Το φως των φάρων έσβησες.

Το φως των φάρων έσβησες.
Το φως της αγάπης μας.
Το θεριό νίκησε.
Γιατί;
Γιατί;
Κι εγώ χτυπώ τις πύλες να ανοίξουν
Μα κλειδωμένες μένουν
Κι εγώ ανάβω το σκοτάδι ψυχή μου να φωτίσει έστω αυτό.
Μα δεν ανάβει.
Γιατί;
Γιατί;

Σοφία Τανακίδου

Ο δρόμος

Για εκεί που κίνησες να πας κινησαν κι άλλοι
Πριν από σένα.
Άλλοι ξεμείναν στα μισά
Άλλοι προχώρησαν μπροστά και πίσω άφησαν την καρδιά
Κι άλλοι στο δρόμο έχουν χαθεί πισωγυρίζουν με οργή και βρίζουν όποιον τους βρεθεί
Για εκεί που κίνησες να πας κινήσαν κι άλλοι

Κανείς το δρόμο της ζωής έτοιμο δεν τον βρήκε
Όλοι τον φτιάχνουν απ' την αρχή άλλοι μονάχοι, άλλοι μαζί
 Πρέπει να μάθεις να εκτιμάς όποιο δρομάκι περπατάς και κάθε βήμα να μετράς
Βήμα το βήμα θα βρεθεί μια μέρα η Ιθάκη.

Σοφία Τανακίδου

Ο καλύτερος μου φίλος

3

Έχω ένα φίλο
Είναι γεμάτος ελαττώματα.
Κλαίει όταν πονάει
Με πάθος αγαπάει
Πάντα συνχωράει
Τους φίλους δεν ξεχνάει.
Μα το μεγαλύτερο ελάττωμα του
είναι πως είναι "άνθρωπος"
Για αυτό το ελάττωμα του και μόνο τον αγαπώ!!!

Σοφία Τανακίδου
10/2/85
30/7/18
"Ο καλύτερος μου φίλος είναι άνθρωπος"

Ανείπωτη χαρά

Ανέβηκε πάνω στο άσπρο του άλογο.
Περασμένο το όπλο στη μέση.
Δε θα πήγαινε για κυνήγι.
Ούτε για πόλεμο.
Σήμερα είχε χαρά.
Θα ροβολούσε με το άλογο όλο το χωριό να το φωνάξει.
Απόκτησε γιο.
Ύστερα από πέντε κορίτσια επιτέλους
Ένας γιος.
Είχε φορέσει τα καλά του γυάλισε και καθάρισε το όπλο.
Θα σημάδευε ψηλά.
Ψηλά στο θεό.
Να τον ακούσει
Να τον ευχαριστήσει για το δώρο ζωής που τού 'στειλε.
Μα ξάφνου το άλογο τινάχτηκε.
Φίδι είδε;
Ξωτικό;
Δε πρόλαβε να ανακαλύψει τι το τρόμαξε. Πρόλαβε μόνο να ακούσει τη ριπή κι είδε το αίμα να αναβλύζει βγαίνοντας απ' το κορμί του.
Κάποιοι είπαν "έφυγε χαρούμενος"
Ανείπωτη χαρά!!!
Που εκεί τελείωσε.
Γιατί του γιου του το γέλιο έκλεψε κείνη τη μέρα.
Το παιδί δε χαμογέλασε ποτέ.

Σοφία Τανακίδου

Πριν η μνήμη πεθάνει

Έβδομη νύχτα.
Και θέλω κάτι άλλο να πω.
Κάτι άλλο να γράψω.
Κάτι άλλο να σκεφτώ
Ή να μη σκεφτώ.
Να μη γράψω.
Να μη πω.

Να μη πω;
Να σιωπήσω πάλι;
Μπορώ πάλι να σιωπήσω.
Όλοι μας μπορούμε!
Αυτοί όμως γιατί δε σιωπούν;
Τους ακούω!
Κάθε που νυχτώνει
Τη στιγμή που τα μάτια μου κλείνουν και η μνήμη μου προσπαθεί να πεθάνει.
Μην σιωπάς ..μου φωνάζουν
Μην σιωπάς άλλο..
Μη μας ξεχνάς!
Μη σκοτώνεις τη μνήμη!
Μίλα με τον τρόπο που ξέρεις ,γράφε..γράφε..γράφε...

