Κανείς...

Θα πεθάνω μια νύχτα
Μοναχός ξεχασμένος
Η μάνα θα κλαίει
Ο πατέρας θα λέει:Τόσο νέος

Θα απομείνει μονάχα
Μια στοίβα λουλούδια
Στον υγρό μου τον τάφο
Και θλιμμένα τραγούδια
Που για σένα τα γράφω

Θα πεθάνω μια νύχτα
Μοναχός ξεχασμένος
Για τους άλλους "ο ξένος"
Για εσένα "κανείς".

Θα πεθάνω μια νύχτα
Και θα γείρω στο χώμα
Να γυρίσω να ζήσω
Στον παράδεισο πίσω
Γιατί τούτος ο κόσμος
Δε χωρά τα όνειρα μου
Δε χωρά η καρδιά μου
Στη δική σου καρδιά

Δε με νοιάζει που θα' μαι
Για τους άλλους"ο ξένος"
Με τρομάζει που είμαι
Για εσένα "κανείς".

Θα πεθάνω μια νύχτα
Μες σε μπόρα φριχτή
Να κυλάει σαν ποτάμι
Όταν έρθεις βροχή
Να νομίζω πως κλαίς
Για εμένα και συ
Να φυσάει ο αγέρας
Στο νεκρό μου κορμί
Και να νιώθω πως παίρνω
Το στερνό σου φιλί.

Μια διαφορά...

Για μένα είπανε πολλά
Και λεν ακόμα στα κρυφά
Γιατί δε μοιάζω με αυτούς
Τους τάχα ανθρώπους τους σωστούς...

Δε βρήκα αγάπη πουθενά
Όλα ήταν προσποιητά
Και οι λίγοι φίλοι στη ζωή
Δε μου σταθήκανε πιστοί

Μια διαφορά πολύ λεπτή
Μια κλίση διαφορετική
Έτσι γεννήθηκα εγώ
Έτσι έχω μάθει και να ζω

Για μένα είπανε πολλά
Και γω ίσως φέρθηκα σκληρά
Μα έχω μάθει στη ζωή
Να τα μετρώ όλα πολύ

Μπορεί να φταίω και εγώ
Δε ξέρω πια τι να σκεφτώ
Όπως τους δέχομαι εγώ
Θέλω και αυτοί να με δεχτούν
Μα δε μπορούν!!!!

Μια διαφορά πολύ λεπτή
Μια κλίση διαφορετική
Έτσι γεννήθηκα εγώ
Έτσι μ' αρέσει και θα ζω
Με αγαπώ!!!!!

Αντίο Οκτώβρη

Αντίο Οκτώβρη...
Χαρά μου που φεύγεις
Μόνο θλίψη μου φέρνεις
Καταχνιά στην ψυχή
Κάθε σου μέρα
Και μία πληγή

Αντίο Οκτώβρη
Το μόνο που αξίζεις
Και σου το χρεώνω
Για αυτό καμαρώνω
Με έχεις κάνει
Πολύ δυνατή...

Ελλάδα

Κι'αν από το μυαλό σου
κλέψουν τις σκέψεις
και τη μνήμη
Και άδειο απομείνει
Σαν παιδιού που πρωτοάνοιξε
Τα μάτια στη ζωή
Μη κλάψεις ..όπως εκείνο..

Κοίταξε γύρω σου
Ψηλά στον ουρανό
Βαθιά στη θάλασσα
Τόσο γαλάζιο!!!

Ακόμα κι'αν δε θυμάσαι
Τίποτα
Απλά κοίτα το γαλάζιο
Και γέμισε την ψυχή σου
Με αυτό
....Αχ Ελλάδα....
Ποιος μπορεί να κλέψει
Τη σκέψη του Έλληνα;
Ποιος μπορεί να του στερήσει
Τη μνήμη;
Που σηκώνει τα μάτια
Και γεμίζει ουρανό!!!!
Που κατεβάζει τα μάτια
Και πλημμυρίζει θάλασσα!!!!

Φεύγουν οι άνθρωποι

Φεύγουν οι άνθρωποι
Άξαφνα
Απροειδοποίητα
Άδικα
Αδειάζουν αγκαλιές
Σπίτια ζωές
Τους λες "καληνύχτα"
Και ενώ προσμένεις
Την αυριανή τους
"Καλημέρα"
Αυτό το "αύριο"
Δεν ξημερώνει ποτέ!!!!

