Ένα μεσημέρι

Ένα μεσημέρι ήταν.
Δεν ήταν καν βράδυ.
Αν ήταν βράδυ θα το κλείδωνα στη σκέψη σαν όνειρο.
Από εκείνα τα όνειρα τα άλλα που σου αδειάζουν τα συναισθήματα.
Που σου ραγίζουν τη καρδιά.
Αλλά λες όνειρο ήταν...

Ήταν μεσημέρι όμως.
Πυρωμένο.
Θυμάμαι την ώρα τη μέρα τα λόγια.
Όλα τα θυμάμαι.
Κι ας μην απάντησα.
Κι ας μη το συζήτησα ποτέ.
Κι ας το θαψα μέσα στα μεσημέρια μου.

Αυτά τα μεσημέρια που ξυπνάω χωρίς λόγο
Και ουρλιάζω βουβά!!!

Σοφία Τανακίδου

Έφυγες χωρίς τα κλειδιά σου

Όταν εφυγες δεν πήρες μαζί σου τα κλειδιά.
Τα άφησες πάνω στο τραπεζάκι.
Ναι εκεί που πάντα τα άφηνες,
για να μην τα ξεχνάς.
Λίγο πριν φύγεις πάντα κοίταζες για να βεβαιωθείς.
Χωρίς αυτα δεν έφευγες ποτέ
Για να μην ενοχλήσεις όταν θα γύριζες αργότερα.
Να μη ξυπνήσεις εκείνον...

Σήμερα όμως δεν τα πήρες.
Τα θυμήθηκες, όχι δεν τα ξέχασες.
Τα είδες πάνω στο τραπεζακι που περίμεναν να χωθούν μέσα στις τσέπες σου.
Μα δεν τα πήρες.

Έκλεισες την πόρτα.
Έκλεισες τα μάτια.
Έκλεισες την καρδιά σου απέξω.
Κι έφυγες με τα χέρια άδεια, παγωμένα μέσα στις τσέπες σου.

Δε θα τον ξυπνούσες
Φτάνει που είχες ξυπνήσει εσύ.
Έφυγες χωρίς τα κλειδιά σου.
Είχες πάρει μαζί σου κάτι πιο πολύτιμο
Την καρδιά σου!!!

Σοφία Τανακίδου

Χίλια κομμάτιαΤην καρδιά μου έσπασες χίλια κομμάτια

Το πιο τέλειο ποίημα

Οδηγίες για το πως γράφουμε το πιο τέλειο ποίημα.
Πρώτον..παίρνουμε την πιο όμορφη λέξη του κόσμου

     Μ  Α Μ  Α

και αναμεσα στο ΜΑ προσθέτουμε δύο   πανέμορφα Π

    ΜΠΑΜΠΑ

Είναι τόσο απλό να γράψεις ποίηση.
Μόνο τρία γράμματα της αλφαβήτου από δύο τρεις φορές το καθένα και γράφεις το πιο γλυκό ποίημα.

Σοφία Τανακίδου

Για σένα

Πόσα ποιήματα για σένα.
Πόσα βράδυα.
Να αναλύω της ψυχής μου τα σκοτάδια.
Και να έρχεσαι εσύ με ένα σου γέλιο,
με μια λέξη τρυφερή,
με μια παρόρμηση τρελή, να μου λες..
πως όλα θα περάσουν,
πως γρήγορα όλα θα αλλάξουν,
πως ήρθε η ώρα πια να ξημερώσει.
Κανείς ποτέ..
δε θα σε ξανά πληγώσει.

Πόσα ποιήματα για σένα.
Πόσα βράδυα.
 Αν και τόσο μακριά μου
διαβάζεις πάντα την καρδιά μου
μέσα από τα ποιήματα μου.

Σοφία Τανακίδου

Ποιος είναι ο λύκος;

Και έπιασε ο άνθρωπος τον λύκο...
Τον έδεσε στην καρέκλα
Και του είπε...
Τώρα θα σου ταίσω την Κοκκινοσκουφίτσα...

Την έφερε μπροστά του..
Ανυπεράσπιστη και χαπακωμένη...
Στο κορμί της έλαμπαν μαύρες
σπασμένες φλέβες,
απ' την ανίατη αρρώστια της...

Και ρώτησε η κοκκινοσκουφίτσα το λύκο.
"Γιατί έχεις τόσο μεγάλα μάτια;"
Και ο λύκος απάντησε.
"Γιατί τη μέρα που γεννήθηκα εγώ μίκραιναν τα μάτια των ανθρώπων"

Και ξαναρώτησε η κοκκινοσκουφίτσα το λύκο.
"Γιατί έχεις τόσο μεγάλο στόμα;"
Και ο λύκος απάντησε..
"Γιατί πρέπει να χορτάσω την πείνα των ανθρώπων.
Ότι δεν μπορούν να φάνε
δημιουργούν εμένα για να το αποτελειώσω"

Και πάλι ρώτησε η κοκκινοσκουφίτσα το λύκο
"Θα με φας;"
Και ο λύκος απάντησε.
-"Εγώ;
Εγώ τρώω ότι με ταίζουν...
Είμαι δεμένος δεν το βλέπεις;"

Σοφία Τανακίδου

Δε θα αλλάξω

Πάντα ενοχλώ.
Ο τρόπος που κοιτάζω.
Ο τρόπος που μιλάω.
Ο τρόπος που σωπαίνω.

Πάντα ενοχλώ όσους ενοχλούνται χωρίς λόγο.
Εμένα δε με ενοχλεί κανείς.
Ξέρεις γιατί;
Γιατί δεν ασχολούμαι με τον τρόπο που με κοιτάνε, που μου μιλάνε, που σιωπούν.

Γιατί εγώ όσους αγαπώ τους αγαπώ για αυτό που είναι και για τον τρόπο που κοιτούν που μιλούν και που σιωπούν.
Γιατί εγώ αγαπώ ειλικρινά τον άλλον για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα ήθελα.
Μην ενοχλήστε.
Δε θα αλλάξω!

Σοφία Τανακίδου

Φυσάει Βαρδάρης

Φυσάει Βαρδάρης και το άρωμα σου φτάνει σε μένα,
μα είσαι μακριά μου, άδεια αγκαλιά μου κι όλα θλιμμένα.

Στο Λευκό πύργο
απλώνω χέρια για να σε φτάσω,
αν δε μπορέσω να σε κρατήσω θε να πετάξω.

