Το κράνος.

Ο μικρός Άλκης το φετινό καλοκαίρι οδηγώντας το ποδηλατάκι του αναμετρήθηκε με ένα πέτρινο τοίχος, και δυστυχώς έχασε.
Χρειάστηκαν επισκέψεις σε δύο νοσοκομεία και τρεις ακτινογραφίες για να ανακαλυφτεί ότι η αναμέτρηση με τον πέτρινο τοίχο είχε θύμα ένα μικρό οστό στο μέτωπο.
Έτσι ο μικρός Άλκης αναμετρήθηκε μετά από μια βδομάδα με ένα χειρουργείο ευτυχώς με πλήρη επιτυχία.
Ο γιατρός του όταν ξύπνησε από το χειρουργείο του ευχήθηκε καλή ανάρρωση, που για να επέλθει έπρεπε να προσέχει και να προφυλάξει το κεφάλι του με ένα κράνος.
Οι γονείς του, του το αγόρασαν αμέσως και προμηθεύτηκαν τρία και για τον δίδυμο αδερφό του και για τον Βενιαμίν της οικογένειας να μην έχει κανείς παράπονο, να είναι και ασφαλείς, αλλά και να συμπαρασταθούν στον αδερφό τους να μην νιώθει διαφορετικός.
Το καλοκαίρι όμως τελείωσε.
Τώρα ο Άλκης είχε να αντιμετωπίσει μια καινούργια αναμέτρηση.
Ρώτησε τη μαμά του
"Μαμά και στο σχολείο θα το φοράω το κράνος;
Δε θα με κοροϊδεύουν τα παιδάκια;"
Και εκείνη του απάντησε
"Αυτό το κράνος Άλκη μου σε προφύλαξε από όλα τα χτυπήματα, δε θα κατορθώσει λες να σε προφυλάξει από μερικά αθώα πειράγματα;
Όσο το φοράς κανείς και τίποτα δε μπορεί να σε πειράξει.
Όσο το φοράς θά 'σαι αήττητος"
Κι ο μικρός Άλκης φόρεσε το κράνος και πέρασε χαμογελώντας στην αυλή του σχολείου.
Μα δεν κατάλαβα ποτέ.
Αν ήταν το κράνος που τον προστάτευσε εκείνο το πρωί ή τα λόγια της μαμάς του.

Σοφία Τανακίδου
28/9/18

Αφιερωμένο...στον Άλκη μας...

Λευκό αίμα.

Κι άνοιξε τα μάτια και είδε μπροστά του σκοτωμένη την αγάπη στο διπλανό μαξιλάρι
Κοιτόταν νεκρή
Έσταζε ακόμα από τις φλέβες της αίμα.
Μα ήταν λευκό
Ευτυχώς δεν θα άφηνε στάμπα στο σεντόνι.
Το κόκκινο είναι δύσκολος λεκές δεν καθαρίζει εύκολα
Το λευκό όμως..
Ούτε θα το Πρόσεχε κανείς...

Σοφία Τανακίδου

Η ζωή προσπερνά.

Σ' ένα τούνελ
τελείως κλειστό,
η ζωή μου απλώνει
ιστό
Και τα χρόνια
βαδίζουν περνούν,
και στιγμές μοναξιάς
με κερνούν.

Μια φωνή φιλική
μοναχά
σαν ηχώ συλλαβίζει
συχνά.
"Η ζωή προσπερνά,
προσπερνά,
δεν γυρίζει ξανά,
προσπερνά".

Σ' ένα τούνελ κενό
σκοτεινό,
τη ζωή μου παλεύω
να βρω
Και τα χρόνια γελούν
δυνατά,
σαν στενάζεις ψυχή
μου κρυφά.

Μια φωνή φιλική
μοναχά
σαν ηχώ συλλαβίζει
συχνά.
"Η ζωή προσπερνά,
προσπερνά,
δε γυρίζει ξανά,
προσπερνά".

Σοφία Τανακίδου

Παράδεισος υπάρχει.

Παράδεισος υπάρχει;
ρωτάς να σου πω
Παράδεισος για σένα
δεν είμαι εγώ;

Παράδεισος για μένα
φωτιάς προσμονή
την πύλη σαν ανοίγω
να στέκεις γυμνή

Παράδεισος υπάρχει
και μένω εκεί
την ώρα που αγγίζω
δικό σου κορμί

Παράδεισος για μένα
ζεστή αγκαλιά
στρατιές από αγγέλους
να δίνουν φιλιά

Παράδεισος για μένα
σημαίνει πολλά
το μόνο που δεν είναι
να λείπεις μακριά.

