Εις μνήμην

 

Δυο χρόνια καίει μέσα μου 

μία επιθυμία

να κάψω τα ποιήματα 

που έγραψα για τρένα.

Μα μέσα σε όλα είχα εκεί 

πάντα την λέξη μάνα!

"Μαμά μου που δεν με άφηνες 

να ταξιδεύω μόνη 

οι πιο γλυκές μου ανάμνησες 

οι δυό μας στο βαγόνι"

Πώς να τις κάψω στο χαρτί 

στη μνήμη πώς να θάψω 

Κι έτσι απλά απ' την καρδιά 

όλες να τις πετάξω;

Δύο χρόνια ακούω να περνούν 

τα τρένα και τρομάζω 

και την αγάπη μου γι' αυτά 

σε θλίψη την αλλάζω. 

Τι φταίν όμως τα σίδερα;

Τι φταίν οι λαμαρίνες;

Οι φταίχτες δεν εβρέθηκαν 

κι ας φεύγουνε οι μήνες.

Βαμμένα χέρια με αίματα 

μες τις γεμάτες τσέπες 

μιας και ποτέ δε θα τα βρουν,

ποτέ δε θα πληρώσουν, 

οι Ερινύες ύαινες 

οφείλουν να το πράξουν, 

τον ύπνο και τον ξύπνιο τους 

να τον κατασπαράξουν. 

Να ακούν τα τρένα της οργής 

τα μοιρολόγια μάνας 

μέχρι να σβήσει ο ήλιος τους, 

μέχρι να παραδώσουν,

στον Άδη μαύρες τους ψυχές...

και έτσι να γλυτώσουν.

"Μαμά μου που δεν με άφηνες 

να ταξιδεύω μόνη, 

συντρόφευε για χάρη μου 

- εκεί ψηλά -

57 ακόμη"

Σοφία Τανακιδου

30/1/25