Δεν είμαι πια καλά

Οι φωνές του ακούγονταν ακόμα και πίσω από τα κλειστά διπλά τζάμια μαζί με ένα κλάμμα, τόσο σπαρακτικό που σου τρυπούσε την ψυχή.
Κι εκείνη η γλυκειά κοριτσίστικη φωνή που επαναλάμβανε.
"Μπαμπά σταμάτα όχι άλλο τον πονάς,σταμάτα"
Αδερφικη  αλληλεγγύη που δεν έβρισκε αντίκρυσμα.
Ποτέ δε σταματούσε.
Μόνο σαν κουραζόταν έδινε τόπο στην οργή του κι αποκοιμιόταν,ήσυχος πως είχε κάνει το καθήκον του.
Έτσι είχε μάθει..
Η αταξία με ξύλο μόνο αντιμετωπίζεται.

Κι εκείνο μόλις κοιμόταν ο πατέρας,έβγαινε στο μπαλκόνι και έκλαιγε βουβά.
Τον κοίταζα και πάντα ρώταγα
"Αγόρι μου είσαι καλά;"
"Όλα καλά,μην ανησυχείτε όλα καλά.."

Το τελευταίο βράδυ δεν ακούστηκαν φωνές.
Μια ησυχία νεκρική.
Κοιμήθηκε αλλά δεν ξαναξύπνησε ποτέ.
Ο κόσμος μπαινόβγαινε αμίλητος και θλιμμένος μες στο σπίτι, μα το παιδί ήταν πάλι στο μπαλκόνι.
Δεν έκλαιγε όμως τώρα  βουβά,
ούρλιαζε σαν αγρίμι.
"Αγόρι μου είσαι καλά;"
"Όχι, τον έχασα , δεν είμαι πια καλά"

Σαν τα σκυλιά είναι τα παιδιά
σαν αγαπούν αληθινά.

Σοφία Τανακίδου