδώσανε
από όσα είπα λέξη ...

Μου κρατάνε συντροφιά.
Μου φιλούν τα μυστικά.
Νιώθω τόση σιγουριά.
Στη δική μου τη γωνιά.

Δεν είναι οι τοίχοι άνθρωποι
να με κακολογούνε,
για αυτό τον κάθε πόθο μου εύκολα μαρτυράω.
Κι αν έχουνε και αυτοί αυτιά,
τα έχουν για να ακούνε, το κάθε μου παράπονο ,τις πίκρες που περνάω.

Σοφία Τανακίδου
20/5/1985

Καρδιά είναι σπάει

Δεν άντεξε η καρδιά
Έσπασε
Στα κομμάτια της προσκύνησα
Έσκυψα τη φίλησα
Με δάκρυα τα ένωσα
"Εδώ είμαι εγώ"
Της φώναξα
Έκλεισα όλες τις πληγές της
Απ' την αρχή
Καρδιά καινούργια
Δίχως αμυχές

Και συ...
Σε ένα λεπτό
Κομματια πάλι
την έσπασες
Κι όταν σε ρώτησα "γιατί;"
"Γιατί δεν την προστατεψες;"
Είπες...
Καρδιά είναι...
Καρδιά που ξέρει να αγαπάει σπάει...

Σε μια βαλίτσα

Πόσα χωράνε σε μια βαλίτσα,
όλα τα δάκρυα να βάλω.
Πόσο γερή θα πρέπει νά 'ναι,
να μη διαλύσει, αυτό φοβάμαι.
Από το δέρμα μου κομμάτια κόβω
και με τις φλέβες θα τα ενώσω.
Να τα κρατήσω, να μη τα χάσω,
να μη τολμήσω, να τα ξεχάσω.

Γιατί αν ξεφύγει έστω και ένα,
πάλι θα ‘ρθώ,  πίσω σε σένα.
Γιατί αν ξεφύγει έστω και ένα,
ότι ζω θα λέω, μα θα' ναι ψέμα

Πώς να χωρέσουν σε μια βαλίτσα,
όλα τα δάκρυα,  πού ‘χω στα μάτια.
Πώς να σηκώσω τόσο βάρος,
να ξεκινήσω, δεν έχω θάρρος.
Μα και να μείνω δεν το αντέχω,
όλα εκεί μέσα, τώρα τα έχω.
Πώς να στριμώξω και τα όνειρά μου,
σε μια βαλίτσα, που ‘ναι η καρδιά μου.

Γιατί αν ξεφύγει έστω και ένα,
πάλι θα ‘ρθω, πίσω σε σένα.
Γιατί αν ξεφύγει έστω και ένα,
ότι ζω θα λέω, μα θα 'ναι ψέμα.

Σοφία Τανακίδου

Η ευτυχία

Ανοίγω τα φτερά μου και πετώ.
Ο πόνος δεν με αγγίζει.
Με προσπερνά και φεύγει.
Την λέξη ευτυχία δεν είχα μάθει να την γράφω.
Και τώρα μόνο αυτήν γνωρίζω...
Σβήσαν από την μνήμη μου.
Απούσες οι άπονες λέξεις.
Που δεν μου πρόσφεραν
Ένα χαμόγελο.
Απόντες οι άπονοι άνθρωποι.
Που δεν μου πρόσφεραν
Ένα χαμόγελο.

Είμαι ένα πουλί σαν παιδί ευτυχισμένο και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία,
αυτή την ώρα που διαβαίνει
Από την δική μου..
Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από του παιδιού του ευτυχισμένου.

Σοφία Τανακίδου

Η εξαίρεση

Μην αποφεύγεις να περνάς από τον δρόμο της καρδιάς.
Ας το μυαλό στο παγωμένο του κενό.
Πύλες γκρεμίζει η αγάπη.

Μην αποφεύγεις
μέσα στα μάτια να κοιτάς και να τολμάς,
όταν για αγάπη πολεμάς.
Χωρίς κανόνες είναι η μάχη της καρδιάς
μα έναν κανόνα να μην τον αψηφάς.

Μάθε με τόλμη να αγαπάς
Κι όλα τα εμπόδια να προσπερνάς.

