Μάτωσα τα χέρια
Να γράφω
Και ακόμα δεν εξήγησα
Τι θέλω να πω!!!
Κανείς δε βλέπει…
Τόσες λέξεις
Τόσες σκέψεις
Τόσοι στίχοι
Κανείς δε βλέπει…
Τι διαβάζετε;
Γιατί με διαβάζετε;
Δεν είμαι ποιητής…
Ένας δειλός
Που φωνάζει
Με ρίμα
Ένας φονιάς
Που σκοτώνει
Το ποίημα
Μάτωσα τα χέρια
Να γράφω
Παιδί ήμουν
Και γέρασα
Τη ζωή σε ένα στίχο
Την πέρασα
Δεν την έζησα
Με λέξεις
Την έντυσα
Και ένα βράδυ
Την έγδυσα
Γυμνή εδώ μπροστά σας
Για να μπω στην καρδιά σας
Να με δείτε
Πριν κρυφτώ ξανά
Σε ένα ποίημα
Πριν να κάνω
Πίσω το βήμα
Να χαθώ
Όπως πάντα
Στην τελευταία τελεία
Στην δική μου ιστορία
Yπέροχο Σοφία μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπώ τις τελείες
Ευχαριστώ πολύ Κική μου...Οι τέλειες είναι όμορφες όταν μπαίνουν εκεί που πρέπει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποιες φορές διαβάζεις ένα στίχο και είναι σαν να τον έγραψες εσύ ο ίδιος. Έτσι ένιωσα με το συγκεκριμένο ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξομολογητικό γραμμένο με ταπεινότητα, την ταπεινότητα ενός μεγάλου ποιητή. Πάρα πολύ όμορφο Σοφία.
Ευχαριστώ πολύ Ντίνο! Χαίρομαι που οι σκέψεις μου, εκφράζουν και άλλους ποιητές.
Διαγραφή