Να ζήσω!

Μια προσδοκία είχα μόνο
τίποτα άλλο δε θυμόμουν.
Σαν να είχε η μνήμη
αδειάσει,
όλα τα συναισθήματα
από το μυαλό.

Μια απόφαση  μόνο
πρωταρχική
αρχέγονη.
Ριζωμένη πριν το πρώτο κλάμμα,
φανερώσει τον ερχομό μου.
Πριν ακόμα,
στο φως του ήλιου,
ανοίξω τα μάτια.
Εκεί κουλουριασμένη στη μήτρα,
αναμένοντας το θαύμα.

Μια προσδοκία μόνο.
    Μια απόφαση.
       Να ζήσω!

Και δεν την τήρησα.
     Ανάθεμα.
Δεν την τήρησα.

Σοφία Τανακίδου
4/5/18
Copyright ©