Μην αποφεύγεις να με αγαπάς.
Αν στον κανόνα της ζωής σου δε χωρώ,
κάνε με "εξαίρεση"
Πάλι θα σ' αγαπώ

Σοφία Τανακίδου

Ο χορός της ψυχής

Χρωστάς μόνο σε όσους
πολέμησαν .
Σε όσους σήκωσαν κεφάλι
και έφυγαν χορεύοντας,
για να μπορείς εσύ σήμερα,
να περπατάς με το κεφάλι ψηλά.
Όσο κι αν σε προστάζουν να το χαμηλώσεις.
Γιατί ο χορός με όρθιο το κεφάλι χορεύεται.
Χόρεψε απόψε..
Αυτοί που σκύψαν χθες το κεφάλι,
δεν άκουσαν ποτέ τον σκοπό
της λύρας.
Εσύ που τον άκουσες χόρεψε...

Σοφία Τανακίδου

Δε ξεχνώ.

Αδέρφια

Με την ίδια αυταπάρνηση
μοιράζονται
τη χαρά και τη λύπη.
Είναι το αίμα που κυλά ίδιο στις φλέβες;
Είναι οι ατελείωτες κοινές στιγμές;
Το ζεστό γάλα της μάνας που ρέει ακόμα στην καρδιά;

Αδέρφια...
Που στο χαμό τους λυγίζεις
Και στη χαρά τους ορθώνεσαι
Αδέρφια...
Που διανύεις χιλιόμετρα και αψηφάς τον πόνο,
για να ζήσεις ένα λεπτό μεγάλης χαράς ή σκληρού αποχωρισμού.

Αδέρφια...
της πιο τυχερής μάνας.

Σοφία Τανακίδου
20/5/18
Αφιερωμένο Τάσο μου
Καλό παράδεισο στον αδερφό σου

Δε ξεχνώ

Ότι ανθίζει στη γη έχει ρίζες.
Χωρίς ρίζες δεν φυτρώνει.
Δεν ψηλώνει.
Δεν αναπνέει τίποτα.
Δεν προσφέρει νέκταρ στις μέλισσες.
Δεν κελαηδούν πουλιά στα κλαριά του.
Δεν κρύβονται σκίουροι στις κουφάλες του.
Έχει ήδη μαραθεί και δεν το ξέρει.
Όποιος απαξιώνει την καταγωγή του.
Όποιος την ξεχνά.
Ξεριζώνει τις ρίζες του...
Άνθρωπος χωρίς μνήμη....
Άνθρωπος χωρίς ρίζες.
Δέντρο νεκρό.

Δεν ξεχνώ

Σοφία Τανακίδου

Παιδί ξανά

Χαμένη στου μυαλού τα μονοπάτια πήρε το δρόμο. Πάντοτε ίδιος,
τον είχε διανύσει ξανά και ξανά.
Μα σήμερα είναι διαφορετικά. Τον βλέπει τον δρόμο
μα δεν βρίσκει το λόγο που εκεί ξαναγυρνά.

Στη μέση του στέκει, μα πια δεν γνωρίζει γιατί είναι εκεί. Τριγύρω ο κόσμος, τρέχει, σκουντάει, γοργά περπατάει, σημασία καμιά.
Πανικός μες στο βλέμμα κανείς δεν της δίνει βοήθεια πια.

Μα ωστόσο γνωρίζει, το ξέρει, το νιώθει, πως κάπου μακριά υπάρχει εκείνος, που την ψάχνει και θέλει να τη βρει λαχταρά.
Εδώ στη γωνία θα μείνει για λίγο,αυτό το σημείο μοιάζει γνωστό.
Της θάλασσας ακούει το έντονο κλάμα και του παιδιού της το γέλιο ζεστό.
Εδώ ήταν πριν χρόνια που μάζευαν κοχύλια και χτίζανε κάστρα μαζί, εδώ περιμένει να ακούσει ξανά τη δική του φωνή.

Κάποιος πλησιάζει δεν τον γνωρίζει μα στη φωνή του ριγά.
-Μανούλα, έλα πάμε, μη ξαναφύγεις ποτέ μακριά.
Μας τρόμαξες μάνα.
Αχ μάνα... παιδί έχεις γίνει ξανά.

Σοφία Τανακίδου

Δεν έχει σύνορα ο ουρανός

Έλα μικρό μου τελείωσε ο πόλεμος.

Τα δάκρυα που βρύσες χύμηξαν στα μάγουλα σου,
ποτάμι που σβήνει τις φωτιές από τα μάτια των εχθρών σου.

