Άνεμοι τα λόγια.
Διαλύονται.
Μα πριν ..
Λουριά δερμάτινα γίνονται.
Σφίγγουν.
Μαστιγώνουν.
Ανάσες κλέβουν.
Κομμάτια σάρκας
στο πέρασμα τους στα τέσσερα σημεία σκορπίζουν.
Άνεμοι τα λόγια
και συ τα μαζεύεις.
Τα ξεχωρίζεις.
Αυτά που πονάνε
με αγάπη σκοτώνεις.
Μου στέλνεις μονάχα
τα λόγια που αξίζουν,
που δε με σκορπίζουν.
Πώς να μη σ'αγαπώ!!!
Σοφία Τανακίδου
Copyright ©
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου