Νεοέλληνας.

Αφήνω τη μνήμη
στου χρόνου τη λήθη
Το αρχαίο το πνεύμα
για πάντα ξεχνώ

Ιστορία δεν έχω
Καταργώ το θεό μου
και τη γλώσσα σκοτώνω
φριχτά λησμονώ.

Σε ένα κόκκο της άμμου
Σε μια στάλα βροχής
Στην αχτίδα του ήλιου
την πατρίδα θα δεις.

Μόνο μέσα σε μένα
δε θα δεις πουθενά,
γιατί ζω χωρίς μνήμη
και τη θάβω βαθειά.

Μα ξυπνά η Αντιγόνη
πού 'ναι αιώνες θαμμένη
και αδερφό με φωνάζει
και στο σώμα μου μπαίνει.

Την καρδιά μου ταράζει
και ξυπνώ απ 'τη λήθη
και σαν να ήμουνα ρήτωρ
να μιλάω στα πλήθη

Φωνάζω για αξίες
και το πνεύμα το αρχαίο
Νεοέλληνας που είδε...
της πατρίδας το ωραίο.

Σοφία Τανακίδου