Για πάντα...

Πριν τελειώσει ο χρόνος
Ήθελα να σου πω
Πως σ' αγαπώ
Όχι με λόγια
Με πράξεις

Πριν τελειώσει ο χρόνος
Να σου πω
Πως και στον επόμενο
Θα 'μαι
Ακόμα μαζί σου

Όσες Πρωτοχρονιές
Κι αν έρθουν
Πάντα δίπλα σου

Αυτό είναι
Το δικό μου
Σ' αγαπώ

Ατιτλο

Ατέλειωτη νύχτα

Ατέλειωτη νύχτα ορμάει
Μέσα στο σώμα
Στο μαύρο της κλείνει
Τις σκέψεις
Με δάκρυα
Ντύνει τις
λέξεις

Ατέλειωτη νύχτα
Σα χρόνος κυλάει
Που φτάνει στο τέλος
Χωρίς να προφτάσει
Να βγάλει
Απ' 'την καρδιά μου
Το βέλος

Ατέλειωτη νύχτα
Ήταν ο χρόνος
Έκλεψε
Ζωές που αγαπούσα
Κι απόψε που φεύγει
Σπαράζω
Που πρέπει
Στον νέο το χρόνο
Μαζί μου να πάρω
Τη σκέψη τους μόνο

Όλα στα είπα...

Όλα στα είπα

Να κλείσει ο κύκλος της σιωπής

Κρυμμένα μυστικά

Με τόσο φως

Πόσο να αντέξουν στο σκοτάδι

Όλα στα είπα

Μέσα σε ποίημα

Πιο κρυφά

Μέσα σε άσχετα

Γραφτά

Μέσα σε λόγια

Φανερά

Όλα στα είπα

Άργησα λίγο θα μου πεις

Μα ο χρόνος

Κύκλους κάνει

Με έφερε πίσω ξαφνικά

Τότε που ήμασταν παιδιά

Και σου λεγα τα μυστικά

Έτσι απόψε σαν παιδί..

Όλα στα είπα

Όταν ανοίγει

Η καρδιά

Ο ήλιος

Τη ζηλεύει

Γιατί το φως της

Τον νικά

Με τόση λάμψη που έχει

Ότι και να γράψω....

 

Γράψε κάτι ακόμα
Έτσι είπες
Κάτι όμορφο
Κάτι μόνο για μένα
Χωρίς να γράψεις το όνομα μου
Όλοι να ξέρουν
Να καταλάβουν
Πώς είναι για μένα

Γράψε κάτι ακόμα
Έτσι είπες
Και γω μόνο σε κοίταζα
Δίχως να γράφω
Δίχως να μιλώ

Μα για ποιον άλλον γράφω εγώ
τόσο καιρό!!!!!

Πόσο....

 

Πόσο να αντέξει ένα κορμί
Που δεν το αγαπάς
Που δε φροντίζεις τις πληγές
Που το σκορπάς
Σε ενοχές
Που χρόνια το κακοποιείς
Σε απολαύσεις της στιγμής

Πόσο να αντέξει
Μια καρδιά
Που τη πετάς μες στη φωτιά
Που τη σκορπάς
Στο πουθενά
Δίχως να νοιάζεσαι μετά

Πόσο να αντέξει
Το κορμί
Πόσο να αντέξει
Η καρδιά
Δίχως αγάπη να χτυπά

Μην κρίνεις ποτέ...

Ποτέ μην κρίνεις συναισθήματα άλλων
Δεν είσαι εσύ

Δεν μπορείς να ξέρεις
Τι στον καθένα έχει συμβεί
Πώς μέσα του το ζει

Όλοι είμαστε διαφορετικοί
Και η κάθε σκέψη του
Δεν είσαι εσύ
Δε βλέπει όπως εσύ
Δε νιώθει ότι και συ
Δεν είναι εσύ..

Άσε τον να νιώσει
Το συναίσθημα του
Να σου δώσει
Χωρίς να κριθεί
Απ'τη δική σου ψυχή

Ταξίδια του μυαλού

Πάλι ταξίδεψα κρυφά
Το κάνω πια τόσο συχνά
Χάνομαι λίγο καιρό
Και ύστερα ξαναγυρνώ

Και συ ρωτάς
"Που σεργιανάς
με αυτό το βλέμμα όταν κοιτάς"

Όμως εγώ δεν απαντώ
Ήδη σε πέλαγα πετώ

Είναι η φωνή σου
μακρινή
Η παρουσία σου θολή
Έχω αδειάσει την ψυχή
Ανάλαφρα πατά στη γη

Οι σκέψεις μου
τρελά πουλιά
Μη με ενοχλείς
Είμαι μακριά

"Που ταξιδεύεις;"
Με ρωτάς
"Το δρόμο χάνω
Εκεί που πας"

