Ο ξένος....

Βαθύ όνειρο με έκλεισε
Έξω απ'το σώμα
Από ψηλά η ψυχή μου
Κοιτούσε τον κόσμο

Όλοι οι δικοί μου
Πνιγμένοι στο κλάμα
Στο μνήμα μου πάνω
Θρηνούσαν

Και εγώ
Δίχως πόνο
Τον άγγελο μου ρωτούσα
Ποιον δρόμο να πάρω
-Η τελετή να τελειώσει
Μου είπε
-Και ο δρόμος θα ανοίξει

Και τελειώνει...
Ένας ένας μ'αφήσαν
Και φυγαν
Και τότε...
Ένας ξένος...
Ποιος ήταν;
Πως από τόσο ψηλά
Να γνωρίσω ;
Πάνω στο μνήμα
Γροθιές κατάρες και κλάματα

Ποιος είναι ο εχθρός μου;
Ποιον μες τη ζήση μου
Έχω αδικήσει;
Ένα σπουργίτι εγώ
Δίχως γλώσσα
Μόνο με αγάπη
Τους πάντες είχα φροντίσει

Αφήνω το χέρι του αγγέλου
Και τρέχω
Πετάει η ψυχή θυμωμένη
Στον ώμο του φτάνω
Ακουμπάω στο κορμί του
Γυρίζει...
Και ο τρόμος διαλύει το όνειρο
Στο γνώριμο πάντα κρεβάτι
Με βρίσκει
Λουσμένος ιδρώτα και φρίκη
-Όνειρο ήταν καρδιά μου
Η τελετή δεν ήταν δικιά μου...

Γεμίζω νερό
Μες τις χούφτες
Να πλύνω το όνειρο
Να φύγει
Κ'εκει αντικριστά
Στον καθρέφτη
Να το ξυπνάει και πάλι
Ο ξένος...
Σκληρά με κοιτάει...

Το φως της αγάπης

Το πλοίο σάλπαρε
Έφυγε για Κρήτη
Με κόκκινο μελάνη στους χάρτες σημείωνα τα μέρη
Που μου ανάφερες...
Και αγάπησα κείνο το νησί
Σαν δικό μου...
Αγάπησα τα σύννεφα
Πάνω από τις βραχώδεις του ακτές που σου δίναν πρόσχημα να λες ότι δεν ήσουνα εσύ
Πως ήταν η βροχή που πότισε τα όμορφα μάτια σου..

Είχα διαβάσει παλιά για τον Μινώταυρο
Για τα παιδιά που θυσία
Στο θεριό τα πήγαιναν..
Με ένα καράβι με πήρανε και μένα..
Γελάς...
-Δεν γνώρισες ποτέ σου
Το τι πέρασα εγώ
Μου λες..
Δεν με είδες δίπλα σου;
Δεν με άγγιξες ποτέ σου;
Μαζί σου με τη φαντασία
Μαζί σου στον πνιγμό
Σε κάθε θάνατο

Μαζί σου στη χαρά
Στην πίκρα
Στην προσπάθεια
Είχα δεθεί μαζί σου
Όπως δέθηκα με το νησί
Γιατί τα βήματά σου
Χνάρια στο υγρό του χώμα
Άφησαν
Γιατί η φωνή σου
Πάλλει ακόμα μες τα θαλάσσια κοχύλια
Τι και αν δεν την είδα
Κείνη την πόλη
Κείνο το νησί
Το έμαθα στα δακρυσμένα μάτια της απόγνωσης
Στα γράμματα σου που επαναλάμβαναν
"Όμορφη πόλη μα αδειανή χωρίς εσένα"
Μα εγώ ήμουν εκεί
Σκοπός στο κατάστρωμα
Όταν κοιμόσουν
Σε κοίταγα αχόρταγα
Αμίλητα Ακούραστα
Γιατί υπάρχει κάτι
Που διαλύει τις αποστάσεις..
Το φως της αγάπης
Ο κόσμος είναι μία σταλιά
Για τους ερωτευμένους...

Αν όμως το φως των φάρων
Τυφλώσει το χθες
Και με ξεχάσεις
Μόνο τότε οι αποστάσεις
Θα πάρουν την κανονική τους μορφή
Μόνο τότε το θεριό
Του νησιού θα νικήσει
Μα τώρα...
Το βράδυ που όλα τα φώτα
Σβήνουν..
Λάμπουν τα φώτα των φάρων που άναψες...
Και είναι τόσο λαμπερά
Όσο και το φως της αγάπης μας...