Παράδεισος για μένα
εσύ, προσπαθώ
Παράδεισος για σένα
να γίνω εγώ!

Χαράζει σ' αγαπώ.

Προσμένω τον καιρό
Να δω το σ' αγαπώ
Σε χείλη τρυφερά
Φιλί μα και καρδιά.

Το κρύβεις μες το φως
Σαν άπειρος τυφλός
Το χάδι σου ζητώ
Μ' αγγίζω το κενό.

Χαράζει σ' αγαπώ
Κρυψώνα στο λαιμό
Βαθιά πληγή πονά
Την θλίψη με κερνά.

Βροχή δειλής ζωής
Επαίτης αντοχής
Ακόμα ξενυχτώ
Το μάταιο ποθώ.

Σοφία Τανακίδου

Άκου πως σωπαίνω.

Η φωνή μου σώπασε.
Σωπαίνει όταν δεν ακούγεται.
Εδώ στη γωνιά μου.
Σπουδάζω τη σιωπή.
Όσο και να με πονάει,
όσο και να σε πονάει...
Δεν έχω λόγια.
Στέρεψαν...
Αυτή η ψυχή που μιλούσε
η ψυχή που δεν άκουγες.
Στέρεψε..
Τέλειωσαν τα λόγια.
Δεν έχω πια.
Ακου πως σωπαίνω!!

Σοφία Τανακίδου

Όταν σε κοιτώ στα μάτια.

Όταν σε κοιτώ στα μάτια
Μαγικό χαλί
Έρχονται και με αρπάζουν
Χίλιοι ουρανοί.
Όταν σε κοιτώ στα μάτια
Γοργόνες μάγισσες
Έρχονται και με βουλιάζουν
Χίλιες θάλασσες.

Μια γοργόνα με ρωτάει
το χαλί καθώς πετάει
αν σε αγάπησα ποτέ μου
ήλιε μου μοναδικέ μου

Θάλασσες να με γκρεμίσουν
Ουρανοί για να με πνίξουν
Περιμένουν ένα ψέμα
που θα πω εγώ για σένα.

Αν σ' αγάπησα ρωτάει
παραμύθια δε ζητάει
μα εγώ στο παραμύθι σου
στηρίχτηκα την αλήθεια
μια ζωή στερήθηκα.

Όταν με κοιτάς στα μάτια
Χίλια ψέματα
Ψάχνω να βρω την αλήθεια
που δεν έμαθα
Όταν με κοιτάς στα μάτια
Χίλια πρόσωπα
νιώθω όλα ότι είναι
πια διπρόσωπα.

Μια γοργόνα με ρωτάει
Το χαλί καθώς πετάει
Αν σε πίστεψα ποτέ μου
ήλιε μου μοναδικέ μου.

Θάλασσες να με γκρεμίσουν
Ουρανοί για να με πνίξουν
περιμένουν μια αλήθεια
φυλαγμένη μες στα στήθια.

Αν σε πίστεψα ρωτάει
παραμύθια δε ζητάει
μα εγώ στο παραμύθι σου
στηρίχτηκα την αλήθεια
μια ζωή στερήθηκα.

Σοφία Τανακίδου

Στην αγκαλιά σου.

Ξύπνησα και ήσουν δίπλα μου.
Κι ούτε όνειρο ήταν της νύχτας,
ούτε όραμα της μέρας.
Η απόσταση έγινε αγκαλιά.
Αγκαλιά αληθινή που θα τη ζήλευαν
όλα τα όνειρα μου.
Κι όσο σε κρατώ μέσα μου αναρωτιέμαι.
Πώς ζούσα χωρίς εσένα;
Και πώς θα ζήσω αύριο;

Σοφία Τανακίδου

Απουσία.

Εφτά και μισή το πρωί
Χτύπησε νευρικά την πόρτα
"Γιατί δε με ξύπνησες;
Άργησα!!!
Ετοίμασε μου το γάλα"

Εκείνη σηκώθηκε παραπατώντας.
"Δεν αισθανόμουν καλά" σιγοψιθύρισε
Κανείς δεν την άκουσε.
Έβαλε το γάλα στο μπρίκι ,άναψε το μάτι της κουζίνας και ξαναγύρισε στο κρεβάτι βαριαανασαίνοντας.
Έκλεισε τα μάτια και ξανακοιμηθηκε αμέσως.