Φυσάει Βαρδάρης κι η παραλία κύμα σηκώνει,
κλείνω τα μάτια μα η μορφή σου μέσα τρυπώνει.

Πάνω στα κάστρα στις  πολεμίστρες σε είχα φιλήσει,
όμορφη πόλη,
χωρίς εσένα μες τη ζωή μου με έχει διαλύσει.

Φυσάει Βαρδάρης και το άρωμα σου φτάνει σε μένα,
μα είσαι μακριά μου, άδεια αγκαλιά μου κι όλα θλιμμένα.

Σοφία Τανακίδου

Καλημέρα αγάπη μου

Αχ αγάπη μου..
Έρχεσαι πολύ πρωί και είμαι τόσο νυσταγμένη ακόμα,
δεν έχω πιει καφέ και μες στα νεύρα απαντώ κι ούτε διάθεση έχω να σου χαμογελάσω,
άσχημα όνειρα πλαισίωναν όλη νύχτα τον ύπνο μου

Αχ αγάπη μου...
Και συ ξεκούραστα με κοιτάζεις,
με φιλιά γεμίζεις το στόμα,
τα χείλη σου κόκκινη φωτιά σκορπούν χαμόγελα.

Αχ αγάπη μου...
Γιατί τη δική μου διάθεση δε κοιτάς;
Γιατί μ'αγαπάς;
Πώς αντέχεις να μ'αγαπάς;
Κάθε πρωί όλο και πιο πολύ
σαν να μου αξίζει η αγάπη σου!!!
Τίποτα δε μου αξίζει.
Στο λέω και μου απαντάς...
Αχ αγάπη μου!!!

Σοφία Τανακίδου

Παγωμένη καρδιά

Μια παγωμένη καρδιά ήταν.
Δεν  μπορούσε να ζεσταθεί.
Όχι πως δεν προσπάθησε
άπειρες φορές,
μα αντί να ζεσταθεί, καιγόταν.
Κι έτσι αποφάσισε να μείνει παγωμένη.
Ήταν η πιο σωστή απόφαση που πήρε ποτέ άλλωστε.
Αυτή η παγωνιά την κράτησε ζωντανή να ελπίζει πως θα'ρθει η στιγμή που θα γνωρίσει αυτή την μια, την μοναδική καρδιά που θα την ζεστάνει χωρίς να την κάψει ολότελα.

Σοφία Τανακίδου

Διαλύθηκα

Στα μάτια σου δύο δάκρυα κυλίσανε καυτά,
τα σκούπισες κρυφά να μη τα δω.
Κατάλαβες πως θά 'τανε
στερνή αυτή η βραδιά,
πως θα άφηνα τον κόσμο σου εγώ.

Στα χείλη σου φωλιάσανε
δεκάδες σ'αγαπώ,
τα λόγια είναι τόσο ειπωμένα.
Ποτέ τους δεν ξυπνήσανε,
ποτέ κάτι νεκρό,
και πέθανε η αγάπη μου
για σένα.

Στα μάτια μου τα δάκρυα
ποτάμι που κυλά,
δεν έκρυψα δεν σκούπισα κανένα.
Ωκεανοί έχουν γίνει
Θάλασσες βουνά,
κλείσανε τον δρομο για εσένα.

Στα χείλη μου τα σ'αγαπώ,
κομμάτι από γυαλί.
Κάθε σ'αγαπώ και μιά πληγή.
Έτρεχε το αίμα έπεφτε βροχή
και κύλαγε μέσα στην ψυχή.

Διαλύθηκα....
Και άδειασε όλο το αίμα
μες της ψυχής μου το πυθμένα.
Διαλύθηκα....Και εσύ...
Μόνο δύο δάκρυα καυτά για ανταμοιβή.
Δύο άγρυπνες βραδιές
μόνο για μένα.
Ή μήπως ήτανε τα δάκρυα για σένα;
Που μόνος θα έμενες μες τη ζωή χωρίς κανένα;

Γιατί το γνώριζα...
Εσύ το έμαθες αργά...
Πως ήμουνα τα πάντα εγώ για σένα...

Σοφία Τανακίδου

Εις μνήμην

Παγωμένος Ιούνης.
23/6/2001

Δεν είναι που δεν μου λείπεις τη μέρα.
Δεκάδες φίλοι παρήγορα λόγια
μου λένε.
Όταν νυχτώνει το σπίτι ερημώνει
και κάνει κρύο.
Πάγωσε φέτος ο Ιούνης τον ήλιο.

Δεν είναι που δεν μου λείπεις τη μέρα
Μα οι ώρες τις είναι γεμάτες
με γέλιο και κλάμα
Όταν βραδυάζει το σπίτι αδειάζει
και απλώνει η νύχτα μαύρο σεντόνι
και τότε το βλέπω κοντά μου
δε σ' έχω...

Δεν ήσουνα μάνα μου
Και ψάχνω τη λέξη...
Την τόση σου αγάπη
Για μένα να αντέξει.

Το στόμα μου στάζει
Μόνο μία λέξη
Μανούλα σε λέει...
Μανούλα και κλαίει...

Σοφία Τανακίδου

( Επειδή υπάρχουν και πεθερές
που αγαπούν τις νύφες σαν κόρες...Αφιερωμένο στην πεθερά μου Ευαγγελία..
Την δεύτερη μου μάνα που έχασα
αλλά δεν ξέχασα)

Παιδί του ήλιου

Στην κόλαση μέσα βρέθηκα
μία αδυσώπητη σκληρή βραδιά.
Μα εγώ παιδί του ήλιου ήμουνα,
η κόλαση γιατί να με λυγίσει;

Στον πάτο εκεί
ολόρθος στάθηκα.
Μα πάτο ήξερα δεν έχει...
Σε τι πατούσα;.

Κουφάρια από ανθρώπους
που συνάντησα μες τη ζωή
όταν τη σεργιανούσα.
Ανθρώπους που ποτέ δε νοιάστηκαν.
Με πλήγωσαν με πράξεις
και με λόγια...
Τώρα εγώ απάνω τους πατούσα..

Σταμάτησα ευθύς..
Και άλλαξα το βάδισμα.
Ανάλαφρα κινήθηκα.
Μην τα διαλύσω
τα κουφάρια τους....
Έσκυψα και τα άγγιξα.
Την μαύρη την ψυχή τους
να φιλήσω...

