Στα όνειρα μου σας βλέπω.

Εκεί στα 32 με τρία παιδιά αγόρια ατίθασα, μαύρη ημέρα εξημέρωσε για σένα.
Με μιας σβήστηκε ο ήλιος
και μέσα στην ψυχή και μέσα στα μάτια.
Αχ.. σαν την μονάκριβη σου κόρη αποχαιρέτησες, νήπιο ακόμα, από δικό σου λάθος που ποτέ σου δε συχώρεσες, η φλέβα έσπασε των ματιών σου από το κλάμα.
Μαζί με το δικό της φως και το δικό σου φως  έσβησε για πάντα.

Κι όταν τα καλοκαίρια, χρόνια μετά, στην αγκαλιά σου εγώ χωνόμουνα με αγκάλιαζες σφιχτά και το όνομα μου όλο ψιθύριζες με τόση γλύκα που ούτε η μάνα μου.
"Σοφούλα μου"έλεγες και έκλαιγε η φωνή σου.
Κι εγώ δεν ήξερα..παιδί ήμουν...πως να καταλάβω...πως δεν αγκάλιαζες εμένα μα τη μικρή σου, που το όνομα της κουβαλούσα.
Κι όλο με φίλαγες και μού 'λεγες "σε βλέπω"
Ήξερες το χρώμα των μαλλιών και των ματιών μου κι εγώ απορούσα
πώς με κοιτούσες δίχως φως.
" Κλείνω τα μάτια και σας ονειρεύομαι" μου μαρτυρούσες.
"Στα όνειρα μου ο θεός με συχωράει".

Κι ήταν και κείνος ο μικρός ο εγγονός σου, που δε σε πίστευε ποτέ πως δεν κοιτάζεις, σκοπό το έβαλε μια μέρα να σε ξεμπροστιάσει να πει σε όλους πως κοιτάς, πως είναι ψέμα, ότι σου στέρησε η ζωή αυτά τα μάτια.
"Έλα γιαγιά δεν έχει άλλο σκαλοπάτι"
έτσι σου είπε.
Μα εσύ δε ξεγελάστηκες.
"Αχ παλικάρι μου, θες να με σκοτώσεις; ακόμα δύο έχει"
"Βλέπεις γιαγιά; Βλέπεις!!!
Βλέπει η γιαγιά μου, ψέματα μας λέει"
Μα εσύ μετρούσες.

Σοφία Τανακίδου
31/8/18

Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου θεία Δέσποινα, που αν και τυφλή, φώτιζε με την αγάπη της τις καρδιές όλων μας.

Περιμένοντας τους ψαράδες.

Ήρθαν
Εκεί ατάραχη υπομονετικά τους περιμένει
Να δεθεί η βάρκα στην ακτή.
Να βγουν στη στεριά οι ψαράδες.
Κι ύστερα τα κασόνια με τα ψάρια που ακόμα σπαρταράνε.
Στέκεται ατάραχη
μα μέσα της ικετεύει.
Να 'ναι καλή η ψαριά
και χαρούμενος ο αφέντης της.
Να μην την εξεχάσει.
Στο πρώτο της νιαούρισμα που θα τον καλοσωρίσει το μερτικό της να του δώσει.
Κι οι γλάροι από ψηλά να τη ζηλέψουν
Ίσως προσπαθήσουν να της το κλέψουν
Μα έχει νύχια κοφτερά
Μα έχει αφέντη τον ψαρά
Στα δύσκολα θα 'ναι προστάτης.
Αρκεί η ψαριά να'ναι καλή
αν είναι σαν τη χθεσινή
θα ταίσει και τα τρία παιδιά της.

Σοφία Τανακίδου
30/8/18

Εμπνευσμένο από τον υπέροχο πίνακα της φίλης μου ζωγράφου  Βασιλική Σωτηριάδου
Την ευχαριστώ για την έμπνευση!!!

Πόσες Ιθάκες.

Αχ πόσες Ιθάκες έταξες.
Ναύλωσες και καράβι.
Μα δεν είχες χώρο για μένα,
μου μήνυσες να περιμένω.

Πόσο να περίμενα;
Έφυγα κι εγώ με βάρκα
εκεί άνετα χώρεσα!

