Δεν ξέχασα ποτέ...

Δεν έσβησε από τη μνήμη
Έξι χρονών σαν ήμουνα παιδάκι
Ούρλιαζαν έξω οι σειρήνες
Και η μάνα μου έψαχνε
Με λύσσα στην ντουλάπα...

- Τι ψάχνεις μαμά ;
Να σε βοηθήσω;
- Κάτι χαρτιά μωρό μου
Του μπαμπά σου
Απ' το στρατό...

Έψαχνε ώρα και εγώ σιμά της
Με μία ερώτηση
Να θλίβω την καρδιά της

-Μαμά τι θόρυβος είναι αυτός;
-Σειρήνες παιδί μου πόλεμος
Μην με κουράζεις σώπα...
Πρέπει να βρω τι χρώμα
Έχουν τα χαρτιά του...

Από το χρώμα θα μάθαινε
Η μαμά μου
Ενός χαρτιού κρυμμένου
Στην ντουλάπα
Αν έφευγε στον πόλεμο
Ο μπαμπάς μου...
Επιστράτευση...Αυτή τη λέξη μου' πε..

Όταν το βρήκε
Άρχισε να κλαίει
Δάκρυα που ποτέ μου
Δεν ξανάδα
Γιατί σκληρή πολύ
Ήταν η μαμά μου
Δεν έκλαιγε ποτέ
Ποτέ μπροστά μου

-Θα πάει στον πόλεμο
Ο μπαμπάς μαμά;
-Όχι παιδί μου είναι προστάτης
-Τότε μάνα γιατί κλαις;
-Γιατί θα πάνε... άλλοι...

Έξι χρονών παιδάκι ήμουν
Πόλεμος..Επιστράτευση...
Ούτε που ήξερα
Οι λέξεις τι σημαίνουν...

Για μένα πόλεμος ήταν
Μία σειρήνα που στα αυτιά μου
Ακόμα ουρλιάζει
Και ένα δάκρυ
Μέσ' τα μάτια της μαμάς μου
Να βουλιάζει...

Στο πρώτο δάκρυ της που είδα
Μέσα εκεί
Όλο τον πόλεμο τον είδα...

Από έξι χρονών παιδάκι ξέρω
Πόλεμος τι πάει να πει...
Είναι το δάκρυ μιας γυναίκας
Μάνας κόρης και αδερφής...