Κι άξαφνα έτρεξαν
μαύροι άγγελοι.
Με πέταξαν
Από την κόλαση απέξω...

Μα πρόλαβα...
Κατάφερα να σκύψω στο κορμί σου
και να σου ψιθυρίσω...
( Ναι σε εσένα που με έστειλες
στην κόλαση )
- Όσες φορές και να με στείλεις
Τόσες θα βρω τον τρόπο
να γυρίσω πίσω..

Γιατί....
Παιδί του ήλιου είμαι εγώ.
Ο ήλιος δε με έκαψε ποτέ,
η κόλαση γιατί να με λυγίσει;

Σοφία Τανακίδου

Δε θα ξαναλείψεις από τα όνειρα τους

Εντάξει..πέτυχε η κηδεία.
Δε θα με ξαναρωτήσεις.
Πολύς κόσμος.
Πολύ κλάμα.
Και κάτι αξιομνημόνευτο θα το καταλάβεις εσύ...
Κανείς δε γελούσε...

Όλα βαίνουν καλώς
πάντα έλεγες.
Βέβαια τίποτα δεν πήγαινε καλά.
Μόνο τα παιδιά ήταν άριστα, αλλά πως να τα σπουδάσεις που δεν είχες ούτε να τα ταισεις καλά καλά...
Κι άφηνες ένα χαμόγελο το πρωί στα μάγουλα τους να το κάνεις το βράδυ φιλί ..αν προλάβαινες πριν κοιμηθούν νά 'χεις γυρίσει... γιατί πάντα δεν προλάβαινες, κοιμόντουσαν πριν σου διηγηθούν τα όνειρα τους.
Κι ήθελες τόσο να τα ακούς, να τα γνωρίζεις,να τους τα πραγματοποιήσεις όπως τα ονειρεύονται.

Πέτυχε η κηδεία.
Δε θα με ξαναρωτήσεις.
Πολύς κόσμος.
Πολύ κλάμα.
Ο καφές γλυκός ήταν όπως τον έπινες,μα άφησε μια πίκρα απρόσμενη στα χείλη,σαν φαρμάκι κύλισε στην καρδιά.

Όταν γύρισες το βράδυ για πρώτη σου φορά νωρίς, έδωσες το φιλί που χρώσταγες στα παιδιά σου.
Δεν σε είδαν
μα τό 'νιωσαν.
Σαν αεράκι φύσηξες πάνω στα μάγουλα τους μέσα στον ύπνο τους κι έμεινες εκεί.
Αχ στα όνειρα τους για πάντα.
Δε θα ξαναλείψεις
Όχι πια, από τα όνειρα τους.

Πέτυχε η κηδεία φίλε μου.
Δε θα με ξαναρωτήσεις...
Όλα βαίνουν καλώς πια..μόνο εσύ λείπεις..

Σοφία Τανακίδου

Χαμένο ταξίδι;

Αυτό το ταξίδι
δεν ήταν τυχαίο.
Το διάλεξες νύχτα να γίνει,
για νά 'χεις τη μέρα ήδη φτάσει,
μα η νύχτα σε έχει σκεπάσει
κι ο δρόμος δε λέει να τελειώσει.

Μπρος πίσω στο χάος βαδίζεις,
δεν ζεις τη ζωή που ελπίζεις.
Οι δρόμοι στενεύουν,
ολοένα σε σφίγγουν,
θεριά που παλεύουν
σαν φίδια σε πνίγουν.

Μπρος πίσω γυρίζεις
δεν έχεις κανένα,
ζωή πως να αρχίσεις
 με φίλο ούτε ένα.

Αυτό το ταξίδι
ήταν μοιραίο.
Τους άφησες όλους
να φύγεις,
μα τώρα σου λείπουν.
Κι ο δρόμος δε λέει να τελειώσει
Μπρος πίσω γυρίζεις
και πριν ξανά ξημερώσει,
η μοναξιά σε έχει ήδη σκοτώσει.

Σοφία Τανακίδου

Απώλεια φίλου

Δεν έχω λόγια
έχουν παγώσει.
Μες την ψυχή μου
έχουν πετρώσει.

Μα κλαίν οι λέξεις
καθώς τις γράφω
Όλα τα γράμματα
που διαγράφω.

Το φι λυγάει.
Το γιώτα τρέμει.
Το λάμδα φέρνει
στο έψιλον τρόμο.

Ποτέ ξανά.
Ποτέ αν σε χάσω.
Αυτά τα γράμματα
δεν θα τα γράψω.

Χιλιάδες λέξεις
Θα έχω σβήσει.
Ποτέ ένα ποίημα
δεν θα μ'αγγίξει.

Τι λέξη "φίλε"
Θα διαγράψω.
Κι όλα τα γράμματα της
Θα τα πετάξω.

Πώς να προφέρω
ξανά τη λέξη.
Χωρίς εσένα
δεν θα'χει γεύση.

Γίνε το ποίημα.
Γίνε ο στίχος.
Του τελευταίου
τραγουδιού ο ήχος.

Πάντα να σ'έχω.
Να σε θυμάμαι.
Φίλε τρομάζω.
Φίλε φοβάμαι.

Δεν έχω λόγια
έχω παγώσει.
Φίλε πριν φύγεις
έχω τελειώσει.

Σοφία Τανακίδου
20/6/17

Ήταν φιλί

Κι είδα το ψέμα γραμμένο στα χείλη σου.
Και το φίλησα.
Όσο καυτό κι αν ήταν,
όσο κι αν ήταν ψεύτικο,
ήταν φιλί.
Το γεύτηκα λίγο πριν πεθάνω.
Κι αν ήταν ψέμα το γνώριζα απ' την αρχή.

Ξέρεις...
τα αληθινά φιλιά
που χόρτασε η ψυχή μου,
αυτά δεν φανέρωσαν ποτέ την ψευτιά τους,
μα κι ούτε με κάψανε ποτέ στα χείλη,
μα μόνο στην καρδιά.

Σοφία Τανακίδου

Της ψυχής μου ναυάγιο

Θέλω να κρυφτώ.
Να μη βλέπω ουρανό.
Να μη βλέπω θάλασσες.
Όλα τα κατάστρεψες.

Ούτε να κλάψω θέλω,
ούτε να θρηνώ,
το γέλιο σου να ακούω δε ζητώ.