Νεκρή ψυχή...

Κ' ύστερα πήρε και έσβησε
Το φως...
Απόλυτο σκοτάδι...
Στα σκοτεινά έτρωγε
Στα σκοτεινά κοιμόταν
Στα σκοτεινά ξυπνούσε...

Κ' ύστερα πήρε και έσβησε
Ο ήλιος...
Στα σκοτεινά έτρωγε
Στα σκοτεινά κοιμόταν
Στα σκοτεινά ξυπνούσε...

Δεν είχε αλλάξει τίποτα
Και ούτε πού σκιάχτηκε
Που έσβησε το φως
Και ούτε που κατάλαβε.
Πως έσβησε ο ήλιος...

Χρόνια νεκρή η ψυχή
Στο σκοτάδι ζούσε....

Νέα Σκιώνη Χαλκιδικής... 27/7/89

Άγριο το κύμα κρύα η βραδιά
Χορεύουν στον αέρα
Δύο τρελά πουλιά
Πόσο σε θυμίζουν
Δεν το ομολογώ
Παίζω με την άμμο
Παίζω και γελώ

Γράφω όνομα σου
Έρχεται το κύμα
Όλα μου τα σβήνει
Κι αχ λέω τι κρίμα
Γράφω τ' όνομα σου
Λατρευτή μου αγάπη
Όλα μου τα σβήνει
Της θάλασσας το δάκρυ

Ήρεμο το κύμα
Μα άρχισε να βρέχει
Στάλα καλοσύνη
Ο καιρός δεν έχει
Πόσο μου χεις λείψει
Δεν το ομολογώ
Παίζω στη βροχούλα
Παίζω και γελώ

Γράφω τ' όνομα σου
Έρχεται η βροχή
Όλα μου τα σβήνει
Αχ σκληρή ζωή
Γράφω τ' όνομα σου
Λατρευτή μου αγάπη
Όλα μου τα σβήνει
Του ουρανού το δάκρυ

Όμως στην καρδιά μου
Γράφω τ' όνομα σου
Γράφω με μελάνι
Που ποτέ δεν σβήνει
Ότι και να γίνει
Ότι και να γίνει...

Ο θησαυρός μου...

Ονειρεύτηκα το ουράνιο τόξο
Στάθηκε μπροστά μου
-Ανέβα να φύγουμε
Μου φώναξε...
-Έχω θησαυρό για σένα...

Αχ πως φοβόμουν τα ύψη
Αλλά σκέφτηκα
-Όνειρο είναι..
Στα όνειρα οι φόβοι δειλιάζουν..

Ένα σάλτο και να'μαι...
Πάνω στο ουράνιο τόξο
Σε κάθε χρώμα αποκοιμιόταν
Μια νότα
Ξύπνησαν στο βάδισμα μου
-Έλα να χορέψουμε
Μου φώναξαν

Ο κόσμος από κάτω μία στάλα
Τρέχουν βιαστικοί
Απλώνουν τα χέρια
Θέλουν να ανέβουν μαζί μου

-Θα πάρουμε και άλλους;
Ρωτώ
-Όχι όχι μόνο εσένα
Στον δικό σου θησαυρό
Αρμενίζουμε

Πόσο κράτησε το όνειρο
Δε ξέρω
Ίσα όσο εφτά νότες
Παιγμένες στο πιάνο
Τόσο κοντά ο θησαυρός μου;
-Ξύπνα ξύπνα....
Φώναξαν ταυτόχρονα..

Που βρέθηκα;
Μες το δωμάτιο ξανά;
Με ξεγέλασαν;
Που είναι ο θησαυρός μου;
Άνοιξες τα μάτια...
-Καλημέρα...Μου είπες
Και χαμογέλασες...