Σοφία Τανακίδου
29/7/18

Ματωμένο μου φεγγάρι

Ματωμένο μου φεγγάρι
Μην κατέβεις χαμηλά
Χρώμα μαύρο τα καμένα
Δε φωτίζουν πια ξανά.

Ματωμένο μου φεγγάρι
Πώς απόψε μας κοιτάς;
Χρώμα μαύρο οι ψυχές μας
Δε φωτίζουν κι ας φεγγάς.

Σοφία Τανακίδου

Ποιος φταίει;

Και άκουσα το δέντρο που φώναζε
Εγώ φταίω εγώ φταίω
που δε συγκράτησα τις φλόγες μέσα μου που δε σας προφύλαξα απ' την οργή της

Και άκουσα τον άνεμο
που φώναζε
Εγώ φταίω εγώ φταίω, που δε σιγασα που μανιασμένα την έστειλα καταπάνω σας

Και άκουσα τη βροχή που φώναξε
Εγώ φταίω,εγώ φταίω, που μακριά την καταιγίδα μου έστειλα και την δική σας φωτιά δεν έσβησα

Και άκουσα τον φταίχτη να φωνάζει
Ποιος φταίει;
Ποιος φταίει;

Σοφία Τανακίδου
24/7/18

Σωπαίνω

Σωπαίνω!
Πάλι
Γιατί ακόμα ακούω τα ουρλιαχτά.
Γιατί ακόμα μυρίζω
το καμένο δέρμα.
Γιατί ακόμα λυσσομανά μέσα μου ο άνεμος.
Γιατί ακόμα η θάλασσα
ξεβράζει την ψυχή μου.

Σωπαίνω!
Πάλι
Γιατί πνίγηκε η φωνή μου.
Πριν καεί κι ο τελευταίος αδερφός μου.
Σωπαίνω πάλι.
Γιατί δε τόλμησα να μιλήσω όταν έπρεπε.
Και θέλω να φωνάξω.
Σε όλους.
Σωπάστε!
Σωπάστε!
Σωπάστε σήμερα!
Για τελευταία φορά.
Και αύριο..ουρλιάξτε
Ουρλιάξτε να σωπάσουν,
όσοι μας σώπασαν.

Σοφία Τανακίδου
26/7/18

Μα γεννά ποιητές η ψυχή;

Άπειρες λέξεις που δεν έχω αρμενίζουν μες στα ποιήματα,
στα δίχτυα των ποιητών πιάνονται
Ψαράδες έμπνευσης
Φτιάχνουν στίχους και με μέτρο αριστουργήματα.
Τα διαβάζεις και λες..
Τι δουλειά εχω εδώ;
Τι προσπαθώ να πετύχω;
Ούτε λέξεις δεν έχω.
Ούτε μέτρο.
Ούτε ρίμα σωστή.
Και σου λεν κάποιοι φίλοι πιστοί...όμως έχεις ψυχή...
Ευτυχώς μου έχει μείνει κι αυτή ...μα γεννά ποιητές η ψυχή;

Σοφία Τανακίδου

Ένας δρόμος αρκεί

Όσοι δρόμοι κι αν ανοίγουν για μένα.
Εγώ ακολουθώ
μόνο έναν.
Εκεί που βαδίζεις
βαδίζω.
Τους άλλους
δρόμους
δεν υπολογίζω.
Ας φύγουν
ας κλείσουν
ας χαθούν.
Ένας δρόμος φτάνει
για όσους αγαπούν,
μαζί αρκεί να τον διαβούν!

Σοφία Τανακίδου

Σε έχασα;

Είδα ένα όνειρο.
Ότι σε έχασα.
Συγνώμη.
Τι γράφω!
Πώς μπόρεσα
και το είπα όνειρο!
Πώς μπορεί
να σε χάνω
και νά'ναι όνειρο!
Συγνώμη.
Ανακαλώ.
Και το ξαναγράφω
από την αρχή.
Είδα έναν εφιάλτη...

Σοφία Τανακίδου

Η ψυχή

Γεμάτη τρύπες ήταν.
Τις μπάλωνε τις ξαναμπάλωνε.
Πότε με τα χέρια της, πότε με τη βοήθεια άλλων.
Δεν τα κατάφερνε.
Από παντού άνοιγαν περισσότερο κάθε φορά.
Στο τέλος το αποφάσισε.
Τέρμα το μπάλωμα.
Θα ζούσε έτσι.
Με αυτές τις τρύπες.
Μέσα απ' τα κομμάτια της.