Φεύγουν οι άνθρωποι
Δε φεύγει ποτέ όμως...
Η γλυκιά τους θύμιση
Η ζεστή τους κουβέντα
Το χαμόγελο τους
Το αστείο στα δύσκολα
Δε φεύγει ποτέ
Η ανθρωπιά τους

Τροχαίο....

Περπατάς στο πεζοδρόμιο
Με βήμα βιαστικό
Ανοιχτοί όλοι οι δρόμοι
Στα δεκαεφτά σου χρονώ

Ξάφνου μια λάμψη
Ένα αερικό
Σε παίρνει απ'το σώμα
Πετάς στο κενό

Μπροστά σου ο αίτιος
Σφαδάζει στη γη
Κομμάτια έχει γίνει
Ουρλιάζει με οργή

Εσύ τον αγγίζεις
Αθώα μου ψυχή
Συγχώρεση δίνεις
Με ένα φιλί

Φτερά του δανείζεις
Πετάτε ψηλά
Δυο μάνες θα μείνουν
Χωρίς αγκαλιά

Η μάνα σου σπίτι
Σιδερώνει στολή
Στην παρέλαση θα 'σαι
Στην πρώτη γραμμή

Η μάνα του σπίτι
Μονολογεί
"Δε γύρισε ακόμα
Λείπει κι η μηχανή!!!!

Το τηλέφωνο χτυπάει
Το σηκώνουν και οι δυο
Ποια μάνα πονάει
Πιο πολύ πως να πω

Περπατάς στο πεζοδρόμιο
Με βήμα βιαστικό
Κλείσαν οι δρόμοι
Στα δεκαεφτά σου χρονώ

Όπως εγώ...

Μου είπες ...
"Φύγε και μη γυρίσεις
Ποτέ εδώ"
Δικά σου λόγια
Θυμωμένα
Δε τα μετρώ

Μόνο τα μάτια σου
Διαβάζω
Που μέσα γράφουν
"Μείνε εδώ"

Όταν θα πάψουν
Αυτά τα μάτια
Να με κοιτάζουν
Όπως εγώ
Τότε θα φύγω
Δε με κρατάνε
Όλου του κόσμου
Τα "Σ'αγαπώ"

Τίτλοι τέλους

Ολοκληρώθηκε
Η λήψη
Τραβήχτηκε
όλο το πλάνο
της ζωής μου
Ήρθε η στιγμή
να παιχτεί
το έργο

Γέμισαν την αίθουσα
Γνωστοί φίλοι συγγενείς
Και μερικοί απόλυτα ξένοι
Που αγαπούν την τέχνη...!!!

Η ταινία ξεκίνησε..!!!

Δύο ώρες μετά
λίγο πριν τελειώσει
Με ρώτησες
Εκνευρισμένος
"Εγώ που είμαι;!!!
Πότε θα παίξω;!!!

Περίμενε σου είπα
Τώρα να..σαι...

Είχαν αρχίσει
οι τίτλοι τέλους!!!!!

Ανέβηκα ψηλά

....Ανέβηκα ψηλά
Να πιάσω το πιο καυτό αστέρι της νύχτας
Μα ωσότου φτάσω ξημέρωσε
Ανέτειλε ο ήλιος πίσω από τα βουνά και ανηφόρισε προς τον ουρανό
-Κατέβα γρήγορα...μου φώναξα...
-Κατέβα...
Μην μπαίνεις στο δρόμο του ήλιου
Χαμήλωσε μπροστά του
αν θες να φτάσεις τον ήλιο στείλε την καρδιά σου
αυτή θα τον ξεπεράσει...

Όσα ήθελα να πω...

Δε σχηματίστηκαν λέξεις ακόμα για όσα θέλω να σου πω
Δε φτάνουν τα 24γραμματα
Ούτε χιλιάδες άλλα γράμματα στις ξένες γλώσσες δε φτάνουν...

Ούτε κανείς ζωγράφισε ακόμα όσα θέλω να σου πω
Δε φτάνουν τα χρώματα
Σαστίζει το ουράνιο τόξο δεν έχει άλλα να επιδείξει
Και γω δεν έμαθα να ζωγραφίζω...

Ούτε ποίημα γράφτηκε ακόμα για όσα θέλω να σου πω
Αυτό προσπαθώ τόσα χρόνια να στο γράψω εγώ
Μα καίω ότι γράφω στο λεπτό
Και καταλήγω όπως όλοι
σε κάτι κοινό....

Έξι γράμματα
Δίχως χρώμα
Χωρίς ποίημα
.... Σ'αγαπώ....

Ο Άγγελος μου...

Σε αποχαιρετήσαμε και πήραμε το λεωφορείο ένα τσούρμο παιδιά, καθήσαμε στις πίσω θέσεις αγέλαστοι και αμίλητοι με μια άσπρη μπουμπουνιέρα ο καθενας να ματώνει στα χέρια του

Και κάποιος επιβάτης ρώτησε :
Ποιον παντρέψατε παιδιά;
-Τον Νίκο...
Το είπαμε όλοι ταυτόχρονα και ύστερα χαμογελάσαμε πικρά και αρχίσαμε να τραγουδάμε εκείνο το τραγούδι που αγαπούσες:

Το πουκάμισο το θαλασσί
Μια φορούσα εγώ και μια εσύ
Χρυσή κλωστή και βελονιά
Ποιος θα δικάσει τον φονιά;

.......Στον Νίκο.......

Έχω έναν άγγελο φίλο καλό
που με προσέχει
Τριάντα χρόνια τώρα δίπλα μου αντέχει
Όταν κοιμάμαι τα όνειρα μου σημαδεύει
Μέσα τους μπαίνει και τον ύπνο μου γλυκαίνει

Πιο τυχερός από μένα δεν υπάρχει,έτσι μου είπε,
γιατί έχω φίλους
Και μου άπλωσε το χέρι
μα δεν επρόλαβα ταξίδεψε στ'αστέρι..
Εικοσιδύο χρονώ παλικαράκι
Με ένα ποδήλατο
επέταξε και εχάθη
Στη βροχερή ενός Οκτώβρη
Κυριακή...μοίρα σκληρή

Πικρή πληγή στα δεκαεννιά μου χρόνια
που ζωντανή μες την ψυχή πονάει ακόμα
Μα είχε ορκιστεί πως θά'ταν πάντα φίλος στο πλευρό μου
για αυτό σαν άγγελος υπάρχει στο όνειρο μου

Έχω έναν άγγελο ψηλά
Που με προσέχει
Τριάντα χρόνια ακούραστος
με βλέπει
Και συνεχίζω το τραγούδι
που αγαπούσε
Και στην κοπέλα του συχνά το τραγουδούσε:

Το πουκάμισο το θαλασσί
δεν το ξαναφόρεσες εσύ
Ούτε και γω δεν το φορώ
Χωρίς εσένα δε μπορώ
Χρυσή κλωστή και βελονιά
Ποιος θα δικάσει το φονιά......

Αυτό το λίγο

Αυτό το λίγο
που δε σου έφτασε
που δίνω
είχα μόνο

Με το δικό σου
λίγο
Θα γινότανε
πολύ

Μα εσύ
Ούτε αυτό
το λίγο
δε μου έδωσες

Ευχή καρδιάς....

Και ήταν από εκείνες τις απελπιστικές νύχτες της εφηβείας μου διαλυμένη και απογοητευμένη από ανθρώπους κενούς...που σήκωσα τα μάτια να ατενισω τον ουρανό και είδα ένα αστέρι να πέφτει...
Και προσευχήθηκα σε αυτό το άστρο που έτρεχε προς τη γη να μου στείλει ένα ....αληθινό φίλο
Ευχή καρδιάς!!!!

Περάσαν μέρες και νύχτες το ίδιο μοναχικές
Και το 'χα ολότελα ξεχάσει
Ώσπου ένα βράδυ μιας χειμωνιάτικης Κυριακής...

