Το ποτάμι του παραδείσου...

Ξημερώματα Δευτέρας
Ο ξαφνικός κτύπος του τηλεφώνου

και μία σπαρακτική φωνή να λέει ότι "έφυγες"
Για που;
Εσύ που δεν έφυγες ποτέ από δίπλα μας...
Ξανακύλησα στο κρεβάτι
Στο χέρι μου ένα τετράδιο
Και ένα μολύβι
Έτσι πάντα ξέπλενα τον πόνο μου

όλα αυτά τα χρόνια της αρρώστιας σου
Αυτά τα εννιά σκληρά χρόνια
Της αιμοκάθαρσης
Στερημένος από το πιο πολύτιμο αγαθό της ζωής

το νερό...Μπαμπά μου..
Τώρα όμως από σήμερα....

Όλα τα ποτάμια
Του παραδείσου
Όλα τα ποτάμια της γης
Τώρα είναι δικά σου
Σκύψε πατέρα μου να πιείς

Δροσερό νερό κυλά σιμά σου
Δροσερή πηγή σου κελαηδά
Εννιά χρόνια δίχως τη δροσιά
Εννιά χρόνια ήταν αρκετά..

Όλα τα δάκρυα μας
Γίνανε νερό
Όλα τα δάκρυα μας
Ποτάμι ζηλευτό
Σκύψε πατέρα μου
Να πιείς
Όλα τα δάκρυα μας
Για να δροσιστείς...

Έφυγες...
Δεν θα ξαναδώ τα μάτια σου
Ούτε το χρώμα τους δεν πήρα
Κανείς μας πατέρα
Πέντε παιδιά...
Σε έναν να τα χες χαρίσει!!!
Όλα...Όλα για σένα
Άγνωστες θάλασσες
Κύματα άπονα
Φουρτουνιασμένα
Στον ουρανό σύννεφα
Τρικυμισμένα
Όλα...Όλα για σένα

Έφυγες και άφησες
Τα κύματα
Έφυγες και άφησες
Τα σύννεφα

(19/7/99) 

Δεν σε ξέχασα ποτέ μπαμπά
Ελπίζω ούτε και εσύ