Μα εγώ σου λέω
Αν μ'αγαπάς
Μη ψάχνεις δρόμους
Για να 'ρθείς

Στη σκέψη μου
Αν θες να μπεις
Δε μ 'αγαπάς
Μα με μισείς

Μείνε μαζί μου

Βαδίζεις μέσα στους εφιάλτες μου και γίνονται όνειρα

Βαδίζεις μέσα στα όνειρα μου και γίνονται ζωή

Βαδίζεις μέσα στη ζωή μου
και γίνεται παράδεισος

Βαδίζεις μέσα στο παράδεισο μου
Μα δε σταματάς... φεύγεις
Και στους εφιάλτες ξαναγυρνώ!!!!

Σταμάτα πια..να βαδίζεις
Μείνε μαζί μου

Το δώρο μου...

Πολλά αστέρια στον ουρανό
Μα αναζητώ το πιο λαμπερό να σου στείλω

Πιο φωτεινό να βρω από την καρδιά σου
Πιο ζεστό από την ψυχή σου
Να στο χαρίσω να λάμψεις

Χρόνια το ψάχνω
Μα δε το βρίσκω
Άλλη μια χρονιά χωρίς κάτι να σου χαρίσω

Το καλύτερο δώρο
Η ψυχή
Στην έχω χαρίσει από την πρώτη στιγμή

Ίσως δεν είναι φωτεινή σαν τα αστέρια
Μα θα'ναι πάντα ζεστή στα δικά σου τα χέρια

Όσο εσύ την κρατάς
Δε φοβάμαι
Και το αστέρι σου
Θα'μαι

Μες την καρδιά σου

Άνοιξε την καρδιά σου ...να δω
Αν μέσα της είμαι...και γω

Στα χείλη σου
ζεστά φιλιά
Κράτα μου δύο
καυτά...

Τα λόγια σου
μουσική μες τα αυτιά...
Δεν θέλω λόγια αγάπης απλά,
το όνομα μου
ας πουν τρυφερά
να ομορφαίνει για πάντα
η βραδυά

Άνοιξε την καρδιά σου ...να δω
Αν λείπω..να μπω
Θα ανάψω μεγάλη φωτιά
να μη σβήσει ξανά
Γιατί όπου η καρδιά μου
χωρά...
Εκεί ζω.. παντοτινά

Χριστούγεννα σε ένα ιδανικό κόσμο...

Άγγελος κυρίου χτύπησε την πόρτα του παλατιού
Άνοιξε ο επιστάτης
Τι συμβαίνει; ρώτησε
Σήμερα τη νύχτα θα γεννηθεί εκεί ψηλά στη φάτνη ένας βασιλιάς
Ακολουθήστε το αστέρι να τον προυπαντησετε,ενημέρωσε ο Άγγελος

Την ίδια νύχτα η φάτνη καλοδέχτηκε τους πρώτους καλεσμένους της

Η μαγείρισσα πρόσφερε ζεστό ψωμί
Η καμαριέρα μάλλινες κουβέρτες
Ο κηπουρός
πανέμορφα μυρωδάτα λουλούδια
Ο μικρός πρίγκιπας το αγαπημένο του παιχνίδι
Ο βασιλιάς
το διαμαντένιο στέμμα του

Σε έναν ιδανικό κόσμο...εσύ;
Τι θα του πρόσφερες;

Το κλειδί....

Ξεκλείδωσα τη ψυχή απόψε
Και σου έστειλα το κλειδι

Δεν είναι
Το κλειδί του παραδείσου
Σκληρά θα μετανιώσεις
Που το κράτησες
Σκληρά θα μετανιώσω
Που στο έδωσα
Γιατί η αλήθεια της ψυχής
Που με ατσαλωνει
Ερείπιο τους άλλους κάνει

Μη πτοηθεις
Να μη λυγίσεις
Ότι κ'αν αντικρίσεις
Πάντα στη σκέψη
Να'χεις
Ένα μόνο

Αυτή η ψυχή
Που σου χει δώσει το κλειδί
Μόνο από σένα δε θέλει να κρυφτει
Να μπεις
Να δεις
Και να ξανακλειδωσεις
Μονάχα έτσι θα τη σώσεις!!!

Μεγάλωσα μαμά...

Με φώναζες "μικρή μου"
Και κοίμιζες τα χρόνια μου
Με ξεχνουσε
Δε μ'αγγιζε
Ο χρόνος
Πάντα "η μικρή"στα μάτια σου
Πάντα "η μικρή"
στα λόγια σου

Μεγάλωσα μαμά...