Άνοιξε η πόρτα,διέσχισες ατάραχα προσπερνώντας δεκάδες ανθρώπους τον δρόμο που μας χώριζε
Στάθηκες μπροστά μου
Ρώτησες το όνομα μου!!!
Για να σιγουρευτείς;
Ζήτησες"Συγνώμη"
Που είχες αργήσει;
'Απλωσες το χέρι σου στο δικό μου και είπες....
-Θέλω να γίνουμε φίλοι
Δε μου είπες "για πάντα"
Θα το θυμόμουν
Δε μου το είπες!!
Αλλά το ήξερα!!
Από το πρώτο λεπτό που κοίταξα μες στα μάτια σου τον ουρανό να μου χαμογελάει
Για να μου δείξει ότι οι ευχές πραγματοποιούνται όταν γίνονται από την καρδιά

Αυτό το βράδυ είδα πάλι ένα αστέρι να πέφτει
Και ευχήθηκα
"Να είσαι γερός φίλε μου"
Και όση ευτυχία έχεις χαρίσει στους ανθρώπους που αγαπάς να ξαναγυρίσει πίσω σε σένα
..............Ευχή καρδιάς........

Ναρκοπέδιο...

Περπάτησα ξυπόλητη
στο ναρκοπέδιο σου
Αυτό που έστησες για μένα να δοκιμάσεις την αγάπη μου

Μια νάρκη σκάλωσε στα δάχτυλα μου
Έμεινα ακίνητη
Αυτό το δέκατο του δευτερολέπτου
που απομένει να σκεφτώ
Δε σκέφτηκα εσένα
Παρακαλούσα να ζήσω...

Και συ είπες...
-Δεν με αγάπησες ποτέ όσο τη ζωή σου....
Είχες ξεχάσει όμως τα λόγια σου...
Να στα θυμήσω;
-θα πεθάνω αν σε χάσω...
μου έλεγες πάντα
Και εγώ παρακαλούσα να ζήσω
Γιατί δεν ήθελα να πεθάνεις
Γιατί σε αγαπούσα περισσότερο από όσο φαντάστηκες....
Περισσότερο και από τη ζωή μου!!!!!

Επιμένω....

Επιμένω...
Τους ανθρώπους να αγαπάω
Επιμένω....
Και την άσχημη πλευρά τους
Υπομένω....

Για όσους λεν πως ειν'τελειωμένοι
Εγώ ψάχνω
την καρδιά τους
την κρυμμένη

Υπομένω
Όταν φέρονται σκληρά εγώ
Υπομένω
Την αγάπη τους να πάρω
Επιμένω

Αν ρωτήσετε γιατί τόσο επιμένω να υπομένω
Η απάντηση μου είναι
Θα πεθάνω...
Όπως όλοι μας μια μέρα θα πεθάνω...
Για το σώμα δε με μέλλει τι θα κάνω...
Έχω όμως μια ψυχή να παραδώσω...
Σε Εκείνον που χρόνια επιμένει
Και την άσχημη πλευρά μου
Υπομένει!!!!!

Ο εαυτός μου

Ήταν κρυμμένος κάτω από το κρεβάτι μου...
Άκουσα το συρτό του λαχάνιασμα
-Τι κάνεις εκεί; ρώτησα
Δεν απάντησε
Κρύφτηκε ακόμα πιο βαθιά

Μετακίνησα το κρεβάτι και τον ξεσκέπασα
-Ποιος είσαι; ξαναρώτησα
-Μην μου κάνεις κακό..εγώ είμαι ...ο εαυτός σου!!!!
μου απάντησε φοβισμένα

Πρώτη φορά τον έβλεπα
Δεν ήταν ο ίδιος που με κοιτούσε καιρό
στον καθρέφτη μου
Με ξεγέλαγε τόσα χρόνια ξεδιάντροπα

Ξαναέβαλα το κρεβάτι στη θέση του...
Ηξερα πια...
Κάτω από το κρεβάτι μου υπήρχε κρυμμένος ο εαυτός μου
Ανακάλυψα τον εαυτό μου
Τον φοβισμένο από την σκιά του εαυτό μου
Και τον άφησα εκεί....
Εκεί χαμηλά στα σκοτεινά που του άξιζε!!!

Όταν ο ήλιος αργεί...

Και έφτασε η νύχτα
Όχι ότι άργησε...
Πάντα στην ώρα της έρχεται,
πολλές φορές και πιο νωρίς

Δεν με ενοχλεί
η βιασύνη της νά' ρθει
Αυτό που με εκνευρίζει
είναι η αργοπορία της να φύγει....
Ίσως πάλι να θυμώνω άδικα μαζί της...
Ίσως μοναδικός φταίχτης να είναι ο ήλιος που αργεί να ανατείλει...