Αχ πόσες Ιθάκες
χωρίς εσένα γνώρισα.

Σοφία Τανακίδου

Αγγελικός έρωτας.

Τα φτερά με προσοχή,
χάμω άφησε στη γη.
Άνθρωπος ποθεί να γίνει,
να ενωθεί μόνο με κείνη.
Να τη νιώσει στο κορμί του,
η μοναδική ευχή του.
Μια νύχτα δίπλα της να ζήσει,
στο "σ' αγαπώ" της να ξεψυχήσει.
Μες στο κορμί της όταν μπήκε,
με τα φτερά του ξαναβγήκε.
Έρωτας αγγέλους φτιάχνει,
τους ανθρώπους
κάνει στάχτη.

Σοφία Τανακίδου

Πανσέληνος.

Έχει και κει πανσέληνο;
Την βλέπεις;
Δίχως εμένα την κοιτάς;
Και δε σου λείπω;
Κλείσε τα μάτια ένα λεπτό.
Κλείσε τα μάτια σου να δω
πόσα σκοταδια ο ουρανός
φυλάει κρυμμένα
Ούτε πανσέληνο κοιτώ
Ούτε ένα άστρο οδηγό
Κλείνεις τα ματια
Κι όλα χάνονται για μένα.

Σοφία Τανακίδου

Μένει η ψυχή.

Εγώ αφήνω την ψυχή μου 
στο χαρτί
και κείνο λέξεις ζωγραφίζει
στη στιγμή.

Σε κάθε γράμμα που διαβάζεις
είμαι εγώ
κάθε ανάσα μου
και όνειρο
τρελό.

Ότι κι αν κλέψεις
απ' της ζωής μου
το χαρτί
δεν θά 'σαι εσύ.

Σβήνεις το όνομα
μα μένει η ψυχή.

Σοφία Τανακίδου

Νεοέλληνας.

Αφήνω τη μνήμη
στου χρόνου τη λήθη
Το αρχαίο το πνεύμα
για πάντα ξεχνώ

Ιστορία δεν έχω
Καταργώ το θεό μου
και τη γλώσσα σκοτώνω
φριχτά λησμονώ.

Σε ένα κόκκο της άμμου
Σε μια στάλα βροχής
Στην αχτίδα του ήλιου
την πατρίδα θα δεις.

Μόνο μέσα σε μένα
δε θα δεις πουθενά,
γιατί ζω χωρίς μνήμη
και τη θάβω βαθειά.

Μα ξυπνά η Αντιγόνη
πού 'ναι αιώνες θαμμένη
και αδερφό με φωνάζει
και στο σώμα μου μπαίνει.

Την καρδιά μου ταράζει
και ξυπνώ απ 'τη λήθη
και σαν να ήμουνα ρήτωρ
να μιλάω στα πλήθη

Φωνάζω για αξίες
και το πνεύμα το αρχαίο
Νεοέλληνας που είδε...
της πατρίδας το ωραίο.

Σοφία Τανακίδου

Δίχως φως μέσα μας

Κι έπεσε η νύχτα με λύσσα πάνω  στις ανθρώπινες ψυχές
Όλοι θεριά ξύπνησαν.
Ο ήλιος ανέτειλε στον ουρανό όπως πάντα,
στις καρδιές δεν τα κατάφερε.
Πώς να σε αγαπήσω δίχως φως μέσα μου;
Πώς να σε αγαπήσω δίχως φως μέσα σου;

"Αν δεις το θεριό το νικάς"
μου φώναξε ο ήλιος.
Το είδα,
μα να το σκοτώσω
δεν μπόρεσα,
γιατί εσύ το δικό σου δεν βλέπεις!!
Όσα και να σκοτώσω θεριά τα δικά σου -που δε βλέπεις- με νικάνε ξανά.