Τρόμαξα απόψε
στου καθρέφτη
το αντίκρυσμα
Τρεις μήνες μάνα
Δίχως εσένα
Έρμαιο πια στο χρόνο

Μεγάλωσα μαμά
Τόσο ξαφνικά
Δεν είμαι πια
"η μικρή σου"

Το τρελαστέρι

Μύρια άστρα ζεστά
στου ουρανού το σεντόνι
Στέκουν πάντα ψηλά
να φωτίζουν τη νύχτα τη μόνη

Μα ένα άστρο χορεύει
Δε σταματά
Πότε ανεβαίνει
Πότε πέφτει χαμηλά
Σαν παιδάκι μικρό
Μια φωτίζει
Μια σβηνει στον ουρανό

Τρελαστέρι σταμάτα
του φωνάζουν τα άστρα τα άλλα, θα γεννηθεί ο Χριστός αυτή τη βραδιά πρέπει να λάμψουμε δυνατά

Μύρια άστρα ψηλά
φωτίζουν τη φάτνη
Και στη μέση
το τρελαστερι θαρρώ
Που σταματά το χορό
Και φωτίζει ζεστά του Χριστού την καρδιά

Κρύψε με...

Κρύψε με μέσα στη σκέψη σου
Και άφησε με εκεί

Μη το μαρτυράς
Δε θέλω να ξέρει κανείς αν μ'αγαπάς
Θέλω μόνο η καρδιά σου να το ξέρει

Να ακούω τον χτύπο της καρδιάς να μου το φωνάζει

Κρύψε με μέσα στη σκέψη σου
Και άφησε με εκεί
Για πάντα
Όπως εγώ!!!!

Στοιχίζουν οι λέξεις

Στοιχίζουν οι λέξεις
Για αυτό τις μετράω

Γίνονται όπλα
Όταν στη σωστή θέση μπουν
Αμείλικτα σκοτώνουν

Τις ξέρω τις λέξεις.
Χρόνια
τις γράφω.
Τα όπλα μου
είναι..

Όποιος τα λόγια
Του άλλου
Ποθήσει.
Μπορεί με αυτά να μιλήσει.
Μα όσο κι αν θέλει
Αδύνατο είναι
Με αυτά να οπλίσει

Σε περιμένω....

Δε στόλισα φέτος το χριστουγεννιάτικο δέντρο
Ούτε κάποιο άλλο στολίδι ετοίμασα για τις γιορτές..μαμά...

Μόνο στην εξώπορτα
Κρέμασα ένα αστέρι
Να φωτίζει
Για να βρεις το δρόμο
Το βράδυ των Χριστουγέννων
Να έρθεις στο όνειρο μου μαμά...
Σε περιμένω...

Το παλάτι μου...

Έδωσες χώρο στη ζωή σου
Και για μένα
Μικρό ,στενό,
μα μου έφτασε
Χώρεσα εκεί.

Στρίμωξα τα όνειρα μου
Άνοιξα παραθύρι
Καλωσόρισα τον ήλιο
Μπήκε από παντού
Γέμισε χαραμάδες φωτός
Και το βράδυ...
Ένα αστέρι το ερωτεύτηκε
Λάμψη του έδωσε
Και ζεστασιά

Έδωσες χώρο στη ζωή σου
Και για μένα
Μικρό , στενό,
μα χώρεσα εκεί
Και με το πρώτο "Σ'αγαπώ"
Το έκανα παλάτι.

Σε έναν πατέρα

Δεν ήταν μόνη
Όταν στα χέρια της τα άδεια νανούριζε την απώλεια της

Ήταν και κείνος...

Της ψιθύριζε
"Κουράγιο εγώ είμαι εδώ"
Και την έσφιγγε στην αγκαλιά του

Να τη στηρίξει
Για να στηριχτεί

Γιατί το κουράγιο του λόγια ψεύτικα.
Γιατί στεκόταν
ολόρθος ενώ πεσμένος ήταν.
Και σώπαινε ενώ ήθελε να ουρλιάξει.

Μα η δική του η φωνή θα ήταν τόσο δυνατή
που θα έπνιγε το νανούρισμα της
Και το παιδί
Δε θα το άκουγε

Και κείνος δεν ήξερε να νανουρίζει

Μοναχά βράχος να στέκει ήξερε
Να την στηρίξει
Για να στηριχτεί
Κι ας είχε σκορπίσει.

Ατιτλο

Ο χειμώνας μου

Ο πιο κρύος χειμώνας
Που γνώρισα ποτέ
Μου χτύπησε απόψε την πόρτα
Φορτωμένος την άσπρη του κάπα
Με προσκάλεσε να πάμε μια τσάρκα

Κι έτσι βγήκα μονάχη στο δρόμο όλα ασπρα τριγύρω ντυμένα
Ο χιονιάς όπως τα χε σκεπάσει όλα ασπρα τα είχε ταιριάξει
Τίποτα να μη μοιάζει σε μένα
Που στα μαύρα μου είχα φωλιάσει

Καρδιά...

