Η ζωή προσπερνά.

Σ' ένα τούνελ
τελείως κλειστό,
η ζωή μου απλώνει
ιστό
Και τα χρόνια
βαδίζουν περνούν,
και στιγμές μοναξιάς
με κερνούν.

Μια φωνή φιλική
μοναχά
σαν ηχώ συλλαβίζει
συχνά.
"Η ζωή προσπερνά,
προσπερνά,
δεν γυρίζει ξανά,
προσπερνά".

Σ' ένα τούνελ κενό
σκοτεινό,
τη ζωή μου παλεύω
να βρω
Και τα χρόνια γελούν
δυνατά,
σαν στενάζεις ψυχή
μου κρυφά.

Μια φωνή φιλική
μοναχά
σαν ηχώ συλλαβίζει
συχνά.
"Η ζωή προσπερνά,
προσπερνά,
δε γυρίζει ξανά,
προσπερνά".

Σοφία Τανακίδου