Τα παραμύθια της μαμάς

Δε με μεγάλωσε η μαμά μου με παραμύθια
Μα με νανούριζε μονάχα με αλήθεια σκληρή αλήθεια που με προσπερνούσε και σαν παιδάκι την ψυχή μου τυραννούσε....

Δεύτερο παραμύθι
17/10/1970

Ήρθε ο αδελφός μου!!!!
Μια στάλα μωρό εφταμηνίτικο...
Πρώτη φορά ο μπαμπάς μου χαμογέλασε
Και συ του είπες:
-Αγόρι είναι...αλλά θα ζήσει;
Πόσο σκληρή μαμά που ήσουν!!!
Ούτε ένα λεπτό χαράς
δεν του άφησες να χαρεί το γιο του...

Σαράντα μέρες στη θερμοκοιτίδα
Και συ δίπλα του.....
σωστή ηρωίδα
Ούτε λεπτό δεν έφυγες
από κοντά του...

Τη μέρα που γύρισες πίσω
Δε μπόρεσα να σε αναγνωρίσω
Δε δέχτηκα την αγκαλιά σου
Είχες άλλο μωρό...εκεί βαθειά σου....

Το κοίταζα πάντα με απορία
Τι γύρευε στην αγκαλιά σου;
Γιατί να κλέβει τα φιλιά σου;
Τον χρόνο που έδινες σε μένα
Γιατί να κλέβει από σένα;

Και κει απάνω στο κρεβάτι
Σε μιας γειτόνισσας το σπίτι
Μια κούκλα τεράστια υπήρχε
Ένα ωραίο άσπρο ρούχο είχε
Τη ρώτησα και γω αθώα....
Αν ήθελε να ανταλλάξει
Με το μωρό να την αλλάξει....

Αχ μάνα σε όλα αυτά τα χρόνια
Υπήρξε μέρα που να μη μου το θυμίσεις;
Πώς ήθελα εγώ τον μικρό μας
Με μια κουκλίτσα να ανταλλάξω.....

Μη νοιάζεσαι όμως μάνα
Δυόμιση χρονώ ήμουν παιδάκι
Δε τον αλλάζω τώρα με κανέναν...είναι πολύτιμος για μένα.....
Δε θα'ναι μόνος
Κανείς δεν είναι μόνος όταν έχει αδέρφια.......

Γιατί έτσι τελειώνουν τα παραμύθια μαμά
Εσύ καλά και μεις καλύτερα....

Όχι πιο κοντά

Κοίτα με από κει
Μην έρθεις
Πιο κοντά
Κράτησε
Σε παρακαλώ
Μια μικρή
Απόσταση

Όχι πιο κοντά
Με καις
Και από μακριά

Όχι πιο κοντά

Αληθινός φίλος...

Αν μπορούσα να'βλεπα
μέσα από τα μάτια σου,
ίσως καταλάβαινα
γιατί ακόμα μ'αγαπάς

Ουτέ'να βήμα έκανα
δίπλα σου δε στάθηκα,
με πράξεις μου δε
βοήθησα φίλε όταν πονάς

Ούτε που ταράχτηκα
διόλου εγώ δε βράχηκα,
θεόρατα τα κύματα
όλα μόνος τα περνάς

Ούτε δάκρυα σκούπισα
Ούτε που σ'ακούμπησα,
ούτε που σου πρόσφερα
φίλε μια ζεστή αγκαλιά

Αν μπορούσα να'βλεπα
μέσα από τα μάτια σου,
ίσως καταλάβαινα
γιατί ακόμα μ'αγαπάς

Κάτι θα έκανα σωστό
ψάχνω χρόνια να το βρω,
κάτι θα έκανα σωστό
τόσο για ν'αγαπηθώ

Ξέρω όμως και ας το κρύβω
από εγωισμό,
αυτό πού 'κανα σωστό
βρήκα φίλο...αληθινό !!!!!!!!

......Η Παναγία Γουμερά...