Έδωσα..
Δίχως να περιμένω
Να πάρω ποτέ.
Δε με ενδιέφερε
Να πάρω..
Να δώσω ήθελα.

Και ρώτησες ειρωνικά
Τι έδωσες;

Κι εγώ δεν είχα
Να σου δείξω
Τι έδωσα.
Δεν είχα πια.

Φίλε μου....

Ένιωσα το χάδι σου πάνω στην πληγή μου που μάτωνε
Άκουσα τον αναστεναγμό σου
στον πόνο που με λύγιζε
Είδα τα μάτια σου να βουρκώνουν
στην πίκρα μου
Και τα λόγια σου
ζέσταιναν την ψυχή μου

Δεν ήσουν κάποιος που γνώριζα
Ένας τυχαίος Σαμαρείτης
που κοντοστάθηκε
στην πόρτα της καρδιάς μου
Και δεν είπε,ήρθα να την λεηλατήσω
Να αποτελειώσω ότι απόμεινε

Μάζεψες τα κομμάτια μου...
Φρόντισες τις πληγές μου..
Δε ρώτησα το όνομα σου...
Σε φώναξα...φίλε μου...αυτό ήσουν...αυτό είσαι ακόμα....

Το ρολόι μου...

Μετράει τα δευτερόλεπτα
Τα μασά και τα καταπίνει
Ασυλλόγιστα

Μετράει τις ώρες
Και τις σακατεύει
Τις σκοτώνει

Μετράει τη ζωή μου
Και την παραδίνει
Λίγο λίγο
Χωρίς οίκτο
Στο τέλμα

Το ρολόι μου...

Αυτό το θαυματουργό
Μηχάνημα
Που ακούω να χτυπά
-Τι ειρωνεία-
Όπως και η καρδιά μου.

Μνήμες...

Αλλάζεις τα νοήματα
Με ψέμμα ντύνεις την αλήθεια
Κατασκευάζεις υποθέσεις
Κρίνεις χωρίς δισταγμο

Ανιστόρητος
Χωρίς μνήμη
Παραλλάζεις τα γεγονότα
Τα προσαρμόζεις μέσα στην ανασφάλεια σου
Και ότι τολμήσω να πω στο αύριο του όχι γίνεται στα μάτια σου ναι

Και ρωτάς
Τι σωπαίνεις;
Γιατί δε μου μιλάς;
Γιατί κρύβεις την αλήθεια σου;
Ποιά αλήθεια να πω;
Που μου σκότωσες όλη τη μνήμη μου
Στα κρυφά ξενυχτώ
Και την πλάθω ξανά απ'την αρχή να μη ξεχαστεί

Με πονά με διαλύει
Καθώς τη θυμάμαι
Μα τη δική σου
Την παράλογη μνήμη
Πιο πολύ τη φοβάμαι.

Κανείς πιο δυνατός...

Με ότι όπλο κι αν θελήσεις να με πολεμήσεις
Χαμένος θα βγεις
Η άμυνα μου είναι άτρωτη

Αν πίστεψες για λίγο πως με νίκησες
Γελασμένος είσαι
Δε χάνω ποτέ από τους άλλους

Έχω δικά μου όπλα
Να με πολεμούν
Να με λυγίζουν
Κανείς πιο δυνατός
από τον εαυτό μου

Έχω βαθύ μαχαίρι
στην καρδιά μου
Που ξαναανοίγει
Χρόνια τις πληγές
Και τις ματώνει

Για αυτό μην προσπαθείς
Δεν έχει χώρο
Άλλο μαχαίρι απ'το δικό μου
Δε χωράει στη καρδιά μου.

Πρωτάρης παίχτης

Τόσους μήνες τόσα χρόνια
σε μισούσα
Με φαρμάκι είχες ποτίσει την καρδιά
Μα απόψε για το παρελθόν ρωτούσα
Και μου είπες "σ'αγαπούσα αληθινά"

Είχες δίκιο το κατάλαβα αργά
πως δεν ήσουνα εσύ μόνο ο φταίχτης
Είχα κάνει και εγώ λάθη πολλά
Καθώς ήμουνα πρωτάρης τότε παίχτης

Τόσους μήνες τόσα χρόνια στη σιωπή
Δε μαρτύρησες ποτέ
τον εαυτό σου
Από αγάπη εγώ δε γνώριζα πολύ
Και έτσι έριξα το φταίξιμο δικό σου

Είχες δίκιο το κατάλαβα αργά
πως δεν ήσουνα εσύ μόνο ο φταίχτης
Είχα κάνει και εγώ λάθη πολλά
Καθώς ήμουνα πρωτάρης τότε παίχτης

Κράτα τον ήλιο...