Δεν ήξερες πως ήταν εχθροί σου πριν γεννηθείς.
Αν τό' ξερες...
Δίχως χρώμα θα γεννιόσουν.
Φθονούν τα χρώματα σου.
Δίχως πίστη θα μεγάλωνες.
Φθονούν την πίστη σου.
Δίχως φωνή θα τους μιλούσες.
Φθονούν τη γλώσσα σου.

Μα τώρα.
Έλα μικρό μου.
Τελείωσε ο πόλεμος των ανθρώπων για σένα.

Τώρα άγγελοι μόνο
που δε σε φθονούν,
σε αγκαλιάζουν.
Δεν έχει σύνορα ο ουρανός, όλος δικός σου... πέτα...

Σοφία Τανακίδου

Δε σε ψάχνω

Όταν δεν είσαι εδώ.
Δε σε ψάχνω.
Μόνο γράφω.

Για όσους αναρωτιούνται...

Αν πάψω να γράφω.
Θα πρέπει να σε ψάξω.

Εκτός απ' τη σκέψη και την καρδιά,
με φοβίζει
ότι δε θά'σαι αλλού.

Ας γράψω λοιπόν.
Δε σε ψάχνω.
Εκεί που πρέπει
πάντα είσαι!

Σοφία Τανακίδου

Ένα ορφανό πουλί

Καταστράφηκαν τα πάντα
σε κείνη τη μακρινή πολιτεία.
Καμμία ανθρώπινη καρδιά δεν απόμεινε να κλάψει για τους χαμένους.

Και τα τόσα αδέρφια μου από κει;
Τα τόσα αδέρφια μου από εκείνη την πολιτεία;
Μα τι λέω;
Είχα εγώ αδέρφια εκεί;
Είχα εγώ αδέρφια σε κείνη την πολιτεία;
Ένα ορφανό πουλί είμαι εγώ.
Όπως και τόσοι άλλοι που δεν νοιάζονται!!!

Σοφία Τανακίδου

Ψυχή μου

Ψυχή μου
στο άδικο σπας.
Διαλύεσαι.
Η γνώμη του κόσμου καρφί,
σε τρυπά επιδερμικά.
Των φίλων
αγγίζει καρδιά.

Ψυχή μου
σε μένα ξεσπάς,
που δε σε προφυλάσσω,
που αγαπώ
και βουλιάζω.

Ψυχή μου
μη ευθύνη ζητάς.
Μάθε να αντέχεις.
Να το προσπερνάς.
Εσύ καθορίζεις
το βάθος του πόνου.

Ασπίδα βρες ισχυρή,
να μην αγγίζει κανείς
τη ψυχή.

Φτιάξε ασπίδα.
Η μόνη ελπίδα.

Σοφία Τανακίδου

Το θαύμα

Στα χέρια σου ίσα που χωρούσε,
στην αγκαλιά σου χάνονταν.
Μια στάλα ανθρωπάκι.
"Παιδί μου"τό' λεγες.
Μα πίσω απ' την πλάτη σου οι γιατροί ψιθύριζαν
"Δόλια μάνα δε θα της ζήσει"

Και συ το φώλιασες στα στήθη σου.
Το πότισες.
Νέκταρ ζεστό κι αθάνατο νερό.
Δική σου συνταγή.

"Θαύμα "είπαν οι γιατροί που έζησε.
Μα εσύ ήσουνα το θαύμα!
Αχ μάνα!
Γλυκιά μου μάνα!!

Σοφία Τανακίδου
12/5/18
Copyright ©

Πανικός

Οι τοίχοι στενεύουν,
με πλησιάζουν,
τους ακούω φωνάζουν.
Η καρδιά μου θα σπασει. Σ.Τ.

Ο ιδρώτας που τρέχει
στο μέτωπο
απειλεί τις σκέψεις μου πάλι.
Ο φόβος σα γίγαντας
προσπαθεί να με φάει. Β.Μ.

Το στομάχι πετρώνει. Σ.Τ.

Η ανάσα ακανόνιστη
κι η καρδιά με τρέλα χτυπάει.
Ένα άγχος με κυκλώνει
και το τώρα σκορπάει. Β.Μ.

Η φλέβα τεντώνει στο μέτωπο πάνω,
Θα πεθάνω..θα πεθάνω..
Πανικός..
Ποιος εχθρός έχει στείλει τόσο πόνο. Σ.Τ.

