Η μούσα

Ταξίδεψε μακριά η μούσα
κι η έμπνευση την ακολούθησε.
Ο ποιητής
έχασε τις λέξεις,
τα συναισθήματα του πάγωσαν,
το χέρι του
παρέλυσε.

Χωρίς τη μούσα δίπλα του
πώς να εμπνευστεί;
Καίει ότι υπάρχει μπρος του σε χαρτί κι αφήνει μόνο την ψυχή.
Κλείνει τα μάτια,
ακροβατεί
πάνω στου ονείρου το σκοινί και τρέχει να πάει να τη βρει.

Τη συναντά και της μιλά,
πέφτει στα γόνατα ,
παρακαλά,
πίσω να 'ρθεί,
να του σταθεί,
το χέρι του να οδηγεί.
Κι αυτή γελά.

Το γέλιο ηχεί,
τραντάζει όλο το κορμί του ποιητή.
Κι η έμπνευση
τρελά ορμά, μέσα στο γέλιο είχε κρυφτεί και ξαναέρχεται και ανθεί.

Αχ χαμογέλα μου και συ!
Ζηλεύω αυτόν τον ποιητή!

Σοφία Τανακίδου
Copyright ©