Άνανδροι άνθρωποι
στήνουν καρτέρια
Αθώες ψυχές
να πληγώσουν
Άκαρδοι άνθρωποι
κάνουν νυχτέρια
Ψάχνοντας τρόπους
να σε τελειώσουν

Μη τους φοβάσαι
Δεν είσαι μόνος
Μη κατεβάζεις
ποτέ το βλέμμα
Στάσου με πίστη
μπροστά στη μέρα

Κοίτα τον ήλιο
στέκει ψηλα
Και κάθε άδικο
το μαρτυρά
Θα φτάσει η ώρα
Δεν αργεί
Που θα το κάψει
στη στιγμή

Κράτα τον ήλιο
μες στη ψυχή
Είναι η αγάπη
πιο δυνατή.

Μια...καληνύχτα (συνεργασία)

Είπες καληνύχτα
Και γω την πήρα αγκαλιά
Τα όνειρα γίνονται
το βράδυ αληθινά

Μα το πρωί σαν άνοιξα τα μάτια
Η καληνυχτα σου
Χιλιόμετρα μακριά
Και η καλημέρα
Πουθενά

Ματώνει στα σκαλοπάτια μου
η καρδιά

Σοφία Τανακίδου

Δε μου'πες
Καληνύχτα
Κι έμεινε άδεια
η αγκαλιά
Και τώρα τ' όνειρο
κρυώνει
και φοβάται το χιονιά...

Κι άγρυπνο θα το 'βρει το πρωί
να περιμένει
την καλημέρα σου...
Κι αν δε φανεί κι αυτή
Θα το βρεις νεκρό
στα σκαλοπάτια σου...

Ελένη Ταϊφυριανού

Όνειρο ήταν;

Παράξενο όνειρο
συντρόφεψε το βράδυ μου...εσένα είδα.
Στάθηκες δίπλα μου
Και μ'άκουγες
Εσύ..που δε με άκουσες ποτέ
Και γω..μιλούσα..μιλούσα...
Εγώ...που δε μιλάω ποτέ.

Παράξενο όνειρο
Ξύπνησα ανάλαφρα
σαν πουλί,
γιατί όσα κρατούσα
μυστικά μες στην ψυχή
όλα στα είπα.

Μα τώρα ντρέπομαι
να σε ρωτήσω
αν τα άκουσες εσύ
ή όνειρο ήταν
που το είδα μόνο εγώ
και είναι ακόμα
μες στην ψυχή το μυστικό πάντα κρυφό!!

Δεν το κατάλαβα

Εσύ που χρόνια
πίσω από προσωπεία και ψευτιές
Ανέβαινες αγέρωχα εκεί που θες
Δεν το κατάλαβα
Με κρίνεις που έχω μείνει χαμηλά
γιατί είχα μόνο τα δικά μου τα φτερά
Ακούς;
Εσύ ταξίδευες και πέταγες με ξένα
Και στα δικά μου πάταγες σπασμένα
Ακούς;
Δε σε κατάλαβα!!
Που ότι έδινες ήταν ένα ψέμα
Και ότι έπαιρνες
Ψυχή δικό μου αίμα
Ακούς;
Δε σε κατάλαβα
Που ανέβηκες πριν από μένα
και έκτισες τοίχο
να μη φτάσω εγώ σε σένα
Μα να σου πω και κάτι άλλο...
ακούς; ..
σε κατάλαβα

Όσο μ'αγαπησες...

Είχαμε χρόνια
να βρεθούμε έτσι αντίκρυ
Να θυμηθούμε
Κάποιες όμορφες στιγμές
Που μες στα χέρια σου
σαν το ορφανό σπουργίτι
Πάντα μεθούσα ενώ έταζες χαρές

Έχασα δίπλα σου
τα πιο όμορφα μου χρόνια
Χρόνια μιας νιότης
Που κρίμα πίσω δε γυρνά
Και δε με κοίταξες ποτέ σου
με συμπόνια όταν σου φώναξε η καρδιά μου ότι πονά

Όσο με αγάπησες
Κανείς δεν αγαπάει
Τώρα μου είπες
Και γω γέλασα πικρά
Γιατί καθόλου η αγάπη δε μετράει
Όταν ο ένας ξέρει μόνο να αγαπά

Το τέλειο ποίημα...

Αύριο θα γράψω το τέλειο ποίημα
Μόνο για σένα
Μόνο εσύ θα το διαβάσεις
Αρκεί να με κοιτάξεις... αύριο...

Γιατί απόψε δεν με κοίταξες...
Πώς να το γράψω!!!!!

Χωρίς εσένα....

Λένε πως όλα ξεπερνιούνται
Μεγάλοι έρωτες ξεχνιούνται
Ότι απόψε σε σκοτώνει
Αύριο θα σε δυναμώνει.

Ο χρόνος όλα τα νικάει
Τον κάθε πόνο σταματάει.

Λένε οι φίλοι ....
Μα δε γνωρίζουν
Την καρδιά μου δεν την ορίζουν...
Λένε οι φίλοι....
Όταν σε χάσω
Σε βάθος χρόνου
Θα σε ξεχάσω...

Μπορώ να ζήσω
Μετά από σένα
Ένα λεπτό
Χωρίς εσένα

Ένα λεπτό
Μόνο μου φτάνει
Να καταλάβω
Ότι φτάνει...
Ένα λεπτό χωρίς εσένα
Βουτιά στην κόλαση για μένα

Ο χρόνος.....
Σταμάτησε για μένα
Όταν συνάντησα εσένα.

Μια απορία

Μας αφήσαν διαθήκη
Σπουδαίοι φιλόσοφοι τόσα ρητά
Άπειρες σκέψεις
Γνωστών ανθρώπων
Τόσους αιώνες τόσα γραπτά και δεν τελείωσαν ακόμα οι λέξεις
Ακόμα γράφεις
Άγνωστε εσύ...

Παίρνεις τις λέξεις και τις ταιριάζεις
Σαν να 'ναι σπόρος μέσα στο χώμα
Και θες να ανθίσει
Να βγάλει ανθό
Με ένα γραπτό σου να καταπλήξεις
Τον κόσμο αυτό.

Λίγοι μένουν στην ιστορία
Να τους θυμόμαστε χρόνια μετά
Μα θά 'χεις πάντα την απορία
"Μήπως δεν έγραφα και γω καλά;"!!!!

Η Χιονάτη....

Δεν ειμαι εγώ σαν τη Χιονάτη κι ας έχω τα μακριά μαύρα μαλλιά της και το κατάλευκο της δέρμα

Δεν είμαι εγώ σαν τη Χιονάτη
Δεν έχω ούτε καν την ομορφιά της
Μα ίσως έχω λίγη απ'την καλή καρδιά της

Δε βγήκα νύχτα μες στο δάσος φοβισμένη μέσα στην πόλη ζω φυλακισμενη
Οι φίλοι μου δεν είναι νάνοι μα είναι πλάσματα παραμυθένια και με έχουν έγνοια

Ο πρίγκηπας μου δεν ήρθε με άλογο να με ξυπνήσει δεν υποσχέθηκε παλάτια να μου χτίσει ,ένα βαρκακι έχει μόνο με αυτό παλεύει να μας ζήσει

Η ομορφιά και τα παλάτια σπάει ο καθρέφτης γίνονται κομμάτια
Εκείνο πάντα που θα μένει είναι η αγάπη σε δυο μάτια φυλαγμένη
Εκείνο πάντα που θα μένει
είναι το φιλί που η Χιονάτη περιμένει

Θα πολεμήσω...

Αν οι φωνές που μέσα μου σιωπούν βρουν δρόμο για να βγουν,θα ακουστούν στα πέρατα της γης.

Και συ ατρόμητε
που νιώθεις ασφαλής
με τη σιωπή μου,
θα θυμηθείς την ύπαρξη μου.

Τώρα σωπαίνω.
Τώρα υπομένω.
Τώρα κρατάω αντοχές
Και περιμένω.

Μα φτάνει η ώρα
Που θα μιλήσω
Που θα ξυπνήσω
Τότε θα δεις πως ξέρω εγώ
.... να πολεμήσω.....

Νυχτερινό μου όνειρο...

Της μέρας όλα τα όνειρα
Τα κυνηγώ τα πιάνω
Τα διατάζω γρήγορα
Να βγουν αληθινά

Το δρόμο τους ακολουθώ
Ποτέ μου δεν τα χάνω
Μέσα στο φως άφοβα
Ζούνε παντοτινά.

Νυχτερινό μου όνειρο
Κρύβεσαι την ημέρα
Σκορπάς άπονα δίνεσαι
Στου ήλιου τη τροχιά

Καίγεσαι συθέμελα
Χωρίς να λογαριάσεις
Πόσο εγώ σε πόθησα
Ετούτη τη βραδιά.

Τα λάθη

Κάποιος φίλος απορούσε
συνεχώς όλο ρωτούσε
για τα λάθη που 'χε κάνει την αιτία μου ζητούσε.

Το μυαλό σου είναι εντάξει
Όλα τα 'χει σε μια τάξη
Μα η καρδιά που όλο ελπίζει
Το σωστό δεν το γνωρίζει.