Σηκώθηκε από το πάτωμα.
Από το σκοτάδι βγήκε.
Στο φως φανερώθηκε.
Άπλωσε τα χέρια ψηλά.
"Εδώ είμαι,
κομμάτια αλλά ζωντανή"φώναξε.
Κι ο ζωοδότης ήλιος τρύπωσε μέσα της από παντού και έμεινε εκεί για πάντα.

Σοφία Τανακίδου

Καλημέρα ψυχή μου....

Η έμπνευση σου τσιμπολογαει

Η έμπνευση σου πουλάκι.
Τσιμπολογάει από παντού.
Ψίχουλα λέξεις.
Ψίχουλα σκέψεις.
Ψίχουλα ψυχές.
Ένα απόστροφο του σ' αγαπώ.
Ένα ξεχασμένο σ' αγαπώ.
Ένα κλάμα αντρικό.

Η έμπνευση σου πουλάκι.
Τσιμπολογάει μα δε χορταίνει.
Από τα ψίχουλα πεθαίνει.
Γιατί σαν το μυαλό ατροφεί.
Χάνει το ποίημα από ψυχή.

Σοφία Τανακίδου

Θα το διαβάσεις;

Δεν θα τελειώσω αυτό το ποίημα
Θά 'ναι το ποίημα χωρίς τελεία.
Κάπου στη μέση θα σταματήσει
ως τη στιγμή που θα γυρίσει,
εκείνη η ώρα που θα είσαι εδώ για να διαβάσεις ότι θα πω.
Δε σου αρέσουν τα ποιήματα μου.
Ποτέ ένα λόγο να τα παινέψεις.
Γιατί τα γράφω πια δε γνωρίζω!
Αν δε διαβάζεις τι άλλο να ελπίζω;

Μικρή η ζωή την έχω χάσει
μέσα στις λέξεις μου πετάξει.
Μέρες και νύχτες το παλεύω.
Να βρω τον τρόπο να τα διαβάσεις.
Να με αγαπήσεις.
Να με κοιτάξεις.
Μεσα από εδώ,
από ετούτο το γραπτό,
που δεν τελειώνει,
που περιμένει...
ένα σου βλέμμα
Κι ας πεις...όσα μου γράφεις είναι ψέμα.
Κι ας πεις.. όσα μου γράφεις
δεν είν' για μένα.

Δεν θα τελειώσω αυτό το ποίημα
Μέχρι να πεις...
βάλε τελεία θα το διαβάσω.
Βάλε τελεία..και θα αλλάξω

Σοφία Τανακίδου

Αχ Μαρία

Δεν έζησε.
Άντρα είχε μα δεν είχε.
Για την τελευταία της κατοικία το απαίτησε.
Τοχε δηλώσει ήδη πριν φύγει.
Νυφη μόνο νυφη να την ντύσουν
Έτσι να φύγει
Όπως δεν έζησε ποτέ!!

Σοφία Τανακίδου

Το τελευταίο χαρτί

Τα είχε ποντάρει όλα στο τελευταίο χαρτί
Ήταν πολύ καλό
Η νίκη ήταν σίγουρη
Τελευταία γύρα και όλα θα τα επερνε πίσω
Τα χρήματα το σπίτι του τη ζωή του όλη
Όλα τα είχε παίξει
Ο αντίπαλος ρώτησε
Τι άλλο έχεις να μου προσφέρεις;
Κοίταξε τριγύρω του
Δεν υπήρχε τίποτα άλλο όλα..όλα τα χε παίξει

Εκεί στη γωνία την είδε
Στέκονταν αμίλητη
-Την γυναίκα μου..είπε
Παίζω τη γυναίκα μου!!!
Ο αντίπαλος δέχτηκε χαμογελώντας κάτω από τα γένια του
Έδειξε τα χαρτιά του..
Άνοιξε και τα δικά του
Όπως το είχε φανταστεί
Το χαρτί του ήταν ανίκητο
Ανασανε...ευτυχώς..τα ξανακέρδισε όλα πίσω
Είχε ήδη ξημερώσει
Η παρτίδα τελείωσε
Ήταν ο νικητής.. επιτέλους