Ψηλά στου Μπέλες
Την κορφή
Μια εκκλησιά
Μοναδική

Η Παναγία η Γουμερά
Φροντίζει και φυλά
Από τα χρόνια τα παλιά
Τον τόπο που γεννήθηκα
Τον πλάτανο που κρύφτηκα
Τη βρύση που ξεδίψαγα
Τις κατηφόρες που έτρεχα
Και έπεφτα και έκλαιγα
Και πάλι σηκωνόμουνα
Για χάρη της κρατιόμουνα
Την ανηφόρα έπαιρνα
Στην αγκαλιά της έφτανα
Με ματωμένα γόνατα
Στου ναού της τα πατώματα
Φιλούσα την εικόνα της
Της άφηνα τα δώρα της
Κερί και προσευχή..
-Έχε με Παναγιά γερή...

Και έπερνα τον κατήφορο
Τρώγοντας το αντίδωρο
Και εκεί απάνω στη στροφή
Έπεφτα πάλι απ'την αρχή...
Μα πάλι σηκωνόμουνα
Καθόλου δε φοβόμουνα
Ήξερα πως η Παναγιά
Κατέβαινε από κει ψηλά
Μαζί μου κατηφόριζε
Το σπίτι μου το γνώριζε
Από το χέρι με έπιανε
Και στην αυλή με έφερνε

Ψηλά στου Μπέλες
Την κορφή
Μια εκκλησιά
Μοναδική

Η Παναγιά η Γουμερά
Αυτή φυλάει το χωριό
Που γεννήθηκα εγώ

Στη Μακρυνίτσα αν βρεθείς
Περαστικέ διαβάτη
Ανηφοριές μη φοβηθείς
Ανέβα να την ασπαστείς
Κι όταν κατήφορο θα βρεις
Μαζί σου Εκείνη ..θά'ρθει

......Πόσο τρομάζω...

Πόσο τρομάζω
όταν λείπεις απ'τη σκέψη,
όταν δεν είσαι πουθενά μες στο μυαλό μου.
Οι άλλοι πίνουν να ξεχάσουν
και γω πίνω,
να θυμηθώ τα μάτια σου
λίγο πριν φύγω.
Αυτά τα μάτια που
με κέρναγαν αγάπη,
αυτά τα μάτια που τα
πότιζα με δάκρυ.

Τρομάζω εαυτέ μου
να κοιτάζω,
καθρέφτες σε κομμάτια
να τους σπάσω.
Μην ξαναδώ ποτέ
αυτό το βλέμμα,
που σ'εδιωξε να ζεις
Χωρίς εμένα.
Μην ξαναδώ ποτέ αυτόν
που μάλλον,
Σε έκανε να πας
με κάποιον άλλον.

Πόσο τρομάζω
που σε έδιωξα μακριά μου,
που σε ξερίζωσα
από την αγκαλιά μου.
Οι άλλοι πίνουν να ξεχάσουν
και γω πίνω,
να θυμηθώ τα λόγια σου
λιγο πριν φύγω.
Αυτά τα λόγια που
μου μίλαγαν μ'αγάπη,
αυτά τα λόγια που
τα πότιζα φαρμάκι.

.....Τι φταίω εγώ;

Είδα τα μάτια σου
Μαύρα μεγάλα
Με πόδια ξυπόλητα
Πατάς στη γη
Σφυρίζουν δίπλα σου
Τα αεροπλάνα
Και οι βόμπες
Πέφτουνε βροχή

Πέφτει η μάνα σου
Πέφτει ο πατέρας
Και συ είσαι ζωντανό
Μες τα χαλάσματα

Και με κοιτάς
Και τους κοιτάς
Πότε εμένα και πότε εκείνους
Δίχως δάκρυα..
Σ'αυτά τα μάτια
Τα μαύρα τα μεγάλα

Τι με κοιτάς;
Τι φταίω εγώ;
Για τη ζωή και για το θάνατο;
Τι φταίω εγώ;
Για την ασχήμια του πολέμου;
Τι φταίω εγώ;
Που αμέτοχα έτσι σε κοιτώ
Και από συγκίνηση δακρύζω
Και μόλις κλείσω την τιβί
Γίνεσαι ανάμνηση θολή
Κάτι που δεν γνωρίζω!!!!

Περίεργοι ανθρώποι...