Την καρδιά να την πετάξεις είναι κρίμα
Το μυαλό αν το αλλάξεις θα 'σαι θύμα
Χαμόγελα στη ζωή σου και προχώρα
Με τα λάθη όλοι ζήσανε ως τώρα

Η Τροία

Έκτισες τοίχους
για να γκρεμίσουν
με ένα βλέμμα
Πίστεψες πάλι
στο παραμύθι
που ήταν ψέμα

Δεν είναι όλα
μέσα στον κόσμο
αληθινά
Αν αγαπήσεις
Όλα τα βλέπεις
σαν μαγικά

Είναι τα δώρα μια αυταπάτη
Και συ το ξέρεις πως είναι απάτη
Όμως λυγίζεις τοίχους γκρεμίζεις
Ανοίγεις πύλες και αγκαλιές

Μία Τροία είναι η καρδιά σου
που ξεψυχά
Ο Δούρειος ίππος γνωρίζει
πάντα να ξεγελά

Έκτισες τοίχους και τους γκρεμίζεις έτσι απλά
Πίστεψες πάλι σε μια αγάπη
που δεν κρατά.

Πρόσεχε τι λες...

Κάθε μία λέξη
πριν να πω
Κάθε μία λέξη
πριν να γράψω
Πάντα μετράω
Ποιον πονώ
Ποιου τη γαλήνη
θα ταράξω
Ποιον θα πληγώσω
Ποιον θα θίξω
Ποιου τη ζωή του
θα διαλύσω

Και συ ορμάς
Με όλες τις λέξεις
Δίχως καμιά σου
να διαλέξεις
Όλες πονάνε
Όλες πληγώνουν
Στο διάβα τους
Ζωές τελειώνουν

Καμία λέξη
δεν είναι απλή
Είτε τη γράφεις
Είτε τη λες
Βρίσκει το στόχο
εκεί που θες.

Μέσα στη σκέψη
Μέσ'τη ψυχή
Κάθε σου λέξη
είναι καρφί
Δεν την ξεχνάω
για μια ζωή.

Χαμόγελα βλέπεις...

Ο πόνος βουβός
Πριν φτάσει στα μάτια
Σκορπίζεται
Ανοίγω τα χείλη
Χαμόγελο γίνεται

Και συ το κοιτάς
Και θυμώνεις
Που ακόμα δε με έχεις διαλύσει
Νομίζεις αντέχω
Και ας έχεις την ψυχή μου
μαυρίσει

Δεν είναι χαμόγελο
τούτο
Είναι τα χείλη που ψάχνουν
να βρούνε τα λόγια
Μισανοίγουν
Και απότομα κλείνουν
Γιατί ότι κι αν πούνε
Εσύ δεν ακούς...
Χαμόγελα βλέπεις
και ήλιους τρελούς

Ορφάνια...

Σ'έψαχνα από παιδί
....μάνα....
Που είναι τα φτερά σου
να με σκεπάσεις;
Είναι χειμώνας μάνα
στις καρδιές των ανθρώπων.

Που είναι τα λόγια σου
να με συμβουλέψουν μάνα,
πώς να προφυλάξω τη ζωή μου το κορμί μου τη ψυχή μου;

Ήρθαν γυναίκες
σκληρές ξένες
Με ξεγέλασαν
Μου πήραν τη φωνή μάνα
"Είσαι ορφανό "μου είπαν
Μη λες" μάνα"
Δεν είμαστε εμείς η μάνα σου
Με αφήσανε στο δρόμο
παιδί ακόμα να χαθώ
Μα εγώ τον βρήκα το δρόμο μάνα

Ένα βράδυ σε ονειρεύτηκα
Με φίλησες με χάιδεψες
Ξύπνησα χορτάτη απ' τα φιλιά σου απ'τα χάδια σου από τα λόγια σου
Μου είπες κράτησε τα όλα αυτα ..με αυτά τα λόγια τα φιλιά τα χάδια να αγγίζεις τα παιδιά σου.

Αχ μάνα σε βρήκα είσαι εδώ... μοσχοβολούν
κάθε στιγμή τα παιδιά μου απ'τα φιλιά σου
Κάθε φορά που τα φιλώ
Ριγώ στη μυρωδιά σου

Αχ μάνα σε βρήκα είσαι εδώ
Σε κοιτώ
Μέσα στο στόμα τους
σ'ακούω σαν με φωνάζουν"ΜΑΝΑ"

17 Νοέμβρη 1973-2017

Υπήρξαν κάποια παιδιά
που ορμήξαν μπροστά
στη φωτιά.
Είχαν τόλμη ψυχής
περισσεύματα οργής
και καρδιά.

Βρήκαν θύρες κλειστές
Τις ανοίξανε.
Μες σε νύχτες φριχτές
Ήλιους στήσανε.

Στο κατώφλι της γης
Σήμερα εμείς απαθείς
Τους γιορτάζουμε.
Μες σε σπίτια κλειστά
Τυλιγμένοι καλά στα παπλώματα... αδρανείς...
Αν σταματήσει η βροχή
Ίσως βγούμε να αφήσουμε
ένα λουλούδι και μεις...!!!!!

