Ο καιρός όσο άστατος και να γίνει κάπως σε προειδοποιεί..
Με το πρώτο σύννεφο.
Με το πρώτο δάκρυ του ουρανού.
Με το πρώτο αγέρι.
Απ' τους ανθρώπους κυκλώνες πως να γλυτώσεις,
που ενώ νομίζεις πως σε σφίγγουν στην αγκαλιά τους για να σε προστατέψουν,
αυτοί απροειδοποίητα σε τυλίγουν,
σε σηκώνουν ψηλά
και σε πετάν αναπάντεχα στο κενό.
Αυτούς να προσέχεις, από αυτούς να φυλάγεσαι....
Ανώτεροι κι από τη φύση, ζουν ανάμεσα μας και δρουν υπόγεια,
χωρίς οίκτο,
σε κοιτάζουν και χαμογελούν
και συ δε ξέρεις οτι είσαι ήδη στο μάτι του κυκλώνα.
Σοφία Τανακίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου