Οι τοίχοι

Με κοιτούν ακούραστα και αμίλητα
οι τοίχοι...
Χρόνια στο δωμάτιο ακούν κάθε μου
σκέψη...
Αλήθεια δεν περίμενα
πως θά'χα τόση τύχη,
ποτέ τους δεν προδώσανε
από όσα είπα λέξη ...

Μου κρατάνε συντροφιά.
Μου φιλούν τα μυστικά.
Νιώθω τόση σιγουριά.
Στη δική μου τη γωνιά.

Δεν είναι οι τοίχοι άνθρωποι
να με κακολογούνε,
για αυτό τον κάθε πόθο μου εύκολα μαρτυράω.
Κι αν έχουνε και αυτοί αυτιά,
τα έχουν για να ακούνε, το κάθε μου παράπονο ,τις πίκρες που περνάω.

Σοφία Τανακίδου
20/5/1985