Περίεργοι ανθρώποι
Ξεφυτρώνουν από παντού!!!
Δεν τους δίνεις καμμιά προσοχή όταν σου μιλάνε
Και εκείνοι συνεχίζουν να στα λένε όλα
Όταν έχουν μέρες να σε δουν
Σου τηλεφωνούν
Στέλνουν μηνύματα
Και σε ρωτούν ..τι κάνεις;
Όταν εσύ....δεν τους παίρνεις ποτέ τηλέφωνο γιατί... βαριέσαι...
Τρέχουν δίπλα σου όταν παθαίνεις κάτι κακό
Ενώ εσύ δεν μαθαίνεις ποτέ
Αν τους συνέβηκε κάτι...
Γιατί δε νοιάστηκες ποτέ να μάθεις...
Έχουν ένα καλό λόγο
Πάντα για σένα...
Ενώ εσύ..δε μιλάς ποτέ για αυτούς γιατί..
Μόνο για τον εαυτό σου μιλάς και νοιάζεσαι

Περίεργοι ανθρώποι
Ξεφυτρώνουν από παντού!!
Να δεις πως τους λένε...!!"Φίλους" νομίζω!!!!

Το ημερολόγιο...

Άδεια τα φύλλα
Στέκουν μπροστά μου
Και το μολύβι
Στα δάχτυλα μου
Απ'τη ζωή μου
Λόγια να γράψει
Ούτε μια λέξη
Να μην αλλάξει

Όταν στη λήθη μου
Βουλιαξω
Τις αναμνήσεις
Να μη χάσω

Άδεια τα φύλλα
Στέκουν μπροστά μου
Καίει το μολύβι
Τα δάχτυλα μου
Ο τρόμος ξάφνου
Με τυλίγει

Γιατί να γράψω
Και να θυμάμαι
Όσα πονάνε
Όταν στη μνήμη μου
Δε θα'ναι;

Γιατί να γράψω
Και να θυμάμαι
Ότι παλεύουν
Όλοι οι άλλοι
Με τόσο κόπο
Να το ξεχνάνε;

Άδεια τα φύλλα
Στέκουν μπροστά μου...
Για ημερολόγιο.....
Τα ποιήματα μου...
Πότε αλήθεια και πότε
Ψέμα...οι αναμνήσεις μου
Για τον καθένα...

Οκτώβρης....

Δε φταίει ο Οκτώβρης
Το ξέρω
Είναι οι μνήμες
Που δεν έχουν στεγνώσει
Και με την πρώτη βροχή
Πλημμυρίζουν

Μνήμες σκληρές
Απώλειας...
Μιας αγάπης...
Μιας φιλίας....
Μιας εφηβείας...

Χρόνια ο Οκτώβρης
Άδειαζε την ψυχή μου
Μια νύχτα του
Βγήκα ξυπόλητη στο
Δρόμο...
Να φύγω απ'ολα
Να ξεφύγω απ'ολα
Έβρεχε πάλι...
Κάθε φορά έβρεχε...

Δεν φταίει ο Οκτώβρης
Το ξέρω...
Ούτε η βροχή φταίει...
Ήταν φίλη μου
Όλα τα χρόνια
Μάζευε τα δάκρυα μου
Της πρώτης αγάπης
Που δεν έζησα
Του πρώτου φίλου
Που έχασα
Της πρώτης μου ήττας
Απέναντι στη ζωή

Και ένα πρωί
Τά' στειλε όλα
Στον Οκτώβρη
Και κλαίει ακόμα...

Τι προσκυνάτε;

Τα ουράνια κλαίνε
Φόρεσαν γκρίζα στολή...
Και ο άνεμος ζητάει απ'τα δέντρα να προσκυνήσουν
Στο πέρασμα του...
Σκύβουν...για να τον καλοπιάσουν

Στα πόδια μιας λεύκας έχει κουρνιάξει ένας άστεγος
Μια κουβέρτα ένα χάρτινο κιβώτιο τα υπάρχοντα του
Όλα μούσκεμα...
Μαλώνει με τα κλαδιά που λυγάνε
-Τι προσκυνάτε ωρέ; φωνάζει
-Τι προσκυνάτε;

Ο άνεμος σκορπάει τη φωνή του και μου την φέρνει
Χιλιόμετρα πέρα εγώ ζω...
......Στον κόσμο μου.....
Μέσα στο δωμάτιο μου....
Τυλιγμένος στη στεγνή μου κουβέρτα.....στο μαλακό μου κρεβάτι......ακούω τις φωνές του.....
-Τι προσκυνάτε ωρέ;

-Στα δέντρα μιλά ο τρελός.....
συμπεραίνω...... και κοιμάμαι

Να θυμηθώ...να ξεχάσω.