Τραβάω κουπί

Τραβάω κουπί
Σε θάλασσα
Και σε στεριά
Από δέντρο γερό
Σμιλευμένο
Στης Ελλάδας το χώμα
Σπαρμένο

Δοκίμασαν
"Σπουδαίοι" μικροί
Αιώνες
Ξανά και ξανά...
Να το σπάσουν
Μα δε σπάει
Αντέχει δεινά

Με τον ήλιο
Στην πλώρη
Μπροστά
Καμιά θύελλα
Δε με χαλά

Δε θα σπάσει
Ποτέ το κουπί
Έχει ρίζα
Βαθειά ελληνική

Κι αν τραβάω
Αιωνίως κουπί
Δεν ξεχνάω
Πως ζω με τιμή
Και στηρίζω
Με χέρια ψυχή
Την πιο όμορφη
Χώρα στη γη

Ψεύτικα

Ψεύτικα τα λόγια
Τα γλυκά
Ψεύτικα τα χείλη
Τα καυτά
Ψεύτικες φιλίες
Και αγκαλιές
Ψεύτικες του έρωτα 
Βραδιές...

Ψεύτικοι οι άντρες
που ερωτεύτηκα
Ψεύτικοι οι φίλοι
Που εμπιστεύτηκα
Ψεύτικο ένα είδωλο
Κοιτώ
Άλλη στον καθρέφτη
Άλλη εγώ...

Ψεύτικη η ζωή
Που ονειρεύτηκα
Ψεύτικα όλα
Όσα γεύτηκα
Ψεύτικο ένα είδωλο
Κοιτώ
Άλλη μέσα κλαίει
Εγώ γελώ...

Το μόνο που θυμάμαι αληθινό
Είναι ένα χάδι πατρικό
Το μόνο που θυμάμαι
Και κρατώ
Το πρώτο σου
Μπαμπά μου
Σ' αγαπώ...
Και αυτό είναι...
Που με κράτησε και ζω...

Συγνώμη...

Είναι μια λέξη
Που με στοιχειώνει
Χτες μου την είπες
Άλλη μια φορά
Τρέχει σαν άνεμος
Και ξεριζώνει
Ότι αισθήματα
Βαθιά σου κι' αν φυλάς

Είναι μια λέξη
Που δεν τελειώνει
Όταν αρχίσεις να τι λες
Δεν σταματάς
Μες την καρδιά μου
Κυλάει σαν χιόνι
Και με γεμίζει
Απονιά...

Μη λες "συγνώμη"
Δεν αντέχω άλλο δράμα
Θεός δεν είμαι
Ένα αγιάτρευτο
Είμαι τραύμα

Μη λες "συγνώμη"
Δεν χωράει σε μία λέξη
Ότι έχεις κάνει
Και η ψυχή μου
Το χει αντέξει

Μη λες "συγνώμη"
Όσοι δε έμαθαν να αγαπάνε
Μπορούν "συγγνώμη"
Κάθε ώρα να ζητάνε

Είναι μία λέξη
Που με σκοτώνει
Όταν τι λες
Σκοτάδι απλώνει...

Ένα βράδυ στεγνό...

Ένα βράδυ από δάκρυα
Στεγνό
Το πεθύμησα
Μοναχός μου τα χρόνια
Περνώ
Πάλι κύλησα

Το ταξίδι μακρύ της ζωής
Και κουράστηκα
Με τη σκέψη σου πάλι ξανά
Δοκιμάστηκα

Μα εκεί το μυαλό τριγυρνά
Πάντα έρχεται
Μέρες που έφυγαν γοργά
Όλο σκέφτεται

Τη ζωή που κυλά βιαστικά
Δεν αγάπησα
Μόνο εσένα που λείπεις μακριά
Και δεν κράτησα

Μια φορά στη ζωή αγαπάς
Και αφήνεσαι
Και στου πόθου φωτιά το πρωί
Παραδίνεσαι

Ένα βράδυ από δάκρυα
Στεγνό
Το πεθύμησα
Μοναχός μου τα χρόνια
Μετρώ
Τι σου θύμισα;

Χρώματα παντού...

Με χρώματα
Ανεξίτηλα
Βάφω

Βάφω το σπίτι
Βάφω την καρδιά
Βάφω τα όνειρα
Βάφω τη ζωή

Με χρώματα
Ανεξίτηλα
Βάφω και σένα

Πιο πολύχρωμη
Από πεταλούδα
Από λουλούδια
Του αγρού
Πιο όμορφη

Γιατί εγώ
Σε ζωγράφισα
Με τα πινέλα
Της καρδιάς
Με χρώματα
Μοναδικά

Η καρδιά σου...

