Οι φλεβες των λέξεων

Στις φλέβες μου κυλάνε μόνο λέξεις.
Όχι πια αίμα.
Στα ακροδάχτυλα στάζουν.
Δε διστάζουν.
Σκληροί στρατηγοί
με διατάζουν,
δίχως ίχνος στοργής
να αδειάζω,
χωρίς λογική
σ' αυτό το χαρτί λέξεις
.... αιμορραγώ λέξεις.

Σοφία Τανακίδου

Εδώ και χρόνια.

Περασμένες δύο ..
Άκουσε την πόρτα που άνοιξε και έκλεισε με δύναμη
Βήματα βαριά χωρίς συνοχή στον διάδρομο ,σαν να τα άκουγε να χτυπούν πάνω στα έπιπλα.
Μια σιγή ξαφνική κι ύστερα το συρξιμο της πόρτας της να ανοίγει.
Το σώμα του έπεσε βαρύ πάνω στο κρεβάτι,σύρθηκε δίπλα της.
Εκείνη δεν ανάσαινε καν, άκουγε μόνο και μύριζε την ανάσα του,μπερδεμένη σε ένα σύμπλεγμα τσιγάρου και ποτού,τα χέρια του παγωμένα κινήθηκαν πάνω της
"Πως θα ήθελα να σε πνίξω" ψιθύρισε στο αυτί της αγγίζοντας το πίσω μέρος του λαιμού της.
" Μια άλλη φορά" συμπλήρωσε μετά και της γύρισε την πλάτη.
Ακόμα δεν ανάσαινε.
Περίμενε υπομονετικά μέχρι να ακούσει το πρώτο ροχαλητό απόδειξη πως είχε πια αποκοιμηθεί.
Κι ύστερα άφησε ένα βαθύ αναστεναγμό και δύο δάκρυα να κυλήσουν καυτά στο μαξιλάρι
Ήταν ζωντανή ακόμα!!
Σήκωσε τα μάτια και προσευχήθηκε στο Θεό της
" Ευχαριστώ" είπε βουβά
Εκείνος όμως δεν την άκουσε
Εδώ και χρόνια δεν την άκουγε.
Δεν το γνώριζε όμως.
Δεν ήξερε ότι ο Θεός δεν ακούει τις προσευχές και το ευχαριστώ των νεκρών
Δεν ήξερε ότι ήταν νεκρή
Πνιγμένη εδώ και χρόνια απ' τα χέρια του!!

Σοφία Τανακίδου
(Έκτη αφιέρωση)
18/11/18

Η ζωή δε σταματά.

Όταν μένουνε μόνοι οι ανθρώποι
Όταν το ταίρι τους φύγει για πάντα.
Όσο όμορφα κι αν έχουν ζήσει
Κι αναμνήσεις γλυκές έχουν κρατήσει
η μοναξιά είναι σκληρή.
Στην ηλικία κανείς μη σταθεί
Γιατί η αγάπη δε ξέρει από χρόνια
Κι η ψυχή πάντα μένει παιδί
Και ψάχνει ένα ταίρι να βρει
Για να ζήσει τα χρόνια που απομένουν
Όσοι φύγαν στη σκέψη διαμένουν.

Στη ζωή τυχεροί όσοι έχουν
Φίλους που αληθινά τους προσέχουν.
Σαν τον φίλο αυτόν τον ωραίο
Που το όνομα του δε θέλει να λέω.
Που δύο ανθρώπους
Που τους έλιωνε
της απώλειας ο πόνος
με τον τρόπο του
δεν τους άφησε μόνους.
Τους σύστησε και τώρα ζουν
με αγάπη ξανά.
Εύχομαι για παντοτινά.

Σοφία Τανακίδου
(Πέμπτη αφιέρωση)
13/11/18

Κρυφό το αφιέρωμα
Οι παραλήπτες ξέρουν!!!

Αποχαιρετισμός.

 Όχι...
Ο πόνος του θανάτου δεν είναι ασθένεια να γιατρευτεί.
Δέντρο είναι που ανθίζει σε όλες τις εποχές.
Με ρίζες βαθιές που φτάνουν στα έγκατα της γης.
Δέντρο που τρέφεται με δάκρυα δε μαραίνεται ποτέ.
Κι ο πόνος ανθίζει μαζί του.
Κι όσο πιο νέοι είναι όσοι ταξιδεύουν αναπάντεχα στους δρόμους του ουρανού,
τόσο πιο πολύ η μνήμη ανεξίτηλα την ψυχή διαπερνά και ριζώνει παντοτινά.

