Εις μνήμην

Παγωμένος Ιούνης.
23/6/2001

Δεν είναι που δεν μου λείπεις τη μέρα.
Δεκάδες φίλοι παρήγορα λόγια
μου λένε.
Όταν νυχτώνει το σπίτι ερημώνει
και κάνει κρύο.
Πάγωσε φέτος ο Ιούνης τον ήλιο.

Δεν είναι που δεν μου λείπεις τη μέρα
Μα οι ώρες τις είναι γεμάτες
με γέλιο και κλάμα
Όταν βραδυάζει το σπίτι αδειάζει
και απλώνει η νύχτα μαύρο σεντόνι
και τότε το βλέπω κοντά μου
δε σ' έχω...

Δεν ήσουνα μάνα μου
Και ψάχνω τη λέξη...
Την τόση σου αγάπη
Για μένα να αντέξει.

Το στόμα μου στάζει
Μόνο μία λέξη
Μανούλα σε λέει...
Μανούλα και κλαίει...

Σοφία Τανακίδου

( Επειδή υπάρχουν και πεθερές
που αγαπούν τις νύφες σαν κόρες...Αφιερωμένο στην πεθερά μου Ευαγγελία..
Την δεύτερη μου μάνα που έχασα
αλλά δεν ξέχασα)