Μάζεψε τα χρήματα από το τραπέζι μαζί με με τους τίτλους ιδιοκτησίας των σπιτιών του αμαξιού του της ίδιας του της ζωής
-Γυναικα γυναίκα κερδίσαμε φώναξε χαρούμενος
Εκείνη δεν ήταν πια στη γωνία μέσα στο δωμάτιο μάζευε τα πράγματα της
-Που θα πας;τη ρώτησε
-Φευγω με τον αντίπαλο σου,του είπε
-Μα εγώ κέρδισα κοίτα...της είπε δείχνοντας της τα χρήματα τους τίτλους ιδιοκτησίας τη ζωή του που κέρδισε.
-Αυτα είναι άψυχα..του είπε.. δεν μπορούν να επιλέξουν
Εγώ μπορώ ...και μόνη μου να πουληθώ

Σοφία Τανακίδου

Τριαντάφυλλα μαδούσα

Δε μαδούσα μαργαρίτες
Τριαντάφυλλα μαδούσα
Από εκείνα τα δικά σου
Που μου χάρισε η καρδιά σου.

Κόκκινα μου είχες στείλει
Και με φίλησες στα χείλη
Μα τα αγκάθια με τρυπήσαν
Κόκκινο στη μνήμη αφήσαν

Τα ρωτώ τα πέταλα τους
Λίγο πριν να ξεψυχήσουν
Την αλήθεια που μου κρύβεις
Μόνο εκείνα θα μιλήσουν

Όταν μες στην αγκαλιά σου
Ανθοδέσμη είχαν γίνει
Χτύπαγε γοργά η καρδιά σου
Για εμένα ή για κείνη;

Σοφία Τανακίδου

Δεν ήταν παραμύθι

Τον γνώρισε τον πρίγκιπα.
Ήταν όπως τον είχε ονειρευτεί στα ατελείωτα παραμύθια που έπλασε στο μυαλό της από παιδί.
Ήταν σαν να βγήκε μέσα από το παραμύθι απόψε και να στάθηκε μπροστά της.
Μπορούσε να τον αγγίξει να του μιλήσει να του πει όσα όλα αυτά τα χρόνια σώπαινε και κρατούσε μόνο για εκείνον.
Τον πλησίασε χαρούμενη του χαμογέλασε
Εκείνος ιπποτικά έκανε μια βαθιά υπόκλιση μπροστά της και της πρότεινε ένα γυάλινο γοβάκι ,να το φορέσει.
Δεν ήταν ωστόσο στο νούμερο της...
Το ήξερε πριν ακόμα το δοκιμάσει.
Κρίμα..για εκείνη ήταν ο πρίγκιπας ,για εκείνον όμως δεν ήταν η Σταχτοπούτα του.
Κι έτσι τελείωσε το παραμύθι, χωρίς ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα...
Χωρίς καν... ζήσαν!

Σοφία Τανακίδου

Το γράμμα

Ένα απλό γράμμα ήταν.
Τίποτα σημαντικό.
Για αυτό και δεν το είχε ανοίξει ποτέ.
Της το έδωσε πριν χρόνια .
Δεν θυμάται καθαρά για ποιο λόγο δεν το άνοιξε.
Ίσως έφταιγε ότι ποτέ της δεν της άρεσαν τα γράμματα.
Ειδικά από ανθρώπους που θα μπορούσαν να της μιλήσουν καταπρόσωπο.
Ναι αυτό έφταιγε..
Γιατί δεν της μίλησε ποτέ;
Είχε όλες τις ευκαιρίες να το κάνει.
Καθημερινές ευκαιρίες πολλών χρόνων.
Πήρε το γράμμα και το καταχώνιασε σε ένα συρτάρι και δεν το άνοιξε ποτέ.
Ούτε καν από περιέργεια!!!
Απόψε..το θυμήθηκε
Όχι τυχαία!!!
Υπήρχε σοβαρός λόγος.
Είδε το όνομα του καρφιτσωμένο στην κολόνα, μαύρα γράμματα πάνω σε ένα άσπρο χαρτί.
Αυτά τα μαύρα γράμματα της το θύμισαν.
Κι όταν γύρισε μετά την κηδεία στο σπίτι έψαξε στα συρτάρια της και το βρήκε.
Το άνοιξε επιτέλους.
Είχε μέσα ενα αποξηραμένο λουλούδι.
Μάλλον τριαντάφυλλο.
Μάλλον κόκκινο.
 Μια ευχάριστη μυρωδιά γύρω της την συνεπήρε.
Τα γράμματα του καλλιγραφικά και ευανάγνωστα της ανάγγειλαν το λόγο που μοσχοβολούσε ακόμα.
" Όταν πάψει να ευωδιάζει το ρόδο μου τότε και μόνο τότε θα πάψω να σ' αγαπώ"

Σοφία Τανακίδου

Ας ζω στο πριν

Κι αν δεν πρέπει να σ' αγαπώ και να σε ξεχάσω πρέπει,
γιατί έτσι λένε δε θα μπορέσω να ζήσω...
Εγώ περισσότερο θα σ' αγαπώ και περισσότερο θα σε θυμάμαι.

