που λέγονται και γράφονται άφοβα, σαν καθημερινό φαγητό όταν σερβίρονται, σαν τις ειδήσεις που λένε τον καιρό την ίδια ώρα απαράλλακτο με χτες.
Αυτά τα σ' αγαπώ φοβάμαι που δεν σου 'χω πει κι αναζητάς ανάμεσα στον καφέ και στις διαφημίσεις μιας ταινίας
Αυτά τα σ' αγαπώ φοβάμαι που δεν έμαθα να λέω, αυτά που εκβιάζεις στις ερωτήσεις σου όταν ρωτάς αν σ' αγαπώ...
Αν δε σε αγαπούσα θα στο έλεγα
Αν δε σε αγαπούσα θα το καταλάβαινες
Αν δε σε αγαπούσα θα το έβλεπες
Δε θα'μουν εδώ... στον πρωινό καφέ, στο τραπέζι του φαγητού, στις διαφημίσεις ανάμεσα στις ταινίες, στο πεντάλεπτο του καιρού...
Αν δε σε αγαπούσα θα σου το έλεγα...
Μα τώρα που σε αγαπώ θέλω να το βλέπεις...
Είμαι εδώ...
Αν δε σε αγαπούσα απλά θα άνοιγα την πόρτα και θα σου 'λεγα "φεύγω εγώ" γιατί εμένα δε με κρατάνε τα σ' αγαπώ σου, με κρατάνε τα σ' αγαπώ που δε θα πω...
Πραγματικά Σοφία, έχεις δίκιο μέσα από το ποίημά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά η προσωπική μας ανασφάλεια μας οδηγεί σε ερωτήσεις, σε αμφιβολία σε ερωτήματα.
Πολύ όμορφο. Την καλησπέρα μου.