Πανικός διαφεντεύει
την ψυχή στη στιγμή.
Όλα σκοτεινιάζουν
κι η καρδιά λιποταχτεί. Β.Μ.

Ποιος με άφησε μόνο
στο σκοτάδι με κλείνει. Σ.Τ.

Τρέμει το φυλλοκαρδι
και το δέρμα αλλάζει μορφή
Πανικός μες στο βλέμμα
το αίμα κοντεύει
απ' το σώμα να βγει. Β.Μ.

Δεν αντέχω
μια δίνη με βουλιάζει με πνίγει,δε με αφήνει.
Πανικός..
Να βγω στο μπαλκόνι!!
Δεν τολμώ το φοβάμαι.
Τον εαυτό μου φοβάμαι...
Δεν ελέγχω τα πόδια,
δεν ακούω τα λόγια της ψυχής που φωνάζουν,
"Εγώ είμαι ο εχθρός" Σ.Τ.

Copyright ©
Σοφία Τανακίδου
Copyright ©
Βαγια Μπαλή

Επιβίωσα

Μολις που κατάφερα να χαθώ από τους διώχτες μου.
Χωρίς άλλες δυνάμεις σωριάστηκα  κάτω.
Σκυλιά αδέσποτα με πλησίασαν  Οσμίστηκαν το
αίμα.
 Ταράχτηκα.
" θα με φάνε" σκέφτηκα, να χορτάσουν  την πείνα τους ,τι ήμουν αλλωστε για αυτά ένα κομμάτι κρέας πεταμένο στο κράσπεδο. Έσκυψαν πάνω μου ,την τρομερή όλο λαχτάρα ανάσα τους άκουσα πάνω στο πρόσωπό μου, να νιώσω περίμενα τα δόντια τους μα γεύτηκα τα φιλιά τους. Έγλειφαν το αίμα που κυλούσε πάνω στις πληγές μου και ύστερα  έγλειφαν τα δάκρυά μου .
Ώσπου ακούστηκαν βήματα, βήματα ανθρώπινα τα ήξερα, γύρισαν να με αποτελειώσουν. Έκλεισα τα μάτια αυτό ήταν με βρήκαν.
Άκουσα ένα ουρλιαχτό.
 Μα δεν ήταν δικό μου , σηκώθηκα να δω, στα κοφτερά τους τα δόντια αιμορραγούσε ο εχθρός μου και ούρλιαζε. Ανελέητα τον αποτελείωσαν μπρος στα μάτια μου και ύστερα γύρισαν πίσω σε μένα και συνέχισαν απτόητα σαν να μην είχε συμβεί τίποτα να γλύφουν τις πληγές μου.

Σοφία Τανακίδου

Διάβασε

Και κουράστηκαν οι άνθρωποι να εξηγούν και σώπασαν
Και ξεχείλισαν τα αισθήματα
Και γέμισαν λέξεις τους δρόμους.
Λέξεις δάκρυα
Λέξεις καυτές
Βροχή και λάβα

Και τις έκλεψαν οι σιωπηλοί ποιητές και οι ονειροπόλοι συγγραφείς,
μες στα βιβλία τις έκρυψαν
να μη ξεχαστούν.

Διάβασε τα,
τώρα που όλοι σωπαίνουν
Διάβασε τα,
να μάθεις γιατί δε πρέπει να σωπάσεις.

Σοφία Τανακίδου

Κοίτα πράγματα

Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η γη γυρίζει μόνο γύρω από αυτούς.
 Ας μαζευτούν λίγο.
Γιατί και όταν φύγουν πάλι η γη θα γυρίζει.
Κι όσο ζουν ας καταλάβουν,
ότι το μόνο που γυρίζει γύρω τους, είναι η συμπεριφορά τους, που επιστρέφει στους ίδιους.

Σοφία Τανακίδου

Μην εγκαταλείπεις

Όσοι εγκαταλείπουν ζώα
Εγκαταλείπουν την ψυχή τους.

Όταν αστράφτει φοβάται τρομάζει.
Όταν φυσάει ο αγέρας το ίδιο.
Δίπλα μου πάντα κουρνιάζει.
Και ακούω την καρδιά της που τρέμει.

