Η ελπίδα.

 

Ήταν βολεμένη σε μια μικρή σκισμή της καρδιάς

εκεί ζούσε χρόνια, δε μιλούσε, 

δεν ανάσαινε καν, 

τόσο αθόρυβα ζωντανή που είχαν ξεχάσει όλοι την ύπαρξη της, 

ακόμα κι η ίδια η καρδιά δεν το θυμόταν πιά ότι την κουβαλούσε σε αυτή την μικρή της εσοχή.

Ένα βράδυ η καρδιά έσπασε ξαφνικά, 

χιλιάδες κομμάτια ανατινάχτηκαν μέσα στο κορμί.

Λόγια ήταν που την κατέρρευσαν;

Όνειρα που δεν υλοποιήθηκαν;

Δεν γνώριζε, μόνο τον πόνο ένιωσε και τον χαμό!

Μα ξάφνου ξεπήδησε μέσα απ' τα κομμάτια της,

αυτή που θαρρείς ήταν πεθαμένη από χρόνια, 

με μαγικές κλωστές τα ένωσε, όλα στη θέση τους απ' την αρχή....

- Πώς σε λένε;

την ρώτησε η καρδιά, που πρώτη φορά ένιωσε την ύπαρξη της.

Κι εκείνη απάντησε...

- Ελπίδα.

Σοφία Τανακίδου

8/9/19