Εσύ..
που πάντα τα δάκρυα μου σκούπιζες με έκανες να κλάψω.
Εσύ ...
που στο γαλάζιο σου πέταγα και κολυμπούσα
με σκόρπισες και μ'έπνιξες.
Εσύ...
που με το γέλιο σου εγώ ζούσα και ανάσαινα σκότωσες το δικό μου.
Που να κρυφτώ!
Που να θαφτώ!
Που ότι γαλάζιο ακουμπώ σήμερα με ματώνει.
Κι έγινε ο ουρανός φωτιά
και λάβα η θάλασσα αργά αργά
με σιγολιώνει.
Κι ακούω το γέλιο σου που πια δεν με γιατρεύει μα με σκοτώνει.

Σοφία Τανακίδου

Θέλω μια βουτιά να κάνω
στης καρδιάς μου την θάλασσα.
Ν' αναπνεύσω τη ψυχή σου
τον έρωτα σου.
Ν' αγγίξω με την ανάσα μου
την φωνή σου που δεν έπαψε
να ηχεί στης μοναξιάς τη νύχτα.
Να δω το χαμόγελο σου
να γεννιέται μέσα από την θάλασσα .
Ένα ταξίδι να γίνεται
στο δικό μου ναυάγιο
με φάρο και λιμάνι
τα δάκρυα σου .
Μη φύγεις!!!
Άκουσε μόνο την ανάσα της φωνής
μέσα από την σπασμένη πόρτα της ψυχής μου .

Σωτηρούλα Τζιαμπουρή

Ήσυχα να κοιμάστε

Μη με ξυπνάτε.
Τι να δω εδώ;
Στο φως της μέρας σκοτάδι απλώνεται.
Νύχτες γλυκές φιλούν τα όνειρα μου.
Μη με ξυπνάτε.

Κι όσοι από σας
τον ξύπνιο μου φοβάστε
Δε θα ξυπνήσω
Ήσυχα να κοιμάστε.

Σοφία Τανακίδου

Ο μπαμπάς μου

Είκοσι Ιουνίου του' 78
Τρέμει συθέμελα η πόλη μας
Φώναξες...
-Όλοι έξω...
Βγήκαν όλοι στο δρόμο...
Τους μέτρησες...
Κάποιος έλειπε...
Έτρεξες ξανά πίσω..
Σε ένα σπίτι που έτρεμε ακόμα...
Ψάχνοντας ατελείωτα στα δωμάτια...
Φωνάζοντας το όνομα μου...

Δεν πρόλαβε η μαμά μου
να σου πει
Κάτι που ήξερες...
Αλλά το μυαλό σου είχε διαγραψει...
Έλειπα...
Έλειπα μπαμπά..
Δεν ήμουνα εκεί μαζί σας.
Με είχατε στείλει
από μέρες στο χωριό
για να γλυτώσω.
Αυτό τον φονικό σεισμό
εγώ να μη τον νιώσω..

Και τώρα με έψαχνες παντού...

Ελάχιστα τα Σ'αγαπώ...
Τι να τα κάνω;
Μέσα μου βλέπω τον σεισμό σου κάθε μέρα.
Τον τρόμο ακούω στου ουρανού σου τον αγέρα...
Όχι τα λόγια...
μα οι πράξεις φτιάχνουν
τον πατέρα...

Σοφία Τανακίδου
17/6/17

-Δείξτε με πράξεις την αγάπη
στους γονείς σας όσο ζούνε..
Γιατί όταν φυγουν...
Είναι αργά δεν σας ακούνε...

Φίλοι στο φεισμπουκ

Φίλοι... Που δεν ανταμωσατε ποτέ
Που ούτε καν τα πρόσωπά τους δεν γνωρίζεις..
Κρυμμένοι πίσω από μία περίεργη φωτογραφία...
Μιας όμορφης ακτής μιας μπαλαρίνας ενός αρχαίου ρητού ενός μικρού σκυλιού
Σαν τη δική μου...
Φίλοι... Που αντιδρούν σε δευτερόλεπτα
Σε μία ανάρτηση σου
Σε ένα ποίημα
Σε μία σκέψη
Σε μία όμορφη εικόνα
Σε ένα απλό καλημέρα....
Και σχολιάζουν πάντα καλοπροαίρετα...
Ένα μου αρέσει πρόχειρο
Ένα τέλειο σε κάτι αγαπημένο
Ένα ουαου στα περίεργα
Ένα λυπάμαι στα πικρά
Ένα θυμώνω στα σκληρά.

Φίλοι...Που δεν ανταμωσατε ποτέ...
Που όταν ξενυχτάς τα βράδυα
Σου στέλνουν ένα μύνημα...
"Είσαι καλά";
Χωρίς καν να σε γνωρίζουν!!!
Μα έτσι ρωτούν...
Από ενδιαφέρον;
Από συμφέρον;
Δεν ξέρω...
Ξέρω ότι ρωτούν...
Και σου πιάνουν κουβέντα
Δεν ακούς τη φωνή τους
Την βλέπεις..
Μπροστά σου απλώνεται πάνω στις λέξεις που κτυπά στον υπολογιστή τους...
Λέξεις που ορμούν μέσα στην ψυχή σου..
Αν σε ενοχλήσουν τους μπλοκάρεις..
Με ένα κουμπί..
Τους ξεγράφεις...
Ενημερώνεις για την κακοβουλία τους...
Στο κάτω κάτω κλείνεις απλά το φεισμπουκ...
Μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτό
Μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτούς...
Μα στην πραγματική ζωή;
Πως ξεγράφεις ένα φίλο;
Πως τον μπλοκάρεις;
Πως τον πετάς στο καλαθάκι;
Και αν το κάνεις πως τον ξεχνάς;
Που έχεις δει το πρόσωπο του κατάματα...
Που έχεις ακούσει την φωνή του...

Φίλοι του φεισμπουκ...
Που δεν ανταμώσαμε ποτέ..
Όλα εύκολα εδώ..
Η αληθινή ζωή είναι δύσκολη..
Και δεν έχει ούτε καν ρυθμίσεις...
Που να σου εξηγούν τα βήματα
Για να τη ζήσεις...
25/6/17
Σοφία Τανακιδου

Τις νύχτες φοβάμαι

Τις νύχτες φοβάμαι,
που αργούν να τελειώσουν.
Τα ρολόγια παγώνουν
και το μόνο που ακούω στο σκοτάδι,
την καρδιά μου που τρέμει.
Μόνο αυτή δεν παγώνει.