Την ξύπνησε η έξαλλη φωνή της
"Το 'καψες πως θα το πιω τώρα;
Βιάζομαι
Δε με ξύπνησες στην ώρα μου
Το 'καψες κιόλας."
Κι ύστερα από λίγο η εξώπορτα που άνοιξε και έκλεισε με δύναμη και την ξύπνησε.
Σηκώθηκε..
Η κούπα με το γάλα άθικτη στο τραπέζι.
Την κατέβασε χαμηλά δίπλα στο πιατάκι του σκύλου.
"Πιες το εσύ" ψέλλισε και ξαναγύρισε στο κρεβάτι.
Ο σκύλος το ήπιε μονορούφι και μετά ξάπλωσε δίπλα της.
Το χέρι της τον αγκάλιασε τρυφερά κι έμεινε σταθερά εκεί πάνω στην πλάτη του.

Δύο μέρες μετά...

Το ξυπνητήρι την ξύπνησε
Σηκώθηκε..πήγε στο ψυγείο πήρε το γάλα το άδειασε στο μπρίκι, άναψε το μάτι.
Κοίταξε τριγύρω τα άπλυτα πιάτα.
"Που είναι η κούπα μου;" αναρωτήθηκε.
Άνοιξε όλα τα ντουλάπια... πουθενά άφαντη..
Το γάλα χυνόταν πάνω στην κουζίνα.
Έτρεξε να το βγάλει απ' το μάτι.
Κι εκεί στη γωνία κάτω χαμηλά την είδε..δίπλα στο πιατάκι του σκύλου, η κούπα της με τα απομεινάρια του προχθεσινού γάλατος.
"Δεν το πιστεύω!!!
Με την κούπα μου;
Με την κούπα μου βρε μάνα έδωσες γάλα το σκυλί;"
Γύρισε προς το κρεβάτι της να την φωνάξει
Μα δεν ήταν εκεί!!!
Μόνο ο σκύλος χωμένος στη θέση της, δύο μέρες τώρα έγλυφε το σεντόνι και ούρλιαζε βουβά!!!

Σοφία Τανακίδου

Πρώτη μέρα στο σχολείο.

Τις θυμάται τις πρώτες μέρες και ήταν πολλές.
Κάθε χρονιά πρώτη φορά.
Μιας και δεν ήταν παιδί ιδιαίτερα ομιλητικό δεν πλησίαζε τους άλλους, ούτε τους μιλούσε αν δε της μιλούσαν,  από ντροπή καθαρά..
Είχε όμως τα αδέρφια της, ήξερε πως δεν ήταν μόνη στο δημοτικό.
Πρώτη μέρα στο γυμνάσιο πάγωσε.
Δεν είχε κανέναν πια, τα αδέρφια της είχαν μεγαλώσει.
Κάθησε στα σκαλοπάτια της μεγάλης αυλής του σχολείου σκεφτόμενη τις ατέλειωτες ώρες διαλειμμάτων που θα ήταν μόνη και τότε ένα κοριτσάκι κάθησε δίπλα της, την κοίταξε με τα μεγάλα καστανά μάτια της και της είπε.
"Θέλεις να γίνουμε φίλες;"
Θα μπορούσε να πει όχι.
Το λένε συχνά τα παιδιά.
Ήταν ένα κοριτσάκι που δεν μιλούσε ακόμα καλά τα ελληνικά, δεν είχε πολλά χρόνια που είχε έρθει στην Ελλάδα.
Η μητέρα της Ρωσίδα ο πατέρας της Έλληνας  "ρωσοπόντιος" έτσι τους έλεγαν.
Θα μπορούσε να πει όχι, αν δεν είχε μεγαλώσει μέσα σε μια οικογένεια που δε τη συμβούλευσε ποτέ πως πρέπει να ξεχωρίζει τους ανθρώπους από το χρώμα, την χώρα καταγωγής τους, την ιδιαίτερη προφορά τους.
Θα μπορούσε να πει όχι και να χάσει μια φιλία 38 χρόνων που της πρόσφερε μια δεύτερη οικογένεια, δύο εξαιρετικούς ανθρώπους -τους γονείς της - που τη φρόντιζαν σαν παιδί τους και αργότερα δύο εξαιρετικά πνευματικά παιδιά που όταν τη φωνάζουν σήμερα "νονά" ξεχειλίζει γλύκα το στόμα τους.

