Αλήθεια ...ψέμα..

Κάποιες αλήθειες
Δεν μ' αρέσουν
Κάποιοι τις λεν
Να σε πονέσουν

Δεν είναι η αλήθεια
Λουλουδάκι
Είναι του ρόδου
Το αγκαθάκι
Όπου τρυπώσει
Σε ματώνει
Καρδιές αλύπητα
Σκοτώνει

Όποιος αλήθεια
Δε φοβάται
Ατρόμητος
Σίγουρα θα ναι
Εγώ την κρύβω
Από εσένα
Να μη πληγώσω
Άλλον κανέναν

Ατρόμητους
Εγώ δε βρήκα
Οι φίλοι μου
Είναι όλοι γλύκα
Την αλήθεια μου
Να μάθουν
Ποτέ μου
Δεν θα τους αφήσω
Μέσα μου πάντα
Θα την κρύβω
Και με τα χέρια
Θα την πνίγω

Ποτέ μου
Δεν θα τους
Πληγώσω
Αλήθεια ψέμα
Θα τους δώσω
Την καρδιά τους
Για να σώσω.

Βροχή καυτή

Σταμάτησε να βρέχει
Ο ουρανός
Και άρχισε να βρέχει
Η καρδιά μου
Βροχή καυτή
Τα δάκρυα μου

Δεν είναι η μοναξιά
Που με πονά
Χρόνια με αγάπη
Με στηρίζει
Είναι τα λόγια
Που δεν είπα
Πουθενά
Κι'εχουν βουλιάξει
Την ψυχή
Παντοτινά

Όταν στραγγίζει
Ο ουρανός
Από βροχή
Ακούω μέσα μου
Το ατελείωτο ποτάμι
Χείμαρρος γίνεται
Ορμά
Μέσα στα μάτια
Και σε δάκρυα ξεσπά

Δεν κλαίω
Ότι έχασα
Και δε θα ξαναβρώ
Κλαίω ότι έχω
Και δε ξέρω να γευτώ
Και όλο ψάχνω
Κάτι καλύτερο
Να βρω
Γιατί το όνειρο
Δεν έχει τελειωμό
Και όσο ζεις
Πάντα ποθείς
Έχεις τα πάντα
Και ακόμα προσπαθείς

Θα μιλάμε....

Όταν οι άλλοι
Θα σωπαίνουν
Θα μιλάμε
Μέσα από στίχους
Και με ρίμες
Θα απαντάμε
Οι ποιητές
Δεν μαθαν 
Να σωπαίνουν
Αλληγορικά μιλούν
Μα οι σωστοί
Καταλαβαίνουν...

Θα μιλάμε...
Όταν θα πέφτει
Το σκοτάδι
Θα μιλάμε
Τον ήλιο
Μέσα στα
Γραφτά μας
Θα φυλάμε

Όλοι μαζί
Και ένας ένας
Θα μιλάμε
Όσο εμείς θέλουμε
Και όσο αγαπάμε

Θα μιλάμε...

Δε μιλάμε ...

Δε μιλάμε

Στην τηλεόραση

Κοιτάμε

Με το κινητό

Στο χέρι

Τριγυρνάμε

Στο δρόμο

Με ένα ακουστικό

Στο χέρι

Περπατάμε

Οδηγάμε

Και μηνύματα

Πατάμε

 Δε μιλάμε

Με το λάπτοπ

Βραδιές ξενυχτάμε

Με σκουντήματα

Απαντάμε

Τους φίλους ξεχνάμε

Με ξένους

Γελάμε

Δε μιλάμε

Μ'αγαπας;

Σ'αγαπω;

 Δε ρωτάμε

Μια καρδιά

Στο τάμπλετ

Κολλάμε

Με ένα λαικ

Φτηνό απαντάμε

Με φατσούλα

Ανταπανταμε...

29/8/2017

Αχ...Που πάμε..

Η τελευταία τελεία....

Μάτωσα τα χέρια

Να γράφω

Και ακόμα δεν εξήγησα

Τι θέλω να πω!!!