Και της δίνω απλόχερα χάδια.
Που ποτέ σε κανέναν δεν δίνω.
Μα τα χάδια μου δεν βοηθάνε.
Όσο αστράφτει και φυσάει ο αγέρας,
η μικρή μου δεν σταματά να φοβάται.

Και νιώθω ανίκανη πάντα
που τον φόβο ποτέ δεν της παίρνω.
Γιατί εγώ όταν τις μαύρες μου έχω...
Με ένα βλέμμα της όλα τα σβήνει.
Το φιλί της σαν βάλσαμο είναι.
Η αγκαλιά της για μένα ανοιχτή.

Μα αν τρομάζει και κλαίει η μικρή μου
Στην δική μου αγκαλιά τα περνά.
Μα στο δρόμο αδέσποτα τόσα,
που ουρλιάζουν και κλαιν δυνατά,
δεν σπαράζει η δική σας καρδιά;
Που τα αφήσατε εκεί μοναχά;

Σοφία Τανακίδου

Κανείς δεν ξέρει

Κοιμάται ο κόσμος
δε ξαγρυπνάει
ποτέ μαζί μου.
Γιατί θα πρέπει;
Κι εγώ για άλλους δε ξαγρυπνάω.

Μόνος πορεύεται ο καθένας, στη μοναξιά του και στον πόνο,φτιάχνει ασπίδες ανοίγει δρόμο.

Κοιμάται ο κόσμος
δε ξαγρυπνάει ποτέ μαζί μου
Κι αυτός που πρέπει..
Που στα ξενύχτια του έχω λυγίσει.
Μόνη μ'αφηνει,στη μοναξιά μου και στον πόνο,να φτιάχνω ασπίδες να ανοίγω δρόμο.

Έτσι είπε πρέπει..
Τη δύναμη σου μόνος να βρίσκεις.
Είναι δικά σου τα θεριά!
Αν δε παλέψεις
να τα νικήσεις.
Κανείς δε ξέρει!
Κανείς δε βλέπει!

Σοφία Τανακίδου

Αν είχε μάτια η ψυχή

Είπα δε θα γράψω για τα μάτια σου.
Πώς να τα περιγράψω!
Λειψές οι λέξεις στέκονται, καμιά να τους ταιριάξω.

Είπα δε θα γράψω για την ψυχή σου.
Πώς να την περιγράψω!
Ποιά παρομοίωση να βρω και ποιό θαυμαστικό.

Είπα δε θα γράψω.
Μα μου είναι αδύνατο εγώ για σένα να μη γράψω.

Και ψάχνοντας τις λέξεις μου να βρω κατέληξα σε αυτό που θα σου πω...

"Αν είχε μάτια η ψυχή
θα ήταν τα δικά σου
Κι αν τα μάτια
είχαν ψυχή
θα ήταν η δικιά σου"

Σοφία Τανακίδου
Copyright ©

Σαν θα φύγω

Το ταξίδι της.

Για το ταξίδι που σου κλήρωσαν να πας,
όλα στα ετοίμασαν.
Σου είπαν περίμενε εσύ,κάτσε αναπαυτικά
Εμείς για σένα όλα..
Ότι ζητήσεις πριν καν να το σκεφτείς.

Και ...
Κάθησες αναπαυτικά.
Και τους κοιτάς.
Μπροστά στα μάτια σου οι ετοιμασίες και οι χαρές.
Με γέλια και τραγούδια ο αποχαιρετισμός σου.

Για το ταξίδι που σου κλήρωσαν να πας,
όλα στα ετοίμασαν.
Μα ξεχάσαν κάτι...
Να σε ρωτήσουνε..
Έστω τυπικά.
Θέλεις να πας;

Δεν είναι για όλους
στο ίδιο μέρος η Ιθάκη.

