Τα παραμύθια της μαμάς

Δε με μεγάλωσε η μαμά μου με παραμύθια
Μα με νανούριζε μονάχα με αλήθεια σκληρή αλήθεια που με προσπερνούσε και σαν παιδάκι την ψυχή μου τυραννούσε....

Δεύτερο παραμύθι
17/10/1970

Ήρθε ο αδελφός μου!!!!
Μια στάλα μωρό εφταμηνίτικο...
Πρώτη φορά ο μπαμπάς μου χαμογέλασε
Και συ του είπες:
-Αγόρι είναι...αλλά θα ζήσει;
Πόσο σκληρή μαμά που ήσουν!!!
Ούτε ένα λεπτό χαράς
δεν του άφησες να χαρεί το γιο του...

Σαράντα μέρες στη θερμοκοιτίδα
Και συ δίπλα του.....
σωστή ηρωίδα
Ούτε λεπτό δεν έφυγες
από κοντά του...

Τη μέρα που γύρισες πίσω
Δε μπόρεσα να σε αναγνωρίσω
Δε δέχτηκα την αγκαλιά σου
Είχες άλλο μωρό...εκεί βαθειά σου....

Το κοίταζα πάντα με απορία
Τι γύρευε στην αγκαλιά σου;
Γιατί να κλέβει τα φιλιά σου;
Τον χρόνο που έδινες σε μένα
Γιατί να κλέβει από σένα;

Και κει απάνω στο κρεβάτι
Σε μιας γειτόνισσας το σπίτι
Μια κούκλα τεράστια υπήρχε
Ένα ωραίο άσπρο ρούχο είχε
Τη ρώτησα και γω αθώα....
Αν ήθελε να ανταλλάξει
Με το μωρό να την αλλάξει....

Αχ μάνα σε όλα αυτά τα χρόνια
Υπήρξε μέρα που να μη μου το θυμίσεις;
Πώς ήθελα εγώ τον μικρό μας
Με μια κουκλίτσα να ανταλλάξω.....

Μη νοιάζεσαι όμως μάνα
Δυόμιση χρονώ ήμουν παιδάκι
Δε τον αλλάζω τώρα με κανέναν...είναι πολύτιμος για μένα.....
Δε θα'ναι μόνος
Κανείς δεν είναι μόνος όταν έχει αδέρφια.......

Γιατί έτσι τελειώνουν τα παραμύθια μαμά
Εσύ καλά και μεις καλύτερα....