Κανείς δε βλέπει…

Τόσες λέξεις

Τόσες σκέψεις

Τόσοι στίχοι

Κανείς δε βλέπει…

Τι διαβάζετε;

Γιατί με διαβάζετε;

Δεν είμαι ποιητής…

Ένας δειλός

Που φωνάζει

Με ρίμα

Ένας φονιάς

Που σκοτώνει

Το ποίημα

Μάτωσα τα χέρια

Να γράφω

Παιδί ήμουν

Και γέρασα

Τη ζωή σε ένα στίχο

Την πέρασα

Δεν την έζησα

Με λέξεις

Την έντυσα

Και ένα βράδυ

Την έγδυσα

Γυμνή εδώ μπροστά σας

Για να μπω στην καρδιά σας

Να με δείτε

Πριν κρυφτώ ξανά

Σε ένα ποίημα

Πριν να κάνω

Πίσω το βήμα

Να χαθώ

Όπως πάντα

Στην τελευταία τελεία

Στην δική μου ιστορία

Το ρολόι...

Αυτά τα βράδια

Τα ατελείωτα

Που η ώρα κολλάει

Γίνεται ο δείκτης

Στο ρολόι

Ένας κλόουν

Που γελάει

Τη γλώσσα μου

Βγάζει

Δεν αλλάζει

Καρφωμένη η ώρα

Στις τρείς

Με κουράζει….

Είναι η σκέψη

Πληγή

Και θυμάμαι

Ενώ πάντα ξεχνώ

Την ημέρα

Την νύχτα

Όλα έρχονται

Και φωνάζουν

Θυμήσου….

Διατάζουν

Μια χαρούμενη

Σκέψη

Ένα αστείο

Μια λέξη αγάπης

Ένα βράδυ

Που ήρθες

Δεν θυμάμαι

Μοναχά τα στραβά

Συλλογιέμαι

Λόγια κούφια

Κενά

Από ανθρώπους

Χωρίς ανθρωπιά

Και είναι ακόμα

Στις τρεις

Το ρολόι

Φονιάς

Δολοφόνησε

Όλο το χρόνο

Με έχει αφήσει κενό

Να προσμένω να δω

Το ξημέρωμα

Στον άλλο τόνο…

Πρόβαλε ξαφνικά

Η αυγή

Και τρομάζω

Το ρολόι

Λέει τρείς

Την μπαταρία

Αλλάζω

Το ρολόι παλιό

Σταματάει

Είναι σαν το μυαλό

Που ότι όμορφο ζω

Το ξεχνάει

Κλειστές πύλες...

Αχ να μπορούσα
Να έβγαζα φτερά
Να πετάξω
Μέσα από πύλες
Μυστικές να περάσω
Εκεί που πάνε
Οι ψυχές να βρεθώ
Όσους έχασα
Να ξαναβρώ

Δε θέλω να μείνω
Εκεί
Μου αρκεί
Μια στιγμή
Τρεις ανθρώπους
Να αρπάξω
Να τους φέρω
Στη γη...

Αχ τον πατέρα
Που μου’ λειψε τόσο
Φιλιά που χρωστώ
Να του δώσω
Στην αγκαλιά του
Βαθιά να χωθώ
Να ακούσω
Ξανά "Σ'αγαπω"

Την γλυκιά μου
Δεύτερη μάνα
Που με φρόντιζε
Να ανταμώσω
Ότι πρόσφερε
Να ανταποδώσω
Καινούργια ζωή
Να της δώσω

Τον παιδικό μου φίλο
Που δεν πρόλαβε
Τη ζωή να γνωρίσει
Μια ευκαιρία
Να έχει...Να ζήσει
Να χαρεί..
Να αγαπήσει

Και ύστερα
Να 'κλεινα
Για πάντα την πύλη
Να μη μου κλέψουν
Άλλους ανθρώπους
Και συ μανούλα μου
Να μη ταξιδέψεις
Ποτέ μα ποτέ
Για εκείνους
Τους τόπους...

