Καρδιές στον ουρανό.

 

Μια σειρήνα ούρλιαζε δίπλα στο αυτί μου.

"Τι στο καλό;" αναρωτήθηκα

"Τι συμβαίνει πάλι;"

Δίπλα μου το κινητό θαρρείς και θα ανατιναζόταν.

Μήνυμα από το 112

"Πάλι κανένα έκτακτο καιρικό φαινόμενο" σκέφτηκα.

Άρπαξα με νεύρα την συσκευή.

"Αγνώστου προελεύσεως αντικείμενο εισήλθε στον εναέριο χώρο! Προσοχή!! Κίνδυνος!! Όχι άσκοπες μετακινήσεις μέχρι να εντοπιστεί και να αναχαιτιστεί"

Κοίταξα από το παράθυρο έξω.

Ένας πανικός!

Οι γείτονες ήδη είχαν φτιάξει βαλίτσες και τις έσπρωχναν μανιωδώς μέσα στα αυτοκίνητα...

Γέλασα ενθυμούμενη το μήνυμα που έλεγε "όχι άσκοπες μετακινήσεις".

Αλλά εντάξει, η ανθρώπινη ψυχολογία δεν προσαρμόζεται σε διαταγές όταν κάτι έχει να κάνει με την επιβίωση της. Ποιον να εμπιστευτεί εξάλλου; Τι ξέρουν περισσότερο οι κυβερνήσεις; Τίποτα! Κανένας δεν μπορεί να ξέρει τι θα πρέπει να κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις.

Βγήκα στο μπαλκόνι και τους παρακολουθούσα για λίγα λεπτά όταν άκουσα μια φωνή δίπλα μου.

"Θα φύγεις και συ;"

Η κοπέλα από το διπλανό διαμέρισμα με δύο μικρά παιδάκια αγκιστρωμενα πάνω στα πόδια της κι ένα στην αγκαλιά έχασκε κάτασπρη σαν πεθαμένη.

"Που να πάω με τρία παιδιά; Ο άντρας μου είναι ταξίδι θα γυρίσει την άλλη βδομάδα" μονολογούσε σχεδόν.

Ο άντρας της οδηγός σε νταλίκα έλειπε πολύ συχνά. Τους γνώριζα από την μέρα που είχα μετακομίσει σε αυτό το σπίτι πριν έξι χρόνια. Άλλαζα συχνά κατοικία μα αυτή η γειτονιά ήταν ήρεμη και φιλική και δεν είχα σκοπό να φύγω από εδώ σύντομα, εκτός εάν...

"Αν φύγεις θα έρθω μαζί σου, φοβάμαι μόνη" έκοψε τις σκέψεις μου η κοπέλα.

Γύρισα και την κοίταξα σοβαρά.

"Δεν θα πας πουθενά! Και μη φοβάσαι! Τίποτα δε θα συμβεί κακό!"

"Πώς το λες αυτό; Μάλλον δεν είδες από πάνω μας τι γίνεται" με διόρθωσε και μου έδειξε ψηλά στον ουρανό.

Σήκωσα τα μάτια μου και τότε μόνο το είδα.

Είδα αυτό που είχε κατατρομάξει την ήσυχη γειτονιά μου και είχε κάνει τους γείτονες μου να έχουν ήδη όλοι πακετάρει και εξαφανιστεί.

Ένα τεράστιο αντικείμενο στον ουρανό σχεδόν πάνω από τα κεφάλια μας, κόκκινο σαν φωτιά στριφογύριζε ασταμάτητα.

"Μπες μέσα στο σπίτι έρχομαι σε δύο λεπτά" της είπα βιαστικά κι εκείνη με υπάκουσε σαν υπνωτισμένη.

Πήρα μια βαλίτσα που είχα πάντα έτοιμη για ώρα ανάγκης και βγήκα από το σπίτι με κατεύθυνση στο δικό της.

"Που θα πάμε; Να στείλω μήνυμα στον άντρα μου να ξέρει" με ρώτησε βλέποντας με με την βαλίτσα στο χέρι.

"Πουθενά δε θα πάμε! Εδώ θα μείνεις με τα παιδιά! Μην διανοηθείς να βγεις! Όπως είδες έξω όλοι τρέχουν σαν χαζοί, θα γίνει κανένα ατύχημα μέσα στην τόση σύγχυση που υπάρχει! Το μόνο ασφαλές μέρος είναι το σπίτι σου! Θα μείνεις εδώ και μόλις λήξει ο συναγερμός άνοιξε την βαλίτσα που σου αφήνω. Είναι για σένα ότι υπάρχει μέσα και για τα παιδιά σου! Έξι χρόνια τώρα ήσουν η καλύτερη μου φίλη! Γι' αυτό θέλω να τα κρατήσεις και να με θυμάσαι με αγάπη!"

"Γιατί; Θα φύγεις; Που θα πας; Εσύ το σκας κι εγώ θες να μείνω εδώ;"

"Δεν το σκάω! Θα έφευγα σήμερα! Γι' αυτό είχα κι έτοιμη την βαλίτσα με τα δώρα σας!"

"Δηλαδή θες να μου πεις, ότι δεν φεύγεις λόγω των εξωγήινων; Ότι απλώς έτυχε σήμερα να φεύγεις χωρίς να με ενημερώσεις;"

"Θα έφευγα! Ήταν καθορισμένο! Και το περίμενα καιρό! Το ήλπιζα δηλαδή και το ευχόμουν εδώ και πολλά χρόνια. Σου είχα πει πως είχαμε χαθεί με ένα άτομο που αγαπούσα πολύ! Δεν σου το είχα πει;"

"Ναι! Τον βρήκες δηλαδή;"

"Ναι! Γι' αυτό φεύγω! Φεύγω μαζί του! Αλλά εσύ θέλω να με εμπιστευτείς και να μείνεις εδώ! Δεν θα σας συμβεί τίποτα κακό στο υπόσχομαι! Με πιστεύεις;"

"Ναι! Θα μείνω! Σε πιστεύω! Και θα μου λείψεις! Αλλά θέλω να είσαι ευτυχισμένη!"

"Θα είμαι! Σε αγαπάω! Αντίο"

Έκλεισα την πόρτα πίσω κι ανέβηκα κλαίγοντας τα σκαλοπάτια. Είναι δύσκολο να αποχαιρετάς ανθρώπους που αγαπάς ξέροντας ότι δεν θα τους ξαναδείς, ακόμη κι αν εκεί που πας είναι ο δικός σου παράδεισος.

Έφτασα στην ταράτσα, το άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο ακόμη στροβίλιζε, σήκωσα τα χέρια ψηλά κι έβγαλα μια διαπεραστική κραυγή. 

Είχα χρόνια να φωνάξω τόσο δυνατά, θαρρώ από εκείνη την μέρα που ακούμπησα τα πόδια μου στο χώμα της γης, όταν έχασα τον έλεγχο του οχήματος μου και προσγειώθηκα εδώ, ολομόναχος σε ένα ξένο ολότελα πλανήτη. Μπορούσα να πάρω την μορφή οποιαδήποτε έμψυχου πλάσματος. Έγινα λύκος, έγινα σκύλος, έγινα άνθρωπος! Μα ό,τι κι αν έγινα, ό,τι κι αν έζησα στη γη, ανυπομονούσα και παρακαλούσα να γυρίσω πίσω. Δεν ήξερα το πότε, το πώς, το που θα με έβρισκαν. Ήξερα όμως ποιος θα με έβρισκε! Γιατί μου το είχε υποσχεθεί όταν ξεκινήσαμε την αποστολή μας να ανακαλύψουμε καινούργιους πλανήτες πως ό,τι κι αν συνέβαινε, αν χωρίζαμε ποτέ θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να με βρει, όσο χρόνο κι αν έπαιρνε... γιατί ο χρόνος για μας δεν έχει σημασία... δεν μεγαλώνουμε, το μόνο που μεγαλώνει είναι η καρδιά μας που χτυπάει αιώνια.

Γιατί αυτό είμαστε!

Μια καρδιά που όταν γίνεται δύο δεν χωρίζει ποτέ!

Με βρήκε απόψε!

Άνοιξε την καταπακτή από το σκάφος του και μια δέσμη φωτός με τράβηξε μέσα του! Κι οι καρδιές μας ενώθηκαν ξανά!

"Τρόμαξες τους γήινους" του εξήγησα και γέλασε δυνατά.

"Ας κάνουμε μια θεαματική έξοδο! Να οδηγήσω;" του ζήτησα.

Στριφογύριζα πολλές φορές το σκάφος πάνω κάτω αφήνοντας κόκκινο καπνό στον ορίζοντα...

Όσοι σήκωσαν το βλέμμα τους στον ουρανό είδαν μεγάλες κόκκινες καρδιές η μια μέσα στην άλλη να απεικονίζονται στον ουρανό ...

Ξέρω πως κάποιοι θα πρόλαβαν να τραβήξουν και βίντεο, οπότε αύριο η μικρή μου φίλη θα σιγουρευτεί ότι της έλεγα αλήθεια και πως δεν πρέπει να φοβάται... κι όταν ανοίξει την βαλίτσα ελπίζω όλα τα χρήματα που υπάρχουν μέσα που αποθήκευα τόσα χρόνια - γιατί δεν μου ήταν πουθενά απαραίτητα - να τους φτάσουν για να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή με τον άντρα της - κοντά της πια - χωρίς να χρειάζεται να ταξιδεύει τόσο μακριά για να φροντίζει για την επιβίωση τους...

Γιατί οι καρδιές που αγαπιούνται πρέπει να βρίσκονται κοντά... ανεξάρτητα από ποιον πλανήτη προέρχονται...

Σοφία Τανακίδου