Κι ας μη ζήσω μετά από σένα.
Ας ξαναζώ μόνο,
ξανά και ξανά,
όσα ζήσαμε.

Ας θυμάμαι,
πόσο σ' αγαπούσα,
πόσο μ' αγαπούσες.

Κι ας ζω στο πριν
αφού στο μετά,
λείπεις εσύ, ζωή μου!!!

Σοφία Τανακίδου

Αυτό το "φεύγω"

Πάλι στο "φεύγω "σκόνταψες
και έμεινες.
Πάλι απ' την αρχή ξανά είπες
"θα προσπαθήσω"
Δεν τις μετρώ.
Χρόνια σε ακούω κι απορώ!
Αυτό το "φεύγω" πώς γίνεται "μένω εδώ"
Αυτό το "φεύγω"πώς γίνεται βουνό!
Βλέπω το δρόμο, μα εσύ βλέπεις το γκρεμό,
που δεν υπάρχει,
παρά μόνο στο μυαλό.

Σοφία Τανακίδου

Φωτιές ανάβουν

Φωτιές ανάβουν.
Από μακριά τις βλέπω.
Νά'ναι τα μάτια σου;
Πες μου πως δεν είναι!
Πες μου πως δεν πήραν
φωτιά μακριά μου.
Μόνο όταν με κοιτούν
Θέλω να ανάβουν.
Μόνο όταν με κοιτούν.
Όπως ανάβουν φωτιές
τα μάτια μου
σαν σε κοιτώ.
Μόνο σαν σε κοιτώ!!

Σοφία Τανακίδου

Μέσα στο μέλι

Λειψά τα χείλη
Ψάχνουν φιλί σου
Μα δε σε μέλλει
Σκληρή η ψυχή σου.

Δάκρυ κυλάει
Καυτό στο χώμα
Λουλούδι ανθίζει
Μοσχομυρίζει.

Το μελισσάκι
Γλυκά ζυγώνει
Ρουφά τη γύρη
Και την απλώνει.

Ζεστό το μέλι
Μέσα στο στόμα
Το σ' αγαπώ
Φωνάζει ακόμα.

Πάνω στα χείλη σου
Λαμποκοπάει
Και στο λαιμό σου
Ζεστά κυλάει.

Από τα χείλη σου
Κλέβει φιλί
Δεν το γνωρίζεις
Μα είναι εκεί.

Μέσα στο μέλι
Μέσα στο στόμα
Το σ' αγαπώ μου
Κλαίει ακόμα..

Σοφία Τανακιδου

Δώσε μου λίγο χρόνο

"Δώσε μου λίγο χρόνο"
Η ίδια πολυφορεμενη πρόταση μες το μυαλό της συνεχώς επαναλαμβάνονταν
"Δώσε μου λίγο χρόνο"

Κοίταξε βιαστικά
 στον καθρέφτη
Ποια ήταν αυτή που την κοιτούσε εκεί μέσα;
Δεν την αναγνώρισε.
Πόσες ρυτίδες είχε αυτό το πρόσωπο!!
Μάτια δίχως λάμψη πια!!!
"Δώσε μου λίγο χρόνο"
Έτσι της είχε πει.
Και σκαρφάλωσαν τα χρόνια πάνω στο πρόσωπο της.
Κι ούτε που κατάλαβε πόσο χρόνο του είχε ήδη δώσει.

Αχ..μια μέρα νόμισε πως είχε περάσει από τότε.
Κι ο καθρέφτης..πόσο πολύ την πλήγωσε, που της μαρτύρησε την αλήθεια.
Πώς ο χρόνος είχε διαβεί όλος και είχε τελειώσει.
Αλλά εκείνος τον αναζητούσε ακόμα.
"Δώσε μου λίγο χρόνο ακόμα να αλλάξω"
Τίποτα δεν είχε αλλάξει μέσα του όλα αυτά τα χρόνια,
μόνο ο καθρέφτης που έκλεψε τα χρόνια της.