Ο δορυφόρος...

Σημάδεψα
Ένα κύκλο
Γύρω μου
Και στάθηκα 
Στη μέση του

Το κέντρο
Του κόσμου
Έγινα

Έξω απ'του
Κύκλου
Τη γραμμή
Στεκόσουνα
Πάντα Εκεί

Τόσο κοντά
Τόσο μακριά
Η ανάσα σου
Η μυρωδιά
Τόσο κοντά
Τόσο μακριά

Γέμισε ο κύκλος
Ξαφνικά
Άνθρώποι ξένοι
Ήρθαν κοντά
Μέσα στον κύκλο
Μια αγκαλιά...

Και συ ακόμα
Έξω από κει
Κοιτούσες
Από την γραμμή

Μέσα στο κέντρο
Ήμουν εγώ
Και συ...
Δορυφόρος
Στο κενό...

Τόσο κοντά
Τόσο μακριά
Να με φυλάς
Παντοτινά....

Τόση αγάπη....

Ποτέ δεν είπε
Μιά λέξη αγάπης
Ούτε γλυκόλογα
Ούτε τραγούδια
Δεν τις αγόρασε
Ποτέ λουλούδια...

Και κείνη... Άνοιγε
Κάθε απόβραδο
Την αγκαλιά της
Όταν ξημέρωνε
Τον καλημέριζε
Με τα φιλιά της...

Όλες οι φίλες τις
Την κορόιδευαν
-Ένας αγροίκος
Είναι ο άντρας σου
Δεν σε φροντίζει
Που είναι τα δώρα;
Που είναι τα λόγια;
Η σημασία
Που σου αξίζει;

Και εκείνη
Πάντα χαμογελούσε
Μα δε μιλούσε
-Άσε τον κόσμο..
Έλεγε μέσα της...
Να απορεί....
Τόση αγάπη
Πρέπει να μείνει
Μυστική....

Όταν το βράδυ
Πέφτει κατάκοπη
Να κοιμηθεί
Άτσαλο ύπνο
Πάντα έχει από παιδί...
Εκείνος...
Άγρυπνος....
Παραφυλά....
Να την σκεπάσει
Μες τη νυχτιά.....

Οργή...

Κρατώ την οργή μου

Βαθιά φυλαγμένη

Καθώς ξεχειλίζει

Στα χείλη ανθίζει

Παλεύουν οι λέξεις

Να φύγουν

Με λύσσα κρατάω

Να μη μου ξεφύγουν

Όσοι αγαπάω

Και με πληγώνουν

Την οργή

Μεγαλώνουν

Κι εγώ τη μαζεύω

Γλυκά τη χαϊδεύω

Χάδι στο χάδι

Τη μαλακώνω

Με την οργή μου

Μόνη μαλώνω

-Μίλα... Φωνάζει

Και αγριεύει

Δε σ αγαπάνε

Σε έχουν λυγίσει

Κανείς για εσένα

Δεν θα τολμήσει

Όσοι αγαπάω

Και με πληγώνουν

Έχουν τον τρόπο

Να με σκοτώνουν

Και απ την οργή μου

Να γλυτώνουν...

Η φωτογραφία είναι από το site www.hamptoninstitution.org

Δαίδαλος και Ίκαρος

Φυλακισμένοι
Για πάντα
Μέσα στου
Λαβύρινθου
Τη φυλακή
Μόνη διέξοδος
Το πέταγμα
Από κει...

Ο Δαίδαλος
Φτιάχνει φτερά
Από κερί
Στου Ίκαρου
Την πλάτη
Τα κολλά
Φορά και κείνος
Ίδια φορεσιά

-Πρόσεχε γιε μου
Να μην πετάς
Ψηλά
Λιώνει
Ο ήλιος
Τα φτερά
Ούτε παιδί μου
χαμηλά
Η θάλασσα
Νοτίζει τα φτερά

Πετούν μαζί
Αντάμα αετοί
Ξεχνά ο γιός
Την πατρική
Εντολή

Μια στου ήλιου
Ανεβαίνει
Την κορφή
Και μία
Βυθίζεται
Στη θάλασσα
Να μπει

Καίνε...
Μουσκεύουν
Τα κατάλευκα
Φτερά...
Σε ένα νησάκι
Το σώμα του
Σκορπά...