Ανοίγουν δρόμοι
Και κλείνουν
Άνθρωποι περνάνε
Σε αδειάζουν
Σε ντύνουν

Αυτοί που πιστεύεις
Δεν σε τιμάνε
Ξένοι ολότελα
Σε εκτιμάνε

Και συ που φροντίζεις
Πιστός να σε πάντα
Συγχώρεση δίνεις
Ξεχνάς συνεχίζεις
Για εκείνους να ελπίζεις

Και λες δεν πειράζει
Πάλι χαράζει
Η νύχτα θα φύγει
Οι φίλοι είναι λίγοι
Μην τους πληγώνεις
Όλοι κάνουμε λάθη

Κανείς δεν θα μάθει
Τι νιώθει η ψυχή σου
Κανείς δε θα ακούσει
Πως τρέμει η φωνή σου

Καρδιά που αγαπάει
Είναι η δική σου
Οι φίλοι για σένα
Πάντα αξίζουν
Είτε έχουν φύγει
Είτε στηρίζουν...

Η Ραπουνζέλ...

Πληγωμένη
Από αγάπες χαμένες
Από άπονα χέρια
Και χάδια
Που ποθούσαν
Να μπουν στο κορμί της
Χωρίς να γευτούν
Την ψυχή της
Η μικρή Ραπουνζέλ
Μοναχή της
Ένα πύργο έχει κάνει
Κελί της...

Δεκάδες περνούν
Κάθε βράδυ
Της φωνάζουν
-Σ' αγαπώ Ραπουνζέλ
Στο σκοτάδι
Μα έχει μάθει
Πως είναι μία λέξη
Που όποιος εύκολα λέει
Θα την κάνει να κλαίει

Μια νύχτα
Πανσέληνου κρύα
-Ραπουνζελ
Μια φωνή στο σκοτάδι
Τρυφερή ως να ήτανε χάδι
-Τίναξε τα μαλλιά σου
Να ανέβω
Ένα δώρο για σένα νε έχω...

Και τραβάει
Το σπαθί απ' τη θήκη
Και τρυπά την καρδιά του
Μπροστά της..

-Ραπουνζελ
Η καρδιά μου σου ανήκει
Αν κατέβεις
Είναι δική σου
Αν όχι...
Την αφήνω εδώ
Στην αυλή σου...

Η πεντάμορφη και το τέρας (Αφιερωμένο)

Η νοσοκόμα γλυκιά
Και πεντάμορφη
Και εγώ χτυπημένος
Από μοίρα κακή
Ένας άγγελος
Σε τέρας μορφή

Με σπασμένη καρδιά
Απ' το κόσμου το βλέμμα
Στο κρεβάτι του πόνου
Στα χέρια της βρέθηκα

-Τι σας πονάει;
Με ρώτησε
-Η καρδιά μου..
Δύο κομμάτια την έφερα
Γιατρειά εδώ γύρεψα
Μα αλίμονο
Μόλις σε αντίκρισα....
Σε χίλια διαλύθηκε...

Η νοσοκόμα γλυκιά
Και πεντάμορφη
Χαμογέλασε
Το γέλιο της
Πυρωμένο καυτό
Μέσα μου έσταξε
Τα κομμάτια κολλά
Της καρδιάς
Και τα λόγια της
Σαν καμπάνα βραδιάς
Αναστάσιμης...

-Αν κολλήσει η καρδιά;
Την χαρίζεις σε μένα;
Πρίγκιπα μου;....

Ποιος εγώ;
Σε εμένα μιλά;
Την δική μου
Καρδιά αναζητά;

Μες τα μάτια του κόσμου
Ένα τέρας
Στης πεντάμορφης
Πρίγκιπας;

Πόσο όμορφα τα παραμύθια
Στη ζωή όταν γίνονται αλήθεια

Το ποτάμι του παραδείσου...

Ξημερώματα Δευτέρας
Ο ξαφνικός κτύπος του τηλεφώνου

και μία σπαρακτική φωνή να λέει ότι "έφυγες"
Για που;
Εσύ που δεν έφυγες ποτέ από δίπλα μας...
Ξανακύλησα στο κρεβάτι
Στο χέρι μου ένα τετράδιο
Και ένα μολύβι
Έτσι πάντα ξέπλενα τον πόνο μου

όλα αυτά τα χρόνια της αρρώστιας σου
Αυτά τα εννιά σκληρά χρόνια
Της αιμοκάθαρσης
Στερημένος από το πιο πολύτιμο αγαθό της ζωής

το νερό...Μπαμπά μου..
Τώρα όμως από σήμερα....