Οι χτύποι της δείχτες
στο ρολόι κολλάνε,
μα αντί προς τα μπρος
προς τα πίσω γυρνάνε.

Και γυρεύουν τα χρόνια...
Που οι νύχτες δεν ήταν
τόσο νύχτες..

Και γυρεύουν τα χρόνια
που οι μέρες,
ξημέρωναν μέρες...


Σοφία Τανακίδου

Συμβιβασμός

Ένα βασανιστικό απόγευμα Κυριακής πήρα τον δύσκολο δρόμο
Τον δρόμο που λένε "ζωή" και λέω " συμβιβασμό"
Τον δρόμο της απομόνωσης μέσα στην ασφυξία του πλήθους

Κι έπνιγα την ανάσα μου να μην οσμίζομαι ξένες ανάσες
Κι έπνιγα το μυαλό μου να μην ακούω βρώμικες σκέψεις
Κι έστησα καυγά με δυνατούς κι αδύναμους, πάλεψα, έχασα ,κέρδισα.

Κι είχα τόση αυτοπεποίθηση πως μόνο "εγώ"καθαρός και αμόλυντος πάνω από όλους τους ανθρώπους είχα παραμείνει.

Μα την ίδια βρωμιά στην ανάσα και στην σκέψη
Την ίδια βρωμιά στην ψυχή είχα.
Γι'αυτό και πνιγόμουν!!

Σοφία Τανακίδου
1987

Άγγελος στο φεγγάρι

Τη μέρα...
Οι άγγελοι κατεβαίνουν στη γη
Μας προσέχουν...
Μπαίνουν μπροστά μας...
Μας δείχνουν το δρόμο
Μας αλλάζουν δρόμο
Ανοίγουν το δρόμο μας...

Την νύχτα
Στρώνουν το κρεβάτι μας
Και μόλις γεμίσει η ψυχή μας
Όμορφα όνειρα
Πετάν για τον παράδεισο..

Μα ένα βράδυ
Γλύστρισα μέσα στο όνειρο μου
Τα μάτια ανοίγω...
Στο παραθύρι κοιτάζω
Και βλέπω...

Ο Άγγελος μου στο φεγγάρι
Αποκαμωμένος κοιμάται
Ας κλείσω τα μάτια
Μη με δει και ξυπνήσει
Τον κούρασα απόψε...
Και ο Θεός θα τον ψάχνει...

Θεέ μου κοιμάται..
Μην τον ξυπνήσεις..
Τον παράδεισο κλείσε
Απόψε δεν θα ρθει ο Άγγελος μου
Στο φεγγάρι κοιμάται...
Τον κούρασα απόψε....

Σοφία Τανακίδου

Χάθηκα στο δρόμο των δακρύων

Λέρωσα τα δάκρυα μου
λίγο πριν τα σβήσω
στο άδειο τασάκι της ψυχής σου .

Βουβά να χύνονται
να βυθίζονται
σ' αυτά τα μάτια
που μου τραγούδησαν τον έρωτα.

Με μόνες αποσκευές
τα ποιήματα μας,
την σιωπή μας,
τον έρωτα μας .

Αλλά πριν πεθάνουν,
πριν βυθιστούν σ'ένα άδειο σώμα
άσε με να τα αγγίξω.

Γυμνή προσκύνησα μπροστά σ' αυτά τα μάτια!!!!!!

Σωτηρούλα Τζιαμπουρή.

**************

Στην άκρη του δρόμου στάθηκα
από τα μάτια σου πια χάθηκα.

Λίγο πριν φύγω χαμογέλασα.
Σκέφτηκα όλα όσα πέρασα.
Δεν είδες το χαμόγελο μου
το κράτησα όλο
δικό μου.

Σε σένα αφήνω μη φοβάσαι,
τα δάκρυα μου
να θυμάσαι,
για να γελάς, που ακόμα κατορθώνεις,
μία καρδιά να την ματώνεις.

Σοφία Τανακίδου

Το στέμμα

Φόρεσες στέμμα.
Μα σου έτυχε στενό.
Και τώρα οργίζεσαι.
Κόψε τα αυτιά σου.
Για να σε χωρέσει.
Δεν τα χρειάζεσαι.
Δεν μας ακούς...

Οι κόλακες σου
Από μακριά μυρίζουνε.
Τρέχουν τα σάλια τους.
Θα τους γνωρίσεις.
Δεν θα σου πουν
κάτι να ακούσεις...

Κόψε τα αυτιά σου.
Να μη σε ενοχλεί.
Το στέμμα σου
να σε χωρέσει.

Άμοιρε δεν το ήξερες
Χωρίς αυτιά
το φτιάχνουν το καλούπι.

Το στέμμα ( 2 )

Χωρίς αυτιά...
Και πάλι δεν σου έστρωσε
το στέμμα...
Τώρα μεγάλωσε
και έπεσε στα μάτια

Ούτε ακούς.
Ούτε βλέπεις.
Ούτε γκρεμό κοιτάζεις.
Ούτε ρέμα.
Μόνο βαδίζεις
Ολοταχώς μέσα στο ψέμα

Να σου το βγάλω..
Η μόνη λύση.
Μα σε ποιον να το ταιριάξω;
Που όποιος το βάζει
σε ρομπότ αλλάζει,
που ακολουθεί πιστά τις οδηγίες,
που ξένοι βάζουν...
Χωρίς εμάς να λογαριάζουν....

Σοφία Τανακίδου

Το "άριστο"μηδενικό

Μηδέν.
Αξιόλογο ή ανάξιο λόγου;
Δύο διαφορετικές απόψεις, δύο διαφορετικές εκδοχές από δύο άτομα που τους ενώνουν πάνω από 30 χρόνια φιλίας.
Απολαύστε αυτό που λεν
Ο καθείς για το μηδέν!!!