Σοφία Τανακίδου

Πέντε δάχτυλα

Σαράντα μέρες έλειψες και σε ξέχασα.
Άνοιξες την αγκαλιά σου,μα ήταν γεμάτη και εγώ κρύφτηκα.
- ποια είσαι; ρώτησα.
Δυόμιση χρονώ παιδάκι με μνήμη χρυσόψαρου.
Και μου σύστησες τον αδελφό μου.
Δεν ήμουν πια το μωρό σου!!
Αχ βρε μάνα που δεν χόρταινα την αγκαλιά σου γιατί την μοιραζόμουνα στα πέντε.
Και σε ρωτούσα συνέχεια ποιον αγαπάς περισσότερο; Τον γιο σου;
Και μου έδειχνες τα πέντε σου δάχτυλα.
Κόψε μου ένα, να δεις σε ποιο θα πονέσω!!!
Αχ βρε μάνα που όταν αρρώσταινα
μου αγόραζες πάστα να γλυκάνεις τον πυρετό μου.
Που ξενυχτούσες στο παράθυρο όταν αργούσα.
Και όταν ερχόμουν δεν έλεγες τίποτα.
Και εγώ πίστευα πως δεν νοιάζεσαι.
Που με ρωτούσες για τα μυστικά μου και σώπαινα.
Που με ρωτούσες αν σε αγαπώ και γελούσα.
Ποιό παιδί από μένα γινόσουν,όταν θύμωνες, όταν φοβόσουν.
Οι πόρτες στο σπίτι πάντα ανοιχτές έκρυβες τα  κλειδιά για να μην κλειδωθούμε.
Και όταν έφυγα με αποκαλούσες...
Το ξενιτεμένο μου...
25χιλιόμετρα μας χώρισαν.
Μα η άλλη άκρη του κόσμου φάνταζε για σένα.
Αχ βρε μάνα.
Που μού'λεγες, θα καταλάβεις όταν γίνεις μάνα και έγινα και κατάλαβα.
Και δεν σου παραπονέθηκα ποτέ ξανά για να μην σε πικράνω.
Γιατί έγινα μάνα και είδα τα λάθη σου.
Γιατι έγινα μάνα και έκανα τα ίδια λάθη.
Γιατί μόνο όσοι δεν αγαπούν, δεν κάνουν λάθη.
Γιατί απλά δεν κάνουν τίποτα για σένα.
Αχ βρε μάνα.
Που μεγάλωσα και εσύ ξανάγινες παιδί.
Που δυσκολεύεσαι να φας.
Που δυσκολεύεσαι να περπατήσεις.
Που δυσκολεύεσαι να θυμηθείς.
Μνήμη χρυσόψαρου πια.
Και όμως.
Κρατάς το ένα χέρι σου σφιχτά και μετράς με το άλλο τα πέντε σου δάχτυλα και με δυσκολία προφέρεις.
Μαίρη Δήμητρα Στέλλα Σοφία Δημήτρης και γελάς.
Που δεν έχεις ξεχάσει,που είναι όλα εκεί.
Μέσα στα δάχτυλα σου.
Μια γροθιά που φιλάς.
Αχ βρε μάνα.
Πέντε δάχτυλα η ζωή σου.
Τα παιδιά σου.

Σοφία Τανακίδου

Κάθε μέρα

Κάθε μέρα λείπεις από παντού
Μόνο από τη σκέψη
δε λείπεις

Κάθε μέρα σε ψάχνω παντού
Μόνο στη σκέψη
δε σε ψάχνω

Κάθε μέρα
που σ'αγαπώ
δίχως να είσαι εδώ
Κάθε μέρα που
σ'αγαπώ
σαν να είσαι εδώ

Σοφία Τανακίδου
Copyright ©

Η αγάπη μας

Τι είναι αγάπη?
Ίσως είναι η μυρωδιά των πεύκων.
Ή το κόκκινο που ντύνει τις παπαρούνες.
Ίσως είναι η σιωπή σου όταν με κοιτάς.
Ίσως τα μάτια σου που κλάψαν
μια νύχτα χωρίς αιτία.
Ίσως και εκείνο το τραγούδι
που ήρθε ταυτόχρονα στα χείλη μας απόψε.

Τι είναι αγάπη?
Μπορεί και να'ναι όλα αυτά η αγάπη.
Και εγώ και συ και όλο το σύμπαν.
Και ίσως τίποτα στον κόσμο αυτόν
να μην υπάρχει που να μην είναι αγάπη.

Τι είναι αγάπη!
Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ.
Τι είναι αγάπη για όλον το κόσμο.
Για μας όμως
Είναι αυτό που νιώθουμε ο ένας για τον άλλον.
Και είναι πολύ.
Πάρα πολύ.
Είναι η αγάπη μας.

Σοφία Τανακίδου

Ήρθες νωρίς

Φιλία

Τυχαίες συναντήσεις.
Αδιάφορα ειρωνικά χαμόγελα.
Συμβουλές και ελπίδες ασυλλόγιστες.

Και κάπου η άνοιξη.
Η αίσθηση της δικαιοσύνης.
Το κράτημα στη ζωή.