Να βγω μόνη στο φως;
Δίχως εσένα.. σκοτάδι το φως μου

Σοφία Τανακίδου

Δεν ακούτε;

Ακούω ένα μωρό να κλαίει
Δε ξέρω ποιο είναι
Κάπου στη γειτονιά ...
Κλαίει ακατάπαυστα.
Κανείς δεν το ηρεμεί
Είναι μόνο του;
Κανείς δεν το αγκαλιάζει;
Μα δεν το ακούνε;
Κανείς δεν του λέει παραμύθια να το αποκοιμήσει;

Ρωτώ όλους τους γειτόνους
Δεν υπάρχει μωρό στη γειτονιά λένε
Όλη μέρα
Όλη νύχτα
Κλαίει...μα μόνο εγώ το ακούω;

Σοφία Τανακίδου

Δάκρυα χαράς.

Αν η ζωή,
μου έχει γραμμένα
δάκρυα για σένα,
δε θα τα στερήσω
απ' τα μάτια μου.
Φρόντισε μόνο
να μ' αγαπάς
για νά'ναι
δάκρυα χαράς!

Σοφία Τανακίδου

Το ίδιο σ' αγαπώ

Απ' την μέρα που σε αγάπησα
Δεν έχει αλλάξει τίποτα
Το ίδιο σ' αγαπώ
Η μάλλον άλλαξε κάτι...
Μεγαλώνοντας εγώ μεγάλωσε και η αγάπη μου.
Κι αν δεν το λέω συχνά είναι γιατί στις πράξεις το κρύβω.
Εκεί το σ' αγαπώ μου κοιμάται
Κάπου κάπου το ξυπνάω, στα χείλη το ακουμπάω
Κάπου κάπου το γράφω και εδώ...

Σοφία Τανακίδου

Το γράμμα

Το πρώτο γράμμα σου
Και τελευταίο...
Και στο τελείωμα του
Ένα σ'αγαπο

Αχόρταγο το Σ'αγαπω
Μεσ'το δικό σου στόμα
Μα φεύγουν γίνονται πουλιά
Τα λόγια σου περαστικά
Και τα ξεχνάει με το χρόνο η καρδιά

Γι'αυτο φιλώ με προσοχή
Το μόνο γράμμα σου...
Απόδειξη γραπτή
-Χειροπιαστη - για μένα
Όταν στις μαύρες μου βυθιζομαι
Και από τον κόσμο απελπιζομαι
Δεν το διαβάζω όλο το γράμμα σου
Μόνο το τελείωμα του

Το σ'αγαπο
Είναι εκεί...
Με όμικρον ντυμένο
Μοναδικό και αγαπημένο
Μόνο για μένα είναι γραμμένο...

Σοφία  Τανακιδου

Απώλεια

Κρεμάει το παλτό του.
Τα κορδόνια του λύνει.
Τα παπούτσια να βγάλει.
Στις μύτες πατάει
Να μη τη ξυπνήσει.
Ξαπλώνει στο κρεβάτι
Πάντα δεξιά της.
Εκεί στη γωνίτσα στην άκρη.
Να μην ενοχλήσει.

Το πρωί ετοιμάζει
Τον πρώτο καφέ τους.
Γλυκό όπως τον πίνει.
Και το κουλουράκι
Στο πλάι.

Ο καφές στο φλυτζάνι του
Άδειος.
Ο δικός της ακόμα γεμάτος.
Με το κουλουράκι στο πλάι.
-Δεν θα πιεις; τη ρωτάει
Μα δεν απαντάει.....
-Δεν θα φας; τη ρωτάει
Μα δεν απαντάει....

Βγαίνει στο δρόμο
Στο γνώριμο μέρος της πάει.
Εκεί που του είπαν
-Εδώ θα ανάβεις το καντηλάκι.
Πάνω στο μάρμαρο
Έχει σκαλισμένο
Το όνομα της.
Ανάβει το φιτίλι
Στη φλόγα σαστίζει.
-Τι θέλω εδώ; ψιθυρίζει
Και πέρνει το δρόμο ξανά πάλι πίσω...

Κρεμάει το παλτό του.
Τα κορδόνια του λύνει.
Τα παπούτσια να βγάλει.
Στις μύτες πατάει
Να μη τη ξυπνήσει.
Ξαπλώνει στο κρεβάτι.
Πάντα δεξιά της.
Εκεί  στη γωνίτσα στην άκρη
Να μην ενοχλήσει....