Ο Δαίδαλος
Κλείνει
Τα μάτια
Δεν κοιτά
Ακούει
Τον ήχο
Μα το βλέμμα
Δε γυρνά

Πίσω στο σπίτι του
Πετά
Και η μάνα
Για τον γιο τους
Τον ρωτά...

-Σ'ενα Πανέμορφο
Νησί έχει κατεβεί
Εκεί θα ζήσει
Το 'χει ερωτευθεί..

Ελευθερία
Όποιος λαχταρά
Στην Ικαρία
Ζει παντοτινά

Ποδηλάτης του ουρανού

Πάλι σε θυμήθηκα απόψε

Όποτε βλέπω ποδηλάτες

Την τελευταία μας κουβέντα ξαναφέρνω...

-Κοίτα τι μου χάρισαν...

-Πως κάνεις έτσι βρε Νικόλα

ένα παλιό Ποδηλατάκι είναι μόνο

Λάμπαν τα μάτια

Και η καρδιά σου

-Οι φίλοι μου

Μου το χαρίσαν

Αλλά ποιος ξέρει

της μοίρας το γραμμένο

Αχ αν το γνώριζα

Χωρίς να περιμένω

Κείνη την ώρα

Θα το έσπαζα μπροστά σου

Χίλια κομμάτια

Το παλιό ποδήλατο σου

Κι' ας μη γινόμουνα

Ποτέ δική σου φίλη

Και ας μη μου έδειχνες

Ξανά χαμόγελο σου

Και όλη την πίκρα σου

Σε μένα ας ξεσπούσες

Ποτέ ας μη με ξανά αγαπούσες....

Πάλι σε θυμήθηκα απόψε

Κάθε φορά που βλέπω

Ποδηλάτες

Την τελευταία μας κουβέντα ξαναφέρνω

- Καλή σου νύχτα

Θα σου πω εγώ

Την πρώτη καλημέρα γειτονάκι...

Τριάντα χρόνια περιμένω

Καλημέρα...

Που μου χες τάξει Νικόλα μου εσύ...

Εκείνη την απαίσια Κυριακή

Που έκλαιγε ατελείωτα

Η βροχή....

Όλα... Παραμύθια...;

Έκλεισα
Την πόρτα πίσω
Τίποτα να μην
Αφήσω...

Ούτε λέξη
Ούτε βλέμμα
Ούτε δάκρυ
Πια για σένα

Έκλεισα
Και την καρδιά μου
Φτερά βάζω
Στα όνειρα μου

Μα τι λέω;
Ποιον γελάω;

Όσες πόρτες
Και να κλείσω
Πάντα μέσα μου
Σε βρίσκω

Όσο την καρδιά
Κλειδώνω
Πιο βαθειά μου
Σε βιώνω

Όλα όλα
Παραμύθια
Μιά μονάχα η
Αλήθεια

Η αγάπη μου
Αλήθεια....
Όλα τ'αλλα
παραμύθια

Δεν κλαίω για σένα...

Ευχαριστώ την Άννα Αρβανίτη
Για την επεξεργασία της φωτογραφίας..

Το βλέμμα...

Τα' κρυψες όλα...
Όλα τα αιχμηρά
Από το σπίτι

Μαχαίρια ψαλίδια
Ως και
Τα γυάλινα ποτήρια

Να μη κοπώ
Να μη ματώσω
Να μη σπάσω

Και ύστερα μίλησες...

Τι είπες;
Δε θυμάμαι!!!
Δε πρόλαβα
Να ακούσω...

Ήδη
Το βλέμμα σου
Με είχε...
Σκοτώσει...!!!