Σοφία Τανακίδου

Η απόρριψη

Ένα κοριτσάκι σαν το μπουμπουκακι που άνθησε και έκλεισε στα ξαφνικά
Ένα λουλουδάκι μια μαργαριτούλα
Μια αθώα και σεμνή καρδούλα.

Πήρε το πιστόλι.
Πήρε μια σφαίρα.
Δε θα ξαναδεί ποτέ τη μέρα.
Δίχως μια λέξη.
Δίχως ένα αντίο.
Έγειρε νεκρό σ'ενα θρανίο.

Ένα κοριτσάκι σαν το μπουμπουκάκι
Δεκατέσσερα χρονώ μικρό παιδάκι
Ψάχνουνε να βρούνε λεν το μυστικό της
Μήπως καταλάβουν τον πικρό χαμό της.

Μια απόρριψη ήταν η αυτοκτονία...
Όλων μας...που κάναμε τη ζωή γελοία...

Σοφία Τανακίδου
8/12/93

Πόσο όμορφη είσαι

Πόσο όμορφη είσαι.
Μες της πανσέληνου
Το φέγγος.
Σε καμαρώνω
Και σε φοβάμαι.

Θέλω τα χείλη σου.
Πριν η σελήνη
Πρώτη χυμήξει
Και τα φιλήσει.
Αν το φιλί της σε μαγέψει
Θα με ξεχάσεις.

Πώς θα αντέξω
Μια τέτοια νύχτα
Αν θα σε χάσω
Πώς θα ξεχάσω;

Πόσο όμορφη είσαι.
Λάμπουν τα μάτια σου
Αστέρια γίναν.
Σε καμαρώνω
Και σε φοβάμαι.

Θέλω ένα χάδι σου
Πριν η σελήνη
Πρώτη χυμηξει
Και σε χαιδέψει.

Αν από το χάδι της
Στενάξεις
Θα με ξεχάσεις.
Πώς θα αντέξω
Μια τέτοια νύχτα
Αν θα σε χάσω
Πώς θα ξεχάσω;

Αν δεν τολμήσω
Δειλός και ανέραστος
Για πάντα θα'μαι.
Κάθε πανσέληνο
Θα σε θυμάμαι.

Αν δεν τολμήσω
Απ'τη σελήνη
Να σε κερδίσω.
Ποιο είναι το όφελος;
Γιατί να ζήσω;
Αν δεν τολμήσω.

Πόσο όμορφη είσαι
Σε καμαρώνω
Και σε φοβάμαι.

Μα θα σ'αγγίξω
Και το φιλί σου
Θα το κερδίσω.
Γιατί μαζί σου
Θέλω να ζήσω
Και τη σελήνη
Να τη νικήσω.

Σοφία Τανακίδου

Μόνο οι δυνατοί

Το δάκρυ σου δεν τό 'δα
να κυλά.
Μου μίλησες για αυτό.
Δεν ντράπηκες.
Δε σού 'μαθαν οι άντρες πως δεν κλαιν;
Θα στό 'μαθαν.
Μα εσύ δεν είσαι απ' 'αυτούς.
Τους τάχα δυνατούς.
Εσύ είσαι δυνατός!!!
Για αυτό και κλαίς.
Για αυτό και δεν το κρύβεις και το λες.
Γιατί μόνο οι δυνατοί τολμούν και κλαίνε φανερά, όταν η ψυχή πονά.
Γιατί μόνο οι δυνατοί έχουν καρδιά.

Σοφία Τανακίδου

Με τα λόγια σου

Θέλω να γράψω ένα ποίημα
δε θα κοιτάξω
νά 'χει ρίμα.
Θά 'ναι γεμάτο από λέξεις που μόνο εσύ θα τις διαλέξεις.

Δώσε μου όσες αγαπάς
πες μου όσες ξέρεις και μιλάς.
Με αυτές θα γράψω ότι μπορώ το πιο όμορφο ποίημα θα πω.

Κι αν δεν αρέσει πουθενά
και πουν οι κριτικοί κοφτά, πως δεν αξίζει τελικά,
εγώ δεν θα παρεξηγηθώ,
ούτε ποτέ μου θα κλαφτώ.
Εγώ πολύ θα τ'αγαπώ γιατί στις λέξεις σου θα μπω, μες στο δικό σου το μυαλό.

