Ο Άγγελος μου...

Σε αποχαιρετήσαμε και πήραμε το λεωφορείο ένα τσούρμο παιδιά, καθήσαμε στις πίσω θέσεις αγέλαστοι και αμίλητοι με μια άσπρη μπουμπουνιέρα ο καθενας να ματώνει στα χέρια του

Και κάποιος επιβάτης ρώτησε :
Ποιον παντρέψατε παιδιά;
-Τον Νίκο...
Το είπαμε όλοι ταυτόχρονα και ύστερα χαμογελάσαμε πικρά και αρχίσαμε να τραγουδάμε εκείνο το τραγούδι που αγαπούσες:

Το πουκάμισο το θαλασσί
Μια φορούσα εγώ και μια εσύ
Χρυσή κλωστή και βελονιά
Ποιος θα δικάσει τον φονιά;

.......Στον Νίκο.......

Έχω έναν άγγελο φίλο καλό
που με προσέχει
Τριάντα χρόνια τώρα δίπλα μου αντέχει
Όταν κοιμάμαι τα όνειρα μου σημαδεύει
Μέσα τους μπαίνει και τον ύπνο μου γλυκαίνει

Πιο τυχερός από μένα δεν υπάρχει,έτσι μου είπε,
γιατί έχω φίλους
Και μου άπλωσε το χέρι
μα δεν επρόλαβα ταξίδεψε στ'αστέρι..
Εικοσιδύο χρονώ παλικαράκι
Με ένα ποδήλατο
επέταξε και εχάθη
Στη βροχερή ενός Οκτώβρη
Κυριακή...μοίρα σκληρή

Πικρή πληγή στα δεκαεννιά μου χρόνια
που ζωντανή μες την ψυχή πονάει ακόμα
Μα είχε ορκιστεί πως θά'ταν πάντα φίλος στο πλευρό μου
για αυτό σαν άγγελος υπάρχει στο όνειρο μου

Έχω έναν άγγελο ψηλά
Που με προσέχει
Τριάντα χρόνια ακούραστος
με βλέπει
Και συνεχίζω το τραγούδι
που αγαπούσε
Και στην κοπέλα του συχνά το τραγουδούσε:

Το πουκάμισο το θαλασσί
δεν το ξαναφόρεσες εσύ
Ούτε και γω δεν το φορώ
Χωρίς εσένα δε μπορώ
Χρυσή κλωστή και βελονιά
Ποιος θα δικάσει το φονιά......