Απουσία.

Εφτά και μισή το πρωί
Χτύπησε νευρικά την πόρτα
"Γιατί δε με ξύπνησες;
Άργησα!!!
Ετοίμασε μου το γάλα"

Εκείνη σηκώθηκε παραπατώντας.
"Δεν αισθανόμουν καλά" σιγοψιθύρισε
Κανείς δεν την άκουσε.
Έβαλε το γάλα στο μπρίκι ,άναψε το μάτι της κουζίνας και ξαναγύρισε στο κρεβάτι βαριαανασαίνοντας.
Έκλεισε τα μάτια και ξανακοιμηθηκε αμέσως.

Την ξύπνησε η έξαλλη φωνή της
"Το 'καψες πως θα το πιω τώρα;
Βιάζομαι
Δε με ξύπνησες στην ώρα μου
Το 'καψες κιόλας."
Κι ύστερα από λίγο η εξώπορτα που άνοιξε και έκλεισε με δύναμη και την ξύπνησε.
Σηκώθηκε..
Η κούπα με το γάλα άθικτη στο τραπέζι.
Την κατέβασε χαμηλά δίπλα στο πιατάκι του σκύλου.
"Πιες το εσύ" ψέλλισε και ξαναγύρισε στο κρεβάτι.
Ο σκύλος το ήπιε μονορούφι και μετά ξάπλωσε δίπλα της.
Το χέρι της τον αγκάλιασε τρυφερά κι έμεινε σταθερά εκεί πάνω στην πλάτη του.

Δύο μέρες μετά...

Το ξυπνητήρι την ξύπνησε
Σηκώθηκε..πήγε στο ψυγείο πήρε το γάλα το άδειασε στο μπρίκι, άναψε το μάτι.
Κοίταξε τριγύρω τα άπλυτα πιάτα.
"Που είναι η κούπα μου;" αναρωτήθηκε.
Άνοιξε όλα τα ντουλάπια... πουθενά άφαντη..
Το γάλα χυνόταν πάνω στην κουζίνα.
Έτρεξε να το βγάλει απ' το μάτι.
Κι εκεί στη γωνία κάτω χαμηλά την είδε..δίπλα στο πιατάκι του σκύλου, η κούπα της με τα απομεινάρια του προχθεσινού γάλατος.
"Δεν το πιστεύω!!!
Με την κούπα μου;
Με την κούπα μου βρε μάνα έδωσες γάλα το σκυλί;"
Γύρισε προς το κρεβάτι της να την φωνάξει
Μα δεν ήταν εκεί!!!
Μόνο ο σκύλος χωμένος στη θέση της, δύο μέρες τώρα έγλυφε το σεντόνι και ούρλιαζε βουβά!!!

Σοφία Τανακίδου