Η απόφαση

Κι ανέβηκε τόσα πατώματα
μέχρι να φτάσει στην ταράτσα
Είχε παρθεί από καιρό η απόφαση
Ίσως στο γλέντι το πρωτοχρονιάτικο όταν όλοι ανάγγελναν τους στόχους της χρονιάς που άλλαζε
Κι εκείνη ..δεν είχε όνειρα!
Κι εκείνη ...δεν είχε στόχους!
Εγκλωβισμένη σε μια ζωή που την έπνιγε
Και που το μόνο που ήθελε ήταν να μην την πνίγει κάθε μέρα που ξημέρωνε
να μην την έπνιγε κάθε ηλιοβασίλεμα που σκοτείνιαζε μέσα της...
Κανείς δεν έβλεπε τη θηλιά στο λαιμό της, κανείς δεν έβλεπε πόσο πνιγόταν, κανείς δεν θα την καταλάβαινε
Πώς να καταλάβεις κάποιον που δε βλέπεις!!!
Εκεί στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι αποχαιρέτησε βουβά με τα μάτια.
Μόνο την μικρή της δεν αποχαιρέτησε
Με κείνη ήταν δεμένες πάντα με τον ομφάλιο λώρο δε θα την αποχωριζόταν ποτέ!
Κι ανέβηκε τόσα πατώματα για να φτάσει στην ταράτσα κρατώντας την ζεστά στην αγκαλιά της.
Δεν τα κατέβηκε ποτέ...