Θα μπορούσε να πει όχι
και να μην την έχει δίπλα της στις ωδίνες του πρώτου  τοκετού, όταν της κρατούσε το χέρι και της έλεγε αστεία για να γελάει και να ξεχνάει τον πόνο.
Όταν ήρθε στο δωμάτιο της κλινικής κρυφά δώδεκα η ώρα τα μεσάνυχτα γιατί ένιωθε πως δεν ήταν καλά για να της δώσει μια μεγάλη αγκαλιά.
Θα μπορούσε να πει όχι..εκείνη την πρώτη μέρα στο γυμνάσιο και να μείνει μόνη στα σκαλοπάτια του σχολείου..
Αλλά δεν είπε
Είπε... ναι...
"Θέλω να γίνουμε φίλες"
Μην αρνήστε την φιλία των ανθρώπων
Όταν ένα παιδί σας απλώνει το χέρι δεν είναι για να σας ζητήσει κάτι, είναι μόνο για να σας δώσει.
Μην λέτε "όχι"

Σοφία Τανακίδου

Νηστικός από αγάπη.

Τίποτα δε χόρτασε.
Νηστικός πέθανε.
Κοίταζε τα παιδιά στις ειδήσεις, μετρούσε τα κοκκαλάκια τους στην οθόνη ένα ένα.
Αυτά τα παιδιά που μόνο μάτια είχαν να κοιτούν βαθιά μέσα στις ψυχές...
"όσων είχαν"
Μα και εκείνος νηστικός ήταν σαν κι εκείνα.
Δε χόρτασε ποτέ.
Νηστικός από αγάπη.
Ούτε να δώσει ήξερε, ούτε να πάρει.

Μα να... έτσι το χέρι του αν άπλωνε θα ζούσαν και εκείνος και αυτά χορτάτα...
μα δεν το άπλωσε..

Έτσι..νηστικός πέθανε..
μαζί τους...


Σοφία Τανακίδου

Ότι πρόλαβες είδες.

Το κλείνω ξανά το βιβλίο της ψυχής.
Όχι, δε μετάνιωσα που το άνοιξα.
Χρειαζόταν λίγο φως να γευτεί μετά από τόσο σκοτάδι.
Ότι πρόλαβες είδες.
Κλείνει ερμητικά ξανά.
Ίσα που προλαβαίνεις.
Βγες...

Σοφία Τανακίδου

Τι φταίει.

Δε σε αναγνωρίζω πια
Κάθε κίνησή
Κάθε βλέμμα
Κάθε λέξη που ακούγεται σε μένα
Δεν είσαι εσύ

Και δε ξέρω
Και φοβάμαι να ρωτήσω
Αν φταίει που άλλαξες εσύ
Και δε σ' αναγνωρίζω
Ή φταίει που άλλαξα εγώ
και λάθος συνεχίζω.

Σοφία Τανακίδου

Βόλτα δίπλα στη θάλασσα.

Φορτωμένο λουλούδια
φουστάνι φορούσες,
στα κατακόκκινα
ντυμένη περνούσες.
Μια αύρα άγγιξε
θερμά το κορμί σου,
τη σκέψη του έφερε
μες στην ψυχή σου.
Φθινόπωρο ήτανε
και τότε και τώρα.
Αγέρι φύσαγε
θα έπιανε μπόρα.
Η πρώτη συνάντηση
που ήταν μοιραία
έμελλε να 'ναι και τελευταία.
Καράβι ατίθασο το καλοκαίρι
μαζί του ταξίδεψε σε άλλα μέρη.
Κι εσύ στην ακτή απόμεινες μόνη
την μπόρα κοιτάς που ζυγώνει.

Σοφία Τανακίδου
5/9/18

Εμπνευσμένο από το έργο "Βόλτα δίπλα στη θάλασσα" της υπέροχης ζωγράφου φίλης μου  Konstantina Krat

Έτσι άντεξε.

Μια μεταξένια κλωστή.
Με αυτήν έδενε τα πάντα.
Δυνατό υλικό το μετάξι.
Δεν έσπανε ποτέ.
Με αυτή την μοναδική κλωστή
συγκρατούσε όλη τη ζωή του.
Μπάλωνε την καρδιά του
που αιμορραγούσε καθημερινά.
Έτσι άντεξε.
Εκείνη δεν το έμαθε ποτέ.
Μια μεταξένια κλωστή.
Μια τρίχα από τα μαλλιά της,
που είχε κλέψει μια νύχτα,
την μοναδική που την άγγιξε.