Σοφία Τανακίδου
( Τέταρτη αφιέρωση)
12/11/18

Αφιερωμένο στον Κωνσταντίνο που έφυγε στα 36 του απόψε...
Τον ανηψιό του φίλου Κωνσταντίνος Μούστος

Ρόδα κόκκινα.

Με δανεικά η πρώτη ανθοδέσμη
Δέκα τριαντάφυλλα
Μια βδομάδα στο βάζο
Κι ύστερα σε μια σελίδα
Ένα πέταλο μονάχα.
Χρόνια ατέλειωτα
Στο ίδιο βιβλίο
Το διάβαζα
Το ξαναδιάβασα
Το πέταλο σελιδοδείκτης
Ένα σκληρό πρωί
Το έχασα
Σ' όλα τα φύλλα του βιβλίου έψαξα
Εξαφανίστηκε έτσι απλά σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Κι έκλαψα
Μόνο για κείνο έκλαψα
Για σένα όχι
Γιατί τα αισθήματα δεν ήταν δανεικά
Ούτε μαραθηκαν
Ούτε χάθηκαν στο πουθενά
Μέσ' το βιβλίο έχουν μείνει ζωντανά
Σε κάθε φράση
Σε κάθε ποίημα
Ρόδα κόκκινα...

Σοφία Τανακίδου

Δύο καρδιές.

Έχω μια καρδιά που περισσεύει
Κάποτε, κάπου , κάποιος μου την χάρισε και δεν την ξαναζήτησε πίσω.
Δύσκολο να ζεις με δύο καρδιές.
Εδώ με μια και δε προλαβαίνεις να μαζεύεις τα κομμάτια της.
Δύο καρδιές πως να τις συμμαζέψεις..
Κι ούτε καν στον ίδιο παλμό δε χτυπάνε
Άλλα ζητάει η μία κι άλλα προσμένει η άλλη
Επιχείρησα να χαρίσω τη μία αλλά έχω μπερδευτεί .
Δεν αναγνωρίζω ποια είναι η δική μου.
Και δε θέλω να χαρίσω μια ξένη..
Εξάλλου τα δώρα δε χαρίζονται
Θα συνεχίσω λοιπόν να ζω και με τις δύο
Μέχρι να γυρίσει ...
Μέχρι να ζητήσει τη μια καρδιά από μένα
Μόνο μη μου ζητήσει τη δική του
Τη δική μου θέλω να ζητήσει!!!
Εξάλλου τα δώρα ..δεν επιστρέφονται

Σοφία Τανακίδου

Ποιος λογιέται ποιητής.

Αφιερωμένο

Ποιος λογιέται ποιητής;
Δεν είναι αυτός που με τις πράξεις του δε μένει απαθής;
Δεν είναι αυτός που με τα λόγια του σβήνει τα δάκρυα μιας ψυχής;
Δεν είναι αυτός που απ' τους ώμους του μπορείς να στηριχτείς;
Ποιος λογιέται ποιητής;
Αν την ποίηση δεν τη ζεις
σε κάθε βήμα της ζωής,
αν στη φλέβα δεν κυλά
με αγάπη τρυφερά
Κι αν δε μοιραστεί σωστά
δίνοντας έμπνευσης χαρά,
μη λογιέσαι ποιητής,
ούτε της ψυχής ούτε της γραφής.
Μα το κυριότερο της ποίησης το ανώτερο,
αν τη μούσα σου δε βρεις, 
δε λογιέσαι ποιητής...
Μα μιας και την βρήκες τώρα,
να διαπρέψεις ήρθε η ώρα.

Σοφία Τανακίδου
9/11/18

Το ποίημα στη φωτό είναι γραφή Χρήστος Παπαχρυσάφης

Στα όνειρα ζουν

Χαράζει η μέρα ακόμα
μα φωτίζει δωμάτια άδεια
μες στην ψυχή πάντα βράδια.
Δύο κόρες που ήταν στολίδια
Αγγέλων φτιάχνουν παιχνίδια
Μια μάνα που αφήσανε πίσω
για τον πόνο της πώς να μιλήσω.
Δεν είναι απ' αυτό πιο σκληρό
να χάνεις δύο σπλάχνα θαρρώ.
Στη νύχτα μονάχα ζητώ
που σκεπάζει την ψυχή της καιρό,
τα όνειρα που στέλνει στη γη
να έχουν τη δική τους μορφή.