Σοφία Τανακίδου
6/10/17

Ο άγγελος

Τον ακούω.
Κτυπά τα ατσάλινα φτερά του.
Και ακονίζει το σπαθί του.
Φτιάχνει φτερά.
Στα κολλάει στην πλάτη.
Κι εγώ τα ξεκολλώ.
Πονάς μάνα;
Δεν απαντάς.
Δεν με ακούς...
Μόνο σφίγγεις το χέρι μου.
Στα δάχτυλα σου.
Τρομερή δύναμη...
Και εκείνος φτιάχνει φτερά.
Πάλι..Τα σπάω..

Μικρή με φώναζες "αγγελοπαρμένη".
Το παραμύθι σου θυμάμαι.
- Ήρθε ο Άγγελος να πάρει τον παππού σου
και συ του χαμογέλασες μέσα από την κούνια.
Μωράκι ήμουν μάνα .
Και τον άφησα.
Απόψε όμως μπορώ να τον νικήσω.
Και τα φτερά που σου φτιάχνει να τα σκίσω.

Τινάζει τώρα τα φτερά του.
Και γελάει.
Καίει η ανάσα του
στο αυτί μου όταν μιλάει.
- Μία γυναίκα όταν γίνεται μητέρα
Φτιάχνει φτερά στην πλάτη κάθε μέρα.
Όσα φτερά δικά μου και να σπάσεις
Φτερά της μάνας δεν μπορείς
Να τα πειράξεις.

Πως να τα σπάσω τα φτερά της
Άγγελε μου.
Ένα φτεράκι της και γω
είμαι του ανέμου.
Τόσα παιδιά.
Τόσα φτερά.
Πώς να χαλάσω;
Πώς να τα σπάσω;

Αχ Άγγελε μου.
Δως μου την δύναμη να τρέξω.
Όταν πετάξει η ψυχή να την προλάβω.
Θα έχω ακόμα τόσα να πω
Να της μιλήσω.
Γιατί άλλη μάνα στη ζωή
Δεν θα γνωρίσω.
Γιατί άλλη μάνα στη ζωή
Δεν θα αγαπήσω.

Σοφία Τανακίδου
27/5/17

Μάνες καρδιάς.

Στις μάνες που δεν είχαν το προνόμιο
να γεννήσουν,
αλλά απέραντη καρδιά να σου χαρίσουν.

Μάνα δεν είναι το κορμί που σε γεννά,
είναι η καρδιά που σε αγαπά.
Που φτιάχνει ατσάλινα φτερά.
Που ανοίγει δρόμους να διαβείς.
Που σε αγκαλιάζει αν φοβηθείς.
Που στρώνει όνειρα στη γη
Και ήλιους στην ψυχή σου.

Ήλιους που να φωτίζουνε
όλα τα όνειρα σου
Και δρόμους που αξίζουνε
να απλώνεις τα φτερά σου.

Σοφία Τανακιδου
Copyright ©

Αφιερωμένο στη γιαγιά μου Μαρούλα
Που ήταν μάνα καρδιάς!

Ένα μικρό νησί.

Ένα μικρό νησί η ψυχή μου
Πλημμυρισμένο
Θάλασσα κι ουρανό.
Κι εσύ δε χώρεσες
Έμεινες απέξω...
Κι ας ήθελα νά ήσουν
ο μόνος ναυαγός μου εσύ.

Σοφία Τανακίδου
17/8/18

Λησμόνησες

Θα πω πως απλά λησμόνησες
Αλλιώς
να το εξηγήσω
δε γίνεται.
Πονάει αν πω
πώς δε μ'αγάπησες ποτέ
Πονάει αν πω
πώς όλα ψεύτικα ήταν.
Για αυτό
Θα ξαναπώ
Ότι λησμόνησες...
Λησμόνησες πως μ'αγαπάς...
Να στο θυμίσω;

Σοφία Τανακίδου

Μη σκύβεις το κεφάλι

Δεν έκλαψες για το σπασμένο τραπέζι για τη διαλυμένη τηλεόραση για το δωμάτιο που είχε γίνει σαν αρένα μάχης.
Θα τα συμμάζευες όλα αυτά.
Μισή ωρίτσα δουλειά παραπάνω.
Τα πράγματα τα αντικαθιστάς
Ένα καινούργιο τραπέζι.
Μια καινούργια τηλεόραση.
Και δε μένει τίποτα να σου θυμίζει...
Γιατί και την μνήμη την κλειδώνεις με το έτσι θέλω σε μονοπάτια του μυαλού απροσπέραστα.
Μα έλα όμως..που όταν σκύβεις το κεφάλι εκεί στη μέση του δωματίου στέκεται ακίνητη , μια μικρή οπή στο πάτωμα, αδιάκριτα φανερή,να ξεχειλίζει μνήμες...
Ε..μη σκύβεις και συ το κεφάλι
Μην το σκύβεις άλλο!!!