Το "άριστο"μηδενικό

Ήταν ένα στημένο παιχνίδι από την αρχή
Ωστόσο λίγο πριν το τέλος ξεστήθηκε.
Δεν είχε πετύχει η δόση.
Είχε αυξηθεί απο μια μαθηματική λάθος πράξη.
Μπροστά από το μηδέν κάποιος έβαλε τη μονάδα.
Κι ένα μηδενικό έγινε το "άριστο"
και το στημένο παιχνίδι φανερώθηκε,
λίγο πριν το τέλος το μηδενικό συστήθηκε,
χωρίς τη μονάδα,
δεν ενδιαφέρθηκε ούτε για τα προσχήματα να κρυφτεί
Γιατί άλλωστε;
Ήταν περήφανο για την αξία του.
Δεν χρειαζόταν μονάδες για να την επιδείξει.
Πάντα σαν μηδενικό επιτύχαινε το σκοπό του.

Αυτή τη φορά όμως,
το είχαν αγαπήσει από λάθος σαν "άριστο"και σαν μηδενικό πια δεν του δώσανε καμιά ευκαιρία.
Έληξε το παιχνίδι
0-1

Σοφία Τανακίδου

Ήταν ένα σωστά δομημένο παιχνίδι.
Ένα παιχνίδι επιβίωσης των 10 αριθμών  από το 01 έως το 10 στο διψήφιο κόσμο του άριστα 10.
Ωστόσο κάποιοι αριθμοί με δόλο προσπαθούσαν να σαμποτάρουν το μηδέν και να μπορέσουν να σταθούν από μόνα τους.
Μεγάλο λάθος αφού οι μονοψήφιες οντότητες πάντα θα έχουν ανάγκη
μέσα στο
διψήφιο κόσμο του άριστου δέκα από ένα μηδενικό.
Χωρίς το μηδέν δεν έχουν ύπαρξη.
Έτσι το παιχνίδι δεν θα τελειώσει ποτέ.
Ένα παιχνίδι όπου οι εννέα αριθμοί που σνομπάρουν το μεγαλοπρεπές μηδέν δεν θα έχουν πια καμία αξία και θα είναι σκέτα νούμερα!!!
Και αυτό σας το λέει ένα μηδέν.

Χρήστος Παπαχρυσάφης

Είσαι ακόμα παιδί

Όταν είσαι παιδί
Κυνηγάς τη ζωή
Μετά τα πενήντα
Την πιάνεις...

Είναι εδώ η ζωή
Την κοιτάς..
Μες στα μάτια
Ερωτευμένων παιδιών
Των παιδιών σου
Μες το γέλιο
Ξενοιαστων παιδιών
Των εγγονιων σου
Μες τα χείλη
Του έρωτα σου
Που είναι πάντα κοντά σου
Που σου λέει Σ'αγαπω
Με το στόμα κλειστό...
Είναι εκεί η ζωη
Στο γλυκό του φιλί...

Η ζωή είναι εδώ
Μέχρι τα εκατό
Όπως όταν παίζεις κρυφτό..
Δεν σταματάς στα πενήντα
Στα εκατό γυρίζεις την πλάτη
Και ξανά κυνηγάς τη ζωή
Από την αρχή..
Σαν παιδί...

Σοφία Τανακίδου

Το μήνυμα

Άδειασα το μπουκάλι
το ποτό στο πάτωμα,
δεν ήθελα να πιω
για να μεθύσω.
Να αδειάσω το μπουκάλι
μόνο ήθελα,
και μέσα ένα μήνυμα
να αφήσω.

Να το πετάξω ύστερα
στη θάλασσα,
για να ξεβράσει στην ακτή σου.
Εκεί που χάθηκες
και δε σε ξαναβρήκα.

Πάνω στα βράχια σου αν σπάσει,
το μήνυμα  μου αν δε φτάσει,
αύριο άλλο θα αδειάσω,
καινούργιο μήνυμα θα γράψω.

Πάντα θα κάνω την προσπάθεια
κι ας πλημμυρίσω όλη τη θάλασσα
Γιατί υπάρχουνε και άτομα..
Που αντί να πίνουν τη ζωή τους
τη γεμίζουν..
Και σου τη στέλνουν να διαβάσεις,
μήπως και συ λίγο αλλάξεις..

Σοφία Τανακίδου

Ο πραγματικός ήρωας

Σου δώσανε μετάλλια πολλά..
Δεν τα είδες...
Στα μάτια φάνταζαν του πατέρα σου..
Που δεν τον κακοκαρδισες ποτέ...
Στα όνειρα του παιδιού σου
Που μεγάλωσες μονάχη...
Στα δάκρυα των φίλων
Που σκουπισες...

Σου δώσανε μετάλλια...
Δεν τα είδες...
Έψαχνες ήρωες της ζωής..
Ψεύτικα είδωλα να αγαπήσεις...

Κοιταξε στον καθρέφτη σου
Ο πραγματικός ήρωας..Είναι εκεί..
Φίλησε τον
Αγάπησε τον
Θαύμασε τον...
Και μην τον υποτιμήσεις ποτέ ξανά...

Σοφία Τανακιδου

Στους ήρωες της ζωής
Που έμειναν αφανείς...
Στην Σοφούλα μου....

Στη βροχή

Μονάχο μέσα στη βροχή
Ψάχνει τροφή
Ένα σπουργίτι τόσο δα
Ψάχνει αγκαλιά..

Αμάξια βιαστικά περνάν
Το προσπερνάν
Μάτια που πριν να το δούνε
Το ξεχνούνε

Και βρέχει τόσο δυνατά
Μέσα και έξω απ την καρδιά...

Με όση δύναμη μπορεί
Πετά ψηλά μέσ' τη βροχή
Σε ένα μπαλκόνι ένα παιδί
Του δίνει άφθονη τροφή

Βρέχει πολύ
Μα έχει φαί
Έχει απομείνει το παιδί..
Που θα στεγνώσει τη βροχή...
Έχει απομείνει το παιδί
Ελπίδα του μοναδική...

Σοφία Τανακιδου

Βάλε Ζακέτα

Δεν είπα ποτέ στα παιδιά μου
Να βάλουνε ζακέτα
Δεν ήμουν μία συνηθισμένη μάνα...
Όταν μικρά τα εντυνα εγώ
Τους φοραγα ζακέτα ή παλτό
Μα όταν τα παιδιά μας μεγαλώσουν
Την πόρτα ανοίξουν
Και φτερά απλώσουν...
Είναι αργά να τους θυμίσεις
Την ζακέτα...
Θα πρεπε μόνα τους
Να έχουν βάλει δέκα..

Μα όσα ρούχα και να βάλουν...
Πάντοτε θα ναι γυμνά
Σ'αυτου του κόσμου την τεράστια απονια.....