Το υποσχέθηκα πολλές φορές στον εαυτό μου
Και το παράβηκα άλλες τόσες
Και έχω κουράσει τη μνήμη μου προσπαθώντας να το αθετήσω...
Μαζί με αυτό ξεχνώ τα πάντα
Προσπαθώντας να σβήσω ότι πονάει σβήνω και τα όμορφα...
Ποια όμορφα;
Δε θυμάμαι!!!!

Και έχω καταλήξει
Τα μόνα που μένουν
Όταν επανέρχεται η μνήμη
Να'ναι όσα δε πρέπει να θυμάμαι
Κάτι θαρρείς μέσα μου
Παλεύει να μη τα ξεχάσω
Τα άσχημα!!!!
Όχι τα όμορφα!!!
Γιατί...πως να ξεχάσεις....
Κάτι που δεν υπάρχει;

Ξημέρωσε πάλι;...

Δε θέλω να γράφω
Θλιμμένους τους στίχους
Όμως σαν βγαίνω
Απ' του σπιτιού μου τους τοίχους
Δεν κάνω ένα βήμα
Χωρίς να μου πούνε:

Ξημέρωσε πάλι....
Πώς θα την παλέψω;
Πρώτη του μήνα.....
Πώς να πληρώσω;
Έμεινα άνεργος....
Ποιος θα με πάρει;
Αρρώστησα πάλι.....
Δεν έχω ασφάλεια
Μου παίρνουν το σπίτι....
Τόση κατάντια
Το παιδί μου ζητάει....
Τι να του δώσω;
Το παιδί μου θα φύγει.....
Το παιδί μου...έχει φύγει...

Δε θέλω να γράφω
Μα η νύχτα μεγάλη
Την πατρίδα σκεπάζει
Και στους στίχους μου βάζει
Μια αλήθεια σκληρή

Το παιδί σου θα φύγει Ελλάδα
Και εσύ σιωπηλή....
Το παιδί σου έχει φύγει Ελλάδα
Και συ... ορφανή.....

Η φωτιά...

Όπου ξεσπάσει η φωτιά
Εκεί καίει
Οι υπόλοιποι ζεσταίνονται από τη φλόγα και λένε
-Τι ζέστη και αυτή σήμερα;
Ή
-Ευτυχώς ζεσταθήκαμε και απόψε
Είχε πολύ κρύο ...πριν....

Όπου ξεσπάσει η φωτιά
Εκεί καίει...
Οι υπόλοιποι δεν βλέπουν
Αυτόν που καίγεται
Μα και να τον δουν... λένε
-Ας πρόσεχε....και λίγο....
Ας μην έπαιζε με τη φωτιά
Ή
-Καλά έπαθε!!!!

Όπου ξεσπάσει η φωτιά
Λοιπόν....εκεί καίει....

Μα ...όταν δε την σβήνει κανείς
Και προχωρήσει
Τα σχόλια σταματούν

Γιατί όταν θεριέψει η φωτιά
Όλοι καίγονται...
Πριν προλάβουν καν....
Να σχολιάσουν!!!!

Πονάω.

Πονάω..όχι για μένα
Για τον πόνο τον ασήκωτο μιας μάνας
Που έχασε τον καρπό της

Μόνο τα δέντρα
Δε σκύβουν
Όταν πέφτει ο καρπός 

Πώς μια μάνα 
Να γίνει δέντρο;
Να στέκεται αγέρωχα;
Να κοιτάζει τον καρπό της
Διαλυμένο στο χώμα;

Πονάω...μα ο πόνος μου
Χαλίκι στο βουνό του πόνου της

Να γίνω εγώ δέντρο
Να αγκαλιάσω το κορμί της
Να γίνω θάλασσα
Να μαζέψω τα δάκρυα της
Να γίνω άνεμος
Να σκορπίσω τα λόγια της
Να ακουστούν παντού
Να μοιραστεί ο καημός της
Μήπως και κοπάσει

Μα δεν κοπάζουν
Οι μεγάλες καταιγίδες
Αλίμονο!!!!
Ακόμα και τα δέντρα τα σκύβουν
Και τα ξεριζώνουν!!!