Το κράνος.

Ο μικρός Άλκης το φετινό καλοκαίρι οδηγώντας το ποδηλατάκι του αναμετρήθηκε με ένα πέτρινο τοίχος, και δυστυχώς έχασε.
Χρειάστηκαν επισκέψεις σε δύο νοσοκομεία και τρεις ακτινογραφίες για να ανακαλυφτεί ότι η αναμέτρηση με τον πέτρινο τοίχο είχε θύμα ένα μικρό οστό στο μέτωπο.
Έτσι ο μικρός Άλκης αναμετρήθηκε μετά από μια βδομάδα με ένα χειρουργείο ευτυχώς με πλήρη επιτυχία.
Ο γιατρός του όταν ξύπνησε από το χειρουργείο του ευχήθηκε καλή ανάρρωση, που για να επέλθει έπρεπε να προσέχει και να προφυλάξει το κεφάλι του με ένα κράνος.
Οι γονείς του, του το αγόρασαν αμέσως και προμηθεύτηκαν τρία και για τον δίδυμο αδερφό του και για τον Βενιαμίν της οικογένειας να μην έχει κανείς παράπονο, να είναι και ασφαλείς, αλλά και να συμπαρασταθούν στον αδερφό τους να μην νιώθει διαφορετικός.
Το καλοκαίρι όμως τελείωσε.
Τώρα ο Άλκης είχε να αντιμετωπίσει μια καινούργια αναμέτρηση.
Ρώτησε τη μαμά του
"Μαμά και στο σχολείο θα το φοράω το κράνος;
Δε θα με κοροϊδεύουν τα παιδάκια;"
Και εκείνη του απάντησε
"Αυτό το κράνος Άλκη μου σε προφύλαξε από όλα τα χτυπήματα, δε θα κατορθώσει λες να σε προφυλάξει από μερικά αθώα πειράγματα;
Όσο το φοράς κανείς και τίποτα δε μπορεί να σε πειράξει.
Όσο το φοράς θά 'σαι αήττητος"
Κι ο μικρός Άλκης φόρεσε το κράνος και πέρασε χαμογελώντας στην αυλή του σχολείου.
Μα δεν κατάλαβα ποτέ.
Αν ήταν το κράνος που τον προστάτευσε εκείνο το πρωί ή τα λόγια της μαμάς του.

Σοφία Τανακίδου
28/9/18

Αφιερωμένο...στον Άλκη μας...