Εγκαταλείπουν την ψυχή τους.
Όταν αστράφτει φοβάται τρομάζει.
Όταν φυσάει ο αγέρας το ίδιο.
Δίπλα μου πάντα κουρνιάζει.
Και ακούω την καρδιά της που τρέμει.
Και της δίνω απλόχερα χάδια.
Που ποτέ σε κανέναν δεν δίνω.
Μα τα χάδια μου δεν βοηθάνε.
Όσο αστράφτει και φυσάει ο αγέρας,
η μικρή μου δεν σταματά να φοβάται.
Και νιώθω ανίκανη πάντα
που τον φόβο ποτέ δεν της παίρνω.
Γιατί εγώ όταν τις μαύρες μου έχω...
Με ένα βλέμμα της όλα τα σβήνει.
Το φιλί της σαν βάλσαμο είναι.
Η αγκαλιά της για μένα ανοιχτή.
Μα αν τρομάζει και κλαίει η μικρή μου
Στην δική μου αγκαλιά τα περνά.
Μα στο δρόμο αδέσποτα τόσα,
που ουρλιάζουν και κλαιν δυνατά,
δεν σπαράζει η δική σας καρδιά;
Που τα αφήσατε εκεί μοναχά;
Σοφία Τανακίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου