Η Ραπουνζέλ...

Πληγωμένη
Από αγάπες χαμένες
Από άπονα χέρια
Και χάδια
Που ποθούσαν
Να μπουν στο κορμί της
Χωρίς να γευτούν
Την ψυχή της
Η μικρή Ραπουνζέλ
Μοναχή της
Ένα πύργο έχει κάνει
Κελί της...

Δεκάδες περνούν
Κάθε βράδυ
Της φωνάζουν
-Σ' αγαπώ Ραπουνζέλ
Στο σκοτάδι
Μα έχει μάθει
Πως είναι μία λέξη
Που όποιος εύκολα λέει
Θα την κάνει να κλαίει

Μια νύχτα
Πανσέληνου κρύα
-Ραπουνζελ
Μια φωνή στο σκοτάδι
Τρυφερή ως να ήτανε χάδι
-Τίναξε τα μαλλιά σου
Να ανέβω
Ένα δώρο για σένα νε έχω...

Και τραβάει
Το σπαθί απ' τη θήκη
Και τρυπά την καρδιά του
Μπροστά της..

-Ραπουνζελ
Η καρδιά μου σου ανήκει
Αν κατέβεις
Είναι δική σου
Αν όχι...
Την αφήνω εδώ
Στην αυλή σου...