Ήταν φθινόπωρο

 Ήταν φθινόπωρο, η  ημερομηνία απροσδιόριστη πια, αν και η μνήμη της συγκρατούσε ακόμη και τις ώρες κι όχι μόνο τις ημερομηνίες, αυτήν δεν την συγκράτησε, ούτε την ώρα, ούτε καν την μέρα. 

Θυμάται όμως με κάθε λεπτομέρεια τι είχε ακριβώς συμβεί σε αυτή την απροσδιόριστη ημερομηνία...

Μόλις έβγαιναν από ένα βιβλιοπωλείο όπου είχαν πάει να αγοράσει τα αγγλικά βιβλία της μικρής, πρώτη χρονιά στα αγγλικά, αν και δεν θυμάται επακριβώς το έτος, αλλά η χρονιά ήταν σίγουρα η πρώτη που θα την έστελνε...

Μόλις λοιπόν έβγαιναν από το βιβλιοπωλείο, ίσα που άνοιξαν την πόρτα και κατέβαιναν το μικρό σκαλοπάτι μπροστά τους, ένας κεραυνός διαπέρασε τον ουρανό και ένας ξαφνικός άνεμος σήκωσε το χώμα από το έδαφος κι έσκασε σαν σκόνη πάνω τους.

Κι η μικρή έφερε ταυτόχρονα το χέρι στο στήθος της και αναστενάζοντας πρόφερε

 "Αχ μπαμπά μου"

Η μάνα πάγωσε μπροστά σε αυτό το σπαρακτικό ξέσπασμα, δεν ήθελε όμως να  δείξει ότι επηρεάστηκε.

"Μια χαρά είναι ο μπαμπάς, μην φοβάσαι" είπε με πυγμή, της έπιασε θαρρετά το χέρι κι έφυγαν μέσα στη βροχή που έριχνε ασταμάτητα τις σταγόνες της πάνω τους.

Κι ύστερα η σκηνή αυτή ξεχάστηκε, δεν ξαναμίλησαν γι' αυτό, δεν υπήρχε λόγος εξάλλου να αναπαραγάγουν μια στιγμή αδυναμίας άνευ σημασίας...

Μαγείρεψαν, φάγανε, έκαναν τα μαθήματα τους και κάποια στιγμή η πόρτα άνοιξε και ήρθε ο μπαμπάς, κουρασμένος και βρεγμένος από την καταιγίδα, έφαγε βιαστικά και ξάπλωσε να κοιμηθεί, τον πήρε αμέσως ο ύπνος...

Το απόγευμα η μάνα κατέβηκε να κάνει καφέ στον πεθερό της που έμενε μόνος στο διπλανό σπίτι και τότε εκείνος την ρώτησε: 

"Πήγατε στο γιατρό;"

Απόρησε! Δεν κατάλαβε την ερώτηση του!

"Γιατί να πάμε στο γιατρό μπαμπά;" τον ρώτησε 

"Τον χτύπησε κεραυνός, κι έλεγα μήπως πήγατε στο γιατρό να τον δει!"

Όχι, δεν θυμάται τι μέρα ήταν!

Την διέγραψε! Για να μην της θυμίζει πως ένας κεραυνός που βλέπεις να περνάει από μπροστά σου, διανύει χιλιόμετρα και φτάνει στον άνθρωπο σου, περνάει ξυστά από δίπλα του, από μέσα του, σαν αστραπή παγώνοντας το αίμα του... 

αυτό το αίμα που παγωμένο γυρίζει πίσω στο παιδί και του μιλά...

και το παιδί φωνάζει μόλις νιώθει την καυτή παγωνιά του

"Αχ μπαμπά μου" 

Να το άκουσε η αστραπή;

Να ήταν σύμπτωση απλώς;

Μετάνιωσε ο κεραυνός ακούγοντας το αίμα να φωνάζει;

Δεν θα το μάθει ποτέ... ούτε αυτό...

ούτε τη μέρα ήτανε ποτέ θα θυμηθεί...

Η εποχή ήταν φθινόπωρο κι αρκεί...