Όλα τα ποτάμια
Του παραδείσου
Όλα τα ποτάμια της γης
Τώρα είναι δικά σου
Σκύψε πατέρα μου να πιείς

Δροσερό νερό κυλά σιμά σου
Δροσερή πηγή σου κελαηδά
Εννιά χρόνια δίχως τη δροσιά
Εννιά χρόνια ήταν αρκετά..

Όλα τα δάκρυα μας
Γίνανε νερό
Όλα τα δάκρυα μας
Ποτάμι ζηλευτό
Σκύψε πατέρα μου
Να πιείς
Όλα τα δάκρυα μας
Για να δροσιστείς...

Έφυγες...
Δεν θα ξαναδώ τα μάτια σου
Ούτε το χρώμα τους δεν πήρα
Κανείς μας πατέρα
Πέντε παιδιά...
Σε έναν να τα χες χαρίσει!!!
Όλα...Όλα για σένα
Άγνωστες θάλασσες
Κύματα άπονα
Φουρτουνιασμένα
Στον ουρανό σύννεφα
Τρικυμισμένα
Όλα...Όλα για σένα

Έφυγες και άφησες
Τα κύματα
Έφυγες και άφησες
Τα σύννεφα

(19/7/99) 

Δεν σε ξέχασα ποτέ μπαμπά
Ελπίζω ούτε και εσύ

18/7/91

Ταξίδεψες στη γη
Μέσα από μένα
Έγινες γιος μου
Και εγώ μητέρα
Τιμή για μένα

Περήφανη για σένα
Καμαρώνω
Τα όνειρα σου κατακτάς
Στόχους βάζεις
Δεν τους αλλάζεις
Μονάχος σου
Τους πετυχαίνεις
Έτσι διαβαίνεις

Ένα σπουργίτι εγώ
Και ανάθρεψα αετό
Χρόνια πολλά γιε μου
Σ' αγαπώ...

Δεν ήμουνα εγώ ο πρίγκιπας σου...

Απρόσκλητος
Στο παραμύθι μπήκα
Άγγιξα τα χείλη της
Που παγωμένα βρήκα
Καιγόμουν
Έλιωνα από πάθος
Ατάραχη παρέμεινε
Ασάλευτη σα βράχος..

Δεν άνοιξε τα μάτια
Να με δει...
Δεν ήμουνα εγώ
Ο πρίγκιπας της
Ένας δειλός
Ερωτευμένος μοναχά
Που πίστεψε
Σε παραμύθια
Για παιδιά...

Το παραμύθι μου
Σκορπάει
Η κοιμωμένη
Δεν ξυπνάει
Δεν μ' αγαπάει
Μα την καρδιά μου
Κλειδωμένη
Την κρατάει...

Έφυγες;

Αντέχω...
Ξέρω τις αντοχές μου
Τα δύσκολα ατσαλώνουν
Την ψυχή μου
Δεν γεννήθηκα από χαρτί
Ούτε με χάρτινα βαρκάκια έπαιξα ποτέ μου...
Όλα από ατσάλι μέσα μου
Τα παιχνίδια μου καράβια...
Ο έρωτας η φιλία η αγάπη
Όλα οχυρωμένα...
Δεν άντεξες και έφυγες;
Συγνώμη...
Αλλά δεν το πρόσεξα
Ότι έφυγε από μένα
Δεν ήταν ποτέ δικό μου..

Δεν ξέχασα ποτέ...

Δεν έσβησε από τη μνήμη
Έξι χρονών σαν ήμουνα παιδάκι
Ούρλιαζαν έξω οι σειρήνες
Και η μάνα μου έψαχνε
Με λύσσα στην ντουλάπα...

- Τι ψάχνεις μαμά ;
Να σε βοηθήσω;
- Κάτι χαρτιά μωρό μου
Του μπαμπά σου
Απ' το στρατό...