Σοφία Τανακίδου

Μαμά που πάμε;

Ευτυχώς ο δρόμος ήταν άδειος,
ψιλοέβρεχε ήταν και περασμένες έντεκα. Φορούσες την νυχτικιά και από πάνω πρόχειρα τη ζακέτα και ένα παιδί στην αγκαλιά, γαντζωμένο πάνω σου.
Το σκέπαζες να μη βραχεί με τα χέρια σου γιατί ..
δεν είχες πάρει ούτε καν ομπρέλα.
Μα ποια ομπρέλα να σκεφτόσουν, εδώ παπούτσια δε φόρεσες.
Κοίταξες τα πόδια σου ..είχαν ήδη ποτίσει οι κάλτσες, τι να συγκρατήσουν οι παντόφλες που ήταν ίσα με το δρόμο.
Δεν κρύωνες ωστόσο,
όσο κι αν πότιζε η φθινωπορινή βροχή όλο το κορμί σου.
Αντίθετα μέσα σου έβραζε ένα πύρινο καζάνι, ένιωθες τις φλόγες της φωτιάς να ορμούν σε όλο το κορμί σου.
-Μαμά που πάμε;
Ξάφνου η φωνή του μικρού σίγασε τις φλόγες σου.
-Μαμά με ακούς;
Που πάμε;
-Μπροστά γιε μου
Μπροστά..εκεί που ξημερώνει.

Σοφία Τανακίδου

Όλα για μία καρέκλα;

Πόσο εύκολα αλλάζεις γνώμη
και θέση
Ανάλογα με τον ποιόν απέναντι σου έχεις.
Και κατεβάζεις το κεφάλι
και δίχως αιδώ
Υποτάσσεσαι.
Κι η δική σου θεωρία
Φτηνή δικαιολογία.
Και τον κόσμο να σώσεις ζητάς
Μα ούτε το δικό σου κορμί δεν Τιμάς
Σκύβεις, υπακούεις, μες στο ψέμα βουτάς
και σαν κύριος στο τέλος μια γραβάτα φοράς.

Σοφία Τανακίδου

***************************

Πολύ απλά και εύκολα
εσύ τα βρίσκεις όλα
ποιος είσαι μωρέ φίλε μου
ο γιος του Πάρτα όλα

Περνιέσαι για πολιτικός
και δίνεις υποσχέσεις
μα άμα δούμε ένα καλό
εμένα να με χέσεις

Και τώρα την πατρίδα μας
Να ρίχνεις πώς αντέχεις;
Εσένα η μόνη έννοια σου
καρέκλα μόνο να έχεις.

Μα Έχει χάρη μάγκα μου
κι αυτό το ξέρουν ούλοι.
Επιλογές δεν έχουμε
εκτός από τον Κούλη

Τι να σου κάνει πια και αυτός;
Προτάσεις όταν ρίχνει
και για την εξυπνάδα του
το βλέμμα του το δείχνει

Και θα ‘ρθει η ώρα και στιγμή
Πού θα μας κυβερνήσει
κι αν μείνει κάτι όρθιο
αυτός θα το γκρεμίσει.

Και θα υποστούν οι νέοι μας
το έχουν πλέον μάθει
πώς για τους πατεράδες τους
πληρώνουνε τα λάθη

Χρήστος Παπαχρυσάφης

Καλό μήνα;

Όχι, δεν ήθελα να γράψω για τον Σεπτέμβρη.
Είναι ο μήνας της γιορτής μου και τον σεβόμουνα, αν και τις γιορτές δε τις συμπαθώ ιδιαίτερα.
Τον αγαπούσα κιόλας, λιγουλάκι, γιατί κακό δε μού 'χε κάνει σοβαρό.
Μα πέρσι μου τα χάλασε στο τελευταίο δεκαήμερο του.
Είπε μιας και δε σου αρέσουν οι γιορτές κι όλο παράπονα είσαι ,ας σου δώσω και μια λύπη νά 'χεις να με θυμάσαι.
Α ρε μάνα βιάστηκες ,δεν περίμενες να φύγεις τον Οκτώβρη που τον είχα και  βολικό, ότι θανατικό,ότι στραβό μου έτυχε πρώτος "Φάντης μπαστούνι".
Μα εσύ εκεί μάνα.. Σεπτέμβρη...να πρωτοτυπίσεις.

Σοφία Τανακίδου