Η ανοησία

Δεν έχει τέρμα η ανοησία
σε κόκκινο δε σταματάει,φουσκώνει μπαζωμένο ρέμα και ξεσπάει

Καταπίνει ότι κινείται και δεν κινείται,ζωές ανθρώπων υπονομεύει ,δε χορταίνει, μέσα στη δίνη της όλα τα σέρνει

Δεν έχει τέρμα η ανοησία δε συλλογιέται όποια θυσία
Για έναν ανόητο πολλοί πληρώνουν για έναν ανόητο πολλοί ματώνουν.

Το ποίημα... βέλος

Όσοι τολμήσαν
Και προσπαθήσαν
Να αφανίσουν
Και να στερήσουν
Ένα.. ποίημα.
Πρέπει να ξέρουν.

Είναι οι λέξεις
Μέσα στο ποίημα
Όπλα κρυμμένα
Βέλη στημένα
Δε σταματάνε
Όταν οπλίσουν
Ορμούν τα πάντα
να κατακτήσουν.

Το ποίημα βέλος
θα βρει το στόχο.
Το ποίημα τέλος....
ποτέ δεν έχει.
Θα έρθει η ώρα
που θα καρφώσει
αυτόν που πρέπει.

Απώλεια... (Οπτικοποιημένο)

Δε ξέρω πως γίνεται...

Δε ξέρω πως γίνεται
και κάποιοι άνθρωποι νοιάζονται
Άνθρωποι που δε ξέρουν ούτε καν το πρόσωπο σου
Σπαταλούν ώρες για σένα
Άνθρωποι που δεν έχουν ακούσει ούτε καν τη φωνή σου
Μιλάνε για σένα με τα καλύτερα λόγια
Δίχως να έχουν να κερδίσουν κάτι ...
Δίχως υλική ανταμοιβή
Δίχως ηθική ανταμοιβή
Δίχως καμμιά ανταμοιβή

Δεν ξέρω πως γίνεται
Ξέρω όμως ότι γίνεται.....
Υπάρχουν άνθρωποι
Υπάρχει... ελπίδα....

Είσαι και συ μέσα σε αυτούς;
Αναρωτήσου!!!!!

Εσύ...

Εσύ που γέλαγες κάθε φορά πού'ταν τα μάτια μου υγρά
Και τραγουδούσες την στιγμή που εμένα μ'έπνιγε η βροχή....εσύ...

Εσύ που έπλασες με προσοχή ψεμματα τόσα μες τη ζωή
Για να μη βρίσκεσαι ποτέ σε μια ανάγκη μου φίλε πιστέ... εσύ

Εσύ που θέλησες ξανά να μου ματώσεις την καρδιά θυμίζοντας παλιές πληγές μου φώναζες: τώρα τι κλαίς.. εσύ

Εσύ που γέλαγες με σαρκασμό κάθε που πάθαινα κακό και δεν αισθάνθηκες ντροπή που μ'άφηνες χωρίς στοργή...εσύ

Απόψε κλαίς
Για ώρες κλαίς στην αγκαλιά μου
Κι έχεις γερμένο το κεφάλι στην καρδιά μου
Εκεί ακούς το πώς χτυπάει πονεμένα
Όσο κι αν γέλασες μαζί μου αυτή πονά για σένα

Χόρεψε........

Ώρες η βροχή ξεπλένει ότι απέμεινε στη μνήμη
Και κάθε της σταγόνα μες τα μάτια καταλήγει.

Τι τη θέλεις την ομπρέλα
να σκεπάσεις το κορμί σου;
Όσο και να προσπαθείς
απ'την μπόρα να κρυφτείς
Μέσα σου λυσσομανάει
δε γλυτώνεις σου ορμάει.

Φόρεσε τα κόκκινα
χόρεψε μες τη βροχή
Όλα τα ανθρώπινα
πάθη μου είσαι εσύ.

Χώρεσε όλη η βροχή
στα μάτια τα δικά μου
Χόρεψε στο σώμα σου
να μπουν τα δάκρυα μου.

Κρίμα...

Ξυπνάω με την έμπνευση να ορύεται μες στο μυαλό μου
ψάχνοντας διεξόδους να βγει

Και ανακαλύπτω με τρόμο
σε ένα δωμάτιο με τετράδια και βιβλία ένα τόνο,
ένα στυλό μονάχα μαύρο
με τη μελάνη τελειωμένη
... είμαι χαμένη....

Πώς να κρατήσω τόσες σκέψεις τις έχασα όλες τις λέξεις, φεύγουν πετάνε κι είναι κρίμα θα 'τανε τέλειο το ποίημα.