Πρώτη μέρα στο σχολείο.

Τις θυμάται τις πρώτες μέρες και ήταν πολλές.
Κάθε χρονιά πρώτη φορά.
Μιας και δεν ήταν παιδί ιδιαίτερα ομιλητικό δεν πλησίαζε τους άλλους, ούτε τους μιλούσε αν δε της μιλούσαν,  από ντροπή καθαρά..
Είχε όμως τα αδέρφια της, ήξερε πως δεν ήταν μόνη στο δημοτικό.
Πρώτη μέρα στο γυμνάσιο πάγωσε.
Δεν είχε κανέναν πια, τα αδέρφια της είχαν μεγαλώσει.
Κάθησε στα σκαλοπάτια της μεγάλης αυλής του σχολείου σκεφτόμενη τις ατέλειωτες ώρες διαλειμμάτων που θα ήταν μόνη και τότε ένα κοριτσάκι κάθησε δίπλα της, την κοίταξε με τα μεγάλα καστανά μάτια της και της είπε.
"Θέλεις να γίνουμε φίλες;"
Θα μπορούσε να πει όχι.
Το λένε συχνά τα παιδιά.
Ήταν ένα κοριτσάκι που δεν μιλούσε ακόμα καλά τα ελληνικά, δεν είχε πολλά χρόνια που είχε έρθει στην Ελλάδα.
Η μητέρα της Ρωσίδα ο πατέρας της Έλληνας  "ρωσοπόντιος" έτσι τους έλεγαν.
Θα μπορούσε να πει όχι, αν δεν είχε μεγαλώσει μέσα σε μια οικογένεια που δε τη συμβούλευσε ποτέ πως πρέπει να ξεχωρίζει τους ανθρώπους από το χρώμα, την χώρα καταγωγής τους, την ιδιαίτερη προφορά τους.
Θα μπορούσε να πει όχι και να χάσει μια φιλία 38 χρόνων που της πρόσφερε μια δεύτερη οικογένεια, δύο εξαιρετικούς ανθρώπους -τους γονείς της - που τη φρόντιζαν σαν παιδί τους και αργότερα δύο εξαιρετικά πνευματικά παιδιά που όταν τη φωνάζουν σήμερα "νονά" ξεχειλίζει γλύκα το στόμα τους.

Θα μπορούσε να πει όχι
και να μην την έχει δίπλα της στις ωδίνες του πρώτου  τοκετού, όταν της κρατούσε το χέρι και της έλεγε αστεία για να γελάει και να ξεχνάει τον πόνο.
Όταν ήρθε στο δωμάτιο της κλινικής κρυφά δώδεκα η ώρα τα μεσάνυχτα γιατί ένιωθε πως δεν ήταν καλά για να της δώσει μια μεγάλη αγκαλιά.
Θα μπορούσε να πει όχι..εκείνη την πρώτη μέρα στο γυμνάσιο και να μείνει μόνη στα σκαλοπάτια του σχολείου..
Αλλά δεν είπε
Είπε... ναι...
"Θέλω να γίνουμε φίλες"
Μην αρνήστε την φιλία των ανθρώπων
Όταν ένα παιδί σας απλώνει το χέρι δεν είναι για να σας ζητήσει κάτι, είναι μόνο για να σας δώσει.
Μην λέτε "όχι"

Σοφία Τανακίδου