Θηλιά

 

Και τώρα...

που άνοιξε η πόρτα και μπορείς να πετάξεις

και να φτάσεις ως εκεί που η επιθυμία σου ονειρεύτηκε...

Γιατί στέκεσαι;

Γιατί δεν προχωράς;

Γιατί το βήμα σκοντάφτει

κι η ψυχή δεν τολμά να πετάξει;

Γιατί τα φτερά βαραίνουν;

Να δες...

Σπασμένες κομμάτια οι αλυσίδες μετέωρες στέκουν δεν σε ακουμπάνε

Να δες...

Και τα τέρατα στων παραμυθιών τις σελίδες ξαναχώθηκαν μια για πάντα.

Μα αυτή η αόρατη κλωστή που δεν βλέπει κανείς αυτή... 

ακόμη δεμένο σε κρατά... 

διαλύει τα φτερά... 

Βήμα, κενό, βουτιά...

Κι απ' την αρχή ξανά...

τις αλυσίδες κρίκο κρίκο ενώνει στο λαιμό ακόμη πιο σφικτά θηλιά...