Η αγάπη σου τρένο με σκουριασμένες ράγες,
η δική μου σύμπαν ολόκληρο που σε αγκαλιάζει.
Η δική σου αμυδρό φως σε φεγγίτη
κι εμένα ήλιος ρωμαλέος, με ακτίνες
που σε αγγίζουν καθε στιγμή.
Η αγαπη σου μπλούζ μισοτελειωμένο,
η αγάπη μου για σένα μουσική αέναη,
σε ρυθμο μεθυστικό.
Το αίσθημά σου βαριεστημένος λόγος,
πριν την ολοκλήρωση μιας ομιλίας, δίχως κοινό.
Το δικό μου λάβα καυτή, σε ηφαίστειο γεμάτο από εκρήξεις.
Πού να βρεθούν τα θέλω μας πια;
Σε ποιά μέση, που παντού μια άκρη πιάνω και πονώ βαθιά;
Copyright © Βάγια Μπαλή
Όλη η αγάπη σου για μένα ποτάμι που στέρεψε.
Η δική μου αγάπη θάλασσα.
Αδειάζω λίγη λίγη να γεμίσω το ποτάμι σου.
Μα δε γεμίζει...
Την σπαταλάς άσκοπα.
Παντού τη σκορπίζεις.
Συνεχίζω να στην προσφέρω ωστόσο γιατί...
Αν δεν αδειάσω λίγη απ' την αγάπη μου για σένα,
θα με πνίξει θαρρώ,τόσο
πολύ που
σ' αγαπώ.
Copyright © Σοφία Τανακίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου