Όταν πέφτουν οι κεραυνοί.

 

Η Αφροδίτη δεν είχε ιδιαίτερη αγάπη στο διαδίκτυο, ούτε φεισμπουκ, ούτε ινσταγκραμ, της άρεσαν όμως τα παιχνίδια. Εκεί ανάμεσα στα διαλείμματα από την καθημερινή δουλειά και κάποια μοναχικά βράδυα όταν όλη η οικογένεια κοιμόταν έπαιζε στο διαδίκτυο το αγαπημένο της. Δεν ήταν κάποιο ιδιαίτερο παιχνίδι, περισσότερο για να ξεκουράζει το μυαλό της από τα προβλήματα και να ηρεμεί το άρχισε... και κόλλησε... και μιας και το παιχνίδι ήταν ομαδικό αποφάσισε να φτιάξει και την δική της ομάδα που της έδωσε το όνομα της πόλης που μεγάλωσε και αγαπούσε! Έτσι όσοι αγαπούσαν το ίδιο αυτή την πόλη άρχισαν σιγά σιγά να μπαίνουν στην ομάδα της. Το όριο ήταν 50 άτομα! 

Πρώτος μπήκε ο Οδυσσέας! Δεν ήξερε η Αφροδίτη αν ήταν το αληθινό του όνομα αλλά το θεώρησε και λίγο συμπτωματικό...

"Οδυσσέα λες να βρούμε την Ιθάκη;" τον πείραξε...

Αλήθεια που να βρίσκεται άραγε η Ιθάκη του καθενός; αναρωτήθηκε.

Μέρα με την μέρα η ομάδα μεγάλωνε, κάποιοι απλώς έμπαιναν και έπαιζαν χωρίς καν να χαιρετούν στο τσατ του παιχνιδιού, αλλά υπήρχαν κι αυτοί οι λίγοι που καλημέριζαν κάθε πρωί ανελλιπώς, όπως ο Οδυσσέας, η Αγγελική, η Βάσω, η Βασιλική, η Βάντα, η Αναστασία, η Σοφία, η Έλενα, ο Χρήστος, η Χριστίνα, η Κατερίνα, η Δάφνη, η Δανάη... κι άλλοι πολλοί κατά καιρούς...

Υπήρχαν κι αυτοί που έμπαιναν σαν κατάσκοποι από άλλες ομάδες για να ελέγξουν πως παίζανε το παιχνίδι και πως κατόρθωναν πάντα στα τουρνουά να είναι στις πρώτες θέσεις αν και σχεδόν κανείς τους δεν πλήρωνε για να μπορεί να ξεπεράσει τους άλλους...

Η μικρή αυτή ομάδα που μιλούσε καθημερινά στο τσατ ήξερε ποιοι είναι οι κατάσκοποι αλλά πάντα τους καλό δέχονταν και συνέχιζαν να δίνουν τα φώτα τους πώς να παιχτεί το παιχνίδι, χωρίς να τους ενδιαφέρει αν κάποια στιγμή θα βρεθούν αντίπαλοι. Εξάλλου στα τουρνουά τα ατομικά έπαιζαν πολλές φορές αντίπαλοι κι από την ίδια ομάδα και ξεσήκωναν ο ένας τον άλλο να παίξει για να τους ξεπεράσει...

Έναν χρόνο σχεδόν έπαιζαν και μιλούσαν στο τσατ χωρίς να γνωρίζει ο ένας τον άλλον, μοιράστηκαν όμως μικρές χαρές, γενεθλίων, γιορτών, γάμων και γεννήσεων έτσι στο άγνωστο...

Ώσπου μια μέρα ένας παίκτης έγραψε το αληθινό του όνομα και την ίδια στιγμή έγιναν έξω από το τσατ δεκάδες αιτήματα φιλίας όσων είχαν φεισμπουκ.

Η Αφροδίτη όμως δεν είχε... ούτε ο Οδυσσέας...

Είναι άδικο είπε η Αφροδίτη οι πρωτεργάτες της ομάδας να μείνουν απέξω...

"Ποιοι είναι από την πόλη μας;" ρώτησε "και ποιοι μπορούν να έρθουν στην πόλη μας;"

Όλοι μπορούσαν! Ακόμη και αυτοί που έμεναν μακριά...

Όλοι όσοι καλημέριζαν...

Γιατί όλα από μια καλημέρα αρχίζουν...

Κι οι καλύτερες φιλίες από ένα παιχνίδι...

Γιατί... τι είναι η Ιθάκη;

Η Ιθάκη είναι ο δρόμος που σε οδηγάει στον άνθρωπο!

Και δεν έχει σημασία από πού ξεκινάς για να τον βρεις... από ένα απρόσωπο φεισμπουκ; από ένα απρόσωπο παιχνίδι στο ίντερνετ; από ένα καλημέρα στο τσατ;

Αυτό που έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα...

"Δεν φανταζόμουν ποτέ όταν έφτιαξα αυτή την ομάδα ότι θα γνώριζα τόσο υπέροχα χαμόγελα!" είπε η Αφροδίτη όταν τους γνώρισε από κοντά εκείνο το βροχερό απόγευμα που δεκάδες κεραυνοί είχαν φωτίσει το δικό της χαμόγελο!

Γιατί όταν πέφτουν οι κεραυνοί μόνο κερδίζεις Αφροδίτη!

Κι η πρωτιά είναι αυτά τα χαμόγελα...

Σοφία Τανακιδου