Έψαχνε ώρα και εγώ σιμά της
Με μία ερώτηση
Να θλίβω την καρδιά της

-Μαμά τι θόρυβος είναι αυτός;
-Σειρήνες παιδί μου πόλεμος
Μην με κουράζεις σώπα...
Πρέπει να βρω τι χρώμα
Έχουν τα χαρτιά του...

Από το χρώμα θα μάθαινε
Η μαμά μου
Ενός χαρτιού κρυμμένου
Στην ντουλάπα
Αν έφευγε στον πόλεμο
Ο μπαμπάς μου...
Επιστράτευση...Αυτή τη λέξη μου' πε..

Όταν το βρήκε
Άρχισε να κλαίει
Δάκρυα που ποτέ μου
Δεν ξανάδα
Γιατί σκληρή πολύ
Ήταν η μαμά μου
Δεν έκλαιγε ποτέ
Ποτέ μπροστά μου

-Θα πάει στον πόλεμο
Ο μπαμπάς μαμά;
-Όχι παιδί μου είναι προστάτης
-Τότε μάνα γιατί κλαις;
-Γιατί θα πάνε... άλλοι...

Έξι χρονών παιδάκι ήμουν
Πόλεμος..Επιστράτευση...
Ούτε που ήξερα
Οι λέξεις τι σημαίνουν...

Για μένα πόλεμος ήταν
Μία σειρήνα που στα αυτιά μου
Ακόμα ουρλιάζει
Και ένα δάκρυ
Μέσ' τα μάτια της μαμάς μου
Να βουλιάζει...

Στο πρώτο δάκρυ της που είδα
Μέσα εκεί
Όλο τον πόλεμο τον είδα...

Από έξι χρονών παιδάκι ξέρω
Πόλεμος τι πάει να πει...
Είναι το δάκρυ μιας γυναίκας
Μάνας κόρης και αδερφής...

Φίλοι....(10/2/85)

Θέλω να γράψω για μας
Να γράψω όμως τι;
Όταν όλοι οι ποιητές
Όλου του κόσμου
Γράφουν για μας...

Μα είμαστε τόσο διάσημοι;
Με ρωτάς...

Μας βλέπουν κάθε μέρα..
Μας είδαν χτες
Μας είδαν σήμερα
Και αν πέθανε το χθες
Και αν τελείωσε το σήμερα
Τότε ελπίζω στο αύριο...
Γιατί αύριο θα είμαστε ακόμα μαζί
Γιατί για πάντα θα' μαστε μαζί
Ακόμα και όταν δεν θα μας βλέπουν μαζί
Εμείς θα είμαστε μαζί μέσα μας..

Τι άλλο να γράψω εγώ;
Έφτασε για μένα
Εκείνη η λέξη
Η πιο όμορφη
Που άκουσα να λένε ξένα χείλη..
"Αυτά τα δύο παιδιά είναι φίλοι"

Μέσα στο μέλι...

Λειψά τα χείλη
Ψάχνουν φιλί σου
Μα δε σε μέλλει
Σκληρή η ψυχή σου

Δάκρυ κυλάει
Καυτό στο χώμα
Λουλούδι ανθίζει
Μοσχομυρίζει

Το μελισσάκι
Γλυκά ζυγώνει
Ρουφά τη γύρη
Και την απλώνει

Ζεστό το μέλι
Μέσα στο στόμα
Το Σ' αγαπώ
Φωνάζει ακόμα

Πάνω στα χείλη σου
Λαμποκοπάει
Και στο λαιμό σου
Ζεστά κυλάει

Από τα χείλη σου
Κλέβει φιλί
Δεν το γνωρίζεις
Μα είναι εκεί

Μέσα στο μέλι
Μέσα στο στόμα
Το σ' αγαπώ μου
Κλαίει ακόμα..

Μια συμβουλή....

Πάντα μια συμβουλή με κυνηγούσε
"Πριν να μιλήσεις να βουτάς
Τι γλώσσα στο μυαλό σου"
Το έκαναν και άλλοι
Μα είτε δεν είχανε βαθύ μυαλό
Είτε ξέρανε καλό κολύμπι...
Εγώ βούτα βούτα την έπνιξα...

