Η ψυχή

Γεμάτη τρύπες ήταν.
Τις μπάλωνε τις ξαναμπάλωνε.
Πότε με τα χέρια της, πότε με τη βοήθεια άλλων.
Δεν τα κατάφερνε.
Από παντού άνοιγαν περισσότερο κάθε φορά.
Στο τέλος το αποφάσισε.
Τέρμα το μπάλωμα.
Θα ζούσε έτσι.
Με αυτές τις τρύπες.
Μέσα απ' τα κομμάτια της.

Σηκώθηκε από το πάτωμα.
Από το σκοτάδι βγήκε.
Στο φως φανερώθηκε.
Άπλωσε τα χέρια ψηλά.
"Εδώ είμαι,
κομμάτια αλλά ζωντανή"φώναξε.
Κι ο ζωοδότης ήλιος τρύπωσε μέσα της από παντού και έμεινε εκεί για πάντα.

Σοφία Τανακίδου

Καλημέρα ψυχή μου....