Σε έναν πατέρα

Δεν ήταν μόνη
Όταν στα χέρια της τα άδεια νανούριζε την απώλεια της

Ήταν και κείνος...

Της ψιθύριζε
"Κουράγιο εγώ είμαι εδώ"
Και την έσφιγγε στην αγκαλιά του

Να τη στηρίξει
Για να στηριχτεί

Γιατί το κουράγιο του λόγια ψεύτικα.
Γιατί στεκόταν
ολόρθος ενώ πεσμένος ήταν.
Και σώπαινε ενώ ήθελε να ουρλιάξει.

Μα η δική του η φωνή θα ήταν τόσο δυνατή
που θα έπνιγε το νανούρισμα της
Και το παιδί
Δε θα το άκουγε

Και κείνος δεν ήξερε να νανουρίζει

Μοναχά βράχος να στέκει ήξερε
Να την στηρίξει
Για να στηριχτεί
Κι ας είχε σκορπίσει.