Το φως της αγάπης

Το πλοίο σάλπαρε
Έφυγε για Κρήτη
Με κόκκινο μελάνη στους χάρτες σημείωνα τα μέρη
Που μου ανάφερες...
Και αγάπησα κείνο το νησί
Σαν δικό μου...
Αγάπησα τα σύννεφα
Πάνω από τις βραχώδεις του ακτές που σου δίναν πρόσχημα να λες ότι δεν ήσουνα εσύ
Πως ήταν η βροχή που πότισε τα όμορφα μάτια σου..

Είχα διαβάσει παλιά για τον Μινώταυρο
Για τα παιδιά που θυσία
Στο θεριό τα πήγαιναν..
Με ένα καράβι με πήρανε και μένα..
Γελάς...
-Δεν γνώρισες ποτέ σου
Το τι πέρασα εγώ
Μου λες..
Δεν με είδες δίπλα σου;
Δεν με άγγιξες ποτέ σου;
Μαζί σου με τη φαντασία
Μαζί σου στον πνιγμό
Σε κάθε θάνατο

Μαζί σου στη χαρά
Στην πίκρα
Στην προσπάθεια
Είχα δεθεί μαζί σου
Όπως δέθηκα με το νησί
Γιατί τα βήματά σου
Χνάρια στο υγρό του χώμα
Άφησαν
Γιατί η φωνή σου
Πάλλει ακόμα μες τα θαλάσσια κοχύλια
Τι και αν δεν την είδα
Κείνη την πόλη
Κείνο το νησί
Το έμαθα στα δακρυσμένα μάτια της απόγνωσης
Στα γράμματα σου που επαναλάμβαναν
"Όμορφη πόλη μα αδειανή χωρίς εσένα"
Μα εγώ ήμουν εκεί
Σκοπός στο κατάστρωμα
Όταν κοιμόσουν
Σε κοίταγα αχόρταγα
Αμίλητα Ακούραστα
Γιατί υπάρχει κάτι
Που διαλύει τις αποστάσεις..
Το φως της αγάπης
Ο κόσμος είναι μία σταλιά
Για τους ερωτευμένους...

Αν όμως το φως των φάρων
Τυφλώσει το χθες
Και με ξεχάσεις
Μόνο τότε οι αποστάσεις
Θα πάρουν την κανονική τους μορφή
Μόνο τότε το θεριό
Του νησιού θα νικήσει
Μα τώρα...
Το βράδυ που όλα τα φώτα
Σβήνουν..
Λάμπουν τα φώτα των φάρων που άναψες...
Και είναι τόσο λαμπερά
Όσο και το φως της αγάπης μας...