Και κάπου
Ένα απλωμένο χέρι.
Όχι για να πάρει.
Ένα χέρι για να στηρίξει
Και να κλείσει πληγές
Που ξαναμάτωσαν.

Με μία ανταμοιβή μόνο.
Την ελάχιστη.
Την φιλία.

Τυχαίες συναντήσεις.
Στιγμές αγάπης -μίσους.
Και κάπου ένα χαμόγελο.
Δίχως ειρωνεία.

Και κάπου ένα απλωμένο χέρι.
Κι άξαφνα ο φόβος...

ΑΞΊΖΕΙ ???

Σοφία Τανακίδου
10/2/85

Αφιερωμένο εξαιρετικά!!!!!

Εαυτέ μου

Χρόνια τώρα σε μισώ και σ'αγαπάω,
σου θυμώνω όταν με παραμελείς.
Δεν με ρώτησες ποτέ σου πως περνάω,
μην πληγώσεις κάποιο φίλο προσπαθείς.

Μα εγώ είμαι εδώ εγώ πονάω,
και χρειάζομαι αγάπη και φροντίδα.
Δεν με βλέπεις ενώ δίπλα σου γερνάω,
ΕΑΥΤΕ μου έχω χάσει κάθε ελπίδα.

ΕΑΥΤΕ μου έχω χάσει κάθε ελπίδα,
για τους άλλους μοναχά είσαι ασπίδα.
ΕΑΥΤΕ μου τόσα χρόνια γνωρισμένοι,
και δεν είδες πόσο ήμουν πληγωμένη

Χρόνια τώρα σε μισώ και σ'αγαπάω,
στον καθρέφτη σε θαυμάζω φοβερά.
Δεν απόρησες ποτέ που δεν γελάω.
Είσαι ξένος ΕΑΥΤΕ πραγματικά.

Σοφία Τανακίδου

Ξημερωσε

Ξημέρωσε.
Με την πρώτη αχτίδα του ήλιου,
ήρθε και η πρώτη μου σκέψη.
Να φύγω.
Σήκωσα τα όνειρα μου από χαμηλά και ξεκίνησα.

Βράδιασε.
Με το πέσιμο του ήλιου,
βρέθηκα μόνη στη νύχτα.
Γύρω μου όλοι ξένοι.
Ο μόνος γνωστός μου.
Κι αυτός άγνωστος.
Ο εαυτός μου...

Και ήταν τόσο ψηλά τα όνειρα μου,
που καθώς πέφταν με ορμή πάνω μου.
Με τσάκισαν.

Σοφία Τανακίδου

Το κατάρτι

Οι χαρούμενες φωνές,
πίσω απ' την κλειστή πόρτα,
που φοβόμουν πάντα να ανοίξω,
άρχισαν να με μαγεύουν.

Οι χαρούμενες φωνές πίσω από την κλειστή πόρτα,
σαν τις σειρήνες του Οδυσσέα,
όλο και πιο δυνατά με καλούσαν.

Δεν άνοιξα ποτέ την πόρτα.
Δέθηκα πάνω στο κατάρτι
του κατεστημένου και του φόβου.
Έμεινα δειλή.

Σοφία Τανακίδου

Ειρήνη

Ειρήνη.
Που γιορτάζεις απόψε;
Πώς γιορτάζεις;
Ποιος σε γιορτάζει;
Ποιος σε ξέρει;

Αχ μικρή μου Ειρήνη.
Του κόσμου στολίδι.
Ξεχασμένο στη μάχη,
που δεν θα τελειώσει,
πουθενά και ποτέ,
όσο υπάρχουν ανθρώποι,
σε τούτο τον κόσμο
η γιορτή σου δεν θά 'ρθει ποτέ!

Τανακίδου Σοφία

Μάνα

Μάνα
Δεν ήσουν....
Βράχος
Ασπίδα
Σπαθί.

Έγινες....
Βράχος
Ασπίδα
Σπαθί
Έγινες μάνα!

Σοφία Τανακίδου

Ευτυχία

Η ευτυχία χτύπησε φλέβα.
Άγγιξε κάθε σπιθαμή του κορμιού.
Πάνω στο δέρμα κόλλησε.
Κύλησε μέσα από το αίμα σε όλες τις αρτηρίες.