Εγώ πολύ θα τ' αγαπώ
Ότι έχω γράψει θα τους πω ότι πιο όμορφο μπορώ.
Ας μην το βλέπουνε αυτοί.
Το βλέπω εγώ και μου αρκεί.

Όταν τις λέξεις σου κοιτώ στο ποίημα αυτό.
Θά 'ναι ότι πιο όμορφο θωρρώ.
Θα'σαι εσύ μέσα σε αυτό
που τόσο,τόσο σ' αγαπώ.

Σοφία Τανακίδου

Δεν υπάρχουν συμπτώσεις

Όλα απ' την αρχή είναι προσχεδιασμένα.
Η μοίρα σου στέλνει τους ανθρώπους που θα καθορίσουν την πορεία σου.
Εσύ απλά αποφασίζεις
ποιους ανθρώπους θα κρατήσεις και ποιούς θα διώξεις.
Από την άλλη μεριά όμως το κάνουν και εκείνοι.
Κι ίσως αυτοί που επιλέγεις εσύ να κρατήσεις, εκείνοι να επιλέγουν να σε διώξουν.
Κι εσύ τους μισείς..
Κι όμως όσους εσύ έδιωξες, έχεις την απαίτηση να μη σε μισούν.
Κι αναλώνεσαι να μισείς όσους έφυγαν αντί να αγαπάς όσους μείναν να σ' αγαπούν.
Σκέψου το λίγο!!!!
Καλό βράδυ

Σοφία Τανακίδου

Με αξιοπρέπεια

Όταν λέω πως έχω γαϊδουρινή υπομονή,
δεν εννοώ ότι θα ανεχτώ να μου φερθείς γαιδουρινά.

Όταν λέω ότι θα σ'αγαπώ πάντα όπως κι αν μου φερθείς,
δεν εννοώ ότι θα μείνω κιόλας να ανεχτώ την όποια συμπεριφορά σου.

Αν δεν αξίζεις την αγάπη μου
Μπορώ να την πάρω και να φύγω.
Εγώ θα την κρατήσω στην καρδιά μου.
Όπως υποσχέθηκα για πάντα.
Εσύ δεν θα την έχεις όμως..
ούτε και μένα!!!

Σοφία Τανακίδου

Μια θέση στο φεγγάρι

Μιά θέση στο φεγγάρι κράτησε μου αυτή τη νύχτα.
Η γη δε με χωράει απόψε.
Έχεις ανέβει από καιρό το ξέρω, γιατί σε έψαξα εδώ κάτω άπειρες φορές
και δε σε βρήκα.

Ένα βράδυ αναρωτήθηκα
που νά'σαι
και μια αστραπή
μου έδειξε το δρόμο.
Φώτισε το φεγγάρι με τη λάμψη της και σε είδα.

Μια θέση στο φεγγάρι κράτησε μου απόψε
που αστράφτει πάλι.
Θα ανέβω στον κεραυνό και θά'ρθω.
Δεν είσαι εδώ
κι η γη δε με χωράει πιά.

Σοφία Τανακίδου

Δε θα στο πω

Λερώνει το σ' αγαπώ πάνω στα χείλη σου.
Ποτάμι κόκκινο στραγγίζει μέσα μου.
Αίμα μόνο αίμα.
Αίμα και ψέμα.
Δε θα στο πω.
Μη τύχει και λερώσει και το δικό μου σ' αγαπώ.

Ποτάμι κόκκινο στραγγίζει μέσα μου καυτό.
Δε θα στο πω.

Σοφία Τανακίδου

Ακουσε

Τι είναι τα λόγια;
Έτοιμόγεννες λέξεις που σφαδάζουν.
Δύσκολη γέννα κι απόψε.
Μες το μυαλό
τα λόγια πονάνε πριν γεννηθούν.
Στο φως μόλις βγουν και της σιωπής σπάσουν τα τείχη
άκουσέ τα..
Με τόσες προσδοκίες γεννήθηκαν.
Άκουσέ τα..
Μη κλείνεις τα αυτιά σου
στο πρώτο τους κλάμα.

Στο λόγο μου το
λέω,
δύσκολη γέννα ο λόγος,
 άκουσε τον.
Μη κλείνεις τα αυτιά σου.

Σοφία Τανακίδου