Η σωτηρία μου το γράψιμο ήταν
Μα όταν άρχισα να γράφω
Καινούργια συμβουλή με κυνηγούσε
"Δεν είναι σωστό
Μην γράφεις με το αριστερό"

Το μάθημα μου...
Όμως το'χα πάρει
Η γλώσσα μέσα στο μυαλό πνιγμένη
Με σοφία άπλετη
Ήταν ζωσμένη
Μυαλό και γλώσσα
Ένα είχαν γίνει
Με έσωσαν απ' τη συμβουλή
Εκείνη...

Ο φόβος φυλάει
Τα έρημα λένε..
Και εγώ για να με προφυλάξω
Μια και φωνή δεν είχα
Να φωνάξω
Έμαθα και με τα δυο να γράφω
Αν ένα χάσω χέρι...
Το άλλο να'χω...

Αν μου έμαθαν αυτοί
Να μη μιλάω
Και τη γλώσσα στο μυαλό μου
Να βουτάω
Εγώ έμαθα παντοτινά
Να γράφω..
Και συμβουλές δικές τους
Να διαγράφω...

Μα αν η τύχη μου
Μαύρη γίνει...
Και τα δύο χέρια μου
Τα χάσω...
Τη γλώσσα απ' το μυαλό
Θα ξεκολλήσω...
Και το μολύβι
Με τη γλώσσα θα κρατήσω....

Ποιος είναι ποιητής;

Ποιος είναι ποιητής;
Αυτός που γράφει με μέτρο;
Ή αυτός που έχει μέτρο
Στη ζωή του;
Αυτός που γράφει τη ζωή του;
Ή αυτός που τη μετράει;
Αυτός που τους γράφει όλους;
Ή αυτός που όλους 
Τους μετράει;

Ποιος είναι ποιητής;
Αυτός που υμνεί τη ζωή;
Ή αυτός που τη ζει;
Αυτός που γράφει για τους ανθρώπους;
Ή αυτός που είναι άνθρωπος;

Ποιος είναι ποιητής για σένα;
Αυτός που δηλώνει ποιητής;
Η αυτός που άλλοι αποκαλούν ποιητή;

Ποιος είναι ποιητής για μένα;
Αυτός που αδειάζει
Την ψυχή του στο χαρτί
Και τον αδειάζουν
Μια ζωή...

Γαλάζια θάλασσα...

Μες το μεθύσι της αγάπης
Γελούσες όμορφα
και ατέλειωτα μιλούσες
Ποτό με κέρασες
Και μένα
Και να κοιτώ μέσα 
Στα μάτια σου ζητούσες

Γαλάζια θάλασσα
Εγώ δεν ήξερα
Δεν έμαθα ποτέ
Να κολυμπάω
Εγώ δεν μέθυσα
Σκληρά σε χώρισα
Δεν ήξερα τόσο πολύ
Όσο εσύ να αγαπάω

Στην τρικυμία της καρδιάς σου
Δεν βρήκα λόγια να σου πω
Να σε γιατρέψω
Έσκυβα μόνο το κεφάλι
Πικρό το δάκρυ σου
Πως να αντέξω...

Μες το μεθύσι της αγάπης
Καιρό μετά που σε συνάντησα
Ούτε σε κοίταξα μη μάθεις
Πόσο πολύ μετάνιωσα..

Γαλάζια θάλασσα
Δεν ήξερα
Δεν έμαθα ποτέ
Να κολυμπάω....
Εγώ δε μέθυσα
Σκληρά σε χώρισα
Τώρα που έμαθα
Κρυφά μονάχος
Σ' αγαπαω...

Πόσο όμορφη είσαι...

Πόσο όμορφη είσαι
Μες της πανσέληνου
Το φέγγος
Σε καμαρώνω
Και σε φοβάμαι

Θέλω τα χείλη σου
Πριν η σελήνη
Πρώτη χιμήξει
Και τα φιλήσει
Αν το φιλί της σε μαγέψει
Θα με ξεχάσεις

Πως θα αντέξω
Μια τέτοια νύχτα
Αν θα σε χάσω
Πως θα ξεχάσω..

Πόσο όμορφη είσαι
Λάμπουν τα μάτια σου
Αστέρια γίναν
Σε καμαρώνω
Και σε φοβάμαι...