Σοφία Τανακίδου

Ακόμα μια αναβολή

Ακόμα μια αναβολή
Τις είχε συνηθίσει πια
Από αναβολή σε αναβολή πήγαινε διαρκώς.
Είκοσι χρόνια αναβολών
Και στον καθρέφτη κρεμούσε ένα ένα τα θέλω που ανέβαλε.
Ώσπου μια μέρα δεν έβλεπε πια το είδωλο του.
Σβήστηκε;
Χάθηκε;
Είχε πεθάνει και δεν τό'χε καταλάβει;
Όχι..όχι..μια τελευταία αναβολή είχε πάρει...
Βγήκε το είδωλο του απ' τον καθρέφτη.
Βγήκε από μέσα του και έτρεξε να ζήσει χωρίς αναβολές.

Σοφία Τανακίδου

Τα μάτια.

Κι ήταν εκείνο το βλέμμα που άλλαξε τα πάντα.
Ένα βλέμμα μόνο πριν καν μιλήσει.
Κι όταν τα λόγια σκληρά κατάκριναν τα λάθη
ήταν ήδη αργά για να πληγώσουν.
Ούτε καν τα άκουσε.

Τα μάτια που αγαπάς πιο γρήγορα σε σκοτώνουν

Σοφία Τανακίδου

Ποτέ.

Ποτέ δε θα μάθω το άδικο να βλέπω και να σωπαίνω
Να κλείνω τα μάτια και να λέω δε συμβαίνει.
Ποτέ δε θα μάθω το δίκιο να κρύβω μες στο σκοτάδι.
Να ανοίγω τα μάτια και να λέω δεν ήρθε το βράδυ.
Ποτέ δε θα μάθω.
Ποτέ όσο ζω.
Κι ας το πληρώνω με τρόπο ακριβό.
Ποτέ δε θα πάψω
Στο φως να κοιτώ.

Σοφία Τανακίδου

Ούτε ένα αγκάθι.

Τα αγαπημένα μου λουλούδια τα κόκκινα τριαντάφυλλα ήταν πάντα.
Μα και να μην ήταν θα γίνονταν.
Γιατί ήταν τα πρώτα που μου χάρισες.
Κι αυτά που λένε..για τα τριαντάφυλλα πως τάχα έχουνε αγκάθια που τρυπάνε την καρδιά και εκεί οφείλεται το κόκκινο χρώμα τους..ψέματα, ψέματα όλα.
Ούτε ένα αγκάθι δε βρήκα στα δικά σου
Ούτε ένα ....

Σοφία Τανακίδου

Ο κομπάρσος

Θέλω να εξαφανιστώ.
Ξέρεις..όπως γίνεται στις ταινίες που φεύγεις και δε σε ψάχνει κανένας, δε σε θυμάται κανένας, δε νοιάζεται κανένας.
Αυτό μόνο θέλω.
Μα λίγες ώρες μόνο χάνομαι και τηλεφωνούν μου στέλνουν μηνύματα.
Έρχονται χτυπάνε την πόρτα φωνάζουν το όνομα μου.
Με κάθε τρόπο με ψάχνουν!!!
Και σκέφτηκα να τους το πω...έτσι απλά να τους το γράψω μήπως και το καταλάβουν
Μη νοιάζεστε άλλο!!
Μη με ψάχνετε άλλο!!!
Θέλω να εξαφανιστώ!
Από τη ζωή σας.
Από τη σκέψη σας.
Από την καρδιά σας.
Για πάντα!!!
Να μη πονάτε για μένα
Να μη με αγαπάτε
Να μη με θυμάστε καν
Σβήστε με!!!
Σβήστε με πανάθεμα από τη μνήμη σας
Εξαφανίστε με !!!
Πώς το καταφέρνουν αυτό στις ταινίες;
Πόσο εύκολα εξαφανίζουν τον πρωταγωνιστή;
Στο κάτω κάτω ένας απλός κομπάρσος είμαι εγώ..χωρίς αξία... ξεχάστε με...να τελειώσει κάποια στιγμή αυτό το ηλίθιο έργο τελικά!!!