Σοφία Τανακίδου
(Τρίτη αφιέρωση)
11/11/18

Στη φίλη μου @Δημητρα Μαρκοπούλου αφιερωμένο στα κορίτσια της Ευαγγελία και Μαριέττα

Εικοσιτέσσερα

Φόρεσες τη μπλε σου στολή,
να βοηθάς τον κόσμο έχεις ορκιστεί.
Ζωή και όνειρα όλα μπροστά,
μα ξάφνου μοιάζουν απατηλά.
Τρία χρόνια,
το σώμα σου παλεύει με τη φωτιά,
μα το βλέμμα σου ακόμα γελά.
Με ένα χαμόγελο
που σε όλους σκορπάς,
γλυκά αφήνεις τη ζωή που αγαπάς.
Στα εικοσιτέσσερα
το ρολόι της ζωής σταματά..
μα όσοι σε γνώρισαν
σε κρατούν στην καρδιά.

Σοφία Τανακίδου
(Δεύτερη αφιέρωση)
10/11/18
Στη φίλη μου Sofia Kalantzi
Στον γιο της Παντελή

Γονείς της καρδιάς

Εκεί που δε γεννά η μήτρα παιδιά,
φροντίζει η μοίρα να γεννά η καρδιά.
Ένα μικρό πλασματάκι
εύπλαστο σαν το ζυμαράκι,
σαν το ποτίσεις μ' αγάπη
αφράτο θα γίνει ψωμάκι.

Χορταίνει η αγκαλιά
σαν ανοίγει
Κι η ορφανια
για πάντα σ' αφήνει.
Γιατί δεν είναι
μόνο τα παιδιά ορφανά,
αλλά και οι γονείς χωρίς αυτά.

Σοφία Τανακίδου
(πρώτη αφιέρωση)
9/11/18
Αφιερωμένο στην Ελπινίκη και τον Θανάση δύο υπέροχους γονείς καρδιάς της φίλης μου Fani Katraouni

Ήρθε ένα μήνυμα.

Γραμμένο στα δεκαοχτώ μου
Ωστόσο τίποτα δεν άλλαξε!!

Ήρθε ένα μήνυμα.

Ήρθε ένα μήνυμα από κει που τα παιδιά ζητούν στοργή.
Μιλάει για δύο μικρά πουλιά που έχουνε μείνει νηστικά.
Κι εσύ τολμάς τις Κυριακές
να σεργιανάς στις εκκλησιές.
Κι ανάβεις πάντα δύο κεριά
να σε φιλάει η Παναγιά.
Και σαν σωστός πια χριστιανός
που αγαπάει κι ο θεός,
υπάκουος στις εντολές,
βρίσκεις προφάσεις όσες θες
Όλοι εκείνοι που ακούς είχαν γονείς αμαρτωλούς.
Και ο θεός τους τιμωρεί η θέληση του ιερή.
Πόσο ακόμα θα τολμάς με μίσος τόσο να μιλάς
για τα παιδιά που ίσως μπορεί να 'χουν πια φύγει από τη γη..
Ήρθε ένα μήνυμα από κει..
Που τα παιδιά ζητούν τροφή.
Και συ τολμάς τις Κυριακές
γλέντια να στήνεις και γιορτές,
να κλείνεις μάτια κι αγκαλιές και να πιστεύεις πως δε φταις.

Σοφία Τανακίδου
1986

Ακόμα μ' αγαπάς;

Αντίστροφα γύρισαν οι δείκτες
στο ρολόι σου απόψε,
το παρελθόν σου αντίκρυσαν.
Εκεί στα δεκαεφτά σταμάτησαν...
μια δεύτερη ευκαιρία είχες
όλα να τα αλλάξεις.
Να μη μου πεις το "σ' αγαπώ"
Να μη μου πεις το "πάντα"
Ζωή καινούργια να μπορείς,
να ζήσεις αν με αρνηθείς,
ίσως και πιο σπουδαία...
Μα εσύ το ίδιο με κυττάς,
μάτια μου ανέμελα γελάς,
πάλι μου λες πως μ' αγαπάς
και πόσο είμαι ωραία...
Την ευκαιρία έχασες
κι ήταν η τελευταία!!

Σοφία Τανακίδου

Ο.. εγώ.

Εγώ..

Εγώ που έχω κάνει το εγώ μου σημαία
Ανηφορίζω το εγώ μου..
Εγώ μόνο εγώ..
Αγαπώ
Νοιάζομαι
Ξέρω
Δίνω
Εγώ μόνο εγώ
Πονάω
Θυσιάζομαι
Τολμάω
Μοιράζομαι
Εγώ μόνο εγώ
Με εγωπάθεια και εγωισμό.
Εγώ για μένα μιλώ
Και λέω..
Δέστε ποιος είμαι εγώ!
Και.. τι κάνατε εσείς για μένα;
Και λέω..
Μόνο εγώ μπορώ
Μόνο εγώ.
Εγώ και μόνο εγώ!!!

Σοφία Τανακίδου
2/11/18