Θέλω ένα χάδι σου
Πριν η σελήνη
Πρώτη χιμήξει
Και σε χαϊδέψει

Αν από το χάδι της
Στενάξεις
Θα με ξεχάσεις
Πως θα αντέξω
Μια τέτοια νύχτα
Αν θα σε χάσω
Πως θα ξεχάσω

Αν δεν τολμήσω
Δειλός και ανέραστος
Για πάντα θα' μαι
Κάθε πανσέληνο
Θα σε θυμάμαι

Αν δεν τολμήσω
Απ' τη σελήνη
Να σε κερδίσω
Ποιο είναι το όφελος;
Γιατί να ζήσω;
Αν δεν τολμήσω...

Πόσο όμορφη είσαι
Σε καμαρώνω
Και ...Σε φοβάμαι...

Μα θα σ' αγγίξω
Και το φιλί σου
Θα το κερδίσω
Γιατί μαζί σου
Θέλω να ζήσω
Και τη σελήνη
Να τη νικήσω...

Με τη σκέψη...

Οι αποστάσεις μακρινές
Θεριά μου κλείνουν τους δρόμους
Θεριά μέσα μου αδυσώπητα
Εγώ τα δημιουργώ
Κανείς άλλος
Δεν ψάχνω εξιλαστήρια θύματα
Πάντα με φόβιζαν οι δρόμοι
Δεν φτιάχτηκαν για μένα
Δεν θα τους ταξιδέψω για να' ρθω
Μόνο η σκέψη μου
Τους ταξιδεύει...
Πάντα είμαι εκεί που πρέπει
Χωρίς να τους διανύσω
Πάντα είμαι εκεί που πρέπει
Γιατί η ψυχή μου
Δεν βλέπει θεριά
Ελεύθερη πετά
Με την σκέψη αγκαλιά
Σε όποιον με χρειάζεται
Αυτή τη βραδιά
Σε όποιον με χρειάζεται
Κάθε βραδιά

Όλα θα περάσουν....

Ήρθαν τα δύσκολα...
Και δείλιασες
Άσχημες σκέψεις σε πλημμύρισαν
Έψαξες φίλους...
Δεν φάνηκαν ακόμα...

Τι θες τους φίλους;
Τι τους αναζητάς;
Δίπλα σου στέκει
Η αγάπη...

Αύριο θα φυσήξει ο Βαρδάρης
Ότι γκρίζο σκέπασε
Τα θαλασσινά σου μάτια
Θα το ρίξει στα βράχια...

Μόνο η αγάπη θα μείνει
Στη θέση της πάντα..

Όλα θα περάσουν
Και οι φίλοι θα φανούν
Μετά την καταιγίδα
Θα βρουν χιλιάδες προφάσεις
Που άργησαν
Μα εσύ πια θα ξέρεις
Και μη το ξεχάσεις ποτέ

Μάθημα πρώτο και τελευταίο...
Πάνω από όλους
Να βάζεις την αγάπη της...
Γιατί η αγάπη της...
Σε βάζει πάνω από όλους...

Όλα θα περάσουν...
Τα μάτια του ουρανού
Σύννεφα δεν λογαριάζουν..
Όλα θα περάσουν..

Όταν θα φύγω...

Όταν θα φύγω θα είναι νύχτα
Θα' χει ο ήλιος
Όλο το φως του
Μέσα στη θάλασσα
Με δίχτυ ρίξει
Και τα αστέρια θα κολυμπάνε μες τα νερά της

Θα' χει η σελήνη
Πυγολαμπίδες που θα χορεύουν
Χιλιάδες χρώματα
Θα ταξιδεύουν
Στον ουράνιο θόλο
Και θα μου στρώνουν
Άπειρους δρόμους για να διανύσω

Το φως όλης της πλάσης
Θα' έρθει με μένα
Όταν θα φύγω θα είναι νύχτα
Μόνο για σένα...

Χωρίς εσένα...

Τέλειωσαν οι λέξεις
Την σιωπή μου θα ακούς
Τέλειωσαν τα δάκρυα
Δεν θα ξαναβρέξει μέσα μου

Αν κρατάς εσύ λέξεις
Ή δάκρυα για μένα
Μην τα στείλεις
Θέλω να φύγω γυμνή

Χρόνια με τύλιξαν
Τα λόγια σου
Μαύρα σεντόνια
Με έθαψαν

Φεύγω να πεθάνω
Μέσα από σένα
Και να αναστηθώ
Χωρίς εσένα...