Εκεί στα 32 με τρία παιδιά αγόρια ατίθασα, μαύρη ημέρα εξημέρωσε για σένα.
Με μιας σβήστηκε ο ήλιος
και μέσα στην ψυχή και μέσα στα μάτια.
Αχ.. σαν την μονάκριβη σου κόρη αποχαιρέτησες, νήπιο ακόμα, από δικό σου λάθος που ποτέ σου δε συχώρεσες, η φλέβα έσπασε των ματιών σου από το κλάμα.
Μαζί με το δικό της φως και το δικό σου φως έσβησε για πάντα.
Κι όταν τα καλοκαίρια, χρόνια μετά, στην αγκαλιά σου εγώ χωνόμουνα με αγκάλιαζες σφιχτά και το όνομα μου όλο ψιθύριζες με τόση γλύκα που ούτε η μάνα μου.
"Σοφούλα μου"έλεγες και έκλαιγε η φωνή σου.
Κι εγώ δεν ήξερα..παιδί ήμουν...πως να καταλάβω...πως δεν αγκάλιαζες εμένα μα τη μικρή σου, που το όνομα της κουβαλούσα.
Κι όλο με φίλαγες και μού 'λεγες "σε βλέπω"
Ήξερες το χρώμα των μαλλιών και των ματιών μου κι εγώ απορούσα
πώς με κοιτούσες δίχως φως.
" Κλείνω τα μάτια και σας ονειρεύομαι" μου μαρτυρούσες.
"Στα όνειρα μου ο θεός με συχωράει".
Κι ήταν και κείνος ο μικρός ο εγγονός σου, που δε σε πίστευε ποτέ πως δεν κοιτάζεις, σκοπό το έβαλε μια μέρα να σε ξεμπροστιάσει να πει σε όλους πως κοιτάς, πως είναι ψέμα, ότι σου στέρησε η ζωή αυτά τα μάτια.
"Έλα γιαγιά δεν έχει άλλο σκαλοπάτι"
έτσι σου είπε.
Μα εσύ δε ξεγελάστηκες.
"Αχ παλικάρι μου, θες να με σκοτώσεις; ακόμα δύο έχει"
"Βλέπεις γιαγιά; Βλέπεις!!!
Βλέπει η γιαγιά μου, ψέματα μας λέει"
Μα εσύ μετρούσες.
Σοφία Τανακίδου
31/8/18
Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου θεία Δέσποινα, που αν και τυφλή, φώτιζε με την αγάπη της τις καρδιές όλων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου