Ανείπωτη χαρά

Ανέβηκε πάνω στο άσπρο του άλογο.
Περασμένο το όπλο στη μέση.
Δε θα πήγαινε για κυνήγι.
Ούτε για πόλεμο.
Σήμερα είχε χαρά.
Θα ροβολούσε με το άλογο όλο το χωριό να το φωνάξει.
Απόκτησε γιο.
Ύστερα από πέντε κορίτσια επιτέλους
Ένας γιος.
Είχε φορέσει τα καλά του γυάλισε και καθάρισε το όπλο.
Θα σημάδευε ψηλά.
Ψηλά στο θεό.
Να τον ακούσει
Να τον ευχαριστήσει για το δώρο ζωής που τού 'στειλε.
Μα ξάφνου το άλογο τινάχτηκε.
Φίδι είδε;
Ξωτικό;
Δε πρόλαβε να ανακαλύψει τι το τρόμαξε. Πρόλαβε μόνο να ακούσει τη ριπή κι είδε το αίμα να αναβλύζει βγαίνοντας απ' το κορμί του.
Κάποιοι είπαν "έφυγε χαρούμενος"
Ανείπωτη χαρά!!!
Που εκεί τελείωσε.
Γιατί του γιου του το γέλιο έκλεψε κείνη τη μέρα.
Το παιδί δε χαμογέλασε ποτέ.

Σοφία Τανακίδου