Απόρριψη.

Χρειάζομαι πατέρα αγάπη και αγκαλιά
βοήθα με φωνάζω, με σπρώχνεις μακριά.
Δεν ξέρω πια τι καίει,το στρώμα ή εγώ
ούτε κανείς αν φταίει,δεν ψάχνω πια να βρω.

Εξω το βαποράκι κρυμμένο στο γιαπί 
εμένα περιμένει και βλέπεις το γιατί.
Δεν είμαι όμως αλήτης και μην το ξαναπείς αρρώστια έχω πατέρα αρρώστια της ζωής.

Χρειάζομαι πατέρα αγάπη και αγκαλιά,
κλαίγοντας η μητέρα με φίλησε στερνά
Μα εσύ δεν είχες ίχνος συμπόνιας στη φωνή
"για μένα είσαι ξένος" το είπες με ψυχή.

Δεν ντρέπομαι πατέρα που έφτασα ως εδώ.
Μα ντρέπομαι για σένα ντρέπομαι και πονώ.
Μόνο στις χαρές μου ήσουνα κοντά,
τις πίκρες τις περνούσα μέσα στη μοναξιά.

Σοφία Τανακίδου.
7/4/89