Σοφία Τανακίδου

Έφυγες

Στον Κώστα..εις μνήμην
15/8/97

Έφυγες..
Το πιο όμορφο ξημέρωμα του Αυγούστου, γιορτή από μια μάνα τραγική, που είδε το παιδί της σταυρωμένο στου Γολγοθά την άκαρπη κορφή.

Έφυγες...
Και άφησες και συ πίσω μια μάνα, μια δεύτερη θλιμμένη Παναγιά, που χρόνια κουβαλούσε τον σταυρό σου και έλπιζε βαθιά στην γιατρειά.

Έφυγες...
Παρασκευή Μεγάλη Δεκαπενταύγουστο της Παναγιάς, ανοίξανε διάπλατα τα ουράνια, ανοίξανε χιλιάδες αγκαλιές, κατέβηκαν οι άγγελοι γοργά, σου φόρεσαν ολόλευκα φτερά ..και έφυγες μαζί τους έτσι απλά...

Έφυγες...
Και άδειασε το σπίτι κι η καρδιά μας, άδειασε της γης η αγκαλιά, μα του ουρανού σε πρόσμενε η αγάπη κι η Παναγιά που σε αγκάλιασε θερμά.

Έφυγες...
Μα ο πόνος που εδώ δεν έχει σβήσει, ωκεανοί τα δάκρυα και βουνά, εσένα δεν σε έχει καν αγγίξει ...
εσύ πετάς με των αγγέλων τα φτερά που είναι δικά σου τώρα πια...

Σοφία Τανακίδου
15/8/1997

Αν δε με ονειρεύεσαι..

Αν δε με ονειρεύεσαι
Γιατί κοιμάσαι;

Σοφία Τανακίδου.

Τα σ' αγαπώ

Πολλές φορές δε μίλησα.
Είπα θα μιλήσουν τα μάτια και οι πράξεις μου.
Τα σώπασα τα σ'αγαπώ  κι αυτά τα λίγα που είπα τα μετάνιωσα
Ίσως όχι για τους άλλους μα να για μένα το σ' αγαπώ
ήταν θηλιά.
Κρεμόταν σαν αγχόνη απ' τα χείλη και μ'έπνιγε.

Στο πρώτο που μαρτύρησα πέρασα τη θηλιά μονάχη μου  ψυχοραγγούσα  μερόνυχτα.
Στο δεύτερο το φρόντισαν άλλοι, ομολογώ λίγο πιο χαλαρά από μένα.
Ε... το τρίτο πια το σ'αγαπώ το σκότωσα πριν να το πω.
Το τέταρτο το άργησα πολύ και στη θηλιά του αγκιστρώθηκα γερά.
Πότε πατούσα στο σκαλί και πότε στο κενό χωρίς ανάσα
Κι ορκίστηκα να μην το ξαναπώ.
Θηλιές περνάω και χωρίς αυτό.

Μα να καμιά φορά αναρωτιέμαι για κείνο το τρίτο το σ' αγαπώ που σκότωσα προτού να πω, θά'τανε άραγε σφιχτή η θηλιά ή θα με άφηνε κι αυτό να αργοπεθαίνω;

Σοφία Τανακίδου

Κι ας έλειπες

Ήσουν μαζί μου
Όταν σε έψαχνε εκείνη μες στο κορμί της
και έλειπες.

Ήσουν μαζί μου
Όταν σε έψαχνε εκείνη
μες τη σκέψη της
και έλειπες.

Ήσουν μαζί μου
Μόνο από εκείνη έλειπες
κι ας ήσουν μαζί της
Μόνο από εκείνη έλειπες πάντα.

Για μένα ήσουν εδώ
Μέσα στο κορμί μέσα στη σκέψη μου κάθε λεπτό
Και ας έλειπες..

Σοφία Τανακίδου