Σοφία Τανακίδου

Νύχτα είναι θα περάσει

Δεν έχει χρώμα η νύχτα.
Το μαύρο δεν είναι χρώμα.
Χρώμα είναι το γαλάζιο
Του ουρανού.
Το χρυσαφί του ήλιου.
Το πράσινο της γης.

Η νύχτα δεν έχει χρώμα.
Δικό μου χρώμα.
Χρώμα που να αγαπώ.
Όταν κρύβει το φεγγάρι.
Απόλυτο σκοτάδι.

Νύχτα είναι θα περάσει.
Και το μαύρο της θα αδειάσει.
Πως φοβάμαι...
Μέσα στην ψυχή...

Σοφία Τανακίδου

Κλείνω τα μάτια

Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι
 μία πλάση αλλιωτικη
Δίχως πολέμους..
Δίχως παιδιά 
Που περπατούν ξυπόλυτα..

Κλείνω τα μάτια
Και ονειρεύομαι...
Με αυτό τον τρόπο
Χρόνια πορεύομαι...

Κλείνω τα μάτια...
Και με τα όνειρα...
Παραμυθιάζομαι...
Τα χα πως νοιάζομαι...

Αντί να βλέπω ...
Κλείνω τα μάτια...

Σοφία Τανακίδου

Δεν είμαι πια καλά

Οι φωνές του ακούγονταν ακόμα και πίσω από τα κλειστά διπλά τζάμια μαζί με ένα κλάμμα, τόσο σπαρακτικό που σου τρυπούσε την ψυχή.
Κι εκείνη η γλυκειά κοριτσίστικη φωνή που επαναλάμβανε.
"Μπαμπά σταμάτα όχι άλλο τον πονάς,σταμάτα"
Αδερφικη  αλληλεγγύη που δεν έβρισκε αντίκρυσμα.
Ποτέ δε σταματούσε.
Μόνο σαν κουραζόταν έδινε τόπο στην οργή του κι αποκοιμιόταν,ήσυχος πως είχε κάνει το καθήκον του.
Έτσι είχε μάθει..
Η αταξία με ξύλο μόνο αντιμετωπίζεται.

Κι εκείνο μόλις κοιμόταν ο πατέρας,έβγαινε στο μπαλκόνι και έκλαιγε βουβά.
Τον κοίταζα και πάντα ρώταγα
"Αγόρι μου είσαι καλά;"
"Όλα καλά,μην ανησυχείτε όλα καλά.."

Το τελευταίο βράδυ δεν ακούστηκαν φωνές.
Μια ησυχία νεκρική.
Κοιμήθηκε αλλά δεν ξαναξύπνησε ποτέ.
Ο κόσμος μπαινόβγαινε αμίλητος και θλιμμένος μες στο σπίτι, μα το παιδί ήταν πάλι στο μπαλκόνι.
Δεν έκλαιγε όμως τώρα  βουβά,
ούρλιαζε σαν αγρίμι.
"Αγόρι μου είσαι καλά;"
"Όχι, τον έχασα , δεν είμαι πια καλά"

Σαν τα σκυλιά είναι τα παιδιά
σαν αγαπούν αληθινά.

Σοφία Τανακίδου

Από ψηλά

Από ψηλά...

Και στα ψηλά πέταξα...
Και στον πάτο έφτασα...
Και στα ψηλά έκλαψα...
Και στον πάτο γέλασα...

Όταν είσαι χαμηλά ...
Η πτώση διόλου δεν πονά...
Μα να προσέχεις τα ψηλά..
Από ψηλά...Σπάνε φτερά...

Σοφία Τανακιδου

Παιδικό χαμόγελο

Μου χαμογέλασε ένα παιδάκι..
Δεν γνώριζε για την πείνα..
Δεν άκουσε για τον πόλεμο..
Δεν είδε στεγνά χείλη
Να παρακαλούν για σταγόνες δροσιάς..
Μου χαμογέλασε ένα παιδάκι..
Οι κυβερνήσεις του κόσμου
Δεν δώσανε τα χέρια
Να φτιάξουν μία σκέπη...
Πάνω από το χαμόγελο του

Φοβήθηκα τόσο...
Μην είναι το τελευταίο
Παιδικό χαμόγελο...
Τώρα που άρχισε και βρέχει...Δάκρυα

Του χαμογέλασα...
Του έδωσα μία ομπρελα...
Λίγο να το προφυλάξω...
Και γύρισα την πλάτη
Κρυφά να κλάψω....

Σοφία Τανακίδου

Η θηλιά

Άκουσε την πόρτα που έκλεισε με δύναμη.
Πρώτη φορά τη χτυπούσε τόσο δυνατά.
Πάντα αθόρυβα την έκλεινε όταν έφευγε,τόσο αθόρυβα που δεν καταλαβαινε καν ότι λείπει
Την έψαχνε στα δωμάτια μέχρι να ανακαλύψει ότι έχει φύγει..
Σήμερα όμως δε θα την έψαχνε
Η πόρτα έκλεισε με τόση δύναμη που τρανταχτηκε όλο το σπίτι.
Σήμερα δε θα την έψαχνε σε κανένα δωμάτιο ούτε πουθενά αλλού ,δε θα της τηλεφωνούσε να ρωτήσει.."τι ώρα θα γυρίσεις;"
Του το ξεκαθάρισε εκείνη στα τελευταία της λόγια.
"Μην τηλεφωνήσεις ,μη με ψάξεις,δε θα ξαναγυρίσω ποτέ"
Τρεις προτάσεις που στριφογυριζαν πολλές φορές στο μυαλό του χωρίς να ξέρει πως να τις διαχειριστεί.
Δε θα της τηλεφωνούσε.
Δε θα την έψαχνε.
Δε θα ξαναγύριζε πίσω.
Το ήξερε.
Το μόνο που δε γνώριζε ήταν πόσο ψηλά έπρεπε να στερεώσει το σχοινί
Όσο για τη θηλιά..
Ήξερε να δένει κόμπους δεν υπήρχε θέμα...

Σοφια Τανακίδου

Η βάρκα

Ταξίδεψε..Με όλους τους ανέμους...
Τους άκουγε από μακριά..
Μύριζε την βροχή...
Έβλεπε την μπόρα...
Πριν να φανεί...
Ήταν η φίλη του ψαρά...
Τον πρόσεχε από παιδί...
Κακό ποτέ μην του συμβεί...