Και εφτασε στου μυαλού το λαβύρινθο.
Εκεί την έχασα.
Άπονα το μυαλό μου την έκρυψε.

Μόνο αν χάσεις το μυαλό σου θα την ξαναβρείς
Μου μήνυσε...
Μόνο τότε η ευτυχία,
θα ξαναπάρει τον δρόμο της φλέβας και στην καρδιά ξανά θα καταλήξει.

Μα αν χάσω το μυαλό μου..
Πώς να διαχειριστώ τόση ευτυχία μόνο με την καρδιά!!

Σοφία Τανακιδου

Να ζήσω!

Μια προσδοκία είχα μόνο
τίποτα άλλο δε θυμόμουν.
Σαν να είχε η μνήμη
αδειάσει,
όλα τα συναισθήματα
από το μυαλό.

Μια απόφαση  μόνο
πρωταρχική
αρχέγονη.
Ριζωμένη πριν το πρώτο κλάμμα,
φανερώσει τον ερχομό μου.
Πριν ακόμα,
στο φως του ήλιου,
ανοίξω τα μάτια.
Εκεί κουλουριασμένη στη μήτρα,
αναμένοντας το θαύμα.

Μια προσδοκία μόνο.
    Μια απόφαση.
       Να ζήσω!

Και δεν την τήρησα.
     Ανάθεμα.
Δεν την τήρησα.

Σοφία Τανακίδου
4/5/18
Copyright ©

Στη μικρή μου

Λουλούδια ανθισμένα
σε ένα ρεσό κρυμμένα.
Ομόρφαιναν τη νύχτα μου
και τη μοσχοβολήσαν.
Ας είσαι τόσο μακριά
Μέχρι εδώ μυρίσαν.

Δε ξέρω αν το έφτιαξες για μένα,
μα εγώ ότι γράφω τρυφερό,
το γράφω μοναχά για σένα.

Σοφία Τανακίδου
3/5/18

Οι μοίρες

Ήρθαν οι μοίρες στο πρώτο σου κλάμα και είπαν:
Τι ωραία τα δάκρυα αυτά!
Να είναι η ζωή σου γεμάτη με δράμα,
δάκρυα να πέφτουν στους ώμους καυτά.

Και είδαν οι μοίρες το πρώτο σου βήμα και είπαν:
Τι ωραία που εσύ περπατάς!
Να είναι η ζωή σου γεμάτη εμπόδια,
μπροστά να βαδίζεις και πίσω να πας.

Και ακούσαν οι μοίρες το πρώτο σου γέλιο και είπαν:
Τι ωραία εσύ που γελάς!
Γέλα..σου πρέπει...
μα αυτό σου το γέλιο, ακριβά θα πληρώσεις σε μας.

Σοφία Τανακίδου
3/5/18
Copyright ©

Η αγάπη σου

Η αγάπη σου τρένο με σκουριασμένες ράγες,
η δική μου σύμπαν ολόκληρο που σε αγκαλιάζει.

Η δική σου αμυδρό φως σε φεγγίτη
κι εμένα ήλιος ρωμαλέος, με ακτίνες
που σε αγγίζουν καθε στιγμή.

Η αγαπη σου μπλούζ μισοτελειωμένο,
η αγάπη μου για σένα μουσική αέναη,
σε ρυθμο μεθυστικό.

Το αίσθημά σου βαριεστημένος λόγος,
πριν την ολοκλήρωση μιας ομιλίας, δίχως κοινό.
Το δικό μου λάβα καυτή, σε ηφαίστειο γεμάτο από εκρήξεις.

Πού να βρεθούν τα θέλω μας πια;
 Σε ποιά μέση, που παντού μια άκρη πιάνω και πονώ βαθιά; 

Copyright © Βάγια Μπαλή

 Όλη η αγάπη σου για μένα ποτάμι που στέρεψε.

Η δική μου αγάπη θάλασσα.

Αδειάζω λίγη λίγη να γεμίσω το ποτάμι σου.

Μα δε γεμίζει...
Την σπαταλάς άσκοπα.
Παντού τη σκορπίζεις.

Συνεχίζω να στην προσφέρω ωστόσο γιατί...

Αν δεν αδειάσω λίγη απ' την αγάπη μου για σένα,
θα με πνίξει θαρρώ,τόσο
πολύ που
σ' αγαπώ.

Copyright © Σοφία Τανακίδου

Κανείς δεν το κατάλαβε