Ο ξένος....

Βαθύ όνειρο με έκλεισε
Έξω απ'το σώμα
Από ψηλά η ψυχή μου
Κοιτούσε τον κόσμο

Όλοι οι δικοί μου
Πνιγμένοι στο κλάμα
Στο μνήμα μου πάνω
Θρηνούσαν

Και εγώ
Δίχως πόνο
Τον άγγελο μου ρωτούσα
Ποιον δρόμο να πάρω
-Η τελετή να τελειώσει
Μου είπε
-Και ο δρόμος θα ανοίξει

Και τελειώνει...
Ένας ένας μ'αφήσαν
Και φυγαν
Και τότε...
Ένας ξένος...
Ποιος ήταν;
Πως από τόσο ψηλά
Να γνωρίσω ;
Πάνω στο μνήμα
Γροθιές κατάρες και κλάματα

Ποιος είναι ο εχθρός μου;
Ποιον μες τη ζήση μου
Έχω αδικήσει;
Ένα σπουργίτι εγώ
Δίχως γλώσσα
Μόνο με αγάπη
Τους πάντες είχα φροντίσει

Αφήνω το χέρι του αγγέλου
Και τρέχω
Πετάει η ψυχή θυμωμένη
Στον ώμο του φτάνω
Ακουμπάω στο κορμί του
Γυρίζει...
Και ο τρόμος διαλύει το όνειρο
Στο γνώριμο πάντα κρεβάτι
Με βρίσκει
Λουσμένος ιδρώτα και φρίκη
-Όνειρο ήταν καρδιά μου
Η τελετή δεν ήταν δικιά μου...

Γεμίζω νερό
Μες τις χούφτες
Να πλύνω το όνειρο
Να φύγει
Κ'εκει αντικριστά
Στον καθρέφτη
Να το ξυπνάει και πάλι
Ο ξένος...
Σκληρά με κοιτάει...