Μα ένα απόγευμα ο καιρός...
Αγριεψε πιο ξαφνικός...
Δεν πρόλαβε να του το πει..
Γρήγορα πέφτει η αστραπή...

Έσκασε η λάμψη στο κουπί...
Τίναξε τον ψαρά με ορμή..
Σαν το ψαράκι στη στεριά..
Όλα μέσα του φωτιά...

Μα η βάρκα φίλη μαγική...
Στου ξύλου της την αγκαλιά...
Τραβάει τον κεραυνό βαθιά...
Με την φωνή της τον ξυπνά...

Ξύπνα αγόρι μου γλυκό...
Πέρασε η μπόρα...
Αύριο φτιάξε μου κουπί...
Καινούργια έχω διαδρομή..

Σοφία Τανακιδου

Το νταούλι του ψαρά

Δένει και σφίγγει τέσσερα σίδερα..
Στεφάνια γίνονται ασπροντυμενα...
Μέσα απ'τον γρυπο τα περνάει...
 Σφίγγει και δένει..
Τα φωνάζει τα αγριευει..
Κ'οταν τελειώνει...
Τα χαϊδεύει..

Σαν νύφη όμορφη..
Μέσα στα χέρια του
Τα καμαρώνει..
Βλέπει χορεύουνε...
Όλα τα ψάρια
Που θα του δώσει..
Όταν στης θάλασσας
Το μπλε σεντόνι
Θα τα απλώσει..

Κ'υστερα κάθεται και ξαναρχίζει..
Δένει και σφίγγει καινούργια σίδερα...
Χαμογελάει και με ρωταει..

Τι λες να στείλω στον Αλέξη ένα νταούλι..
Γιατί το άλλο δεν έχει μάθει να το βαράει..
Ίσως μ'αυτο κάτι να πιάσει..
Ψαράς αν γίνει...
Μπορεί τον κόσμο να τον χορτάσει....

Σοφία Τανακιδου

Η κούνια

Δεν ανέβαινα ποτέ σε κούνια...
Μια ταραχή από μικρό παιδί..
Με διαπερνούσε...
Μια παράξενη σκέψη...
Αν ανέβω.. και κάποιος ώθηση μου δώσει...
Στον ουρανό ψηλά θα μείνω  ....
Μια για πάντα
Έβρισκα πρόφαση ότι φοβάμαι τα ύψη...
Έτσι για χρόνια την αλήθεια είχα κρύψει...
Μα ένα βράδυ που ανέβηκες εσύ...
Ο φόβος άνθισε ξανά μέσ' στην ψυχή..
....Μα αν σε κρατήσει ο ουρανός εκεί ψηλά...
Θα βρω την δύναμη να ανέβω..
Και εγώ μετά...
Γιατί τους φόβους τους νικω
Αν το θελήσω..
Χωρίς εσένα όμως ...δεν τολμώ να ζήσω...

Σοφία Τανακίδου

Η Αλίκη στη χώρα της ντουλάπας

Τι να πετάξω;
Πρέπει να αδειάσω
Όλα αυτά που με βαραίνουν.
Στενά παπούτσια
Που στα πόδια μου δεν μπαίνουν...
Μαύρα παλτά που το κορμί μου
Αρρωσταίνουν...

Άψυχα πράγματα μπορώ
Να τα πετάξω..
Και στην ντουλάπα μου
Να μπω μετά κρυφά να κλάψω...

Ανθρώπους όμως που αγαπώ
Και με πληγώνουν..
Πετάω αμέτρητους..
Μα ποτέ δεν τελειώνουν.
Ίσως για λίγο στην ντουλάπα μου
Αν τους βάλω ..
Και δουν πόσα δάκρυα
Στα συρτάρια μου φιλάω...
Να μην θελήσουνε να με προδώσουν πάλι
Όμως το ξέρω ...
Ότι θα φανούν και άλλοι...

Σαν την Αλίκη...Στον καθρέφτη
Θα κοιτάξω...
Και την ντουλάπα μου
Μια και καλή θα σπάσω...
Μες στον καθρέφτη η Αλίκη
Μου γελάει..
Αφήνει πίσω ότι άσχημο περνάει...

Σοφία Τανακιδου

Για την Αλίκη....

Ποιητής για μένα

Ποιητής είναι ένα παντοτινό παιδί...
Που πονάει και νιώθει πάντα έρημο και μόνο...
Ένα παιδί που αποζητώντας
Να λυτρωθεί από την μοναξιά του....Έμαθε να ζει και να μιλά μαζί της
Αντιμετωπίζει τη ζωή με τα αισθήματα του...
Ξέροντας πως αποτελεί εξαίρεση..
Αυτό τον κάνει να μοιάζει δυνατός την στιγμή που είναι ολότελα αδύναμος
Η ποίηση για αυτόν και οι λέξεις που αποτυπώνει πάνω στο χαρτί είναι ολόκληρος ο κόσμος του...
Δεν γυρεύει δόξα...
Ζητά την ολοκλήρωση του σαν ανθρώπου...
Ενός ανθρώπου που αποφασίζει δίχως φόβο
Να απεικονίσει μέσα στα ποιήματά του τις αδυναμίες του
Ξέροντας καταβαθος πως θα περιθωριοποιηθεί..
Γιατί κάθε εξαίρεση..
Και κάθε αδυναμία...
Σε στέλνει στο περιθώριο..
Μα ο ποιητής είναι ήδη εκεί...Πάντα...
Γιατί να τον τρομάξει!!

Σοφία Τανακιδου
24/3/1985
Σκέψεις.. Δεκαεξάχρονης...

Στο φως

Όπου και να με ρίξεις
Εγώ θα σηκωθώ...
Όπου και να με κλείσεις
Θα δραπετεύσω...
Όσο σκοτάδι και να μου στείλεις...
Εγώ θα βγω στο φως...

Από χαράδρες.
Από σπηλιές.
Από κλειστές πόρτες
Και καρδιές.
Εγώ θα βγω στο φως...

Γιατί το φως είναι μέσα μου..
Όσα σκοτάδια..Να στείλεις...
Το φως είναι μέσα μου...
Δεν το σβήνεις...
Όσα σκοτάδια και να μου στείλεις....

Σοφία Τανακίδου